Morgunblaðið - 05.09.2020, Page 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. SEPTEMBER 2020
✝ Sigfús FannarStefánsson
fæddist 24. maí
1969. Hann lést á
heimili sínu hinn 19.
ágúst 2020. For-
eldrar hans eru
Anna Sigfúsdóttir,
f. 21. júní 1951, og
Stefán Pétur Jóns-
son, f. 3. maí 1951.
Systkini Sigfúsar
samfeðra eru Berg-
þór Máni, Harpa Hrönn og Sig-
urður Sindri. Móðir þeirra er Ár-
dís Sigurðardóttir. Sigfús var
ókvæntur og barnlaus.
Sigfús eða Fúsi Fannar, eins
og hann var gjarnan kallaður,
var alinn upp á Selási 23 á Egils-
stöðum hjá móðurforeldrum sín-
um þeim Sigfúsi Gunnlaugssyni
og Láru Guðmundsdóttur. Fúsi
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Egilsstöðum árið
1991 og flutti í kjölfarið til
Reykjavíkur til að stunda nám í
kerfisfræði. Í framhaldinu hóf
hann störf hjá hugbúnaðardeild
Tæknivals. Eftir
samruna nokkurra
fyrirtækja endaði
Fúsi sem starfs-
maður Advania og
starfað þar til árs-
ins 2016 þegar hann
flutti sig til Rarik.
Fúsi hafi mikinn
áhuga á íþróttum.
Stærstu hlutverki
gegndi fótboltinn
en á seinni árum fór
hann að stunda golf í góðra vina
hópi. Tónlist átt einnig stóran
sess í lífi Fúsa, sérstaklega á
unglingsárunum en þá stofnuðu
þeir félagarnir hljómsveitina
Ýmsir flytjendur. Þeir töldu
gjarnan í vinirnir ef þeir voru all-
ir staddir fyrir austan.
Útför Sigfúsar Fannars verð-
ur gerð frá Egilsstaðakirkju í
dag, 5. september 2020, klukkan
14. Vegna fjöldatakmarkana
verður athöfninni streymt á
egilsstaðakirkja.is. Virkan hlekk
má nálgast á https://
www.mbl.is/andlat.
Elsku vinur – bróðir minn.
Það hefur verið gríðarlega erf-
itt að byrja á þessum skrifum. Ég
held að ég sé búin að byrja og
hætta við oftar en ég kæri mig um
að muna.
Ég er ekki gömul í fyrstu
minningunum sem ég á um þig.
Þær tengjast heimsóknum á Sel-
ásinn korter í jól og bakkelsinu
hennar Láru ömmu þinnar sem
var svo yndisleg. Ég skildi ekki
hvernig hún gat verið amma þín
en ekki mín því þú varst jú bróðir
minn.
Og það sem þú varst nú glæsi-
legur bróðir í augum lítillar
stúlku sem slóst linnulaust við
hina bræður sína tvo. Ég vona að
hinir tveir fyrirgefi mér saman-
burðinn en mér fannst ekki alltaf
sanngjarnt að eiga svona lúxus-
bróður (sem var alltaf góður við
mig, stríddi ekki og gaf í ofanálag
flottustu jólagjafir í heimi) sem
ég gat ekki bara hitt þegar mér
hentaði.
En krakkar skilja ekki hvað
svona mál geta verið flókin, þó
bæði ég og þú vitum núna að allir
voru að gera sitt besta miðað við
aðstæður.
Eitt skiptið sem það tókst að
lokka þig í heimsókn niður á
Seyðisfjörð situr vel í minning-
unni. Eftir á að hyggja er ég eig-
inlega hissa á að það hafi tekist
oftar en einu sinni því þar fékkstu
þrjú yngri systkini á einu bretti
sem slógust eins og villidýr allan
tímann um athygli þína og gáfu
þér ekki augnabliksfrið.
Rólegheitamaðurinn þú vissir
auðvitað ekkert hvernig þú áttir
að tækla svona brjálæðinga en
gerðir það engu að síður svo vel
að aðdáun mín á stóra bróður
varð enn meiri, þó ég sé nú ekki
endilega sannfærð um að sú að-
dáun hafi verið gagnkvæm akk-
úrat þá.
