Morgunblaðið - 10.08.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. ÁGÚST 2020
✝ Áslaug El-ísabet Gunn-
steinsdóttir fædd-
ist á Siglufirði 24.
desember árið
1935. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 30.
júlí 2020. For-
eldrar hennar voru
hjónin Gunnsteinn
Jónsson sjómaður
og síldarmats-
maður frá Borgarfirði eystra,
f. 5.6. 1895, d. 16.11. 1964, og
Ólöf Steinþórsdóttir síldarsölt-
unarkona og húsmóðir, f. 22.5.
1905 á Ólafsfirði, d. 28.7. 1984.
Systir Áslaugar var Steinunn
Kristbjörg Gunnsteinsdóttir
Grönvaldt (Baddý), kennari í
Danmörku, f. 12.8. 1937, d.
24.2. 2011.
Hinn 5.9. 1961 giftist Áslaug
Ólafi Jens Péturssyni tækni-
skólakennara, f. 28.12. 1933, d.
4.4. 2009. Foreldrar hans voru
Pétur Maríus Guðlaugur Guð-
hólsvegi 68 í Kópavogi á önd-
verðum sjöunda áratugnum og
bjuggu þar allar götur síðan.
Að eiginmanni sínum látnum
flutti hún á Kópavogstún 2 en
bjó síðustu mánuðina á hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð.
Áslaug lauk prófi frá Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík ár-
ið 1955. Lungann úr starfsferl-
inum vann hún sem
fjármálastjóri og bókari hjá
Sambandi íslenskra samvinnu-
félaga og tengdum fyr-
irtækjum, þar á meðal Véla-
deild SÍS, Bílvangi og
Samskipum.
Áslaugu var alla tíð umhug-
að um íslenska náttúru og naut
þess að ferðast um landið. Hún
fór í lengri og skemmri göngu-
ferðir í nágrenni höfuðborg-
arsvæðisins og í óbyggðum. Þá
hafði hún unun af lestri góðra
bóka, að fara í leikhús og á tón-
leika, ekki síst hjá afkom-
endum sínum.
Áslaug verður jarðsungin
frá Digraneskirkju í dag, 10.
ágúst 2020, klukkan 15. Vegna
samkomutakmarkana er at-
höfnin einungis fyrir nána vini
og vandamenn en henni verður
einnig streymt á facebooksíðu
Gunnsteins Ólafssonar.
mundsson, útvegs-
bóndi á Hellis-
sandi, f. 3.10. 1886,
d. 4.5. 1965, og
Guðrún Ágústa
Þórarinsdóttir
húsmóðir, f. 4.8.
1894, d. 14.9. 1961.
Synir Áslaugar
og Ólafs Jens eru:
1) Gunnsteinn tón-
listarmaður, f. 5.8.
1962, maki Eygló
Ingadóttir hjúkrunarfræð-
ingur, börn þeirra: Jakob Fjól-
ar, Sindri og Áslaug Elísabet.
2) Pétur Már bókaútgefandi, f.
4.9. 1965, maki Ragnheiður
Elfa Þorsteinsdóttir lögfræð-
ingur, börn þeirra: Ólafur Jens,
Sigurður Karl og Þór. Þá átti
Ólafur Jensson, Sigurkarl Fjól-
ar, f. 2.8. 1954, d. 20.2. 1985,
með Karólínu Fjólu Valgeirs-
dóttur.
Áslaug fluttist ung frá Siglu-
firði til Reykjavíkur. Þau Ólaf-
ur Jens byggðu sér hús á Álf-
Móðir mín ólst upp á Siglufirði
ásamt Baddý systur sinni á
Hvanneyrarbraut 19. Níu ára fór
mamma að salta síld með móður
sinni; amma raðaði síldinni neðst í
tunnuna og svo tók sú stutta við.
