Morgunblaðið - 06.07.2020, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. JÚLÍ 2020
Tryggur, hundurinn minn,
hvolfdi kajaknum og ég faldi mig
hundvotur, meðan fötin þornuðu
á mér, svo okkur yrði ekki bann-
að að leika okkur við tjörnina.
Alla okkar skólagöngu í barna-
og unglingaskólanum sátum við
saman, fengum áhuga á tónlist,
keyptum okkur munnhörpur og
spiluðum í fyrsta sinn saman
ásamt Bjössa Marons á stúkuf-
undi. Seinna keyptum við okkur
báðir orgel og síðan harmonikk-
ur. Við áttum samleið í tónlist-
inni, spiluðum saman í lúðrasveit
og hljómsveitinni Steríó, seinna á
skemmtunum þar sem ég söng og
spilaði á gítar og þú, Siggi, spil-
aðir undir á harmonikkuna þína.
Líf okkar var samtvinnað alla
tíð, við unnum saman, byggðum
upp fyrirtæki saman og vorum
virkir félagar í Björgunarsveit-
inni og Lionsklúbbi Sandgerðis.
Báðir byggðum við okkur sum-
arhús í Vaðneslandi, áttum þar
ógleymanlegar stundir með fjöl-
skyldum okkar og vinum.
Að hafa átt þig sem vin og fé-
laga hefur auðgað líf mitt og fyrir
það þakka ég.
Við Jórunn og fjölskylda send-
um ykkur, elsku Sæja, Ingi, Ása,
Siggi, Sævar og fjölskyldur, hug-
heilar samúðarkveðjur.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Ólafur Gunnlaugsson.
Frá því að mér barst sú
harmafregn að Siggi í Báru væri
allur hafa sótt að gamlar minn-
ingar og leiftur frá þeim tíma
sem ég var meðlimur í stórfjöl-
skyldu þeirra Sæu. Bárugerði
varð mitt annað heimili þar sem
ég kom reglulega með Ásu allt
frá árinu 1978. Þegar ég tók sam-
an við Guðjón Inga elsta soninn á
heimilinu þá með barn í fartesk-
inu tóku þau hjónin honum eins
og sínu eigin barnabarni. Eitt
sinn var verið var að ræða fjölda
barnabarna þeirra hjóna og sá
sem talaði undanskildi drenginn í
tölunni. Siggi brást hart við og
áveðinn í bragði ítrekaði hann að
hann væri barnabarn hans ekki
síður en hinir krakkarnir og það
skyldi telja hann með í öllum til-
vikum. Það væri ekki blóðið í æð-
um manna sem ákvarðaði fjöl-
skyldubönd. Þetta voru ekki
orðin tóm hjá honum og alla tíð
komu þau hjónin eins fram við
Axel og hina krakkana og hann
og hans fjölskylda hefur notið
sömu ástúðar og alúðar og yngri
synir mínir og þeirra fjölskyldur.
Ég var samferða þessari góðu
fjölskyldu í 20 ár og sem betur
fer hefur okkur auðnast að halda
góðu sambandi þó að leiðir okkar
Inga skildu.
Á þessum árum var Siggi bók-
staflega á kafi í björgunarsveit-
armálum. Hann vann að þeim
eins og öðrum verkefnum sínum
af mikilli ástríðu og elju. Okkur
hinum þótti stundum nóg um að
ekki væri rætt um neitt annað og
í einni sumarbústaðarferðinni
var lagt blátt bann við að nefna
Slysavarnafélagið á nafn. Hann
gekkst inn á það eins og aðrir og
það var glatt á hjalla eins og allt-
af í bústaðnum. Bannið var þó
mjög íþyngjandi og það leið ekki
á löngu að hann fór að vísa til
málefnisins með skelmissvip og
blik í auga og hvísla „þetta sem
má ekki nefna“. Í bústaðinn sem
var á þessum tíma sennilega um
25 fermetrar flykktumst við allar
helgar og í fríum, systkinin fjög-
ur, makar og barnabörnin eftir
því sem þeim fjölgaði. Oft var
þröngt á þingi en alltaf glatt á
hjalla, mikið spilað, bæði á spil og
hljóðfæri og sungið.
Siggi var mikill fjölskyldumað-
ur og vildi helst hafa öll börnin
sín og afkomendur í kringum sig
sem óhjákvæmilega skapaði Sæu
mikla vinnu. Hann elskaði að
spila á harmonikkuna með börn-
unum sínum sem öll eru tónlist-
armenn af Guðs náð. Hann var
líka góður sögumaður og flinkur
að setja hversdagslega atburði í
spaugilegt samhengi. Hann tók
sér gjarnan langan tíma til að
segja söguna og ef Sæa reyndi að
skjóta inn orði til að skýra betur
atburðarrásina eða leiðrétta ef
hann fór ekki rétt með að hennar
mati þá þagði hann um stund og
blés og orðin „er ég að segja
þessa sögu eða þú?“ heyrðust þá
gjarnan. Saman ferðuðust þau
hjónin um heimin, sigldu á skútu
á Miðjarðarhafinu, spiluðu golf
og undu sér vel saman. Erfiðar
þrautir lífsins leystu þau í sam-
einingu og fylgdust bæði vel með
sístækkandi barnabarnahópnum
og Siggi lagði sig eftir því að
veita athygli styrkleikum hvers
og eins.
Við minnumst Sigga í Báru
með virðingu og ást, þökkum
honum samfylgdina og sendum
Sæu, systkinunum frá Bárugerði
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ósk, Axel, Níels,
Janus og fjölskyldur.
Í dag verður kvaddur frá
Sandgerðiskirkju góður vinur
minn. Sigurður H. Guðjónsson
sem lést á Spáni 26. maí. Siggi í
Báru eins og hann var alltaf kall-
aður var mikill félagsmálamaður
en mín kynni hófust við Sigga er
hann endurræsti björgunarsveit-
ina Sigurvon sem hafði verið í
lægð í nokkur ár, er Siggi tók við
björgunarsveitini hóaði hann
saman ungum og duglegum
mönnum til starfa. Aðalvandamál
hinnar endurreistu sveitar var
húsnæðisleysi en fengin var að-
staða í Samkomuhúsinu, þar sem
böll voru haldin til fjáröflunar.
Fljótlega kom í ljós að gólfið var
illa farið og var þá farið í að lag-
færa gólfið og er því var lokið og
gólfið sem nýtt var Sigurvon rek-
in úr húsinu. Þá tók Siggi sig til
og teiknaði 520 fermetra hús við
Strandgötu, af því voru 130 fer-
metrar undir slökkvistöð. Sumir
sögðu að nú væri Siggi orðinn vit-
laus, björgunarsveitin gæti aldrei
byggt þetta hús, en Siggi talaði
kjark í menn. Í einu stórviðri
lögðust öll steypumót á hliðina,
en fall er fararheill og var meiri
kraftur settur í bygginguna enda
hvatti Siggi menn til dáða en
hann var bæði byggingameistari
og hönnuður. Það tókst að ljúka
við húsið og var það formlega
vígt á 50 ára afmæli SVFÍ. Þessi
bygging vakti athygli manna og
komu margir landsbyggðarmenn
að skoða og voru varanleg hús
byggð víða. Siggi teiknaði mörg
hús af öllum stærðum og gerðum.