Þegar við „brjálæðingarnir“
vorum orðin nokkuð skynsamt,
ungt fólk og hætt að slást náðum
við að byggja upp gott samband
við þig og það er ég óendanlega
þakklát fyrir.
Á móti kom að ég uppgötvaði
fyrst á fullorðinsárum hvað þú
varst ferlega stríðinn, en þú bætt-
ir nú upp fyrir það á svo margan
annan hátt að ég gat alveg fyr-
irgefið það. Til dæmis varstu
börnunum okkar ákaflega góður
„Fúsi frændi“ og þau litu öll upp
til þín.
Ein jólin sendirðu sonum okk-
ar Sigga rosalega flotta bíla sem
þeir stóðu á öndinni yfir – og við
líka – alveg þangað til við upp-
götvuðum hávaðann sem þeir
gáfu frá sér. Þó jókst aðdáun
barnanna enn meir á meðan við
foreldrarnir hugsuðum þér þegj-
andi þörfina.
Og það sem þú hlóst þegar við
höfðum orð á þessu – þá var
markmiðinu augljóslega náð.
Tengslin milli þín og bæði for-
eldra minna og bræðra voru orðin
sterk og landflótta lýðurinn ég
var eðlilega talsverður eftirbátur
þar. Þú varst nefnilega ekki mikið
fyrir einhverjar „spontant“ hug-
myndir, eins og að hoppa upp í
flugvél í óskilgreinda heimsókn.
Það hentaði þér illa. Ég var samt
alveg að verða búin að tala þig inn
á að koma til Köben þegar við
fyndum einhverja góða tónleika –
og búa hjá mér á meðan. Úr þeirri
ferð verður ekki úr þessu og ég
þarf að sætta mig við að fá ekki að
dekra við þig, eins og þú hefur
dekrað við mig þegar ég hef kom-
ið til Íslands.
Sofðu vel elsku bróðir.
Þín systir,
Harpa.
Kæri frændi.
Fréttirnar af skyndilegu frá-
falli þínu voru mikið og óvænt
áfall, það er einhvern veginn
óskiljanlegt að þú sért farinn.
Síðan ég var polli þá hef ég ávallt
litið upp til Fúsa frænda, þessa
hávaxna bassaleikara sem fannst
ekkert skemmtilegra en að horfa
á fótbolta eða spila golf með vin-
um sínum. Einhver jólin gafstu
mér forláta Man Utd-húfu og þar
með var það ákveðið fyrir lífstíð,
ég skyldi styðja Man Utd eins og
Fúsi frændi, það var engin spurn-
ing um það. Ég spurði þig ein-
hvern tímann að því hvort þú
hefðir gefið mér þessa húfu til
þess að ég myndi örugglega
styðja rétt lið, að sjálfsögðu, svar-
aðir þú og hlóst dátt.
Þegar þú varst fluttur til
Reykjavíkur tók ég við því hlut-
verki þínu að horfa á enska bolt-
ann með afa og skammast yfir
klaufagangi leikmanna. Síðar
þegar ég var einnig fluttur til
Reykjavíkur þá horfðum við
ósjaldan á okkar menn í Man Utd
spila. Við frændurnir höfðum það
meira að segja af að fara á leik
saman og sjá frækinn sigur okkar
manna á Barcelona í undanúrslit-
um Meistaradeildarinnar árið
2007. Þessi einstaka ferð okkar er
ljóslifandi í minni mér þegar ég
rita þessi orð.
Ég minnist þess samt fyrst og
fremst hversu þolinmóður, hjálp-
samur og einstaklega góður ein-
staklingur þú varst. Það stóð
aldrei á þér að hjálpa til ef á
þurfti að halda. Eitt var það þó
sem þú tókst ekki í mál, að skutla
frænda þínum í flug til Keflavíkur
um miðja nótt, það var ekki um
það að ræða, svo snemma vakn-
aðir þú ekki ótilneyddur. Síðasta
sumar ferðaðist þú með fjölskyld-
unni til Svíþjóðar í brúðkaupið
okkar, tókst meira að segja að
þér að fararstjórn fyrir allan hóp-
inn á leiðinni út. Þegar til Sví-
þjóðar var komið þá varstu sjálf-
um þér líkur, alltaf boðinn og
búinn að aðstoða ef eftir því var
leitað, sama hvert verkefnið var.
Það var okkur ákaflega mikils
virði að þú skyldir koma og verja
þessari viku með okkur.
Kæri frændi, þín verður sárt
saknað, hvíl í friði, í síðasta skipt-
ið segi ég, vertu blessaður.
Hafþór Húni Guðmundsson.
Það er erfitt að hugsa til þess
að Fúsi frændi minn sé fallinn
frá, að hugsa að við eigum aldrei
eftir að hlæja með honum aftur.
Það er þó óhjákvæmilegt að
brosa í gegnum tárin þegar farið
er í gegnum minningabankann
enda alltaf stutt í grínið og hlát-
urinn hjá Fúsa.
Fúsi var alinn upp hjá ömmu
og afa á Selásnum. Sem barn
furðaði ég mig lengi vel á því
hversu lengi hann gæti eiginlega
sofið og hversu mikið kók hann
gæti eiginlega drukkið. Seinna
meir tengdi ég þó vel við það.
Svefnfrið unglingsins um helgar
var þó iðulega raskað þegar
frændsystkin hans ruddust í
sunnudagskaffi til ömmu og afa.
Leikurinn fór yfirleitt fram á
sama veg. Við læddumst inn,
hann þóttist vera sofandi alveg
þangað til við vorum komin að
rúminu og þá hrekkti hann okkur
svo að við hlupum rakleiðis út
með ómandi hlátur hans að baki.
Eftir að Fúsi flutti suður bauð
hann okkur alltaf í mat þegar við
mættum í bæinn og bauð alltaf
upp á það sama; fötu af KFC-
kjúklingi. Jafnvel eftir að hann
flutti af Vífilsgötunni var hann yf-
irleitt snöggur að mæta með föt-
una þegar við birtumst.
Fúsi var mikill grínisti og ein-
staklega yfirvegaður maður. Það
voru sjálfsagt fáir sófar sem urðu
á hans vegi sem hann ekki kastaði
sér aðeins í enda sat hann aldrei
uppréttur ef hann mögulega gat
legið. Hann var með eindæmum
varkár og anaði aldrei út í neitt
nema að vel athuguðu máli. Ég er
afskaplega þakklát fyrir að hafa
alist upp með þennan góða
frænda mér við hlið og að dóttir
mín hafi fengið að kynnast góð-
vild og Andrésar andar-eftir-
hermum hans.
Takk fyrir samveruna og allar
minningarnar elsku frændi. Það
var rétt hjá þér eins og þú hélst
statt og stöðugt fram: Fúsi
frændi er bestur.
Lára Guðmundsdóttir.
Ég kynntist Fúsa á fyrsta ári í
Menntaskólanum á Egilsstöðum
árið 1985. Þar urðum við ágætisk-
unningjar en síðan skildu leiðir.
Þegar ég byrjaði að vinna í Ax
hugbúnaðarhúsi var Fúsi fyrsti
maður sem ég hitti og þar urðum
við góðir vinir. Báðir einhleypir
og stunduðum gjarnan bæjar-
ferðir um helgar og þá var mikið
grínast og mikið hlegið. Og ekki
var nú leiðinlegt í Ax-starfs-
mannaferðinni til Barcelona þar
sem við kynntum okkur menn-
ingu Spánar heila helgi og fórum
á árshátíð. Frá þessum tíma höf-
um við alltaf haldið góðu sam-
bandi. Við gengum í Golfklúbb
Mosfellsbæjar og spiluðum þar
saman fjórir félagar í nokkur ár. Í
golfinu áttum við langa og
skemmtilega tíma enda Fúsi sér-
staklega áhugasamur um golf og
golfreglur. Það var alveg von-
laust að hagræða höggfjölda á
einstaka braut ef illa gekk, því
Fúsi dæmdi það strax samkvæmt
golfbókinni. Fúsi var alltaf með
þrist-súkkulaði og koníak í pok-
anum og gaf öllum í hollinu verð-
laun ef menn voru undir pari. En
Fúsi var góður golfari og stund-
aði það mikið á sumrin.
Fúsi var alltaf léttur og
skemmtilegur. Þegar ég hitti
hann eða heyrði í honum í síma þá
byrjaði hann oft með hávaða og
gerði stöðugt grín að mér og
gjarnan um hvað hann væri stór
miðað við mig, en róaðist svo eftir
tvær mínútur og hefðbundið
spjall um daginn og veginn tók
við. Fúsi hafði sérstaka hæfileika
á að senda fyndin skilaboð á net-
miðlum og í tölvupósti og ekki
voru þau öll hæf til frekari birt-
ingar.
En fyrst og fremst var Fúsi
góður drengur, heiðarlegur og
samviskusamur. Hann var góð-
mennskan í gegn og vildi öllum
gera vel. Fúsi var maður sem öll-
um þótti vænt um og ég efast um
að nokkurn tímann hafi hann
eignast óvin á sinni ævi. Frá því
að yngsta dóttir mín fæddist hef-
ur Fúsi mætt á hverju Þorláks-
messukvöldi að skoða hjá okkur
jólin og gefa Birtu jólapakka.
Fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð. Sorgin og söknuð-
urinn er mikill, þetta er alltof
snemmt. Mig langar að þakka
fyrir það að hafa fengið að kynn-
ast þér, Fúsi minn, og eyða með
þér tíma. Ég mun sakna þess að
þær stundir verða ekki fleiri.
Óli Pétur.
Það er undarlegt að skrifa
kveðjuorð til félaga og vinar sem
maður reiknaði með að eiga að
svo miklu lengur. Svona er lífið
hverfult. Í minningunni hef ég
fylgst með og átt samleið með
Sigfúsi Fannari frá því að hann
var smá peyi. Þá þegar voru hann
og Jónatan bróðir minn orðnir
miklir vinir. Vinátta þeirra var
alla tíð einstök. Ég á myndir af
þeim í huga mínum við leik og
stúss fyrir framan Selásinn, á lóð-
inni á Laufás, á horninu hjá Orm-
ari eða við bílskúrinn hans Ingi-
mars. Stundum er stubba með á
mynd. Líklega Björg Petru og
Björns. Það var samt ekki fyrr en
þeir stubbar voru orðnir fullorðn-
ir sem ég naut vináttu þeirra og
við Fúsi kynntumst betur.
Í fjölda ára ferðuðumst við yfir
veturinn nær vikulega úr Vest-
urbæ upp í Ártún og aftur til
baka. Erindið var bumbubolti,
karfa. Oftar en ekki var áður
hringt og Fúsi í símanum: „Jæja,
á ekki drífa sig?“ Ég: „Jú er það
ekki. Annars nenni ég nú varla.“
Hann: „Blessaður þú kemur, verð
fyrir utan eftir þrjár.“ Ég svara:
„Ok. Ég geri þá ekkert annað en
rífa kjaft.“ Áður en símtali lauk
fékk ég að heyra: „Þú gerir það
nú hvort sem er,“ og hlátur. Úr
körfunni á ég í huga mér mynd-
bönd þar sem farið er að síga í
kall. Upp úr því birtist „Kareem
Abdul Jabbar“ og var óstöðvandi.
Stundirnar notuðum við mikið
í að rifja upp okkar sögusvið í
þorpinu fyrir austan. Þorpinu
sem kúrir undir ásunum fögru á
Héraði. Austan megin fljóts.
Sameiginlegt var að þykja vænt
um þorpið og fólkið sem þar bjó
og býr. Oftar en ekki blandaðist
inn í þá umræðu afi hans og nafni
sem báðir virtu og þótti vænt um.
Sigfús Fannar var ljúfur mað-
ur og skemmtilegur, ráðagóður,
kankvís og stríðinn. Stríðnin allt-
af góðlátleg. Aldrei talaði hann
illa um nokkurn mann. Allt of
snemma er góður maður genginn.
Glettin tilsvörin eru þögnuð. Góð-
leg hæverskan og ekki síst gef-
andi samveran nú minningin ein.
Minningin lifir. Fjölskyldu hans
og vinum sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Emil Thoroddsen.
Því segi ég það,
ef þú átt vin í raun,
fyrir þína hönd,
guði sé laun.
(Jóhann G. Jóhannsson)
Fúsi var þessi gjöf til mín og
margra annarra. Við Fúsi bund-
umst vinaböndum sem strákpoll-
ar á Egilsstöðum og þau bönd
slitnuðu aldrei. Við vorum reynd-
ar ákaflega ólíklegir til að mynda
svona gott vinasamband. Hann
rólyndisdrengur, hávaxinn eins
og ofvaxin ösp en ég dvergvaxinn,
hávaðasamur og sírífandi kjaft.
Einhvern veginn smullum við
samt saman og náðum að skapa
mörg ógleymanleg ævintýri.
Fúsa þótti einstaklega vænt um
æskuslóðir sínar og sótti mikið í
að komast til Egilsstaða til að
hitta vini og ættingja. Rólegt yf-
irbragð bæjarins og fólksins auk
nálægðar við náttúruna hentaði
jarðtengingu hans vel.
Við Fúsi brölluðum margt
saman á alltof stuttri ævi hans og
okkur tókst býsna vel að
skemmta okkur. Þær minningar
á ég í hjarta mínu og mun rifja
upp til huggunar og til að reyna
að fylla upp í tómarúmið í hjart-
anu. Fúsi var yfirvegaður en
samt svo fjörmikill að hann gæddi
allt gleði þótt aðstæður gæfu ekki
alltaf tilefni til þess. Það var
meira að segja fantagaman að
vinna í fiski á Djúpavogi og gista í
skítkaldri verbúð að vetrarlagi á
verkfallstímum á menntaskólaár-
unum. Þá fann hann alltaf tilefni
til að hlæja að einhverju þótt
hann væri ósofinn flestar nætur
sökum þess hvað ég hraut mikið.
Við hlógum saman að því síðar.
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast á limaburð Fúsa því ein-
stakar hreyfingar hvort sem var í
íþróttum eða við gleðskap eru
mér ógleymanlegar. Hann var
nautsterkur en samt svo fimur
með fótboltann á vinstri fæti og
hafði alla burði til að verða af-
reksmaður í íþróttum á sínum
tíma. Danssporum Fúsa gleymir
enginn sem varð vitni að þeim og
gleðinni sem fylgdi þeim. Það var
sko pottþétt stuð og ógleyman-
legt kvöld fram undan þegar Fúsi
spretti úr spori á dansgólfinu.
Fúsi var einstaklega heiðar-
legur maður og sannur vinur vina
sinna. Hann stóð alltaf þétt við
bakið á mér á erfiðum stundum í
mínu lífi og var ávallt reiðubúinn
að hjálpa ef til hans var leitað.
Nærvera hans fyllti mig örygg-
iskennd og fældi í burtu kvíða og
aðrar slæmar tilfinningar. Vin-
átta er dýrmæt og Fúsi var mín
perla, tærasta uppspretta góðra
stunda og allra besti vinur og því
verð ég að þakka æðri máttar-
völdum fyrir þann dýrmæta tíma
sem ég fékk með þessum gæða-
vini mínum. Ég vona svo innilega
að allir fái að njóta vinar eins og
Fúsa á lífsleiðinni.
Fjölskyldu Fúsa vil ég votta
mínu dýpstu samúð og ég veit að
missir ykkar er mikill. Ég veit að
hann elskaði ykkur og óskaði
ykkur alls þess besta sem lífið
hefur upp á að bjóða. Einnig vona
ég að gleðin, umhyggjan og kær-
leikurinn sem Fúsi gaf okkur öll-
um verði ykkur leiðarljós á þess-
ari sorgarstundu.
Þakka þér Fúsi fyrir að vera
vinur minn. Þú gæddir líf mitt lit
og hamingju. Ég mun sakna þín
öllum stundum, alveg þangað til
við hittumst aftur. Megi æðri
máttarvöld taka á móti þér með
góðsemi og hlýju eins og þeirri
sem þú gafst okkur sem kveðjum
þig nú.
Þinn vinur,
Jónatan Fjalar Vilhjálmsson.
Við kveðjum nú með söknuði
samstarfsmann okkar og félaga,
Sigfús Fannar Stefánsson, eða
Fúsa eins og hann var yfirleitt
kallaður, sem varð bráðkvaddur á
heimili sínu. Fréttir af andláti
hans komu eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Fúsi varð starfsmaður
RARIK vorið 2016 og hafði því
verið starfsmaður fyrirtækisins í
rúm fjögur ár. Hann hafði hins
vegar unnið fyrir okkur mun
lengur, eða í um tvo áratugi, við
þjónustu og þróun hugbúnaðar-
lausna, fyrst hjá Tæknivali, síðan
Ax hugbúnaðarhúsi, þá HugurAx
og loks Advania. Hann átti stóran
þátt í þróun hugbúnaðar fyrir
mælakerfi og reikningagerð
fyrirtækisins og var í miklum og
góðum samskiptum við starfs-
menn RARIK sem leiddi til þess
að hann kom að lokum til starfa
hjá fyrirtækinu við áframhald-
andi þróun og undirbúning að
endurnýjun þeirra kerfa sem
hann hafði áður unnið við.
Það má segja að það sem ein-
kenndi Fúsa hafi verið heiðarleiki
og þrautseigja. Hann var léttur í
skapi og grínið ætíð skammt und-
an og eignaðist hann því marga
vini sem hann ræktaði vel. Hann
var félagslyndur maður og innan
RARIK var hann hrókur alls
fagnaðar þegar svo bar undir og
notaði ýmis skemmtileg orðatil-
tæki sem fékk fólk til að brosa.
En vinnuna lét hann ætíð ganga
fyrir og til hans mátti leita hve-
nær sem var. Hann var meðvit-
aður um þá ábyrgð sem fylgdi
starfinu og naut þess að leysa við-
fangsefnin. Þá var ekki spurt um
hvað klukkan væri og ósjaldan
tók hann verkefnin með sér heim.
Fúsi var íhaldssamur og ekki
fljótur að taka ákvarðanir, en sá
húmorinn í því sjálfur og gerði
óspart grín að því. Kíkti kannski á
fasteignauglýsingarnar, fór í
vettvangsskoðanir og fann jafn-
vel frábærar íbúðir, en missti af
þeim öllum. Eins var það með
bílamálin – alltaf við það að
skipta, en lítið gerðist. Svo gerði
hann mest grín að þessu sjálfur.
Egilsstaðir voru hans heimabær.
Þar ólst hann upp og eignaðist
góða vini fyrir lífstíð. Hann var
duglegur að skreppa austur og
tók þá oft „gigg“ með hljómsveit-
arfélögum sínum, fór á leiki Hatt-
ar í körfu eða fótbolta, auk þess
að heimsækja bræður sína og föð-
ur sem búa fyrir austan. Hann
var golfari og naut þess að stunda
golfið bæði innanlands og utan.
En liðin hans voru Höttur og
ManUtd, þótt hann hafi einnig
verið orðinn svolítill KR-ingur.
Andlát Fúsa bar fyrirvaralaust
að og erfitt er að meðtaka að
hann sé ekki lengur hluti af hópn-
um. Og það verður erfitt að fylla
skarð hans. Nú getum við ekki
annað en syrgt góðan félaga,
þakkað fyrir vináttu hans, það
traust og trúnað sem hann sýndi
starfi sínu og öllum vinnufélögum
og þá alúð sem hann sýndi í öllum
sínum verkum.
Fjölskyldu hans sendum við
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigfús Fannar
Stefánsson
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár