Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.08.2020, Side 17

eftir götunum. Og loks vissu allir að þegar pöbbarnir
opnuðu á ný væri flest að sigla í sinn gamla farveg og
veiran á bullandi undanhaldi.
Og þeir sungu loks:
Rule, Britannia! Britannia, rule the waves!
Britons never, never, never shall be slaves.
When Britain first, at heaven’s command,
Arose from out the azure main,
This was the charter of the land,
And Guardian Angels sang this strain:
Rule, Britannia! Britannia, rule the waves!
Britons never, never, never shall be slaves.
Daufari undirtektir
Kaflaskil forsætisráðherrans verða ekki auðveldlega
aftur tekin.
Tveggja metra reglu er hægt að fylgja vegna þess
að hún er skiljanleg og lýsir sér sjálf. Þegar fjar-
lægðin á milli fólks er komin niður í einn metra þá er
það svo nálægt hinni óskráðu fjarlægð, sem gilt hef-
ur í þúsundir ára, á meðal allra annarra en yfir sig
ástfangins fólks, að það er tómt mál að fylgja slíku,
nema að venja sig á að ganga með tommustokk, eins
og húsasmiður, og bregða honum á loft á 30 sek-
úndna fresti. Flestar reglurnar sem varða umgengni
við kórónuveiru ganga eingöngu upp á meðan allur
fjöldinn er með á nótunum og með stjórnvöldum í
baráttunni.
Þessi 1 metra regla er ekki fyrirmæli sem lög-
reglan getur fylgt eftir nema í ríkjum sem við hana
eru kennd.
Lögreglan lætur sig ekki einu sinni hafa það að úr-
skurða um að nú séu aðeins 90 cm á milli fólks og
reyna að tryggja 10 cm til viðbótar með handafli.
Hefur enn ekki jafnað sig
Það er augljóst að hinn ágæti forsætisráðherra
Breta, fílhraustur eins og rúgbýleikarinn sem hann
er, varð fyrir meiri háttar áfalli þegar að hann fékk
sjálfur veiruna og hún greip hann slíku taki að engu
mátti muna.
Almennar vanhæfisreglur gilda ekki um hann í
þessu tilviki. En vinsamlegir menn ættu að benda
honum á að hans eðlilega hugarástand gerði það að
verkum að betra væri að allra næstu misseri véluðu
aðrir um þætti af framangreinu tagi.
Það er ágætt að Boris fari sjálfur í megrun af
þessu tilefni og hjóli um stíga sveitasetursins, en
hann ætti að láta fólkið sitt, 70 milljónir Breta, í friði
í þessum efnum.
Hann mætti hugsa til þess sem hann metur mestan
allra landa sinna, fyrr og síðar. Sá át ekki, hann
skóflaði upp í sig. Það var helst í svefni sem hann
náði óreykmettuðum andardrætti ofan í sig í 70 ár.
Og hann drakk af þeirri elju og samviskusemi að
óþarft er að rifja það upp. Þá gegndi hann allan sinn
aldur störfum sem kölluðu á spennu og stress í þeim
mæli að einungis brot af því stangaðist á við lág-
marksreglur um hollustu. Og ef einhvern daginn
vantaði eitthvað upp á þetta stress þá ýtti hann undir
það af öllum kröftum, svo menn í kringum hann
misstu unnvörpum svefn og jafnvel heilsu.
En öfugt við Boris hóf sá karl aldrei herferð fyrir
þessum lifnaðarháttum sem höfðu reynst honum
svona vel. Karlinn hafði fyrlitningu á fyllibyttum,
sem hann taldi sjálfan sig ekki neins staðar nærri því
að vera og honum var sama hvað aðrir létu ofan í sig
og í hvaða magni á meðan hans máltíðir væru ekki
truflaðar. En þó tortryggði hann hið óskiljanlega
mataræði Adolfs Hitlers, sem var með fyrstu og
frægustu grænmetisætum veraldar, hvað mann-
dýrategundina varðar. Ekki varð séð að sá kostur
gerði Adolf eða þegnum hans og fórnarlömbum
nokkuð gott.
Skipað gæti ég.....
Boris Johnson hefur beint því til lögreglunnar að
fylgja því eftir með sínu afli og aðferðum að almenn-
ingur setji nú upp grisjurnar á ný þar sem endunýj-
aðri 2ja metra reglu hafi verið komið á, en sé illfram-
kvæmanleg. Lögreglunni er ekki rótt. Hún þekkir
þau gömlu algildu sannindi sem felast í orðum kapp-
ans: „Skipað gæti ég væri mér hlýtt.“ Það er nefni-
lega galdur góðrar stjórnunar að fyrirmæli yfirvalda,
og þá einkum laga- og reglusetningamanna, séu
glögg, skiljanleg, sanngjörn og í góðu samræmi við
réttarvitund og innsæi borgaranna. Sé slíks gætt
þarf miklu minna vald til að tryggja að skipunum
sem lúta að þeim sé hlýtt.
Það væri betra kannski að hafa það í huga.
En að lokum þetta:
Bréfritari rakst í vikunni á gamlan flokksbróður
sem lengi hefur ekið leigubifreið. Eftir góðkunn-
ingjaspjall var ákveðið að demba á hann spurning-
unni sem bréfritari hafði oft innt hann eftir fyrir
kosningar forðum:
Um hvað er fólkið að tala í bílnum, félagi?
„Ég keyri með veiru upp í eyru,“ var svarið.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
2.8. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17