Mamma átti auðvelt með nám og
var ári á undan í skóla. Amma
lagði hart að dætrum sínum að
komast til mennta; talaði við Jónas
frá Hriflu og kom eldri dóttur
sinni að við Samvinnuskólann í
Reykjavík. Baddý fór í Verslunar-
skólann.
Með vistaskiptunum urðu
vatnaskil í lífi mömmu. Hún
kynntist lífsglöðum skólasystrum í
Samvinnuskólanum og batt við
þær ævilanga vináttu. Í Reykjavík
var hún í fæði hjá Helgu, ná-
grannakonu sinni frá Siglufirði, og
Sveinbirni manni hennar; þar
kynntist hún bróður Sveinbjörns,
Ólafi Jens, sem bar ekki sitt barr
um þær mundir; hann hafði tvítug-
ur misst unnustu sína af barnsför-
um og lent í vinnuslysi við höfnina
svo honum var vart hugað líf.
Helga og Sveinbjörn tóku ný-
fæddan dreng hans að sér og
mamma reif Óla upp úr svartnætt-
inu svo hann komst á beinu braut-
ina á ný og hóf nám við Háskóla
Íslands. Fyrr en varði voru þau
farin að leigja í Kópavogi og
byggðu sér síðan hús við Álfhóls-
veg efst á Víghólnum.
Baddý frænka kynntist Palle
Grönvaldt og fluttist með honum
til Danmerkur. Þetta voru mikil
viðbrigði fyrir mömmu. Þær syst-
ur höfðu alltaf verið mjög nánar en
nú sáust þær ekki nema á sumrin
og stöku sinnum um jól þegar
Baddý kom í heimsókn með Olaf
son sinn. Mamma starfaði hjá SÍS
en tók sér hlé frá störfum þegar
við bræður komum í heiminn. Þá
var samt ekki slegið slöku við.
Hún saumaði öll föt á okkur og bjó
til mat, kenndi okkur að lesa og
skrifa um leið og við gátum valdið
bók og las fyrir okkur og söng alla
daga.
Haustið 1971 fluttumst við til
Árósa í Danmörku þar sem pabbi
stundaði nám tvö misseri. Mamma
fór þá út á vinnumarkaðinn á ný
og leysti af sem bókari í ýmsum
fyrirtækjum í borginni. Þegar
heim kom tók hún upp þráðinn hjá
fyrirtækjum Sambandsins við
fjármál og innheimtu.
Um miðjan 8. áratuginn byrj-
uðu skólasysturnar úr Samvinnu-
skólanum að ganga vikulega sam-
an á fjöll ásamt fjölskyldum
sínum. Mamma hafði yndi af þess-
um félagsskap og þau pabbi létu
sig aldrei vanta. Hún hafði líka
mikinn áhuga á leikhúsi; mundi
sýningar sem hún hafði séð ára-
tugi aftur í tímann; sótti einnig
tónleika af kappi fram á síðustu ár.
Mamma var föður okkar mikil
stoð í veikindum hans síðustu árin.
Eftir að hann féll frá 2009 tók hún
virkan þátt í félagsstarfi aldraðra í
Kópavogi, stundaði postulínsmál-
un og sótti leshring á bókasafninu.
Heilsa mömmu dalaði undir það
síðasta; minnið óbrigðula gaf sig
og líkaminn sem eitt sinn stóð á
hvolfi ofan í síldartunnu fór sér
hægar. Síðustu mánuðina var
henni hjúkrað í Sunnuhlíð þar sem
hún hafði átt marga ánægjustund í
Dagdvölinni, einstökum fé-
lagsskap aldinna Kópavogsbúa.
Við fjölskyldan kveðjum yndislega
móður og ömmu með söknuð og
þökk í hjarta.
Gunnsteinn.
Hún beið eftir mér í anddyrinu
á Kópavogstúni 2, en þangað hafði
hún flutt af Álfhólsvegi 68, nokkr-
um árum eftir að pabbi dó. Klukk-
an var á slaginu hálfníu, kannski
var myrkur að vetri, kannski var
sólin að koma upp að vori. Við
mæðginin gengum saman á hverj-
um morgni þennan spotta yfir í
Sunnuhlíð þar sem hún var í dag-
dvöl síðustu árin.
„Jæja, hvað er að frétta?“ Og ég
sagði henni hvað sonarsynirnir
væru að sýsla, Ragnheiður að bar-
dúsa, hvernig gengi í útgáfunni, og
hún sagði eitthvað fallegt um fólk-
ið sitt.
Kannski ræddum við að þessu
sinni nýja skáldsögu sem gerðist í
árdaga Siglufjarðar. „Þetta var
ekki svona, mamma sagði að fólk
hefði alltaf reynt að hafa hreint og
fínt í kringum sig.“
Ég leiddi hana yfir götuna.
Kannski rifjuðust upp fyrir mér
dagarnir þegar hún leiddi mig upp
Bjarnhólastíginn á leið heim úr
hverfisversluninni Kóp sem sumir
kölluðu Ólabúð en hét víst Vogur.
Hún með græna innkaupanetið í
annarri á meðan sonurinn hékk í
hinni og reyndi að láta móðurina
draga sig upp eftir ómalbikaðri
götunni.
Kannski leitaði hugurinn aftur
til áttunda áratugarins þegar
saumaklúbburinn hennar – gaml-
ar vinkonur úr Samvinnuskólan-
um – var allt í einu orðinn að
fjöldahreyfingunni Göngu-Víking-
um sem dró hundrað manns með
sér að hausti upp á Skeggja í
Hengli í „sýnishornaveðri“ eins og
sagði í fjölmiðlum, þegar fjall-
göngur þóttu í besta falli sérvisku-
legar.
Kannski ræddum við nýjustu
spillingarmálin í viðskiptalífinu.
„Ég skil ekki svona græðgi. Það
eru engir vasar á líkklæðunum,“
sagði mamma alltaf. En svo þegar
talið barst að þekktum útrásarvík-
ingi átti hann sér samt ákveðnar
málsbætur: „Hann má nú eiga það
að hann stökk upp á stól og sótti
möppu fyrir mig þegar ég var
handleggsbrotin. En ég fór líka
einu sinni og hundskammaði hann
fyrir að segja upp ungri stúlku
sem mátti ekki við því að missa
vinnuna.“
Kannski mundi ég þá eftir því
þegar kunningi minn sagðist hafa
fengið bestu ráð frá stjórnanda
þegar hann leysti mömmu af í
sumarfríi sem fjármálastjóri í einu
af fyrirtækjum Sambandsins.
„Svo sagði hún mér bara að gera
þetta eins og mér fyndist skyn-
samlegast.“
Þegar við stóðum síðan fyrir ut-
an innganginn að dagdvölinni í
Sunnuhlíð sagði hún ævinlega með
þunga: „Þetta er sannkallaður
griðastaður.“
Og nú var komið að leiðarlok-
um. Ég hélt um höndina á henni
þegar það bráði af henni síðdegis
hinn 29. júlí í Sunnuhlíð, á sama
stað og móðir hennar kvaddi fyrir
26 árum, nánast upp á dag; hún
opnaði augun og ég sagði að við
værum þarna báðir bræðurnir,
Gunnsteinn að skrifa bók og ég að
vinna í handriti, og hún brosti og
reyndi að segja eitthvað sem ekki
heyrðist.
Morguninn eftir var hún öll,
þrotin að kröftum.
Við söfnuðumst saman við dán-
arbeðinn, synir, tengdadætur og
barnabörn, og skyndilega brast á
með harmonikkuleik frammi á
gangi, rétt eins og pabbi væri
kominn að sækja hana inn í ljósið.
Pétur Már Ólafsson.
