Morgunblaðið - 16.12.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. DESEMBER 2020
✝ Sigurborg Sig-urgeirsdóttir
fæddist í Heimabæ
á Folafæti í Ísa-
fjarðardjúpi 7.
ágúst 1931. Hún
andaðist á Hrafn-
istu Hafnarfirði 3.
desember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Margrét Guðfinns-
dóttir, f. 29. mars
1909 í Litlabæ í Ögursveit, d.
3. okt. 1994, og Sigurgeir
Guðmundur Sigurðsson, f. 22.
júlí 1902 á Markeyri í Skötu-
firði, d. 28. júlí 1995.
Systkini Sigurborgar eru
Evlalía, f. 13. apríl 1927, d. 1.
des. 2014, Guðfinnur, f. 28.
apríl 1929, d. 17. ágúst 1930,
Erla, f. 24. des. 1932, Hall-
dóra, f. 8. ágúst 1936, d. 29.
júlí 2017, Jón Eggert, f. 17.
okt. 1937, d. 15. des. 1995,
Þórarinn, f. 12. maí 1939, d. 9.
og eiga þau fjóra syni og sex
barnabörn. 4) Þórarinn Sig-
urgeir, f. 31.12. 1960, maki
Berglind H. Bjarnadóttir, f.
6.12. 1962, og eiga þau tvö
börn og fjögur barnabörn. 5)
Davíð, f. 17.12. 1964, sambýlis-
kona Ásta Sóllilja Þorsteins-
dóttir, f. 23.7. 1972, og á hann
einn son.
Sigurborg útskrifaðist frá
Húsmæðraskólanum á Varma-
landi árið 1950. Hún vann
lengi við fiskvinnslu og önnur
hefðbundin störf sem falla til í
sjávarplássi, en lengst af
starfaði hún á „Skýlinu“,
Sjúkraskýli Bolungarvíkur.
Hún tók alla tíð virkan þátt í
félagsstarfi og var öflugur
liðsmaður í kvenfélaginu
Brautinni í Bolungarvík. Sig-
urborg fluttist frá Bolung-
arvík 2013 á Hrafnistu Hafn-
arfirði.
Útför Sigurborgar verður
gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 16. desember 2020, og
hefst athöfnin klukkan 13.
Streymt verður á slóðinni:
https://youtu.be/UGpHmj2ozl0
Virkan hlekk á slóð má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
feb. 1961, Guð-
mundur Baldur, f.
20. júní 1941,
Svenna Rakel, f.
31. mars 1943, d.
16. feb. 2008,
Heiðrún, f. 1.
mars 1946. Upp-
eldisbróðir Ásgeir
Guðmundsson, f.
12. des. 1919, d.
13. janúar 1997.
Sigurborg gift-
ist 24.12. 1955 Gesti O.K.
Pálmasyni, f. 25. maí 1930, d.
8. september 2006. Þau eign-
uðust fimm börn: 1) Ólafur
Svanur, f. 27.11. 1951, d. 3.5.
2010, maki Alda Jóna Ólafs-
dóttir, f. 29.8. 1952, og á hann
einn son og tvö barnabörn. 2)
Pálmi, f. 2.10. 1957, maki Sig-
urlaug Halldórsdóttir, f. 9.11.
1959, á hann þrjú börn og
fjögur barnabörn. 3) Sigríður
Lovísa, f. 16.9. 1958, maki Við-
ar Ernir Axelsson, f. 3.5. 1953,
Mín yndislega tengdamóðir og
vinkona, Sigurborg Sigurgeirs-
dóttir, er látin.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
nær tuttugu og fimm árum, ég sá
hana fyrst á Traðarstígnum, hún
kom til dyra trúlega jafn feimin og
ég, ekki óraði okkur fyrir því þá
hve samband okkar yrði náið þeg-
ar fram í sækti.
Börnin mín, Márus Brynjar og
María Birta, voru þá tíu og átta
ára og þeim varð hún strax amma.
Ekkert var eðlilegra hvorki henni
né þeim.
Yngsta barnabarnið hennar og
Gests afa fæddist svo árið 2000,
Mímir Bjarki.
Í Bolungarvíkinni dvöldum við
oft langdvölum, réðumst í það að
gera upp Miðstræti 3, húsið þar
sem Bogga hafði alið unglingsár
sín og eignast Pálma.
Það var Boggu mikils virði að
sjá Hjara verða að heimili að nýju.
Hún gaf okkur gamla muni sem
höfðu prýtt húsið og sagði mér svo
ótalmargt um lífið í Víkinni forð-
um.
Við nutum líka samvista Boggu
fyrir sunnan, þegar ég fór tvisvar í
mánaðarlanga vinnuferð bjó hún
hjá okkur og sá um heimilið. Hví-
lík gæfa fyrir Mími að hafa ömmu
Boggu með sér alla daga þá.
Bogga var mikill húmoristi og
öll okkar samskipti einkenndust
af gleði og kátínu. Ég gat leitað til
hennar með alla skapaða hluti,
hún var auðvitað þeirrar kynslóð-
ar sem hljóp ekki út í búð eftir
hverju sem var og það gerði hana
útsjónarsama og lausnamiðaða.
Mér tókst að plata hana með
mér í tveggja daga vinnuferð til
Ameríku eitt haustið og þar opn-
aðist henni nýr og framandi heim-
ur. Auðvitað sat hún á Saga Class
eins og drottning og ég naut þess
að geta nú dekrað við hana. Það
var ógleymanleg stund þegar við
fórum saman í jóladeildina í Ma-
cy’s, þar voru ótal mismunandi
skreytt jólatré og Bogga varð eins
og lítið barn í ævintýraveröld. Á
eftir fórum við í kokteil á Mar-
riott-hótelið og dáðumst að því
sem tínst hafði í pokana.
Síðustu sjö árin bjó Bogga á
Hrafnistu og þrátt fyrir mjög svo
breyttar aðstæður leið henni und-
urvel þar og naut sín í alls kyns fé-
lagsstarfi.
Hún hafði afar gaman af að fara
í leikhús og eftir að hún flutti suð-
ur lagði hún sig fram um að sjá all-
ar sýningar sem Pálmi hennar lék
í.
Mörg jól vorum við svo lánsöm
að hafa hana hjá okkur á aðfanga-
dagskvöld. Það voru bestu jólin.
Líf okkar Boggu ófst saman í
gegnum árin á einhvern undra-
verðan hátt, ég held við höfum
bætt hvor aðra, andstæðir heimar
okkar opnuðu nýjar víddir og
skilning á ýmsum málum og við
sögðum hvor annarri sögur af
ólíkum uppruna.
Hún var hógvær kona og lítillát
sem sá alltaf það fallegasta í
mannfólkinu. Hún snerti streng í
hjarta allra sem kynntust henni.
Ég hef síðustu daga oft verið að
því komin að hringja í hana, það
tekur tíma fyrir sálina að vinna úr
svona stórri breytu, að einhver
manni svo náinn sé horfinn að ei-
lífu.
Ég er þakklát og meyr fyrir að
hafa fengið að kynnast svona stór-
kostlegri konu eins og henni
Boggu minni. Tilveran verður
ekki söm aftur, en öðruvísi.
Það eru oft þeir hógværu og lít-
illátu sem skilja eftir sig sterkustu
minningarnar.
Sigurborg Sigurgeirsdóttir var
einstök kona sem skilar fallega lif-
uðu lífi.
Sigurlaug Halldórsdóttir
(Dillý).
Þegar ég sest niður og hugsa
um ástkæra tengdamóður mína
renna upp fyrir mér margar sælar
minningar. Ég var einungis 15 ára
þegar ég kom inn á heimilið, bara
stelpukjáni. Bogga og Gestur
reyndust mér einstaklega vel frá
fyrsta degi, en Bogga var dugleg
að gefa mér ráð um hina ýmsu
hluti. Ég þóttist ekki þurfa öll
hennar ráð en hún vissi betur. Oft
þegar ég efaðist um ráð hennar
setti hún upp sitt blíða bros og
náði mér á sitt band. Auðvitað var
þetta allt rétt hjá henni.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman. Á hverju ári bök-
uðum við lagkökur fyrir jólin,
Bogga aðstoðaði mig við slátur-
gerð, saumaskap og svo mætti
endalaust telja áfram. Við sungum
saman og hún kenndi mér að meta
gamla söngtexta og ljóð. Mér þótti
mikið koma til Boggu sem ömmu
barna minna. Hún hafði endalausa
þolinmæði fyrir þessu hlutverki,
hvort sem það var að lesa sögur,
kenna þeim að prjóna, yrkja ljóð
og allt það sem henni datt til hug-
ar að gera með þeim. Hún hafði
alltaf tíma. Hún hafði mikinn
áhuga á barnabörnum og barna-
barnabörnum sínum og fylgdist
með þeim fram á síðasta dag.
Mér er minnisstætt þegar ég
hóf störf á sjúkraskýlinu fyrir
vestan og margir veltu fyrir sér
hvernig mér dytti í hug að fara að
vinna með tengdamóður minni.
Um þetta var jafnvel samið lag
sem sungið var á þorrablótinu. Ég
hafði þó litlar áhyggjur af þessu
fyrirkomulagi og reyndist sam-
starf okkar mjög gott, enda áttum
við alltaf skap saman.
Þú varst mér sem önnur móðir.
Glettnin, hláturinn, brosið, hlýjan.
Þú bjóst yfir öllum þeim eiginleik-
um sem maður leitar eftir í fari
fólksins sem er í kringum mann.
Ég mun sakna þín mikið og hugsa
til þín við ótal tilefni.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég kveð elsku tengdamömmu í
dag með hlýju og virðingu. Hvíldu
í friði elsku Bogga.
Þín tengdadóttir,
Linda.
Amma mín var besta kona sem
ég hef kynnst. Alltaf var hún glöð
og hress, sama hvað bjátaði á.
Þegar við bræðurnir vorum litlir
vorum við mikið hjá ömmu og afa
á Traðarstígnum. Þar var ekki
stressinu fyrir að fara og var af-
skaplega notalegt að dunda sér
þar. Alltaf var amma klár með
bakkelsi úr búrinu, en reyndar
þurfti maður fyrst að borða eina
brauðsneið, svo mátti fá sér kökur
og vínarbrauð. Annað slagið fékk
maður að gista hjá ömmu og afa
og það var mikið tilhlökkunarefni.
Þegar ég varð eldri fékk ég að
hjálpa til með ýmislegt, eins og að
setja kartöflur niður á vorin, og
taka þær svo upp að hausti. Það
sem amma óttaðist mest var að
manni væri kalt eða að maður
væri svangur. Hún þreyttist ekki
á að brýna fyrir manni að klæða
sig vel, sama hversu vel dúðaður
maður var. Svo stakk hún ávallt
upp á að maður fengi sér eina
brauðsneið svo maður yrði nú ekki
svangur. Amma var hæglát og ró-
leg og gaf sér alltaf tíma fyrir
mann, sagði manni sögur og
spjallaði um daginn og veginn.
Þegar ég var kominn á fullorð-
insár fluttist ég einn vestur og bjó
í Afahúsi. Þá eyddum við amma
miklum tíma saman, og þegar ég
lít nú til baka var það ómetanlegur
tími. Ég var mikið í heimsókn hjá
henni, ýmist í mat eða bara spjalli
yfir kaffibolla. Amma sendi mig
iðulega heim með nesti úr þessum
heimsóknum. Oft reyndi ég að
neita og sagðist ekki þurfa nesti.
En amma tók það ekki í mál, nest-
ið skyldi ég taka með.
Síðustu árin, eftir að amma var
komin suður, fór ég reglulega með
syni mína að heimsækja lang-
ömmu. Amma var alltaf jafn glöð
að sjá þá, enda fannst henni fátt
skemmtilegra en að fá gesti.
Amma tók þá í fangið, knúsaði þá
og söng fyrir þá. Þessar heim-
sóknir enduðu allar eins, rúntur á
hjólastólnum með ömmu. Þá sátu
þeir í fanginu á henni og ég ýtti
hjólastólnum um alla ganga
Hrafnistu. Amma hafði rosalega
gaman af þessu og strákarnir ekki
síður, enda kölluðu þeir hana
„langömmu í hjólastólnum“.
Það er sárt að kveðja ömmu og
mikið verður hennar saknað. En
eftir sitja minningar um frábæra
ömmu og þegar ég sé hana fyrir
mér er hún brosandi og hlæjandi.
Elmar Ernir Viðarsson
og fjölskylda.
Elsku amma mín. Nú er komið
að kveðjustund. Þakklæti er mér
efst í huga. Takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig. Allar þessar góðu
stundir sem við áttum á Traðar-
stíg 8. Ég man hvað þú varst dug-
leg að spila við mig. Þú gerðir við
fötin mín ef það þurfti að laga þau.
Þú hlustaðir á mig ef ég þurfti að
tala.
Ég kom mjög reglulega til ykk-
ar í hádegismat á Traðarstíginn í
hafragraut og slátur. Þær stundir
voru mér mjög dýrmætar. Þú
hafðir mikla trú á mér og reyndir
að kenna mér handavinnu, sagðir
að ég gæti þetta alveg en við vor-
um ekki alveg sammála þar. Ég
man þegar ég fékk að gista hjá
ykkur afa, þá fékk ég alltaf gula
náttkjólinn sem Sirrý hafði átt
sem barn og bað þig að lesa sömu
bókina fyrir svefninn. Mér fannst
þessi bók svo fyndin eða sérstak-
lega einn kafli, ég bað þig að lesa
hann aftur og aftur, ég fékk hlát-
urskast og þú líka.
Eins og gengur og gerist var ég
oft í einhverju heilsuátaki en þú
sagðir alltaf við mig: „Sigurborg,
þú ert mjög fín eins og þú ert,
hættu þessari vitleysu.“ Takk fyr-
ir það, mér þótti mjög vænt um að
heyra það í öll þessi skipti elsku
amma mín.
Ég hef tekið eftir í gegnum tíð-
ina að þegar fólk var að spyrja
mig hvað væri að frétta af þér, þá
ljómaði fólk og það kom svo mikil
hlýja í röddina. Ég held að það
segi allt sem segja þarf.
Þú hafðir mjög marga kosti en
sá kostur sem mér fannst alltaf
svo aðdáunarverður var sá að þú
talaðir aldrei illa um nokkurn
mann. Mér finnst í raun og veru
bara eitt mikilvægt í lífinu og það
er að vera góð manneskja. Það
varst þú svo sannarlega. Ég ætla
að vona að ég komist einhvern
tímann með tærnar þar sem þú
hafðir hælana.
Hvíl í friði elsku amma mín.
Sigurborg Þórarinsdóttir.
Ég datt aldeilis í lukkupottinn
þegar ég kynntist Boggu tengda-
móður minni fyrir tæpum 17 ár-
um. Hún tók svo vel á móti mér að
öll feimni hvarf eins og dögg fyrir
sólu enda var erfitt að vera feimin
kringum hana, eins blíð og ljúf og
hún var. Fyrsta máltíðin okkar
saman voru vestfirsk svið sem
henni þóttu ægilega góð en mér
ekki en seinna hrósaði hún mér
fyrir að hafa samt borðað heilan
kjamma og það var henni líkt að
taka eftir hlutum sem kannski
aðrir gerðu ekki. Það var eins ef
maður kom í nýrri flík eða með
nýja klippingu, þá tók hún eftir
því og hrósaði manni og gerði gott
úr því ef klippingin var ekki vel
heppnuð. Þannig var hún hvetj-
andi og vildi gera öllum gott til og
gleðja.
Hún fylgdist vel með tískunni
og hafði gaman af fallegum flíkum
og hafði svo sannarlega skoðun á
því í hverju hún var fram á síðasta
dag. Fannst gaman að fara í búðir
og hefði líklega gert mun meira af
því hefðu fæturnir ekki verið
orðnir svona lasburða síðustu ár-
in.
Undanfarin ár bjó hún á Hrafn-
istu í Hafnarfirði og undi sér vel
þar og það var yndislegt að koma
til hennar og spjalla og þá sérstak-
lega um gömlu dagana og þá sagði
hún mér skemmtilegar sögur af
æsku sinni og frá því þegar hún og
Gestur fóru að eiga börnin sín, þá
ljómuðu í henni augun. Henni
þótti svo vænt um þennan tíma og
eins þegar hún ræddi ýmis störf
sem hún vann með foreldrum sín-
um og þar held ég að heyskapur
hafi staðið upp úr og hún talaði oft
um hversu gaman það væri að
koma í Tjarnkot og grípa í hríf-
una. Hún kom þrisvar til okkar
Davíðs í sveitina og þar leið henni
vel og hún kenndi mér að baka
pönnukökur og steikja kleinur, því
mun ég ekki gleyma. Hún var
mikil hannyrðakona og dugleg að
láta okkur öll njóta afurðanna og
ég á ótal sokka og vettlinga sem
mér þótti vænt um og þykir enn
vænna um í dag.
Líklega þótti henni nú samt
skemmtilegast að fara til berja
fyrir vestan og saknaði þess mjög
eftir að fæturnir fóru að gefa sig
að geta ekki farið þær ferðir með
systkinum sínum en þó var sára-
bót ef ég kom með ber og rjóma til
hennar á Hrafnistu.
Alveg fram á síðasta dag spurði
hún mig alltaf hvað synir mínir,
Franz og Brynjar, væru að gera
og hvort þeir ættu ekki örugglega
kærustur og það þótti mér virki-
lega vænt um.
Að lokum vil ég þakka fyrir
þessu góðu kynni og það gerði
held ég alla að betri manneskjum
að kynnast henni Boggu. Fjöl-
skyldu hennar og vinum votta ég
innilega samúð.
Þín tengdadóttir,
Ásta Sóllilja.
Ég man alltaf fyrstu kynni mín
af Boggu. Það var árið 1994 og
fyrsta heimsókn mín til Bolung-
arvíkur, að hitta fólk sem átti eftir
að verða tengdafólk mitt og hafa
mikil áhrif á líf mitt næstu árin.
Þar sem Óli Svanur var úti á sjó
og ekki væntanlegur í land fyrr en
daginn eftir bauð hún mér í mat
um kvöldið. Hún var svo hlý og
gaf svo mikið af sér. Mér líkaði
strax mjög vel við hana. Ég sagði
henni frá ferð minni vestur og
hvað mér fannst fallegt Djúpið, og
þá sérstaklega Skötufjörðurinn
með öllu þessu grjóti. Henni
fannst það ekki leiðinlegt að heyra
þar sem hún átti sterkar tenging-
ar þangað.
Ég vann stóra vinninginn í
tengdamömmulottóinu. Bogga
var ekki bara tengdamóðir mín,
hún var líka vinkona mín. Betri
tengdamóður er ekki hægt að
hugsa sér.
Frá fyrsta degi leið mér vel í
návist hennar og ég held að það
eigi við um flestalla sem kynntust
henni.
Barnabörnin mín kölluðu hana
Boggu ömmu, og þótti þeim öllum
afar vænt um hana. Enda hún
yndisleg manneskja.
Það er margs að minnast; kaffi-
sopar á Traðarstígnum, skötu-
veislur í Afahúsi, jól og áramót í
Ljósalandinu og svo margt fleira.
Það var alltaf gott að hittast. Eftir
að við vorum báðar fluttar suður
hittumst við reglulega.
Hún hafði einlægan áhuga á
fólki. Spurði alltaf um fólkið mitt.
„Hvernig hefur hún mamma litla
það?“ Þá átti hún við dótturdóttur
mína sem á tvö lítil börn. Spurði
líka um hin barnabörnin mín,
hvernig þau hefðu það. „Hvað er
að frétta af …?“ Hún fylgdist vel
með öllu sínu fólki.
Elsku Bogga mín, takk fyrir
samfylgdina síðustu 26 árin. Þau
hefðu verið snauðari án þín.
Alda Jóna Ólafsdóttir.
Nú í fyrstu viku jólaföstu
kvaddi Bogga systir okkar þetta
líf. Hún var þriðja barn foreldra
okkar og fæddist í Fætinum
(Folafæti) en ólst upp í Bolung-
arvík og átti þar heima lengst af
ævinnar, en síðustu árin á Hrafn-
istu í Hafnarfirði. Eftir hefðbund-
ið barnaskólanám og síðar hús-
mæðranám á Varmalandi giftist
hún æskuástinni, honum Gesti, og
stofnaði heimili, börnin urðu
fimm.
Á stóru heimili er í mörg horn
að líta og mikilvægt að fara vel
með og láta ekkert fara til spillis,
segja má að þar hafi Bogga verið í
essinu sínu, en hún kunni vel að
gera mikið úr litlu sem viðkom
heimilinu. Hún var flinkur kokkur
og handavinna lék í höndum henn-
ar. Meðfram heimilisstörfum vann
hún í fiski og seinna á Sjúkraskýl-
inu. Það er óhætt að segja að alls
staðar hafi hún komið sér vel og
átti marga vini, en óvini enga. Í
eðli sínu var Bogga hæglát og afar
þægileg í umgengni, hún var
söngelsk og kunni mikið af vísum
og ljóðum og hrókur fagnaðar á
góðum stundum. Hjálpfús var hún
og afar auðvelt að leita til hennar,
það getur bróðir hennar vitnað
um með góðri samvisku. Það er
líka gaman að segja frá því að
ungt starfsfólk á Hrafnistu naut
stundum liðsinnis hennar við
handavinnu.
Það er líka gaman að segja frá
óvenju nánu systrasambandi Erlu
og Boggu en einu ári munar í
aldri, má segja að þær hafi verið
sem tvíburar frá barnæsku til
loka.
Það hefur verið fastur liður í til-
verunni undanfarin ár að heim-
sækja Boggu á Hrafnistu. Þá töl-
uðum við gamla tíma, ekki síst um
heyskapinn í Vatnsnesi, en þar
höfðum við í upphafi tvö tjöld, sof-
ið í öðru og annað minna eldhús-
tjald.
Bogga var eldabuskan þá innan
við tvítugt og sauð fisk og kart-
öflur í sama pottinum á prímus og
maturinn átti að vera og var tilbú-
inn klukkan tólf. Seinna kom hús í
Vatnsnes og nýtískukolaeldavél
með tilheyrandi þægindum.
Stundum ef veður var gott fór-
um við í göngutúr í nágrenni
Hrafnistu og þá minntist hún þess
þegar hún tíu ára gömul keyrði
yngsta bróður sinn í vagni, en nú
höfðu orðið hlutverkaskipti; hún
sat í stólnum sínum og ég keyrði.
Það var alltaf ánægjulegt og
mannbætandi að hitta Boggu.
Við eftirlifandi systkini, Erla,
Heiðrún og undirritaður, eigum
ótal minningar um systur okkar
og allar ljúfar og biðjum hennar
nánustu Guðs blessunar.
Guðmundur B.
Sigurgeirsson.
Í dag er kvödd mín kæra
frænka Guðfinna Sigurborg Sig-
urgeirsdóttir oftast kölluð Bogga.
Hún verður jarðsett við hlið eig-
inmanns síns í Bolungarvík.
Við Bogga vorum systradætur
og þrátt fyrir að fjögur ár væru á
milli okkar náðum við mjög vel
saman og kært var milli okkar alla
tíð. Þegar Bogga eignaðist sitt
fyrsta barn var ég sextán ára og
var mjög stolt þegar ég fékk að
baða drenginn nýfæddan. Ég sótt-
ist mikið eftir að fá að vera hjá
Boggu og ein jólin langaði mig að
gefa Ingu mömmu kjól og nefndi
það við Boggu. Hún sagði: „Gerðu
það, ég skal hjálpa þér að sauma.“
Ég fór strax af stað að kaupa
efni og snið og úr varð að Bogga
saumaði tvo kjóla sem mamma
fékk að gjöf og hún varð bæði
undrandi og glöð.
Eftir að ég fluttist til Reykja-
víkur kom ég aldrei svo til Bolung-
arvíkur að ég færi ekki í heimsókn
til Boggu minnar. Nokkrum árum
eftir að Gestur eiginmaður hennar
lést flutti hún suður og síðustu ár-
in dvaldi hún á Hrafnistu í Hafn-
arfirði og undi sér þar vel.
Þangað átti ég auðvelt með að
heimsækja hana sem ég gerði oft
með mikilli ánægju og gaman var
að rifja upp gamlar minningar.
Síðasta árið var henni erfitt.
Hún bar veikindi sín vel en það
var sárt að mega ekki heimsækja
hana vegna Covid. Ég heyrði oft í
Boggu í síma og er þakklát fyrir
að hafa átt gott samtal við hana
nokkrum dögum fyrir andlát
hennar.
Þá sagði hún með sinni rólegu
röddu: „Þær eru nú að hjálpa mér
stúlkurnar, ég er víst eitthvað
veik.“ Svona var Bogga róleg og
æðrulaus.
Ég kveð frænku mína með
miklu þakklæti og söknuði. Hvíl í
friði elsku Bogga mín.
Börnum hennar, barnabörnum
og öllum aðstandendum votta ég
mína innilegustu samúð.
Þín frænka,
Kristín Sigurðardóttir.
Sigurborg
Sigurgeirsdóttir