Er Siggi hætti í byggingabras-
anum var hann ráðinn bygginga-
fulltrúi í Sandgerði, eitt af verk-
um hans þar var að mæla og
teikna gömul hús sem víða eru í
bæjarfélaginu. Hin seinni ár
hafði Siggi smíðað módel af
mörgum gömlum húsum hér í
bæjarfélaginu. Tónlist var eitt af
áhugamálum Sigga en þegar
lúðrasveit var stofnuð í Sand-
gerði var Siggi formaður sveit-
arinnar til margra ára. Þær eru
ófáar samkomur sem haldnar
hafa verið þar sem Siggi spilaði á
harmonikuna. Hann smíðaði
sumarhús í Vaðnesi og var þar
oft. Hann gekk í Harmonikufélag
Selfoss þar æfði hann og spilaði á
samkomum. Einu sinni vorum við
Siggi á björgunartækjasýningu í
Hannover í Þýskalandi. Eitt
kvöldið erum við á gangi í mið-
bænum þar sem gangstéttir voru
á tveim hæðum er við heyrum
harmonikuspil. Þar var gamall
maður með frekar lúna nikku.
Siggi fær að prufa og tekur
hressilega á svo það heyrist
mjög. Sá gamli hafði ekki fengið
mikið í hattinn en kynnti hann nú
að það væri Íslendingur að spila
sjómannalög, peningunum rigndi
þá niður og gladdi það þann
gamla. Siggi var alla tíð mjög
virkur í Lionsklúbbi Sandgerðis.
Það var hátíðleg stund er
stæsta og öflugasta björgunar-
skip SVFÍ sigldi inn á Sandgerð-
ishöfn frá Þýskalandi. Forseti Ís-
lands, Vigdís Finnbogadóttir, gaf
skipinu nafnið Hannes Hafstein
og aukabát nafnið Siggi Guðjóns.
Ógleymanlegar eru allar þær
stundir sem við félagar í Sigur-
von áttum með Sigga í Báru, það
væri hægt að skrifa margar blað-
síður um samstarfið enda frábær
og einstakur maður.
Með þessum fáu orðum vil ég
votta Sæunni og börnum mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Megi minningin um góðan og
frábæran félaga lifa að eilífu.
Reynir Sveinsson.
Það var reiðarslag sem dundi á
okkur þegar símtalið kom um að
einn af okkar bestu vinum væri
látinn á Spáni eftir stutt veikindi.
Siggi, sem var alltaf svo hress og
hraustur. Enginn veit hvað tím-
inn ber í skauti sér. Leiðir okkar
Sigga hafa legið saman frá því við
vorum krakkar, vináttan sterk og
erum við ennþá nágrannar. Við
fórum saman í Iðnskólann í
Reykjavík og útskrifuðumst sem
húsasmíðameistarar, vorum í
lúðrasveit, í Stereó sextett,
slökkviliðinu, Lionsklúbb Sand-
gerðis og ásamt mökum okkar í
björgunarsveitinni Sigurvon. Við
Siggi sátum saman eitt kjörtíma-
bil í bæjarstjórn Sandgerðis. Við
tókum þátt í að flytja inn SVD-
flugelda með björgunarsveitinni
Sigurvon ásamt björgunarsveit-
unum í Grindavík, Hafnarfirði og
Mosfellsbæ. Þegar ég svo kynnt-
ist Sólrúnu minni og hún flutti
hingað frá Færeyjum fyrir 56 ár-
um voruð þið fyrstu hjónin sem
hún kynntist. Erum við ævinlega
þakklát fyrir þau kynni og vin-
áttu ykkar, öll ferðalögin innan-
og utanlands. Mikið eigum við
eftir að sakna þín kæri vinur. Við
kveðjum þig með þessu lagi sem
kemur upp í hugann, lag sem við
sungum svo oft saman og þið Óli
spiluðuð undir.
Þú ert blómið fegurst blóma
með brosið hlýtt og augun skær.
Augu sem af öllu ljóma
atlot mild sem vorsins blær.
Hvert sem lífið okkur leiðir
liggja saman okkar spor.
Ástarstjarnan sæla seiðir
sumar, vetur, haust og vor.
Fagra blóm sem fegurst prýðir
fjalla tinda, berg og skörð.
Byggð og eyjar yndi skríðir
hvað er fegurra á jörð.
Það er sem bálið ástar brenni
í bjartri fegurð hennar hér,
Rósin rjóðust líkist henni
rósin sem ég valdi mér.
