Morgunblaðið - 03.11.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 2020
✝ SteingrímurSigurjónsson,
húsasmíðameistari
og byggingafræð-
ingur, fæddist á
Kleppsveginum í
Reykjavík í húsi
sem hét Reykhólar
20. ágúst 1944.
Hann lést á heim-
ili sínu í Reykjavík
27. september 2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigurjón Sveinsson,
arkitekt og byggingarfulltrúinn í
Reykjavík, f. 3. júlí 1918, d. 1.
nóvember 1972 og Ólöf Stein-
grímsdóttir, húsmóðir og gjald-
keri, f. 9. mars 1919, d. 23. des-
ember 2016.
Bræður hans eru Sveinn Geir,
f. 11. mars 1949 og Kristinn, f. 8.
október 1954.
Barn Steingríms með Aðal-
björgu Rósu Pálsdóttur, f. 6. nóv-
ember 1944, er Páll, f. 26. nóv-
ember 1965, eiginkona Þórunn
Halldórsdóttir, f. 9. apríl 1972,
dætur þeirra eru Aðalbjörg og
Sólbjört. Sonur Páls með Hlédísi
Gunnarsdóttur, f. 22. ágúst 1967,
byggingafræði frá Danmörku
nokkrum árum síðar enda dvaldi
hann í Danmörku og Svíþjóð í all-
nokkur ár við nám og vinnu, upp-
haflega einn á ferð en síðar með
fjölskyldu sinni.
Steingrímur vann að mestu við
smíðar alla tíð, að frátöldum
ýmsum verkum svo sem við múr-
verk, húsvörður, rútubílstjóri,
leiðsögumaður og ýmislegt sem
til féll í lífshlaupinu.
Fyrir allnokkrum árum hann-
aði hann tröppur smíðaðar úr
tréafgöngum á vinnustöðum,
fékk þær viðurkenndar af Vinnu-
eftirlitinu og Rannsóknarstofnun
byggingariðnaðarins og hafði
hann af smíði þeirra talsverða
vinnu allt til æviloka. Var hann af
því kallaður Steini tröppusmiður.
Hann var áhugamaður um hand-
bolta, æfði og keppti með ÍR í
mörg ár, þegar því skeiði lauk
var hann dómari í yngri flokkum
handbolta.
Ungur gekk hann til liðs við
Flugbjörgunarsveitina í Reykja-
vík.Steingrímur verður jarð-
sunginn frá Grensáskirkju í dag,
3. nóvember 2020, klukkan 15.
Vegna aðstæðna verða bara
þeir nánustu viðstaddir.
Streymt verður frá útför:
http://www.sonik.is/steingrimur
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https.//www.mbl.is/andlat
d. 23. júní 2009 er
Elvar.
Steingrímur
kvæntist 5. júlí 1975
Valgerði Sigmars-
dóttur, f. 12. sept-
ember 1947, þau
slitu samvistum.
Börn þeirra eru:
1) Ólafur, f. 20.
nóvember 1979,
sambýliskona Aldís
Sigríður Sigurð-
ardóttir, f. 5. desember 1983,
sonur þeirra er Brimir.
2) Guðríður, f. 13. júlí 1984,
eiginmaður Daði Janusson, f. 20.
nóvember 1984, dætur þeirra eru
Sigrún Vala, Karen Jana og
Kristín Lára.
3) Kristín, f. 13. júlí 1984, sam-
býlismaður Martin Öberg, dætur
þeirra eru Emma Júlía og Hanna
Lilja.
Steingrímur ólst upp í Reykja-
vík, gekk í Laugarnesskólann að
því frátöldu að foreldrar hans
bjuggu í Noregi frá 1955 til 1957,
hann lauk sveinsprófi í húsasmíði
23. október 1966 og meist-
araprófi 2. janúar 1970 og prófi í
Vart er hægt að segja að frá-
fall Steinda, eins og hann var
jafnan nefndur af okkur félögun-
um, hafi komið á óvart. Krank-
leiki hafði hrjáð hann lengi og
síðustu 2-3 árin verið brött.
Þessi stóri sterki maður hafði
lengi vitað að mein sækti að
honum. En hann var veifiskati
enginn og tók hlutskipti sínu af
hreysti og skilningi á gangi lífs
og dauða. „Viltu lofa mér því að
gera ekkert með það ef ég fæ
áfall, Valli minn,“ spurði kempan
eitt sinn. Nei, ekki gat ég heitið
því. Þá glotti karl og lagði til að
hafa hægferð á hjálparkallinu.
Steindi batt ekki sína hnúta á
sama hátt og samferðafólk hans.
Hann var stórhuga hugsjóna-
maður með hagsmuni heildar í
huga en smá hagnaðarvon í
bland. Vegabætur, flugöryggi og
flóttaleiðir í byggingum svo fátt
eitt sé talið. En hann átti við
sína erfiðleika og harm að stríða
en bar bagga sína af karl-
mennsku. Oft ræddum við sam-
an í góðu tómi, t.d. í fjölmörgum
ferðum til Kaupmannahafnar
sem var hans heilaga borg. Þar
fór margt á milli sem að góðum
sið geymist. Þó get ég sagt
þetta: Honum lá aldrei illt til
nokkurs manns, hann bar djúpa
virðingu fyrir föður sínum löngu
látnum sem og móður sinni sem
einnig er látin nú. Stoltur var
hann af börnunum sínum sem öll
komust til manns og mennta. Og
hafði bræður sína í hávegum.
Vöknaði karli stundum í krók
þegar talið barst að fjölskyld-
unni. Þar fannst honum ýmislegt
hafa mátt betur fara en stund-
um sendir lífið fólki úrlausnar-
efni sem ekki ræðst við. Stein-
grímur var bóngóður með
afbrigðum og vildi allt fyrir alla
gera. Því var miður að fyrir kom
að menn misnotuðu sér það.
Ljótur leikur var þegar aðilar úr
atvinnugrein hans báðu hann að
skipuleggja fyrir sig ferð til
Kaupmannahafnar sem þeir ætl-
uðu aldrei í. Þá sárnaði honum.
Borgina þá þekkti hann út og
inn, hafði dvalið þar langdvölum
í námi og starfi. Bjó Steindi
meðal annars hjá Klöru Pontop-
pidan leikkonu, einni af þjóð-
argersemum Dana. Urðu þau
góðir vinir og kenndi hún honum
almennilega yfirstéttardönsku.
Eldra fólk í þessari gömlu höf-
uðborg okkar heyrði strax á
framburðinum að kappinn hafði
haft kennara sem um munaði.
Árum saman naut Lyftingasam-
band Íslands aðstoðar Steinda í
keppnisferðum þangað. Enn
heyrist óma í íþróttahúsinu á
Gunnar Nu Hansens Plads á
Austurbergi hvatningarorð hans
svo til var tekið. Sem fyrrver-
andi formaður LSÍ leyfi ég mér
að þakka fyrir það hér. Það var
gaman að ganga um borgina við
Eyrarsund með leiðsögn meist-
arans. Mikil skemmtun var að
eiga með honum stundir og
heyra hans nálgun á hlutunum.
Það er dýrmætt núna. Við áttum
síðast samtal í síma rúmri viku
fyrir andlátið. Var mjög af hon-
um dregið þá og sennilega vissi
hann að óðum styttist í. Það
verður söknuður að Steingrími
Sigurjónssyni. Minnti hann
mjög á kappa fornaldar, hár og
herðabreiður, rómsterkur og af-
rendur að afli. Dettur mér nú í
hug hvernig Hriflu-Jónas kvaddi
annan sérlundaðan kappa með
þessum orðum og geri þau að
mínum: „Vertu sæll, Grettir.“
Þeim sem vilja þiggja sendi ég
samúðarkveðjur.
Valbjörn Jónsson.
Fallinn er frá mikill sóma-
drengur, Steingrímur Sigurjóns-
son. Hann gekk í raðir okkar
flugbjörgunarsveitarmanna fyrir
um það bil 50 árum og helgaði
sig björgunarstörfum alla tíð
síðan. Steini var stór og stæði-
legur og það sem hann hafði
fram yfir ýmsa aðra var að hann
hafði einnig stórt hjarta. Fyrir
mörgum árum slasaðist sonur
þess er þetta skrifar og var
Steini fyrsti maður til að banka
upp á hjá mér, bara til að faðma
og sýna stuðning. Þetta gleymist
aldrei. Hann var tryggur vinur.
Sólarhring áður en hann hvarf
úr þessu jarðlífi var hann eins
og alltaf hrókur alls fagnaðar
með okkur eldri félögum FBSR
í kaffi. Ekki datt okkur í hug að
þetta væru síðustu samveru-
stundir okkar. Hann hafði fengið
áfall nokkrum dögum áður, en
að sjálfsögðu var hann mættur í
kaffi eins og ekkert væri. Fyrir
rúmum 20 árum fóru eldri með-
limir flugbjörgunarsveitarinnar
að hittast á laugardagsmorgnum
í kaffi og fljótlega bættist Steini
í þann hóp og hefur mætt þar
alla tíð síðan. Þessi hópur geng-
ur undir nafninu „Lávarðar“ og
var hann stoltur af því að vera
innan þessa hóps, hann fékk
þann titil að vera hirðbílstjóri
hópsins. Hann útvegaði rútur í
ferðir sem við höfum farið í og
var að sjálfsögðu bílstjóri. Það
fór ekkert fram hjá mönnum
þegar Steini mætti, hann bar
höfuð og herðar yfir menn og
það heyrðist líka í honum, þá
var og stutt í hláturinn. Hagur
flugbjörgunarsveitarinnar var
ætíð í fyrsta sæti hjá honum,
sama á hverju gekk. Oft höfum
við talið að endalok Steina væru
komin, hann hefur gengið í gegn
um ýmis áföll í gegn um tíðina,
en alltaf risið upp aftur. Að lok-
um hafði maðurinn með ljáinn
betur. Steina verður sárt sakn-
að, það er komin hola í hópinn
og menn syrgja góðan og heið-
arlegan dreng sem aldrei talaði
illa um nokkurn mann. Lávarðar
senda innilegar samúðarkveðjur
til aðstandenda.
Farðu í friði kæri vinur.
F.h. Flugbjörgunarsveitarinn-
ar í Reykjavík og Lávarða-
flokks,
Grétar F. Felixson.
Steingrímur
Sigurjónsson
✝ GuðbjörgBenjamíns-
dóttir fæddist á
Hellissandi 18. maí
1935. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 23.
október 2020. For-
eldrar hennar voru
Kristín Jóhanna
Jónasdóttir, fædd á
Öndverðarnesi
1903, dáin 1971 og
Benjamín Hjartarson, f. á Norð-
ur-Bár á Snæfellsnesi 1904, dá-
inn 1957. Guðbjörg var yngst í
röð sex sammæðra systkina og
eina barn föður síns. Systkini
hennar voru Jónas Breiðfjörð
Guðmundsson, f. 1925, d. 1976,
Einar Breiðfjörð Guðmundsson,
f. 1926, d. 2010, Fjóla Guð-
eru Kristján Þór Ólafsson, f.
1979, d. 2010 og Daníel Martyn
Knipe, f. 1989 og á hann tvö
börn. Sigríður Vilhelmsdóttir, f.
21.1. 1958, d. 3.9. 1960. Benja-
mín Vilhelmsson, f. 21.10. 1960,
d. 17.3. 2015, maki Martha Ólína
Jensdóttir, f. 1948, þau skildu.
Dóttir þeirra er Guðbjörg
Benjamínsdóttir, f. 1984, og á
hún þrjú börn. Agnes Vilhelms-
dóttir, f. 3.4. 1964. Kolbrún Vil-
helmsdóttir, f. 3.2. 1970, maki
Ólafur Skúli Guðmundsson, f.
1968, börn þeirra eru Ásdís
Brynja, f. 1998, Viktor Tumi, f.
2000, Stefán Emil, f. 2005 og eitt
barnabarn. Guðbjörg vann lengi
í Bæjarútgerð Reykjavíkur og
við móttöku og símsvörun í fjár-
málaráðuneytinu. Árið 1994
giftist hún Einari Þorvarð-
arsyni, f. 6.9. 1928, d. 20.9. 2017
og bjuggu þau í Reykjavík. Ein-
ar átti fjögur börn af fyrra
hjónabandi, þau eru Guðlaug,
Þorvarður, Herdís og Sigvaldi.
Guðbjörg var jarðsungin 2. nóv-
ember 2020.
mundsdóttir, f.
1929, d. 1998, Auð-
ur Guðmunds-
dóttir, f. 1930 og
Guðmundur Krist-
inn Guðmundsson,
f. 1932, d. 1946.
Guðbjörg fór í Hús-
mæðraskóla á
Löngumýri í
Skagafirði og út-
skrifaðist þaðan
1955. Hún giftist
Vilhelm Þór Júlíussyni, f. 30.5.
1932, d. 16.7. 2013 og bjuggu
þau sér heimili í Vest-
mannaeyjum og síðar meir í
Breiðholtinu, þau skildu. Börn
þeirra eru: Ragna Vilhelms-
dóttir, f. 21.1. 1958, d. 28.4.
2008, maki Martyn Knipe, f.
1957, þau skildu. Synir Rögnu
Elsku mamma er búin að fá
hvíldina sína. Hún var orðin
svolítið þreytt í restina og eng-
inn þarf að vera hissa á því.
Mamma var alla tíð hörkunagli,
hún vann fulla vinnu, var með
fullt hús af börnum og prjónaði
og saumaði á kvöldin, til að
drýgja tekjurnar. Enda var hún
einstaklega lagin í höndunum.
Það var nefnilega þannig að ég
gat bent á hvaða flík sem var í
tískublaði og hún hannaði og
saumaði og jafnvel á vinkonur
mínar líka. En líf mömmu var
eiginlega tvískipt. Fyrri hlutinn
var henni oft á tíðum erfiður en
seinni hlutinn var mjög ham-
ingjuríkur þrátt fyrir að hún
þyrfti að jarða börnin sín eitt af
öðru. Þegar mamma var um
fimmtugt fórum við saman til
spákonu. Við vorum báðar pass-
lega skeptískar á þetta ævintýri
og hlógum alla leiðina til spá-
konunnar og svo alla leiðina
heim. Mamma fór inn á undan
og ég spurði spennt: hvað sagði
hún? Mamma náði varla að
halda andlitinu og sagði: „Ég
beið bara eftir að hún færi að
spá mér fleiri börnum.“ En viti
menn, spádómurinn rættist því
stuttu seinna hitti hún sinn lífs-
förunaut, hann Einar. Þau
smellpössuðu hvort við annað
og dönsuðu og héldust í hendur
eins og ástfangnir unglingar
fram á síðustu stund. Þau nutu
sín í ferðum saman, í bústaðn-
um á Hól og í lífinu öllu.
Mamma ljómaði þegar hún
sagði frá því þegar þau gistu á
fína hótelinu í Dubai og Einar
leiddi hana út á dansgólfið undir
laginu What a wonderful world.
Ég held að hamingjan hafi ekki
getað verið meiri. Þegar Einar
féll frá árið 2017 missti mamma
svolítið dampinn. Þrátt fyrir
sorgina var samt stutt í húm-
orinn og þegar við ræddum
heimspólitíkina dró hún ekkert
undan: „Trump er bara himpa-
gimpi og hann hefði getað sett
greiðu í gegnum hárið á sér, allt
annað en hann Pútín sem er svo
fallegur maður.“ Orðaforðinn
hennar var oft skrautlegur og
vinkonur mínar vitna oft í henn-
ar orð og tala um föt sem eru þá
annaðhvort „hálfgerð skyrpa
eða roð“ í merkingunni lélegt
efni. En svo dró af og heilsunni
hrakaði. Mamma mín var við-
stödd þegar ég kom í heiminn
og ég var viðstödd þegar hún
fór héðan. Ég þakkaði henni
samfylgdina og óskaði henni
góðrar ferðar því að fyrir hand-
an taka svo margir vel á móti
henni. Takk fyrir allt elsku,
mamma mín, ég mun sakna þín.
Agnes Vilhelmsdóttir.
Elsku mamma er farin í sitt
síðasta ferðalag. Hún var búin
að bíða nokkuð eftir þessari
ferð, þó ekki væri hún að fara á
skemmtiferðaskip eða til fram-
andi landa, eins og hún gerði
með Einari sínum áður fyrr.
Mamma er langsterkasta
kona sem ég hef þekkt. Hún
hefur upplifað fleiri og stærri
áföll á sinni ævi en ætti að vera
leyfilegt að leggja á eina mann-
eskju, en aldrei gafst hún upp.
Þrjóskan og þrautseigjan miklu
stærri en búkurinn sagði til um.
Í minningunni sat hún ýmist
við saumavélina eða með prjón-
ana og útbjó flíkur á okkur
krakkana, eða lopapeysur sem
hún seldi. Ég sat löngum stund-
um og fylgdist með eða ég sat
við fætur hennar og strauk þá
með atrix-handáburði meðan
hún prjónaði. Stundum þurfti
þó að klóra undir ilina eða troða
fingrum á milli tánna til að
hrekkja smá. Á einu tískutíma-
bilinu var aðalmálið að vera í
skærlitum ullarkápum. Þá bara
skellti kerla saumavélinni í sam-
band og saumaði tvær kápur.
Gula handa mér og bláa handa
Agnesi systur. Við vorum ekk-
ert smá flottar.
Elsku mamma mín. Um leið
og ég óska þér góðrar ferðar í
sumarlandið vil ég þakka þér
fyrir samfylgdina og vænti þess
að þú hafir fengið hlýjar mót-
tökur. Skilaðu kveðjur til allra
hinna, ég elska þig.
Þín
Kolbrún.
Það var síðla hausts 1996 að
ég hitti Guðbjörgu fyrst, þá
nýbúinn að kynnast Kolbrúnu
dóttur hennar.
Áður en fundum okkar bar
fyrst saman setti ég mig í stell-
ingar með það fyrir augum að
mögulega væri ég að fara að
hitta framtíðartengdamóður
mína. Eftir einn kvöldverð í
Bláhömrum með Guðbjörgu og
Einari varð mér ljóst að öll til-
gerð og tilbúningur væri óþarf-
ur. Best að koma til dyranna
eins og maður er klæddur.
Guðbjörg var skarpgreind og
viðræðugóð kona með alveg
eitraða kímnigáfu, já og á
stundum eilítið tvíræða.
Það var alveg einstaklega
gaman að fá að fylgjast með
Guðbjörgu og Einari, hvernig
þau nutu lífsins saman til fulln-
ustu haldandi hvort í annars
hönd, hvort heldur sem var á
ferðalögum til framandi landa
eða í einfaldleikanum í sumar-
húsinu í Grímsnesinu.
Lífshlaup Guðbjargar var á
engan hátt auðvelt og áföllin
mörg, svo mörg að fyrir flest
okkar er ómögulegt að setja
okkur í hennar spor. En hverja
raun stóð hún af sér, hélt í lífs-
gleðina og sá fegurðina í hinum
einföldustu hlutum.
Elsku tengdamóðir mín, ég
kveð þig í bili, treysti því að þið
Einar haldist í hendur.
Kveðja,
Ólafur Skúli Guðmundsson
Guðbjörg
Benjamínsdóttir
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
PÁLL HALLDÓR GUÐMUNDSSON
málarameistari
frá Oddsflöt í Grunnavík,
lést á Landspítalanum 25. október.
Útförin fer fram frá Neskirkju miðvikudaginn 4. nóvember
klukkan 13. Vegna aðstæðna verða aðeins nánustu
aðstandendur viðstaddir en hægt verður að fylgjast með
streymi.
Gróa Sigurlilja Guðnadóttir
Albert Pálsson Edda Júlíana Georgsdóttir
Sigrún Erla Hákonardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Samkomubann og óvenjulegar aðstæður í þjóðfélaginu
hafa leitt til þess að útfarir eru nú með breyttu sniði.
Morgunblaðið hefur brugðist við með því að rýmka reglur
um birtingu á minningargreinum.
Minningargreinasíður blaðsins standa opnar öllum þeim
sem vilja minnast ástvina eða sýna aðstandendum samúð
og samhug.
Í ljósi aðstæðna hefur verið slakað á fyrri verklagsreglum
hvað varðar útfarir í kyrrþey. Ekkert er því til fyrirstöðu að
birta minningargreinar sama dag og útför einstaklings er
gerð hvort sem hún er háð fjöldatakmörkunum eða gerð í
kyrrþey.
Starfsfólk greinadeildar Morgunblaðsins er boðið og búið
að aðstoða þá sem hafa spurningar um ritun minningar-
greina eða hvernig skuli senda þær til blaðsins.
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Birting minningargreina
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein.
Minningargreinar