Morgunblaðið - 31.08.2020, Síða 21

Elsku Ösp, Frank Gabríel og
Almar Freyr.
Við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og styrk á þessum
erfiðu tímum.
Einnig sendum við samúðar-
kveðjur til foreldra Franks og
annarra aðstandenda.
Þínir vinir,
Helena & Bjarni.
Helga & Óskar.
Ragnhildur & Edilon.
Vala & Bjarki.
Ég man eftir þeim degi þegar
Frank Úlfar sagði mér að Frank
Magnús sonur sinn væri að fara
að hefja störf hjá sér. Ég var full-
ur eftirvæntingar að fá að hitta
þennan unga og efnilega mann og
fá að kynnast betur. Feður okkar
Franks Úlfars áttu í viðskiptum
með úr o.fl. til áratuga og við
Frank Úlfar höfum haldið þeim
viðskiptum áfram farsællega
ásamt sonum hans þeim Frank,
Robert og Magnúsi. Í hvert ein-
asta skipti sem ég hitti Frank
Magnús fór ég frá þeim fundi rík-
ari. Viðmótið ávallt hlýtt og traust
og húmorinn aldrei langt undan,
sem var í dýrari kantinum. Frank
Magnús var alltaf vel undirbúinn
fyrir okkar fundi og skilvirkur.
Það var því mikið happ fyrir fyrir-
tækið að fá þarna inn drifmikinn
mann, vel menntaðan og fram-
sýnan með tækni nútímans í
höndum sér. Frank Magnús
ásamt fjölskyldu kom upp einni
glæsilegustu verslun með úr og
skart sem hefur verið sett á fót á
Íslandi. En lífið er ekki alltaf
sanngjarnt og getur fyrirvara-
laust tekið stefnu sem erfitt getur
reynst að breyta eða hafa mikil
áhrif á. Frank og Ösp í blóma lífs-
ins með tvo fallega drengi og lífið
framundan. Svo er kippt í og ver-
öldinni snúið við nánast á auga-
bragði. Frank var opinn persónu-
leiki og gat tjáð sig um meinið
sem átti að fara hægar í sakirnar
og gefa lengra líf, sem því miður
varð ekki raunin. Frank er horf-
inn á braut en í huga mér mun
minningin lifa sterkt um ókomin
ár um einstakan mann sem gerði
heiminn ríkari þeim sem fengu að
kynnast hugprýði hans og kost-
um. Ég votta Ösp, drengjunum
og fjölskyldu samúð mína.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér.
gáðu, ég dó ei, ég lifi í þér.
(Mary Elizabeth Frye)
Þormar Ingimarsson.
Ég kynntist Frank Magnúsi
Michelsen sumarið 1993 er ég
starfaði í Gufuneskirkjugarði. Þá
var hann fimmtán ára strákur,
svolítið hnellinn með tagl í þykku,
skollituðu hári sínu og grallara-
legt bros lék einatt um varir hans.
Okkur varð vel til til vina þrátt
fyrir nokkurn aldursmun og
spjölluðum við heilmikið saman í
kaffitímunum. Oft skutlaði ég
honum heim til sín eftir vinnu og
stundum töluðum við saman í
nokkrar mínútur fyrir utan heim-
ili hans. Áttum við síðan eftir að
vinna þarna saman nokkur sumur
þar sem vináttan dýpkaði. Síðasta
sumarið mitt í kirkjugörðunum
var árið 1997 en áfram fylgdumst
við hvor með öðrum.
Vatnaskil urðu síðan rétt eftir
áramótin 2001-2002 þegar hann
bauð mér til brúðkaups síns.
Hafði hann sagt mér að hann
hefði kynnst fallegri stúlku sem
héti Kristín Ösp, alltaf kölluð Ösp
og meira fengi ég ekki að vita að
sinni. Frank Magnús og Kristín
Ösp gengu svo í hjónaband á
kyndilmessu árið 2002 og ég man
að framan á boðskortinu stóð
020202 stórum og skýrum stöf-
um.
Ég man vel þegar faðir brúð-
arinnar kvaddi sér hljóðs í veisl-
unni og sagði eitthvað á þá leið að
staðurinn sem hún kæmi frá væri
margfalt minni en Hafnarfjörður
og Grafarvogur samanlagt. Svo
talaði hann um uppeldi í skjóli
vestfirskra fjalla og ólgandi hafið
allt í kring. Ég man að mig greip
undarleg tilfinning og þegar hann
nefndi Bolungarvík á nafn sagði
ég sessunautunum að ég væri
þaðan sjálfur. Bentu þeir mér þá
á að tala við ömmu brúðarinnar
sem þarna var. Kom þá í ljós að
hún og fjölskylda hennar höfðu
búið í næsta húsi við afa minn og
ömmu, þar sem móðir mín hafði
alist upp. Þannig tengdi Frank
mig ósjálfrátt og kannski óvart
við ættarslóðir mínar, sem ég
hafði þá ekki heimsótt lengi og
varð hann sjálfur einn af tengda-
sonum Bolungarvíkur. Varð þetta
til þess að ég tók að heimsækja
Bolungarvík nokkuð reglulega og
hef gert það allt til þessa. Lét ég
gjarnan Frank og tengdaforeldra
hans vita af ferðum mínum.
Eignuðust þau Frank og Ösp
tvo efnilega drengi, Frank Gabrí-
el fimmtán ára og Almar Frey tólf
ára. Bjuggu þau um hríð í Kópa-
vogi en árið 2012 fluttust þau í
íbúð í raðhúsi við Freyjubrunn í
Úlfarsárdal.
Fyrir örfáum misserum
greindist Frank með illvígt æxli í
höfði sem hann barðist síðan við
af þeim krafti sem ætíð einkenndi
hann. Mánudagskvöld nokkurt í
febrúar síðastliðnum hitti ég
hann á Langholtsvegi, þar sem ég
var á leið á kóræfingu. Sagði hann
mér þá einlæglega frá stöðu mála.
Um það bil hálfu ári síðar, aðfara-
nótt 20. ágúst síðastliðins, kvaddi
Frank Magnús þetta líf eftir afar
hetjulega baráttu við þetta illvíga
mein sitt. Á síðustu árum áttum
við mörg einlæg samtöl á fasbók-
inni. Síðustu orðin sem ég skrifaði
til hans á þeim vettvangi voru
þessi: „Vertu Guði falinn. Bless í
bili.“
Mikill harmur er nú kveðinn að
fjölskyldunni allri og orðin tóm
mega sín svo lítils. Megi algóður
Guð veita öllum ástvinum Franks
Magnúsar þann styrk og þá
huggun sem þeir þarfnast. Minn-
ing hans mun ætíð lifa í hjörtum
okkar sem kynntumst honum.
Megi hann hvíla í Guðs friði.
Þorgils Hlynur
Þorbergsson.
Elsku vinur, ekki hvarflaði það
að okkur þegar við fögnuðum
fjörutíu ára afmælinu þínu á Te-
nerife að þú færir svona fljótt frá
okkur. Við getum yljað okkur við
þær dásamlegu minningar sem
við áttum með þér þar ásamt ótal-
mörgu öðru skemmtilegu sem við
höfum brallað saman í gegnum
okkar frábæra vinskap sem Nagl-
ar og Skrúfur eru. Það er sama í
hvað vitleysu Naglarnir drógu
þig, alltaf varstu til í að vera með.
Á þeim stutta tíma sem við höf-
um þekkst hefur hópurinn gert
ótalmargt skemmtilegt saman og
hjarðhegðun hópsins skilaði því
að einn veturinn var hægt að
finna borðtennisborð í hverjum
bílskúr. Önnur dellan var frisbí-
golf og auðvitað þurfti að græja
sig upp fyrir það. Minningarmót
Frank the Tank í frisbígolfi verð-
ur árlega hér eftir þér til heiðurs
kæri vinur.