Blóm mun vaxa móti vori
visnar allt er haustar að.
Hún ber blómsins ilm í spori
þó að blási um vetrar hlað.
Hún blómgast aðeins einu sinni
fölni hún, ég fölna með.
Hús ég finn í konu minni
ég fell við hennar hinsta beð.
(þýskt þjóðlag, Árni Johnsen þýddi)
Hvíl friði.
Elsku Sæja, börn og fjölskyld-
ur, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Þínir vinir,
Sólrún og Óskar.
Hún var óvænt og sár andláts-
fregn vinar okkar Sigurðar H.
Guðjónssonar (Sigga í Báru).
Leiðir okkar Sigga, Óla og Dedda
lágu saman 1961, á Trésmíða-
verkstæði Þórarins Ólafssonar í
Keflavík. Árin hjá Þórarni með
öndvegisvinnufélögum voru við-
burðarík og undanfari áralangrar
samvinnu og vináttu. Að áeggjan
Sigga fórum við þrír út í sjálf-
stæðan rekstur, sem hófst í bíl-
skúr við heimili Dedda í Njarð-
vík, þar sem vélin Jósefína fyllti
nær út í skúrinn. Við fluttum
okkur til Sandgerðis og byggðum
þar verkstæði og hófum rekstur
undir nafninu Hús og innrétting-
ar hf.
Verkefnin voru ærin, m.a.
Ytri-Njarðvíkurkirkja, íþrótta-
hús í Sandgerði, einbýlis- og rað-
hús, hurðir og innréttingar, en
Siggi teiknaði mörg húsanna sem
við byggðum.
Ekki var lífið bara vinna því
ákveðið var að huga að áhuga-
málum og frítíma. Keyptum
trillu, það átti að færa okkur
ánægju og slökun að veiða í soðið
en brátt var farið í útgerð á fullu,
fórum á grásleppuveiðar. Lítið
varð því um slökun, því eftir dag-
vinnu var farið á sjó, net lögð eða
dregin og hrogn söltuð í tunnur.
Helgarnar fóru í það að greiða úr
netunum með fjölskyldunni.
Í minningunni voru þetta þó
dýrðardagar, þótt dauðþreyttir
værum. Margt skondið skeði eins
og þegar Deddi datt í sjóinn, hon-
um var fljótt kippt um borð, Siggi
snaraðist úr buxunum, sem
Deddi klæddi sig í. Siggi reri síð-
an á jullunni á nærbuxunum að
næstu bauju, ógleymanleg sjón.
Eftir samvinnu í nær 20 ár
hættum við rekstri Húsa og inn-
réttinga og héldum hver í sína
áttina. Áfram héldust vináttu-
böndin milli okkar og fjölskyldna
okkar og glaðst var saman hve-
nær sem færi gafst.
Við kveðjum hér kæran vin og
félaga með þökk fyrir allt og allt.
Sendum þér, kæra Sæunn,
börnum ykkar og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Eðvald, Sigrún, Ólafur,
Jórunn og fjölskyldur.
Það er fátt betra en góð vin-
átta. Í dag kveðjum við góðan
vin, Sigurð Hilmar, sem við
strákarnir í vinahópnum höfum
átt samleið með frá æsku. Fyrstu
minningar okkar eru frá leikjum
og uppátækjum sem oftar en
ekki voru hugmyndir Sigga, það
var eins og hulið aðdráttarafl
fylgdi Sigga og Bárugerði. Eitt
sinn var ákveðið að fara í stríð við
strákana í norðurbænum með
bogum og örvum, sem við smíð-
uðum sjálfir. Fékk sá yngsti í
hópnum það hlutverk að sækja
örvarnar inn á „vígvöllinn“ og
mátti þá litlu muna að ekki færi
illa.
