Morgunblaðið - 31.07.2020, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 2020
inn í smáatriði, en hafði um leið
yfirsýn yfir heildarmyndina. Ófá
voru þau skiptin sem við ræddum
pólitík, hvort sem var yfir kaffi-
bolla eða gini og tónik. Hún
nennti að lesa allar torskildu og
erfiðu greinarnar og bækurnar
og deila með sér af fróðleik sín-
um. Hún var kortalesari minn og
áttaviti allt frá táningsaldri, án
hennar væri ég villuráfandi sauð-
ur. Bókmenntir og listir voru
henni í blóð borin, hún hafði
óbrigðulan smekk og í myndlist-
inni eins og í ritlistinni var hún
þeim hæfileika gædd að geta skil-
ið hismið frá kjarnanum, laðað
augun að aðalatriðinu, og skrælt
burt krúsidúllurnar.
En fyrst og fremst var hún
Dóra svo góð manneskja. Hún
hafði ómælt umburðarlyndi, sér-
staklega gagnvart lítilmagnan-
um, en líka þeim sem fetuðu aðrar
slóðir en fólk flest. Menntaskóla-
árin lögðu grunninn að djúp-
stæðri vináttu Dóru og margra
skólasystkina hennar og sú vin-
átta hefur verið einlæg og haldið í
fimmtíu ár. Við höfum alltaf hald-
ið hópinn, vinkonurnar, Dóra,
Guðrún, Þóra, Stína, Andí, Lossí
og ég. Hvar sem Dóra kom fyllti
hún herbergið með nálægð sinni,
hugmyndum og húmor. Nú sitj-
um við vængbrotin eftir og sökn-
um hennar, sem fór frá okkur allt
of snemma.
Elsku Eggert, Beggi, Siggi og
öll fjölskylda Dóru, við Þrándur
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð.
Ástarkveðjur.
Ingibjörg Eir Einarsdóttir.
Hvað er hún, þessi jarðlega til-
vera? Er það nema von að mörg
trúarbrögð telji hana óæðri öðr-
um tilverustigum þegar henni
lýkur svo skyndilega og fyrir-
varalaust. Kær vinkona rifin burt
á besta aldri úr veruleikanum,
veruleiknum. Vinátta okkar Hall-
dóru Thoroddsen hefur verið löng
og náin, og tengsl okkar marg-
vísleg. Æskuheimili Þorgeirs,
Vonarstræti 12, var til að mynda
hús sem afi Dóru byggði. Á átt-
unda áratugum var sérstaklega
gestkvæmt þar og mikið líf, sann-
kallaður gullaldartími sem auð-
velt er að minnast með fortíð-
arþrá. Á þeim tíma kynntist Egill,
bróðir Þorgeirs, Bauju systur
Dóru og myndaðist við það eins
konar fjölskyldusamband sem
hélt áfram þótt unga parið sliti
sínu sambandi. Dóra fór þá að
venja komur sínar í Vonarstræt-
ið, Ásdís og Nonni komu líka. Sig-
urður, faðir Dóru, var tíður gest-
ur. Honum fannst gott að sitja í
stofunni og minnast æsku sinnar í
þessu húsi. Það var í lok þessa
rómaða áttunda áratugar að Hall-
dóra tók þá skynsamlegu ákvörð-
un að fara heim með Eggerti Þor-
leifssyni úr lastabælinu
Þjóðleikhúskjallaranum, og varð
úr því hjónabandskaðall snúinn,
að mestu, úr kostum þeirra
beggja. Eggert og Dóra. Þorgeir
fór í kaffi og sígó á Miklubraut-
inni, þar sem oftar en ekki voru
aðrir gestir, og glatt á hjalla. Eft-
ir að Guðrún slóst með í för þró-
aðist með okkur Dóru og Eggerti
náin vinátta sem við ræktuðum
vel í áratugi. Á löngum tíma höf-
um við gengið í gegnum ýmis
tímabil. Við lékum okkur og grín-
ið var alltaf með í för. Ógleym-
anlegt er okkur badmintonið á
laugardögum, ferðalög innan
lands og utan, síðast en ekki síst
sumarhúsaskeiðið á Arnarstapa.
Það ævintýri entist í tíu ár. Undir
jökli stóðum við saman í húsbygg-
ingu, ræktuðum móann okkar og
hlóðum veggi. Á Arnarstapa
kynntumst við í návígi fádæma
listfengi Dóru og verksviti við
hönnun og framkvæmdir. Dóra
gerði grín að því að hún hefði
fengið 10 í litafræði í Mynd og
hand, og hún var mjög góður
myndlistarmaður, en kaus að
leggja fyrir sig orðlistina. Í gegn
um öll okkar tímabil þótti okkur
alltaf langskemmtilegast að tala
saman. Þá var nú ekki töluð vit-
leysan. Halldóra var ekki fyrir
„small talk“. Hún hafði áhuga á
innstu rökum tilverunnar, frum-
speki, og skuggalegu samhengi.
Greinandi var hugur Dóru, alltaf
írónískur, en skilningsríkur og
umburðarlyndur, á stundum sér-
lundaður, objektífur á allar til-
finningar, og því algerlega laus
við væmni. Þótt Dóra hataði
væmni hafði hún samt meiri blíðu
að gefa en flestir aðrir, og ræktaði
alla og allt sem hún átti í sam-
skiptum við. Það var alltaf óend-
anlega gaman að ræða við Dóru.
Dóra og Eggert voru tíu árum á
undan okkur í lífinu, og af þeim
gátum við því séð hvernig takast
mætti á við áskoranir æviskeið-
anna með nokkrum fyrirvara.
Þau hafa kennt okkur margt um
ástina og lífið.
Elsku Eggert, Bergsteinn,
Siggi og fjölskyldur, við erum
þakklát fyrir vináttu okkar, og
Dóru verður sárt saknað. Minn-
ing hennar lifir, í ykkur og verk-
um hennar. Hún er hér, en er
komin á annað stig í veruleiknum.
Guðrún Jóhannsdóttir og
Þorgeir Elís Þorgeirsson.
Ég hafði verið aðdáandi
skáldsins Halldóru K. Thorodd-
sen í mörg ár þegar ég fékk tæki-
færi til að vinna með henni að at-
riði fyrir bókmenntaviðburð í
Iðnó. Við áttum hvort að semja
eitt ljóð og svo spinna þau saman
á einhvern átt. Við ákváðum, af
ástæðum sem ég man ekki, að
skrifa um kríur, og hittumst svo í
kaffi heima hjá henni til að bera
saman kvæði okkar.
Hún las fyrir mig ljóðið sitt,
sem mér fannst strax mjög gott.
En þegar hún var búin að lesa það
upp sagði hún að sér fyndist þetta
alls ekki viðunandi. Ég maldaði
aðeins í móinn og sagði að ég væri
hrifinn. Hún sat hugsi stundar-
korn, tók svo upp skriffæri og
krossaði út nokkur orð og bætti
öðrum inn.
Skáld eru yfirleitt ein þegar
þau skrifa, og sjá því sjaldan koll-
ega sína að verki, en þarna varð
ég vitni að töfrabragði, því með
nokkrum strikum hafði hún
breytt mjög góðu víni í afbragðs-
vín.
Ég hafði þá þegar komist að
því að Halldóra var alveg jafn gáf-
uð, hlý og skemmtileg og það sem
hún lét eftir sig á prenti, en mér
fannst ég mjög heppinn að fá að
sjá slíkt listaskáld að verki.
Kári Tulinius.
Sumarið 1969 ákvað Mennta-
skólinn í Reykjavík að halda úti
sérstökum „latínubekk“ fyrir tvö
síðustu ár skólans og þangað leit-
aði fjölbreytilegur hópur áhuga-
fólks um menningu. Þar var bæði
fengist við klassíska menningu og
þá róttækni sem þá flæddi yfir
ungmennaheiminn. Við vildum
breyta kennsluháttum, og sumir
kennarar studdu það, en aðrir
kenndu eins og þeir höfðu gert
um áratuga skeið. En sköpun í
hugsun gerðist aðallega í frímín-
útum og lífinu utan skólans. Þar
átti Dóra Thor margar ísmeygi-
legar athugasemdir, sem vörpuðu
nýju ljósi á umræðuna og leystu
hlátur úr læðingi.