Ég kom á fallegt heimili Ásu og
Ólafs Jens á Álfhólsvegi í fyrsta
sinn fyrir rúmum 23 árum. Ég
hafði verið að slá mér upp með
eldri syni þeirra hjóna um hríð og
hann bauð mér si svona í mat hjá
foreldrum sínum. Þau kipptu sér
ekkert upp við það, disk var bætt á
borðið og svo hófust líflegar sam-
ræður. Ég var meira en velkomin,
enda voru þau hjón líklega farin að
óttast að Gunnsteinn yrði einsetu-
karl. Við Ása áttum strax skap
saman og segja má að það hafi
varla liðið dagur sem við heyrð-
umst ekki eða hittumst í öll þessi
ár.
Á þessum tíma var Ása rúm-
lega sextug. Hún lifði skemmti-
legu lífi; stundaði útivist, hitti vin-
konur og ferðaðist með
saumaklúbbnum sem hún var
hluti af í rúm 60 ár. Þau hjón voru
líka nýlega orðin amma og afi og
nutu þessa nýja hlutverks.
Ása var alin upp við að salta síld
í heimabæ sínum, Siglufirði, frá
blautu barnsbeini. Hún var af-
burða námsmaður og fór ung suð-
ur í Samvinnuskólann en að því
loknu réð hún sig til starfa á skrif-
stofu í Reykjavík sem þótti nú ald-
eilis fínt. Þess má geta að þegar
árin liðu fengu bekkjarbræður
hennar flestir fínar stöður út á
þessa menntun en stúlkurnar
ekki. Þetta er saga hennar kyn-
slóðar. Síðustu starfsárin var hún í
annasömu starfi hjá Samskipum
en svo sá hún líka um heimilishald-
ið og garðverkin. Mikið áttu karlar
gott í þá daga.
Ása var grönn og fínleg kona,
dugnaðarforkur, ósérhlífin og
ótrúlega handfljót sem sjálfsagt
má rekja til síldarsöltunar bernsk-
unnar. Hún gerði allt vel sem hún
tók sér fyrir hendur og heimilið og
garðurinn bar þess vitni.
Síðustu 20 árin átti Ása við
heilsubrest að stríða sem hafði
mikil áhrif á lífsgæði hennar. Und-
ir það síðasta var minnið farið að
gefa sig og það var henni mjög
þungbært. Hún dó södd lífdaga
eftir gott og gjöfult líf. Ég kveð
kæra tengdamóður mína með
þakklæti og söknuði. Far í friði.
Eygló Ingadóttir.
Áslaug tengdamóðir mín bar
skilyrðislausa virðingu fyrir list-
um og menningu og sneiddi mark-
visst hjá forgengilegum hlutum.
Hún var dugleg að sækja listvið-
burði og las allt sem hún komst yf-
ir. Hún ávann sér traust og virð-
ingu samferðamanna sinna með
hæglæti sínu og örlæti sem var
mikilvægur hluti af sjálfsvirðing-
unni. Sjálf vildi hún aldrei vera
miðpunktur athyglinnar en var
þeim mun betri hlustandi. Áslaug
gerði miklar kröfur til sjálfrar sín
og mikilvægast var að maður
stæði við orð sín sama á hverju
gengi. Aðgerðarleysi var ekki í há-
vegum haft og fyrir utan að halda
garðinum óaðfinnanlegum á sumr-
in stundaði hún göngur af kappi
löngu áður en þær fóru að njóta al-
mennra vinsælda. Stundum fannst
manni nóg um þetta meinlætalíf
en þannig var það fjarri þeim Ólafi
Jens eyða sumarfríum flatmag-
andi á sundlaugarbakka í suðræn-
um löndum, fjarri allri menningu.