Við vorum dugleg að finna okk-
ur tilefni til að gleðjast og hafa
gaman. Búningapartý, götupartý,
pallapartý, grillpartý, matarboð-
spartý, afmælispartý og besta
partýið var ógleymanlegi Skug-
gabarinn.
Þú varst traustur og góður vin-
ur og við erum þakklát fyrir vin-
skap ykkar Aspar.
Við lofum þér að líta eftir henni
og strákunum og rækta vinskap-
inn eins og okkur einum er lagið.
Góða ferð, þínir vinir í Úlfars-
árdalnum, fyrir hönd Nagla og
Skrúfa,
Auður, Fanney og Guðlaug.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. ÁGÚST 2020
✝ ReynheiðurÞóra Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 14. apríl 1985 í
Hafnarfirði. Hún
lést á heimili sínu að
Sólarsölum 7 í
Kópavogi þann 22.
ágúst 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Arnarsson, f. 5. apr-
íl 1959, d. 16. maí
2019, og Sigurbjörg Gunn-
arsdóttir, f. 3. september 1963.
Bróðir Reynheiðar er Arnar Jak-
ob Guðmundsson, f. 31. mars
1987.
Reynheiður Þóra
var gift Svani Erni
Þrastarsyni, f. 8.
apríl 1981. For-
eldrar Svans eru
Ingiríður Karen
Jónsdótir, f. 18.
október 1949, og
Þröstur G. M. Eyj-
ólfsson, f. 22. nóv-
ember 1947.
Börn Reynheiðar
og Svans eru: 1)
Hafrós Lilja, f. 7. janúar 2013, og
2) Hrafn Elís, f. 19. október 2015.
Útförin verður frá Hafnar-
fjarðarkirkju í dag, 31. ágúst
2020, klukkan 13.
Barnabarnið mitt, hún Reyn-
heiður Þóra, er fallin frá. Langt
fyrir aldur fram. Hún skilur eftir
sig eiginmann, tvö ung börn, móð-
ur, bróður og söknuð í hjörtum
allra sem þekktu hana.
Reynheiður var mikið hjá afa
sínum og ömmu þegar hún var
yngri. Eftir því sem árin liðu og
hún eignaðist börn sjálf þá kom
hún með þau í heimsókn. Hún
þreyttist ekki á að spjalla við afa
sinn, þrátt fyrir að minni hans
væri farið að gefa sig. Hún skaust
yfir til gömlu hjónanna á stund-
inni ef eitthvað var hægt að að-
stoða þau.
Reynheiður og Arnar bróðir
hennar komu sem ljós til foreldra
sinna, Gumma og Sifu. Ég fékk að
fylgjast með því hvernig þau uxu
og döfnuðu, stolt foreldra sinna.
Tvö ljós eru slokknuð þar sem
Gummi kvaddi þennan heim fyrir
aðeins ári og nú kveður hún Reyn-
heiður okkur alltof snemma.
Elsku Svanur, Hafrós Lilja,
Hrafn Elís, Sifa, Arnar og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Sólveig amma.
Það er sárt að setjast hér niður
og skrifa minningar orð um elsku
tengdadóttur okkar sem fallin er
nú frá langt um aldur fram, þetta
hefur verið strembið ár enn þá
greindist hún með þann illvíga
sjúkdóm sem krabbamein er og
sem engu eirir og virðist of ráðast
á garðinn þar sem blómin eru feg-
urst.
Þegar hún Reynheiður Þóra
kom inn í líf okkar var það gæfa
okkar allra, hún var hlédræg og
feimin enn jafnframt ákveðin og
vissi hvað hún vildi. Reynheiður
Þóra og Svanur Örn stofnuðu fjöl-
skyldu og eiga saman tvö börn,
Hafrós Lilju og Hrafn Elís, og
hundinn Dimmu. Það eru stór
högg sem þessi litla fjölskylda hef-
ur fengið, fyrir aðeins 15 mánuð-
um síðan missir Reynheiður Þóra
pabba sinn og börnin afa sinn sem
var í miklu uppáhaldi hjá þeim
báðum og tala mikið um og jafnvel
bregða sér afsíðis til að tala við
Guðmund afa í skýjunum það er
eitthvað svo ósanngjarnt að heyra
elsku börnin þeirra tala um að
mamma sé nú í skýjunum með afa,
en jafnframt svo fallegt að heyra
þau tala um hana svo fallega og að
hún sé í hjarta þeirra og þau í
hjarta hennar eins og mamma
þeirra sagði þeim þegar hún
kvaddi þau í hinsta sinn.
Elsku Svanur Örn, Hafrós Lilja
og Hrafn Elís, Sigurbjörg, Arnar
og fjölskyldur. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúðarkveðjur
Þröstur og Karen.
Enn er höggvið í sama kné-
runn, þriðja árið, þriðja lífið.
Reynheiður Þóra, bróðurdóttir
mín og vinkona, fylgir föður sínum
og afa langt fyrir aldur fram. 35 ár
er ekki nægur tími á þessari jörð
til þess að áorka öllu því sem lífið á
að bera með sér. En lífið er ósann-
gjarnt. Hún barðist eins og ljón en
krabbameinið var of illvígt. Eftir
situr fjölskylda í molum, enn eina
ferðina. Aðeins rúmt ár er frá því
að faðir hennar laut í lægra haldi
fyrir sama andstæðingi.
Eitt sinn stungum við af í slát-
urtíð og náðum að draga Arnar,
yngri bróður Reynheiðar, með
okkur. Hann tveggja, hún fjög-
urra og ég sex ára. Æddum yfir
holt og hæðir í leit að ævintýrum.
Fengum svo far með undrandi
foreldrum til baka sem skildu ekki
hvernig í ósköpunum okkur tókst
að fara alla þessa leið með tveggja
ára barn í alltof stórum stígvélum.
Annað sinn vorum við Reynheið-
ur á leiðinni í eitthvert ævintýrið og
heyrðum þvílík óhljóð rétt þegar
við vorum komnar út fyrir lóðina í
sveitinni. Vorum þess fullvissar að
hér væri hættulegur draugur á
ferðinni. Hlupum til baka eins hratt
og litlir fætur leyfðu. Hrossagauk-
urinn reyndist vera draugur af
meinleysislegra taginu.
Það voru forréttindi að hafa
fengið að ferðast nokkrum sinnum
með Reynheiði og börnum þeirra
Svans til stolts afa og ömmu í
Lærdal. Reynheiði fannst einstak-
lega gaman að ferðast en henni
entist ekki aldur til að fara til Jap-
an eins og draumurinn stóð til.
Nú getur hún ferðast hvert sem
er, land hinnar rísandi sólar bíður
hennar – þó sólin hnígi til viðar
hérna megin landamæranna.
Votta Svani, Hafrós, Hrafni,
Sifu, Arnari og fjölskyldum þeirra
mína innilegustu samúð.
Linda Rós Arnarsdóttir.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert, mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd.
Og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svo vöknum við með sól að morgni.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Með þessum fallega texta kveð
ég Reynheiði Þóru.
Elsku Svanur, Hafrós Lilja og
Hrafn Elís
missir ykkar er mikill.
Hvíl í friði elsku Reynheiður.
Eva Ásgeirsdóttir.
„Úrvinnsla Reynheiður“.