Dóra var ekki ein þeirra sem
ákveða sína lífsbraut þegar þeir
ljúka framhaldsskóla. Hún próf-
aði ólíka dvalarstaði, og hún próf-
aði ólík störf og vandaði sig við
þau öll. Á fullorðinsaldri sprakk
hún út sem rithöfundur, og vann
verðlaun fyrir. Hún þurfti þó ekki
að þeytast um heiminn alla ævi til
að skapa sitt líf, heldur bjó með
strákunum sínum, ræktaði garð-
inn sinn og sinnti vinum og stór-
fjölskyldu.
Við nemendur í 6. bekk A frá
árinu 1971 höfum um áratuga-
skeið borðað saman hádegisverð
um það bil sex sinnum á ári. Það
verður mikill missir að hlýlegu,
beittu og ísmeygilegu framlagi
Dóru Thor, og við vottum fjöl-
skyldu og vinum samúð.
Gestur Guðmundsson.
✝ Guðrún HuldaGuðmunds-
dóttir fæddist 22.
júlí 1925 á Háa-
múla í Fljótshlíð.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 19. júlí
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Jónsdóttir og Guð-
mundur Jónsson
bóndi á Háamúla.
Guðrún Hulda fór nokkurra
vikna í fóstur til Sigurbjargar
Dórótheu Gunnarsdóttur og
Steins Þórðarsonar á Kirkju-
læk III í Fljótshlíð. Þar eign-
aðist hún þrjú fóstursystkini,
Ingileif Steinsdóttur, Gunn-
björgu Steinsdóttur og Ólaf
Steinsson. Þau eru látin.
Guðrún Hulda átti tvær al-
systur, Guðríði, fædda 1918,
lést 1996, og Halldóru, fædda
1929. Einnig átti hún fjögur
gömul og eitt barnabarn.
Guðrún Hulda byrjaði að
syngja í kirkjukór 16 ára göm-
ul í Fljótshlíðinni. Þar hóf hún
sinn söngferil sem hélt áfram
eftir að hún flutti til Hvera-
gerðis og söng með Kirkjukór
Kotstrandarsóknar. Þegar hún
flutti til Kópavogs söng hún
með kór Háteigskirkju og síðar
með kirkjukór Kópavogskirkju.
Jafnframt söng hún og dansaði
um árabil með Þjóðdansafélagi
Reykjavíkur og fór með því
m.a. til Kanada og á ýmis mót
þjóðdansafélaga á Norð-
urlöndum. Guðrún Hulda lærði
söng hjá Maríu Markan og út-
skrifaðist líka sem snyrtifræð-
ingur. Jafnframt tók hún virk-
an þátt í starfi Leikfélags
Hveragerðis og síðar með
Leikfélagi Kópavogs.
Guðrún Hulda vann lengst af
við verslunarstörf, m.a. á
Umferðarmiðstöðinni til
margra ára. Jafnframt vann
Guðrún Hulda í snyrti-
vöruversluninni Ísadóru við
Austurstræti.
Guðrún Hulda Guðmunds-
dóttir verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í dag, 31. júlí
2020, klukkan 13.
hálfsystkini sem
eru látin.
Guðrún Hulda
giftist Hermanni
Lundholm garð-
yrkjumanni, f. 3.
ágúst 1917, d. 27.
apríl 2007. Þau
slitu samvistir.
Börn Guðrúnar
Huldu og Her-
manns eru 1)
Sigurbjörg, fædd
1942. Eiginmaður hennar er
Þórir Ólafsson. Þau eiga þrjú
börn, níu barnabörn og níu
barnabarnabörn. 2) Ísidór er
fæddur 1947. Eiginkona hans
var Elísabet Guðmundsdóttir.
Hún lést 31. janúar 2013. Þau
eiga fjóra syni og sjö barna-
börn. 3) Steinn Guðmann er
yngstur, fæddur 1948. Eigin-
kona hans er Erla Elva Möller.
Steini var kvæntur Þórunni
Grétarsdóttur og þau eiga tvo
syni og dóttur sem lést árs-
Elsku fallega amma Dúnna
hefði orðið 95 ára í dag. En hún
kvaddi okkur sunnudaginn 19.
júlí. Hennar verður sárt saknað.