Þegar við Pétur fórum að
stunda hestamennsku fannst Ás-
laugu hún ekki endilega falla í
flokk eftirsóknarverðra áhuga-
mála enda ekki mikil hreyfing í út-
reiðum fyrir knapann. Það kom
því á óvart þegar hún og Baddý
systir hennar fóru á bak með okk-
ur Pétri og skemmtu sér konung-
lega, geystust um Þingvelli vita
óttalausar og var engu líkara en að
þær hefðu aldrei gert annað.
Þannig verður Áslaugu kannski
best lýst en aldrei man ég eftir að
hún óttaðist neitt heldur nálgaðist
öll verkefni í lífinu af yfirvegun og
skynsemi. Að leiðarlokum þakka
ég samveruna, leiðsögnina í lífinu
og allt það góða atlæti sem hún
sýndi mér og sonum mínum.
Ragnheiður Elfa
Þorsteinsdóttir.
Daginn sem amma lést spurði
pabbi okkur bræður hvað okkur
væri minnisstæðast um Ásu
ömmu. Það sem kom fyrst upp í
hugann var Ólsen Ólsen, sem hún
kenndi mér og við spiluðum við
hvert tækifæri. Ég tengi spilið enn
þann dag í dag við Álfhólsveg 68,
og allar góðu minningarnar þaðan.
Glæsileg stofan ómaði alltaf af
Pétri og úlfinum eða Dýrunum í
Hálsaskógi, eldhúsið þar sem við
barnabörnin máluðum eða lituðum
með Rás 1 í bakgrunni, myndaal-
búmin sem ég eyddi tímunum
saman í að skoða, stórkostlegi
bakgarðurinn með fuglabaðinu, og
aðrir litlir hlutir eins og steina-
safnið hennar á hillunni á langa
ganginum við garðdyrnar.
Einnig gerði ég þetta að ein-
hvers konar félagsmiðstöð, því
þangað dró ég ýmsa bekkjarfélaga
mína, og alltaf tóku þau á móti
okkur með bros á vör. Eflaust
muna þeir vel eftir þessu, en það
gerði amma, sem spurði mig lengi
hvað væri að frétta af fastagest-
unum.
Hún og afi stuðluðu að því að
við bræðurnir yrðum sæmilega
upplýstir. Á Álfhólsveginum
kenndu þau okkur að lesa og tefla
og alltaf þegar við gistum hlýddu
þau okkur yfir faðirvorið og lásu
ævintýri. Þegar þurfti að passa
bræðurna á Digranesheiðinni
tryggðu þau að við kynntumst
landi og þjóð, en ég hugsa varla
um Árbæjarsafn, Þingvelli, Þjóð-
minjasafnið eða náttúruminjasöfn
landsins án þess að sjá ömmu og
afa þar mér við hlið.
Amma var einnig okkar helsti
stuðningsmaður í öllu sem við
barnabörnin tókum okkur fyrir
hendur. Hún var mætt á fremsta
bekk á alla tónleika okkar, m.a.s.
þegar við fjölskyldan fluttum út til
Brussel.
Hvíl í friði elsku amma.
Ólafur Jens, Sigurður Karl
og Þór Péturssynir.
Ég kveð með trega frænku
mína og nána vinkonu, Áslaugu
Gunnsteinsdóttur. Ég var tæpum
fjórum árum eldri en hún. Báðar
fæddumst við á Siglufirði um miðj-
an fjórða áratug síðustu aldar og
hún bjó í næsta húsi við mig. Mæð-
ur okkar voru systur og var mikill
samgangur og náinn vinskapur á
milli okkar. Ása átti eina systur,
Baddý, sem var tveimur árum
yngri en hún. Hún lést fyrir
nokkrum árum. Við lékum okkur
auðvitað oft saman og ég var alltaf
með annan fótinn hjá Ólu frænku.
Bæjarbragur var mjög sérstakur
á Siglufirði á þessum tíma. Á vet-
urna vorum við í skóla en lékum
okkur annars mikið í snjónum,
sem ekki var hörgull á. Við fórum
á sleða og skíði, bjuggum til snjó-
hús og snjókarla. Ég á færri sam-
eiginlegar minningar tengdar
sumrinu því ég var alltaf send í
sveit á sumrin. Ása og Baddý fóru
eitt sumar í sveit en annars var
stúlka á fermingaraldri fengin til
að passa þær þegar þær voru
yngri. Mæður okkar unnu í síld,
eins og flestir aðrir, enda unnu all-
ir í síldinni sem vettlingi gátu vald-
ið og sjálfar byrjuðum við í síld 10-
12 ára. Ég flutti til Reykjavíkur til
náms þegar ég var 14 ára og þá
varð samband okkar slitróttara.
Ása átti gott með að læra og stóð
sig vel í skóla. Hún tók gagnfræða-
próf frá gagnfræðaskóla Siglu-
fjarðar en fór svo í Samvinnuskól-
ann. Þegar Ása flutti suður jukust
tengslin á ný þegar við báðar fór-
um að stofna okkar eigin fjölskyld-
ur. Báðar eignuðumst við menn og
giftumst, eignuðumst tvo drengi
og settumst báðar að í Kópavogi.
Við vorum alls ekki í daglegum
samskiptum en um samband okk-
ar má segja að blóð er þykkara en
vatn. Við vorum alltaf til staðar,
hvor fyrir aðra, þegar eitthvað
bjátaði á. Þegar Snorri minn varð
bráðkvaddur veittu Ása og Óli
eiginmaður hennar mér mikinn
stuðning. Þennan stuðning hef ég
alltaf kunnað að meta og verið
þakklát fyrir. Vinátta þeirra var
ekki bara orðin tóm heldur voru
þau vinir í raun. Heimili Ásu var
mikið menningarheimili. Þau eru
minnisstæð jólaboðin og afmælin
þegar Óli sat við orgelið og allir
sungu með. Tónlistaruppeldið
skilaði sér á þann hátt að eldri son-
ur þeirra, Gunnsteinn, varð einn af
merkari tónlistarmönnum þjóðar-
innar. Pétur Már, yngri sonurinn,
varð bókmenntafræðingur og um-
svifamikill bókaútgefandi. Ása átti
farsæla ævi, nokkuð sem allir þrá
en færri hlotnast. Síðustu árin fór
heilsan að gefa sig. Hún flutti í
þjónustuíbúð á vegum Sunnuhlíð-
ar við Kópavogsbraut en ég bjó í
Fannborg. Ég fór oft til hennar á
rafskutlunni minni og áttum við
oft ánægjulegar stundir. Ég
þakka ánægjulega samfylgd og
ævilanga vináttu og kveð Ásu
frænku með sorg og söknuði.
Kristjana Heiðberg
Guðmundsdóttir.
Við bræðurnir viljum minnast
frænku okkar, Áslaugar Gunn-
steinsdóttur, en móðir hennar var
ömmusystir okkar bræðra. Hún
var kvenskörungur mikill sem títt
er um konur í okkar ætt. Grann-
vaxin, snögg í hreyfingum og
hnyttin í tilsvörum. Hún var gift
Ólafi Jens Péturssyni og áttu þau
farsælt hjónaband. Þannig var
Ása gæfukona sem átti gifturíka
ævi. Þótt ekki hafi verið reglu-
bundinn samgangur milli fjöl-
skyldna okkar var sambandið allt-
af gott og um að ræða traustan
vinskap. Þau voru lífsglöð og mik-
ið söngfólk. Óli sat við orgelið og
allir sungu með. Öllum leið vel og
engum leiddist í þessum frábæra
félagsskap. Ein æskuminning
tengist ferð í berjamó langt út í
sveit að því er okkur fannst. Berja-
mórinn var ekki langt frá þeim
stað þar sem álver Ísal er staðsett
núna en var þá gjöfull berjamór.
Svo bjuggu Ása og mamma til
sultu og saft en upp úr stendur
minningin um sólríkan dag í berja-
mó. Fleiri og lengri ferðir voru
farnar. Mamma og Ása sinntu vel
eldri ættingjum og sumir bjuggu
úti á landi. Afmælisveislur voru
haldnar þar sem veitingar voru
fluttar í skottinu og slegið upp
veislu hjá gömlum frænkum. Í
minningunni voru þetta ljúfar
gæðastundir. Á síðustu árum tók
að fjara undan heilsu hennar en
minning hennar lifir í huga okkar
og þær ómetanlegu stundir sem
við áttum með henni og fjölskyld-
unni. Hugur okkar er með fjöl-
skyldu hennar og munum við
halda þeim fjölskylduböndum sem
voru henni og móður okkar svo
dýrmæt.
Við vottum vinum og aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Björgvin Gylfi Snorrason og
Ásgeir Valur Snorrason.
Ég var sjö ára þegar ég kynnt-
ist Áslaugu Gunnsteinsdóttur. Við
Pétur Már, sonur hennar, urðum
bestu vinir. Þau voru nýkomin
heim frá Danmörku og leiðir okk-
ar lágu saman í Digranesskóla á
Kópavogshálsi. Áslaug kunni þá
list að gera vel við vini sona sinna.
Slík mildi er dýrmæt ungum
mönnum. Ég var velkominn á
heimili þeirra frá fyrsta degi. Það
var spjallað um allt milli himins og
jarðar og ævilangur einlægur
áhugi sýndur á mínum högum. Ás-
laug og Ólafur Jens hennar höfðu
geislandi húmor og voru hlátur-
mild og hlý.
Eins og gengur og gerist með
unga menn var stundum farið of-
fari í skipulagningu og áætlunum
æskunnar. Í níu ára bekk tókum
við Pétur að okkur, með öðrum
vini, að hanna og útbúa forláta
jólakortakassa bekkjarins okkar.
Við litum á þetta sem töluverðan
heiður og í augum ungra manna
gat þetta ekki verið svo flókið.
Þessi kassi yrði ugglaust eitt af
undrum jólaföstunnar í Digranes-
skóla. Við fórum heim til Péturs
eftir skóla og dvöldum þar lengi
fram eftir. Þegar Áslaug kom
heim úr vinnunni mætti hún þrem-
ur áhyggjufullum níu ára guttum
sem komnir voru í öngstræti.
Kassinn var okkur ofviða. En Ás-
laug sá um sína. Hún sótti gamlan
skókassa frá Ólafi Jens og hjálpaði
okkur að pakka honum inn í fal-
legan jólapappír. Kassinn var
skreyttur og hann var glæsilegur.
Heiðri okkar vinanna var borgið.
Áslaug var víðsýn kona með
stórt hjarta. Ég lenti í erfiðleikum
snemma á þrítugsaldrinum. Eins
og alltaf fékk ég sterkan stuðning
frá Áslaugu. Hún var vitur og hlý.
Ég man eftir samtali okkar á þess-
um tíma, þegar ég kom einu sinni
sem oftar á Álfhólsveg 68. Við fór-
um tvö út í garð. Hún kom sér að
efninu af varfærni. „Þú verður að
fara vel með þig, elsku vinurinn
minn. Þú ert góður drengur.
Mundu að þú átt allan okkar
stuðning. Þetta fer vel.“
Það er lán að eiga stórt fólk og
víðsýnt í foreldrum sinna bestu
vina.
Þótt ég byggi erlendis fylgd-
umst við Áslaug náið hvort með
öðru. Heilsa hennar var tekin að
gefa sig undir það seinasta. Svo
kom dagurinn, þegar lagt var upp
í aðra ferð.
Ég sendi æskuvini mínum og
fjölskyldu hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ferdinand Jónsson.
Áslaug Elísabet
Gunnsteinsdóttir