Með þessum orðum urðu mín
allra fyrstu kynni af ungu konunni
með einstaka nafnið. Báðar að
vinna fyrir sama fyrirtækið en
hvor á sínum vígvellinum en eins
og með margt, þá var stærra plan
farið í gang án þess að við áttuðum
okkur á því. Aðeins innan nokk-
urra mánaða frá þessu fyrsta sím-
tali lá leiðin mín í sömu deild og
hún og planið sem okkur var ætlað
fór að skýrast. Við orðnar sam-
starfskonur, við orðnar ferða-
félagar í vinnuferðum sem og okk-
ar eigin ferðum, við orðnar
vaktafélagar, við orðnar vinkonur.
Planið var alltaf stærra en við.
Vinátta sem átti engin landamæri,
við ólíkar en samt svo líkar, önnur
eldri og hin yngri samt jafningjar,
hvor á sínum staðnum í lífinu en
samt samferða. Og Reynheiður
gerði manni svo auðvelt fyrir, því
að yndislegri, skemmtilegri,
fyndnari, traustari, klárari, og ein-
lægri vinkonu er varla hægt að
finna. Allra besta mamman. Allra
besta eiginkonan. Allra besta
dóttirin. Allra besta systirin. Allra
besta okkar.
Minningar fara á fleygiferð í
huganum eins og kvikmynd og þú
sérð þá að þetta er þín uppáhalds-
mynd og heppin þú, hún er þeim
töfrum búin að hægt er að spóla til
baka, horfa á aftur, setja á pásu og
halda áfram. Og eftir er þakklæti,
virðing og kærleikur, þakkæti fyrir
allt og allt. Planið reynist svo enn
og aftur stærra en við en ég skoða
núna hugann minn og sé að það
sem ég græt núna, var eitt sinn mín
mesta gleði. Læt gleðina fylgja
mér fram á við, finnandi þig ganga
við hliðina á mér í gegnum mitt lífs-
ins plan þar til við sjáumst seinna.
Elsku hjartans Svanur, Hafrós
Lilja og Hrafn Elís, Sigurbjörg,
Arnar og fjölskyldan öll – þið vor-
uð henni himininn, tunglið og sól-
in, þið voruð hennar allt. Megi
góður guð umvefja ykkur með
kærleik og leiða ykkur um
ókomna tíma, ávallt.
Mín sál heiðrar þína sál elsku
bestan mín,
„Namasté.“
Þín vinkona,
Díana og fjölskylda.
Fyrir rúmum tíu árum kom inn
í deildina okkar hjá Icelandair ung
stúlka, brosandi með ljóst hár.
Hún hafði nýlokið námi í ferða-
skólanum og fannst okkur nú
heldur djarft að ráða inn nýút-
skrifaða stelpu með enga reynslu.
Það voru samt óþarfa áhyggjur
því Reynheiður var mjög fljót að
læra og ná þeim verkefnum sem
fyrir hana voru lögð. Svo fljót að
við vorum alveg agndofa yfir því.
Þessi deild okkar hafði alla tíð ver-
ið þekkt hjá fyrirtækinu sem deild
hamagangs og hávaða en Reyn-
heiður var hvorki þekkt fyrir að
vera með læti né hávaða. Hún
hafði mjög fallegt bros, brosti
mikið og var afskaplega róleg og
elskuleg. Við fengum að fylgjast
með þegar Hafrós og Hrafn fædd-
ust og hvernig hún ljómaði á með-
göngunum. Hún var svo stolt og
ánægð með litlu gullmolana sína.
Því miður skildu leiðir okkar
haustið 2018 en Díana var dugleg
að færa okkur fréttir af henni og
glöddumst við mikið þegar hún
hóf störf hjá Arion banka. Að
sama skapi var mikið áfall að fá
þær fréttir af henni er hún greind-
ist með alvarlegt krabbamein fyr-
ir rétt um ári síðan. Við höfum
mikið hugsað til hennar og fylgst
með úr fjarska og vonuðum alltaf
að það færi að birta til hjá elsk-
unni okkar. Því miður varð það
ekki raunin. Við minnumst hennar
með hlýju og þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast henni. Við
munum aldrei gleyma brosinu
hennar bjarta.
Elsku Svanur, Hafrós og
Hrafn. Það er mikill missir að
Reynheiði. Við fyrrverandi vinnu-
félagar í Úrvinnslu Icelandair
sendum ykkur sem og öðrum fjöl-
skyldumeðlimum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Ágústa, Bryndís Rós, Edda,
Guðný Lára, Gertjan, Hafrún,
Heiða, Iðunn, Karítas, Margrét
og Venni.
Reynheiður Þóra
Guðmundsdóttir
Elsku amma í
Kópa, eins og við
kölluðum hana,
kvaddi okkur þann
16. ágúst síðastlið-
inn. Um hana eigum við margar
góðar minningar og verður henn-
ar sárt saknað.
Bernskuminningar okkar um
hana tengjast oftar en ekki heimili
hennar og afa í Kópavoginum. Þar
sem við ólumst upp í sveitinni
Ragnheiður
Björnsdóttir
✝ RagnheiðurBjörnsdóttir
(Stella) fæddist 29.
október 1929. Hún
lést 16. ágúst 2020.
Útförin fór fram
28. ágúst 2020.
austur á Héraði voru
heimsóknirnar ekki
mjög tíðar, en þeim
mun dýrmætari.
Þegar við gerðum
okkur ferð í borgina
fengum við að gista
hjá afa og ömmu í
Lyngbrekkunni, þar
sem vel var tekið á
móti okkur. Við gist-
um í herberginu
uppi sem hafði hurð
eins og harmonikka og í stað þess
að vakna við fuglasöng og jarm
vaknaði maður við bílanið sem
minnti okkur á hvar við værum.
Oft hljómaði morgunleikfimin í út-
varpinu og í eldhúsinu beið jafnvel
heitt kakó og ristað brauð eða
bakkelsi úr bakaríinu, sem sjald-
séð var í sveitinni. Í þessum heim-
sóknum eru sérstaklega eftir-
minnilegar sundferðirnar í
Kópavogslaug, bakarísferðirnar
og rifsberjatínsla í garðinum.
Eftir ömmu eigum við öll fallegt
handverk og eru þar útsaumaðar
jólamyndirnar í sérstöku uppá-
haldi. Þessar myndir skreyttu
gjarnan jólapakkana en fá nú að
prýða heimili okkar um jólin.
Amma naut þess að vera í
félagsskap fjölskyldu og góðra vina
og rifjast upp minningar um jóla-
boðin og ekki síst þorrablótin þar
sem fjölskyldan kom saman og
söng frá sér allt vit. Þá var nú kátt í
höllinni. Þótt þorrablótin séu nú af-
lögð eru söngheftin jafnan dregin
upp þegar stórfjölskyldan hittist.
Amma var sérlega fróðleiksfús,
vel lesin og fylgdist grannt með
því sem gerðist innan lands sem
utan og var hún einstaklega minn-
ug. Það var gaman að hlusta á
ömmu og afa segja frá. Í samein-
ingu rifjuðu þau upp nöfn og staði
en alltaf rifjaðist allt upp á end-
anum. Samvinnuverkefni, eins og
allt hjá ömmu og afa.
Ævi ömmu var löng og við-
burðarík og var hún heppin að
hafa þann góða samferðamann
sem afi var henni og ekki síður var
hann heppinn að hafa hana. Í okk-
ar huga eru þau eitt.
Þótt okkar missir sé mikill er
missir afa enn meiri. Hugur okkar
og hjörtu eru hjá honum á þessum
erfiða tíma. Amma var mikill
kvæðaunnandi og því kveðjum við
hana hér með ljóði Matthíasar
Jochumssonar:
Ég hefi þekkt marga háa sál,
ég hefi lært bækur og tungumál
og setið við lista lindir,
en enginn kenndi mér eins og þú
hið eilífa og stóra, kraft og trú,
né gaf mér svo guðlegar myndir.
Góða nótt elsku amma,
Björn Óðinn, Eyrún
og Stella Rögn.