Við tvær áttum okkur einstakt
samband, sérstaklega í gegnum
söng. Ég á margar góðar minn-
ingar með henni úr Vogatung-
unni, þar sem ég fékk að gera
hvað sem ég vildi. Spila á píanóið
hennar, drekka heitt súkkulaði
úr fallega litla bollanum sem hún
geymdi í spariskápnum sínum,
skoða blómin í garðinum hennar
eða leika með stytturnar og
skartgripina hennar. Hún var
alltaf svo fín og vel til höfð með
flottasta varalitinn. Mér sárnar
það mjög að hafa ekki náð að
hitta hana í seinasta sinn, þar
sem ég var á Íslandi, 8 dögum
áður en elsku amma kvaddi
þennan heim. Og fyrir mig er
það einstaklega erfitt að geta
ekki kvatt þig í seinasta sinn,
elsku amma Dúnna. En ég læt
það nægja að syngja fyrir þig
hérna heima öll þau lög sem ég
man eftir úr kórnum.
Það aldin út er sprungið
og ilmar sólu mót,
sem fyrr var fagurt sungið
af fríðri Jesse rót.
Og blómstrið það á þrótt
að veita vor og yndi
um vetrar miðja nótt.
Þú ljúfa liljurósin
sem lífgar helið kalt
og kveikir kærleiksljósin
og krýnir lífið allt.
Ó, Guð og maður, greið
oss veg frá öllu illu
svo yfirvinnum deyð.
(Matthías Jochumsson)
Sigurbjörg Eva
Gunnarsdóttir.
Elsku amma, ég er stödd í
Fljótshlíðinni þar sem þú fædd-
ist og ólst upp á Kirkjulæk.
Minningar eru margar með þér,
allar messurnar sem ég fór með
þér sem voru í Háteigskirkju þar
sem þú söngst með kórnum ég
lærði þar margt með þér um
kristna trú. Þegar ég var 14 ára
þá fórum við bara tvær til Mal-
lorca í tvær vikur, mín fyrsta
utanlandsferð og mikið var gam-
an hjá okkur, mikið hlegið og
brallað enda varstu ung í anda,
ég gleymi seint þeirri ferð. Þú
sagðir alltaf að það væri nauð-
synlegt að hugsa vel um sig,
snyrta sig og líta vel út í klæðn-
aði og vera vel til höfð sérstak-
lega þegar í veislu átti að fara og
það gerðir þú amma alltaf svo fín
og flott. Þegar ég gifti mig fyrir
37 árum þá var ég í brúðarkjóln-
um þínum og það gladdi þig mik-
ið. Það er svo margt sem fer í
gegnum hugann á þessari stundu
sem við kveðjum þig. Þú kenndir
mér margar bænir og ein bæn er
mér efst í huga sem ég fer oft
með.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku amma góða ferð.
Ágústa Þórisdóttir.
„Já, þetta er maðurinn sem
gerði mig að langömmu!“ Þetta
fékk ég að heyra og það oftar en
einu sinni og svo kom þetta fal-
lega bros og hlátur. Já hún Dúna
fór ekki troðnar slóðir, það
fyrsta sem hún kenndi mér var
að borða hákarl: „Jú, þú tekur
gott rúgbrauð, smyrð það vel
með sméri og setur svo góðan
bita af hákarli ofan á, tannstöng-
ul í gegnum allt og svo er þessu
dýft í frosið brennivín.“
Ég kynnist Dúnu þegar við
Gústa vorum að byrja að slá okk-
ur saman og þarna var kona með
ákveðnar skoðanir og óhrædd
við að láta þær í ljós. Margar
skemmtilegar minningar rifjast
upp þegar hugsað er til baka,
alltaf eitthvað til að hlæja að.
Síðustu árin átti Dúna góðan
kærasta og ferðafélaga og mikið
áttu þau vel saman, nafni og
Dúna. Þau nutu þess að ferðast
saman erlendis og þegar heilsan
brast og erfitt var fyrir þau að
hittast var bara meiri spenning-
ur að njóta samverustunda.
Við sem þekktum Dúnu bár-
um virðingu fyrir þessari litlu
ákveðnu konu úr Fljótshlíðinni
sem fór sínar leiðir án þess að
spyrja kóng eða prest og urðum
við rík af þessum kynnum.
Góða ferð Dúna mín, ég veit
að það er gaman hjá þér núna.
Hilmar Högnason.
Elsku amma, langamma og
langalangamma.
Þegar ég frétti að þú hefðir
kvatt þennan heim birtust í huga
mér svo margar góðar minning-
ar. Ég man eftir að hafa lesið
jólaguðspjallið heima hjá þér og
þegar þú kenndir mér að baka
kleinur. Það sem ég mun án efa
sakna mest er einlæga og fallega
brosið þitt sem lýsti upp allt her-
bergið og það hversu ákveðin þú
varst og lést ekkert stöðva þig ef
þú ætlaðir þér eitthvað. Þú sagð-
ir mér alltaf hvað þú værir stolt
af mér og stelpunum mínum,
meira að segja þegar ég sagði
þér frá því að eldri dóttir mín
væri að æfa bardagalistir. Stelp-
unum mínum varð hugsað til
þess hversu gaman var þegar
haldið var upp á afmælið þitt í
fyrra á Mánabrautinni hjá ömmu
og afa, hvað þú ljómaðir og
gleðin skein úr fallega brosinu
þínu. Einnig man ég eftir því
þegar ég varð þrítugur og ákvað
að elda lasagna fyrir fjölskyld-
una og bjóða upp á hvítt og
rautt. Að sjálfsögðu mætti
langamma á svæðið og í lok
kvöldsins var glasi lyft og konan
mín og langamma fóru saman
með Ferðalok eftir Jónas Hall-
grímsson. Það eru ekki heldur
margir sem geta sagt frá því að
þeir hafi hitt langömmu sína á
diskóteki á Mallorca, dansandi
gömlu dansana með kærastanum
sínum.
Kæra langamma, takk fyrir
mig, ég er lánsamur og stoltur að
hafa átt þig sem langömmu og ég
veit að þú fylgist með langalang-
ömmubörnunum þínum þar sem
þú ert núna.
Ástarstjörnu
yfir Hraundranga
skýla næturský;
hló hún á himni,
hryggur þráir
sveinn í djúpum dali.
Veit ég hvar von öll
og veröld mín
glædd er guðs loga.
Hlekki brýt ég hugar
og heilum mér
fleygi faðm þinn í.
Sökkvi eg mér og sé ég
í sálu þér
og lífi þínu lifi;
andartak sérhvert,
sem ann þér guð,
finn ég í heitu hjarta.
Tíndum við á fjalli,
tvö vorum saman,
blóm í hárri hlíð;
knýtti ég kerfi
og í kjöltu þér
lagði ljúfar gjafir.
Hlóðstu mér að höfði
hringum ilmandi
bjartra blágrasa,
einn af öðrum,
og að öllu dáðist,
og greipst þá aftur af.
Hlógum við á heiði,
himinn glaðnaði
fagur á fjallabrún;
alls yndi
þótti mér ekki vera
utan voru lífi lifa.
Grétu þá í lautu
góðir blómálfar,
skilnað okkarn skildu;
dögg það við hugðum
og dropa kalda
kysstum úr krossgrasi.
Hélt ég þér á hesti
í hörðum straumi,
og fann til fullnustu,
blómknapp þann gæti
ég borið og varið
öll yfir æviskeið.
Greiddi ég þér lokka
við Galtará
vel og vandlega;
brosa blómvarir,
blika sjónstjörnur,
roðnar heitur hlýr.
Fjær er nú fagri
fylgd þinni
sveinn í djúpum dali;
ástarstjarna
yfir Hraundranga
skín á bak við ský.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda sem unnast
Fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Þitt langömmubarn,
Þórir Hilmarsson.
Guðrún Hulda
Guðmundsdóttir
Elsku móðir mín, dóttir okkar og unnusta,
KRISTÍN LILJA GUNNSTEINSDÓTTIR
lést á gjörgæsludeild LSH 14. júlí.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
styrktarreikning fyrir son hennar.
Banki: 0309-18-950431 Kennitala: 160213-2560
Fyrir hönd aðstandenda,
Fenrir Flóki Fjölnisson
Sólveig J. Ásgeirsdóttir Gunnsteinn Sigurðsson
Böðvar Ingvi Jakobsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BRAGI BALDURSSON
handverksmaður,
varð bráðkvaddur á heimili sínu
mánudaginn 27. júlí.
Jarðarför verður auglýst síðar. Þeim sem vilja minnast hans er
bent á Barnaspítalasjóð Hringsins.
Guðrún L. Erlendsdóttir
Sigrún Bragadóttir Guðmundur Arnar Birgisson
Þröstur Bragason Jóhanna K. Jóhannesdóttir
Bjarki Bragason
og barnabörn