Siggi var hugmyndaríkur og
átti stóra drauma, hann hafði lag
á að koma hugmyndum sínum í
réttan farveg; þótt það tæki tíma
þá náði hann sínu fram. Hvað þú
varst, kæri vinur, alltaf viss um
að hugmyndir þínar væru fram-
kvæmanlegar ef allir legðust á
eitt. Því til sönnunar er bygging
Björgunarstöðvarinnar í Sand-
gerði. Á einhvern óskiljanlegan
hátt fékkst þú alla með, bæði
konur og karla, í Björgunarsveit-
inni Sigurvon og það tókst með
ótrúlegri elju allra og trú þinni á
mikilvægi þessa verkefnis að
byggja stöðina í sjálfboðavinnu.
Fjölskyldur okkar hafa átt því
láni að fagna að eiga samleið. Við
æskuvinirnir ásamt eiginkonum
okkar höfum upplifað ógleyman-
leg ævintýri saman. Fyrir rúm-
um 30 árum hóf vinahópurinn að
halda árleg þorrablót og fara í
sumarferðir bæði hér heima og
erlendis. Skipst var á að skipu-
leggja blót og ferðir, meginmark-
miðið var að uppgötva eitthvað
nýtt og njóta samvista. Hvert
sem farið var tók Siggi harmon-
ikkuna með og spilaði meðan
maturinn var undirbúinn, eftir
mat var síðan spilað og sungið.
Þín verður sárt saknað, kæri
vinur, en við munum halda hóp-
inn og hugsa vel um hana Sæju
þína og fjölskyldu. Við þökkum
þér ógleymanlegar samveru-
stundir, minningarnar munu ylja
um ókomin ár.
Elsku Sæunn, börn og fjöl-
skyldur, við sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur.
Ólafur, Jórunn, Óskar,
Sólrún, Guðni og Sigríður.
Sigurður Guðjónsson, sem nú
er kvaddur, var einn af öflugustu
liðsmönnum björgunarsveitar-
innar Sigurvonar í Sandgerði.
Við aðalgötuna í Sandgerði
stendur stórt og reisulegt hús
Sigurvonar. Hús þetta var í
byggingu á miðjum áttunda ára-
tugnum, þegar sá er hér skrifar
kom til starfa sem erindreki fyrir
Slysavarnafélag Íslands. Húsið
var reist af miklum stórhug og
dugnaði, að mestu leyti í sjálf-
boðavinnu og fyrir frjáls framlög.
Þarna fór hann Siggi Guðjóns
fremstur í flokki, enda maðurinn
húsasmiður og dró ekki af sér í
vinnu við að koma upp þessu
stóra húsi. Í félagi við formann-
inn og öðlinginn Kidda Lár og
með mörgum fleiri góðum liðs-
mönnum vannst þetta þrekvirki.
Óhætt mun að fullyrða að vinnu-
stundir Sigurðar í húsinu má
telja í hundruðum frá upphafi til
enda. Þótt margir aðrir kæmu
þar að verki var hlutur Sigga þó
stærstur allra. Uppbygging og
rekstur björgunarsveitarinnar
Sigurvonar var hans hjartans
mál sem hann hafði mikinn metn-
að fyrir og þar stóð hann líka fast
á sínu, ef á þurfti að halda. Skrif-
ari minnist atviks sem varð á
Landsþingi SVFÍ vorið 1976. Þá
kom til orðasennu milli Sigga og
félagsgjaldkera Slysavarna-
félagsins. Tilefnið var gamalt
ákvæði sem enn stóð í lögum
SVFÍ á þessum tíma og hljóðaði
upp á að félagsdeildir skyldu
skila inn til félagsins stærstum
hluta þess fjár sem þær öfluðu.
Siggi fór í pontu og hélt sannkall-
aða eldmessu um þetta mál yfir
fulltrúum Landsþingsins. Hann
sýndi fram á það með einföldum
og sterkum rökum að þessi regla
væri tímaskekkja og að frelsi til
þess að ráðstafa fjármunum sem
sveitirnar öfluðu heima fyrir
væri lykilatriði fyrir góðum ár-
angri í uppbyggingarstarfinu á
vegum sveitanna um allt land.
Þessi ræða Sigga hafði mikil
áhrif og enginn kom upp til þess
að andmæla hans sjónarmiðum.
Siggi var hörkuduglegur og ósér-
hlífinn og hann virtist beinlínis
sækjast eftir því að standa í stór-
ræðum. Nokkrum árum síðar
þegar við hittumst sagði hann
mér að nú væri hann að smíða
eigin skútu. Og það kom í ljós að
sú fleyta var engin smásmíði
heldur stór skúta sem sigla
mætti um öll heimsins höf.
Kynni okkar Sigga Guðjóns
urðu fyrst og fremst á vettvangi
björgunar- og slysavarnamála. Í
starfinu fyrir björgunarsveitina
Sigurvon í Sandgerði nýttust vel
hans frábæru mannkostir. Hús
björgunarsveitarinnar Sigurvon-
ar stendur til vitnis, sem minn-
isvarði um það mikla starf sem
Siggi innti af hendi fyrir björg-
unarsveitina sína. Sigurður Guð-
jónsson var mikill öðlingsmaður
sem vildi öllum vel. Það var bæði
gefandi og lærdómsríkt að kynn-
ast slíkum mannkostamanni sem
Siggi var. Góður drengur er
genginn. Aðstandendum hans og
ástvinum færi ég innilegar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Sigurðar Hilmars Guðjónssonar
Óskar Þór Karlsson.
Fallinn er frá góður drengur.
Siggi var einn af frumbyggjum í
Vaðnesi í Grímsnesi, en þar
byggði hann sumarbústað fyrir
liðlega fjörutíu árum. Hann tók
þátt í ýmsum störfum fyrir litla
samfélagið okkar og var oft gott
að leita til hans. Fyrir tveimur
árum var ákveðið að endurnýja
vatnsveitu á staðnum og var
Siggi fenginn til liðs við stjórnina
enda reyndur maður og útsjón-
arsamur. Siggi og eiginkona
hans, Sæunn, dvöldu oft lang-
dvölum í sveitinni og þótti hvergi
betra að vera. Þá var oft hringt í
þau og spurt um færð og annað
slíkt og ekki stóð á svörum. Þau
hjónin tóku þátt í öllu sem til stóð
í litla samfélaginu okkar, stjórn-
arstörfum, fundarhöldum,
skemmtunum, golfi og öðum
uppákomum.
Það verður erfitt að sjá ekki
Sigga með bros á vör og veit ég
að þar mæli ég fyrir munn
margra nágranna í Vaðnesinu.
Að leiðarlokum bið ég algóðan
Guð að styrkja Sæunni og fjöl-
skylduna á þessari erfiðu stundu.
Blessuð sé minning Sigurðar.
F.h. stjórnar
Hvítárbrautarveitu,
Magnús Tryggvason.
Ástkær eiginkona, móðir okkar og systir,
BERGÞÓRA KRISTINSDÓTTIR,
lést á heimili sínu í Madison í
Bandaríkjunum hinn 10. júní. Útför hennar
fór fram í Madison 21. júní. Minningarathöfn
um Bergþóru verður haldin í Bústaðakirkju
fimmtudaginn 9. júlí kl. 15.
Luv Passi
Rame Valgeir
Luv Garðar
Guðmundur Kristinsson
Guðrún Kristinsdóttir
Ragnar Kristinsson
og aðrir aðstandendur
Elsku faðir minn, sonur, bróðir og frændi,
JÓN SKÚLI TRAUSTASON,
lést miðvikudaginn 24. júní. Útför fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 10. júlí
klukkan 15:30. Blóm og kransar eru
vinsamlegast afþakkaðir, þeim sem vilja
minnast hans er bent á styrktarreikning í
hans nafni: rkn. 0370-22-028843, kt.
070790-2549.
Ingvar Breki Skúlason
Ragnheiður Helga Jónsdóttir
Helga, Ingi Hrafn, Ragna Bergmann, Lóa og Rögnvaldur
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar