Morgunblaðið - 12.06.2020, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 2020
✝ Jóhann Þórð-ur Guðmunds-
son húsasmíða-
meistari fæddist í
Reykjavík 13. apr-
íl 1952. Hann lést
á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 5. apríl
2020.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Sigurðsson húsa-
smíðameistari, f. 25.4. 1925, d.
6.4. 2019, frá Reykjavík og
Ólöf Dómhildur Jóhannsdóttir,
matreiðslukennari og ráðs-
kona, f. 28.7. 1930, d. 18.12.
2012, frá Reykjavík. Systkini
Jóhanns eru: Aldís Unnur, f.
20.2. 1950, Sigurður f. 21.11.
1954, d. 18.1. 1955, Ólafur f.
Kleópötru, Öglu Vigdísi, Esju
Rut og Rakel Lóu.
Jóhann var síðustu árin í
sambúð með Þórunni Ólafs-
dóttur, f. 1.2. 1948. Hún á fjög-
ur börn og tíu barnabörn.
Jóhann ólst upp í Bólstað-
arhlíð í Reykjavík og á Hlíð-
arvegi 3 í Kópavogi. Hann
lærði húsasmíði. Byggði hann
fjölskyldunni heimili að
Bakkaseli 34 og allnokkur hús
fyrir vini og vandamenn. Eftir
að hann lauk störfum sem
húsasmiður af heilsufars-
ástæðum starfaði hann við
Íþróttahúsið í Austurbergi í
nokkur ár þar til hann lét af
störfum vegna enn frekari
heilsubrests. Eitt af hans
áhugamálum var handbók-
band, þar liggja eftir hann
margir dýrgripir. Síðustu árin
undi hann sér í bústaðnum og
hafði gaman af Kanaríeyja-
ferðum.
Útförin fer fram frá Linda-
kirkju í Kópavogi í dag, 12.
júní 2020, klukkan 13.
23.4. 1959.
Jóhann kvæntist
Pálínu Geirharðs-
dóttur, f. 3.9.1952,
hinn 24. júní 1972.
Þau skildu. Börn
þeirra eru:
Sigurður, f.
13.3. 1972, kvænt-
ur Hildi Sigurjóns-
dóttur. Þau eiga
þrjú börn, Örnu
Hlín, Hlyn og Þór-
unni Láru.
Guðmundur, f. 16.7. 1974,
kvæntur Unni Ósk Björgvins-
dóttur. Þau eiga fjögur börn,
Jóhann Frey, Ólaf Arnar, Elv-
ar Inga og Tristan Breka.
Ólöf Dómhildur, f. 17.2.
1981, gift Atla Þór Jakobssyni.
Þau eiga fjögur börn, Emblu
Elsku pabbi og afi. Við kveðj-
um þig núna, þú hefur kvatt okk-
ur alltof snemma. Við vitum að þú
ert kominn á betri stað þar sem
tekið er vel á móti þér.
Margs er að minnast, margs er
að sakna.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Minning þín lifir.
Sigurður (Siggi), Hildur,
Arna Hlín, Hlynur og
Þórunn Lára.
Elsku pabbi.
Hugur einn það veit,
er býr hjarta nær,
einn er hann sér of sefa.
(Úr Hávamálum)
Þinn,
Guðmundur Jóhannsson.
Ég man hvað faðmurinn var
hlýr þegar þú last fyrir mig. Ég
man hvað ég beið spennt eftir þér
á leikskólanum því ég vissi að
með þér færi ég í sund og fengi
pepperónípylsu í búðinni á leið-
inni heim. Ég man að þú drakkst
kaffið sem ég hellti upp á með
hitaveituvatni og þóttist finnast
það gott. Ég man þegar þú sast í
stólnum þínum kvöld eftir kvöld
og horfðir á sjónvarpið og reyktir
bagatello-vindla yfir einum
sterkum. Ég man hvað þú varst
þrjóskur og ákveðinn þegar ég
ætlaði út sem skiptinemi. Ég man
hvað þú fékkst magnaðar hug-
myndir. Ég man þig.
Pabbi er nú farinn og kemur
aldrei aftur. Minningarnar eru
margar og misjafnar. Góðar og
sumar erfiðar.
Það sem pabbi hafði góða nær-
veru og var mjög ljúfur en í mörg
ár var hann veikur af þunglyndi
og þá var eins og hann hefði legið
undir hulu, flast út … vantaði
hæðir og lægðir. Hann var litlaus
í þessi ár, bara mislitlaus. Skrítið
þegar svona litrík sál eins og
hann verður litlaus. Því pabbi var
svo sannarlega litrík sál sem
fylltist aftur lífi eftir að hafa
horfst í augu við dauðann allt of
ungur, 49 ára gamall.
Við höfðum kvatt þig á gjör-
gæslunni í Fossvoginum. Ég man
hvað mér fannst þetta óraun-
verulegt en á sama tíma hræði-
legt að ég væri að missa pabba
minn aðeins 20 ára gömul en þú
komst öllum á óvart með því að
halda lífsmörkunum stöðugum
eftir kveðjustundina sem þýddi
að batinn gat hafist og já þraut-
seigjan sagði til sín. Ég átti ekki
von á því þegar ég sat í
aðstandendaherberginu í Foss-
vogi fyrir 19 árum að þú myndir
halda ræðu í hjónavígslunni
minni, að þú fengir að kynnast
börnunum mínum eða að þú gæt-
ir hjálpað mér að pakka inn lista-
verkum og stússa í ýmsu saman
eins og við höfum gert í gegnum
árin. Við græddum þessi 19 ár,
sem er dásamlegt, en þótt við
höfum grætt þá er missirinn ekk-
ert minni. Það var gjöf að fá að
vera hjá þér á dánarbeðinum en
ég held að þrjóskan í þér hafi
beðið eftir að ég kæmi suður og
við áttum eitt gott kvöld saman,
einn dag þar sem þú varst orðinn
þreyttur og svo síðasta andar-
dráttinn.
Ég skil þetta ekki alveg ennþá
en það er allt í lagi. Ég mun
sakna símtalanna. Ég mun sakna
hugmyndanna þinna. Ég vildi að
ég hefði átt fleiri stundir með þér.
Bless elsku pabbi.
Ólöf Dómhildur
Jóhannsdóttir.
Fjölhæfur handverksmaður
hefur kvatt eftir erfiða og snarpa
sjúkdómsbaráttu. Jói bróðir var
góðviljaður maður sem skilur eft-
ir sig margar minningar og ófá, í
raun, listaverk til vitnis um ein-
stakt auga og óviðjafnanlega
handlagni. Hann starfaði lengst
af sem húsasmíðameistari en eft-
ir að hann missti starfsþrekið
sökum heilsubrests var það fyrst
og fremst bókband sem hann
varði starfskröftum sínum í. Á
þeim vettvangi skilur hann eftir
sig heil söfn af fyrstu útgáfum
stórskálda eins og Þórbergs og
Laxness.
Jói var hugmyndaríkur og leit-
andi og allt fram að því að hann
var orðinn fársjúkur af meini því
sem lagði hann að velli var hann
vakinn og sofinn í áhugamálum
sínum sem tengdust gjarnan
góðu handbragði hvort sem um
var að ræða húsgögn, húsbygg-
ingar eða listmuni. Þótt hann hafi
verið fremur ör og uppátækja-
samur í æsku minnist maður
hans nú frekar sem rólynds, yf-
irvegaðs snyrtimennis.
Margs er að minnast, til dæm-
is þegar ungur bróðir hans og
vinir lögðu á ráðin um hjólaferð
til Póllands, sem þá var lokað land
á tíma kommúnismans, bauðst Jói
til að koma með, okkur til halds og
trausts, þá búinn að eignast sitt
þriðja barn. Það var ekki sjálfgef-
ið fyrir önnum kafinn fjölskyldu-
manninn. Úr varð ævintýraleg
ferð þar sem stóri bróðir fór létt
með að verða einn af hópnum þótt
við hinir og Danirnir sem ferðuð-
umst með okkur værum töluvert
yngri.
Geðheilsan var honum ekki allt-
af hliðholl og tók sinn toll af starfs-
þrekinu sem skertist svo enn frek-
ar þegar hann veiktist af
alvarlegum hjartasjúkdómi sem
hann lifði með naumindum af, að-
eins 49 ára gamall.
Mikið er á suma lagt og fannst
manni Jói vera búinn að fá meir en
sanngjarnan skerf af mótlæti en
örlögin voru ekki sama sinnis. Á
síðasta ári fór að bera á alvarleg-
um einkennum sem ekki gekk sem
skyldi að greina fyrr en í óefni var
komið, illvígt ólæknandi krabba-
mein. Þótt hann hefði þegar fengið
ríkulegri skerf af andstreymi en
margur setti mann hljóðan við að
horfa upp á enn eina þrekraunina.
Á meðan var Jói sjálfur meira
upptekinn af því mögulega í sinni
skelfilegu stöðu sem á aðeins fá-
einum mánuðum tapaðist síðan
endanlega. Sjálfur hafði hann haft
á orði löngu fyrr að ekki gerði
hann ráð fyrir langlífi, viðhorf sem
kann að hafa hjálpað honum að
takast á við enn eitt mótlætið af
sama æðruleysinu og áður.
Það verða viðbrigði nú, þegar
Jói er horfinn af sviðinu, að geta
ekki lengur leitað ráða hjá bróður
sem var lagið að sjá lausnir sem
manni hafði yfirsést. Það eiga
margir um sárt að binda við fráfall
hans, ekki síst Þórunn sambýlis-
kona hans, synirnir Siggi og
Gummi, einkadóttirin Ólöf og
barnabörnin ellefu sem misst hafa
afa sinn. Nú fær hann hinstu hvílu
í reit foreldra okkar og bróður
eins og hann var fyrir löngu búinn
að sjá fyrir.
Ólafur (Óli) bróðir.
Jóhanni eða Jóa kynntist ég
fyrst um 1970 þegar ég hóf að gera
hosur mínar grænar fyrir systur
hans. Á heimili foreldra þeirra,
Guðmundar og Ólafar á Hlíðar-
vegi í Kópavogi, var gott að koma
og þar átti ég ótal ánægjustundir
með fjölskyldunni við spil og ann-
að tómstundagaman. En svo sem
líka við aðra hluti. Ég bauðst til að
hjálpa til við að mála húsið ekki
löngu eftir að við Aldís hófum að
draga okkur saman. Hafði meðal
annars verið ákveðið að veggfóðra
tvo eða þrjá veggi og var ég settur
í það. Húsbóndanum, húsasmiðn-
um Guðmundi, þótti nú ekki nema
rétt mátulega vel að því verki
staðið og lá ekki á skoðun sinni.
Kom þá Jói þar að og sagði að
þetta væri bara ágætlega gert.
Var þá látið gott heita og þótti mér
mikil stoð að liðsinni Jóa þarna.
Jói hafði fengið augastað á
ungri snót, Pálínu, um svipað
leyti og ég Aldísi og úr varð að
systkinabrúðkaup var haldið í
júní 1972. Héldum við oft upp á
brúðkaupsdaginn saman síðar.
Minnisstæðar eru ferðir á Eddu-
hótelið að Skógum í nokkur
skipti og þá ekki síður þegar
haldið var upp á silfurbrúðkaup-
in á La Coupole í París. Þau Pál-
ína skildu síðar.
Jói lærði húsasmíði og starfaði
við það um árabil. Nutum við Al-
dís góðs af því þegar hann sá um
að byggja fyrir okkur raðhús í
Reykjavík á árunum 1982-1984.
Sannaðist þá að „glöggt er smið-
saugað“ því Jóhann gerði okkur
afturreka með arkitektateikn-
ingar að húsinu í tvígang. Í annað
skipti stóðust ekki á burðarvegg-
ir í sökklum og ofan þeirra, í hitt
skiptið hafði þakið verið sett, ja
nánast ofan í baðkar á efri hæð
hússins. Umbætur lagði hann
líka til á teikningunum. Munaði
þar mest um glugga á þvottahúsi
í kjallara og svo glugga yfir
mæni sem átti eftir að færa mikla
birtu inn í húsið.
Skömmu eftir að Jói hafði lok-
ið við að reisa hús okkar veiktist
hann og glímdi eftir það við
heilsubrest árum saman. Hann
tókst á við hið nýja hlutskipti sitt
af æðruleysi alla tíð.
Fyrir um 20 árum tók Jói upp
á því að binda inn bækur, mest til
gamans að ég held. Í fyrstu batt
hann inn í fiskroð en færði sig
síðan yfir í skinnband. Bókband
hans bar því fagurt vitni hvílíkur
handleiksmaður Jói var. Hann
lagði sig líka eftir því að nálgast
frumútgáfur bóka til að binda
inn. Eitt fyrsta verk hans af þeim
toga var að binda inn bækur
Helgu Sigurðardóttur mat-
reiðslukonu, en hún og afi Jóa,
Jóhann Þórður Karlsson, voru
bræðrabörn. Færði hann
Kvennasögusafninu bækurnar
að gjöf. Síðar átti hann eftir að
binda inn frumútgáfur allra
verka Þórbergs (þær eru nú í
Þórbergssetrinu), Halldórs Lax-
ness, Steins Steinars, Jóhannes-
ar úr Kötlum auk annarra. Aðdá-
unarvert var að fylgjast með
þrautseigju Jóa við að hafa uppi
á frumútgáfum verkanna og
eyddi hann ófáum stundum hjá
fornbókasölum landsins við að
leita þær uppi.
Jói var nýfluttur í nýja íbúð í
Urriðaholti ásamt sambýliskonu
sinni Þórunni Ólafsdóttur þegar
hann greindist með illkynja höf-
uðmein sem dró hann til dauða á
nokkrum vikum. Enn mætti
hann örlögum sínum af æðru-
leysi.
Blessuð sé minning míns kæra
mágs, Jóhanns Þórðar Guð-
mundssonar.
Jörgen L. Pind.
Í hvítum stuttermabol og
þröngum hvítum gallabuxum,
kaffibrúnn og kafskeggjaður í
ullarsófanum uppi í Arahólum.
Þessi mynd af Jóa er greypt í
huga mér. Hann ljómaði af
hreysti og lífskrafti, ungur fjöl-
skyldumaður, nýkominn úr
hjólaferð með Óla frænda um
Pólland.
Í smiðsgallanum, með ljúf-
mennisbros á vör og appelsínu-
gulan beiskan brjóstsykur í
munni að byggja Birkihlíðina
fyrir mömmu og pabba.
Í Bakkaselinu hjá þeim Pálu
að sýna mér stoltur alls konar
dýrgripi forfeðranna; taurullu,
saumavél og fleira fágæti sem
hann safnaði saman og nostraði
við. Í stóra fína raðhúsinu sem
þau Pála byggðu rétt rúmlega
tvítug yfir fjölskylduna; Sigga,
Gumma og seinna Ólöfu, sem öll
hafa erft gott frá pabba sínum.
Ég reikna með að Pála hafi iðu-
lega séð um gjafakaupin á heim-
ilinu en á afmælinu mínu ein-
hvern tímann, úti á bílastæðinu
við Arahóla, gaukaði smiðurinn
Jói að mér litlum hamri og pakka
af nöglum, vöfðum í gjafapappír.
Þar sem Barbí átti hug minn all-
an um þær mundir fannst mér
hamarinn ögn framandi gjöf, en
um leið fylltist ég stolti yfir að
Jóa frænda fyndist stelpan ég
mögulega geta gert gagn í tilvon-
andi húsbyggingu mömmu og
pabba.
Ekki löngu eftir að hann geisl-
aði frá sér lífskrafti eftir hjóla-
ferðina til Póllands veiktist Jói. Á
fertugsaldrinum fór sprækur
skrokkurinn að bila. Hann fékk
ýmsar greiningar en einhvern
veginn ekkert sem almennilega
gat skýrt hvað var að hrjá hann.
Þá beindi hann lífsorkunni í
aðrar áttir, fór að leggja sig eftir
bókbandi, sinnti ömmu og afa af
kostgæfni – og einmitt á heimili
þeirra varð hann þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast henni Þór-
unni sinni.
Og aldrei hvarf blikið úr aug-
unum þótt þrekið væri ekki á pari
við kraftmikla strákinn og unga
manninn Jóa. Amma og afi sögðu
gjarnan – sem lýsandi dæmi um
muninn á þeim systkinum
mömmu og Jóa – að Jói hafi æv-
inlega komið glaðbeittur heim úr
hverju prófi og fannst sér hafa
gengið glimrandi vel. Mamma,
hins vegar, hafi komið miður sín
heim úr hverju prófi. Hún hafi þá
verið kannski einni villu frá tí-
unni, á meðan Jói – sem hafði
meira gaman af flestu öðru en
bóklestri – var líklega nær lífs-
speki Finns bróður á unglingsár-
unum (allt umfram 5 er sóun á
umframorku). Enda ku Jói hafa
nýtt sér prófatíma í aðra iðju. Sat
víst gjarnan með nefið ofan í
Andrésblaði sem hann faldi í
skólabókinni, þegar amma leit
inn til að kanna hvernig gengi.
Það var sami glaðbeitti svipur
á Jóa þegar við Jónas náðum að
heimsækja þau Þórunni í nýju
íbúðinni skömmu eftir að í ljós
kom að hann var með ólæknandi
heilaæxli.
Hann var bólginn af sterunum
en enn með grín á vör og blik í
augum.
Jói átti gott líf, þótt heilsan
hafi bilað á miðri leið. Aldrei hef
ég komist nær því að skilja hvers
lags andlegan styrk þarf til að
halda lífsgleðinni í langvarandi
veikindum eins og núna í Kófinu.
Atvinnuleysi tekur á ofvirka af
Njálsgötuættinni en það bugaði
ekki Jóa.
Við Anna systir þökkum Jóa
samfylgdina og hlýjuna á lífsleið-
inni og sendum Þórunni, Sigga,
Gumma, Ólöfu og barnabörnun-
um hjartans samúðarkveðjur.
Lóa og Anna.
Allar mínar götur,
öll mín gengnu spor,
að lokum lágu inn í þennan garð.
Allir mínir sigrar
öll mín háðu stríð,
fylgdu mér, að sögu varð
(Halli Reynis)
Elsku Jóhann. Ég vil þakka
þau ár sem við áttum saman, þau
voru góð og margt skemmtilegt
gerðum við saman.
Ferðuðumst um landið og fór-
um til Kanarí, að ógleymdum öll-
um góðu og skemmtilegu stund-
unum sem við áttum saman í
Tótukoti.
En nú er komið að leiðarlokum
og leiðir skiljast í bili.
Sofðu rótt minn kæri vinur.
Þórunn.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóh.)
Hjartans þakkir fyrir allt og
allt.
Pálína Geirharðsdóttir.
Kveðja frá Rótarýklúbbi
Kópavogs
Jóhann Þórður Guðmundsson,
félagi okkar í Rótarýklúbbi
Kópavogs, er fallinn frá eftir
snarpa og harða baráttu við ill-
kynja sjúkdóm. Hann var félagi í
klúbbnum í allmörg ár. Í klúbb-
starfinu var hann virkur, sótti vel
fundi þar til síðustu mánuðina að
heilsubrestur hamlaði fundar-
sókn.
Jóhann Þórður hafði í allmörg
ár barist við hjartasjúkdóm, sem
leiddi til þess að hann varð að
hverfa af vinnumarkaðinum alltof
snemma.
Þá sneri hann sér að bókbandi
og þar leyndi sér ekki að hann
var mikill smekkmaður, listfeng-
ur og hagur.
Á síðasti ári greindist Jóhann
með illkynja sjúkdóm, sem nú
hefur lagt hann að velli langt um
aldur fram.
Við félagarnir geymum með
okkur fallegar minningar um
ljúfan dreng og þökkum sam-
fylgdina í gegnum árin. Við vott-
um börnum hans, sambýliskonu
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd Rótarýklúbbs
Kópavogs,
Kristófer Þorleifsson.
Jóhann Þórður
Guðmundsson
Minningarvefur á mbl.is
Minningar
og andlát
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr að
andlátum og útförum. Þar eru birtar andláts-,
útfarar- og þakkartilkynningar sem eru að-
gengilegar öllum en auk þess geta áskrifendur
lesið minningargreinar á vefnum.
  
 


 
 þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát ber
að höndum og aðrar gagnlegar


 



 við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát