Bæjarins besta - 10.01.1996, Blaðsíða 6

tilands
Skipstjúri í þrjátíu
ogfjögur ár...
-Togaralífið hefst hjá þér
1954. er þú ferð á einn hinna
svokölluðu nýsköpunartogara
landsmanna, Isborgina?
„Já, ég byrjaði á Isborginni
sumarið 1954. Við vorum á
salti og ég var þar um borð allt
þar til ákveðið var að skipta
yfir í ísfiskinn. Þá þurfti að
fækka mönnum og við ný-
græðingarnir vorurn látnir
hætta. Eg fór síðan yfir á Sól-
borgina og var á henni þar til
ég fór í Stýrimannaskólann árið
1956.”
-Hófst skipstjóraferill strax
að skólagöngu lokinni?
„Nei, ég fór nokkra af-
leysingartúra á færabátum árið
1960, en minn skipstjórnar-
ferill hófst ekki af alvöru fyrr
en árið 1961, er ég tók við
Ásúlfi. Hann var ég með í tvö
ár eða allt þar til ég réð mig
sem skipstjóra á „tappatogar-
ann” Guðmund Péturs frá
Bolungarvík. Það var ágætis
skip, en svolítið blautt. Þessi
skip komu með svo mikilli
steypu í botninum að það varð
fyrsta verk margra að létta þau,
því þessi austurþýsku skip voru
alltof blaut, tóku of mikið á
sig. Eg var með Guðmund
Péturs í fjögur ár, alveg fram í
nóvember 1967, er ég fór í
land aftur og var frarn á næsta
sumar. Það var búið að vera
langt úthald á Guðntundi Péturs
og því ákvað ég að taka mér
smá hvíld.
Haustið 1968, kemur síðan
Börkur Ákason, þáverandi
framkvæmdastjóri Frosta í
Súðavík til mín ásamt Kristjáni
heitnum Sveinbjörnssyni og
bjóða mér að taka við Kofra-
num, sem þá var í smíðum hjá
Skipasmíðastöð Marsellíusar
hf. Ég hafði lítinn áhuga á því
fyrst en það varð úr að ég réði
mig þangað og þar er ég búinn
að vera síðan. Fyrst um sinn
fylgdist ég með snríði skipsins
og fór með það í sína fyrstu
veiðiferð 13. júní 1969. Ég er
því búinn að vera til sjós hjá
Súðvíkingum í 26 ár og hef
liðið vel þar.”
Þá mátti maður veiða eins
og maður gat...
-Kofrinn var mikið aflaskip!
„Já, það segir þú satt. Það
var virkilega
gaman að vera á
Kofra. Sam-
hliðagóðri veiði
varð mikill upp-
gangur í Súða-
vík. Sannast
sagna, þá vant-
aði Súðavík
mikið á þessum
árum og því var
skipið mikil
lyftistöng fyrir
byggðina. Þarna
bjó virkilega
duglegt tolk,
það var alveg
sama hvenær
maður kom að
landi og bað um
löndun, alltaf
gengu menn
strax og rösk-
lega til verk. Á-
hugi manna
beindist að því
að skipið fiskaði sem allra
mest. Þarna var hver maður
boðinn og búinn til að gera
hvað hann gat enda kont maður
oft með fullfermi á þessum
árum og jafnvel meira en full-
fernti, enda var engin skömmt-
un á þessum árum. Maður mátti
fiska eins og maður gat. Á
Hann hóf sjómannsferil sinn í janúar 1953, þá aðeins 19 ára gamall. Fyrsti
báturinn sem hann var munstraður á var m.b. Asúlfur, sem stundaði línuveiðar
fyrir sunnan land. Sama sumar réð hann sig á síld með Gunnari Pálssyni á m.b.
Freydísi. „Það var það sama uppi á teningnum á þessum tveimur bátum, ekkert
veiddist og því var ég alveg búinn að missa áhugann á sjómennskunni eftir
sumarið, en hlutirnir atvikuðust samt þannig að ég réð mig aftur á Asúlf um
haustið, sem þá var undir stjórn Jóns Kr. Jónssonar, og var þarfram á nœsta
sumar er togaralífið hófst.”Það erjóhann Símonarson, skipstjóri á Bessa IS-410
frá Súðavík, sem hér segir lesendum blaðsins frá upphafsárum sínum til sjós.
Jóhann eða Jói Sím, eins og hann er jafnan kallaður, er á ákveðnum tímamótum
í lífi sínu um þessar mundir, því hann hefur tekið þá ákvörðun að hœtta
sjómennsku eftir nœr 43 ára árangursríkt starf. Hann kom í land úr sinni síðustu
veiðiferð 20. desember síðastliðinn og hefur síðan þá „legið í leti og haft það
gott” eins og hann segir sjálfur, og því lífsmunstri hyggst hann halda áframfram
á vorið, er hann hyggst taka til starfa viðfyrirtœki sín og félaga sinna í Súðavík,
Frosta hf, og Álftfirðing hf. Það er sunnudagurinn 7.janúar 1996. Blaðamaður
heimsœkir Jóa Sím á heimili hans rétt um kl. 13.30, á versta tíma fyrir eins
miklan knattspyrnuáhugamann og hann er. A skjánum er verið að sýna frá
ítalska boltanum. Blaðamaður býðst til að koma síðar en Jói aftekurþað og setur
myndbandið ígang. „Ég tek leikinn bara upp og horfi á hann síðarf segir hann
og bíður til sœtis í stofunni. Eftir að hafa rœtt stuttlega um kvótamál og
fiskveiðistjórnun ásamt öðrum hugðarefnum Jóhanns, gefur hann blaðamanni
leyfi til að kveikja á hjálpartœki sínu, segulbandinu.
þessum árum var lítið um það
að stórir togarar væru að
veiðum á veiðisvæðum okkar
s.s. á Halanum og þar austur úr
og því nóg um fisk í sjónum.”
-En það kont fljótlega að því
að Kofrinn varekki lengurnógu
stórt skip fyrir þig!
„Já, það leið ekki lengur tími
þar til okkur langaði að fá
stærra skip og því fengum við
skuttogarann Bessa 22. maí
1973. Þetta þóttu virkilega
skemmtileg skip á sínum tíma.
Þau voru með flotvörputromlur
og allan búnað til flotvörpu-
veiði, sem var nýlunda á þeim
tíma hjá okkur íslendingum.
Flotvarpan gerði gæfumuninn
enda var oft á sumrin lítil veiði
í botntrollið en aftur á móti
mokveiði í flottrollið. Það var
oft ævintýraleg veiði á þessum
árum, þó svo að það jafnist
ekkert á við síldveiðina. Að
veiða síld er það skemmti-
legasta sem ég hef gert enda
6
MIÐVIKUDAGUR 10. JANÚAR 1996