Víðförli - 15.12.1988, Blaðsíða 6

Kirkjurnar sameinist
í baráttunni fyrir
réttlæti, friði og
Guðs góðu sköpun
Á heimsþingi Alkirkjuráðsins í
Vancouver 1983 var samþykkt að
beina því til aðildarkirknanna að
leggja höfuðáherslu á baráttu fyrir
réttlæti, friði og hinni góðu, óspilltu
sköpun Guðs.
Þetta verkefni hefur síðan notið
forgangs á meðal þeirra fjölmörgu
mála, sem Alkirkjuráðið og stofnan-
ir þess beina kröftum sínum að. í
sjálfu sér telst það vart til tíðinda,
þótt kirkjurnar á hátíðarstundum
eða alheimsráðstefnum láti frá sér
heyra um þessi hin góðu málin, rétt-
læti, frið á jörð og Guðs góðu sköp-
un. Ef eitthvað er þá finnst ýmsurn
að nóg sé komið af slíkum næsta
innihaldsrýrum yfirlýsingum, sem
jafn megi við fagurgala ef ekki orða-
gjálfur eitt. En í þetta sinn er því ekki
til að dreifa. Hugur fylgir máli og
tekist er á við verkefni af mikilli
alvöru. Tíminn er fullnaður, og tím-
inn er að renna út. Að þetta tiltekna
verkefni skuli valið og því veittur
skilyrðislaus forgangur vitnar um þá
trúarvissu en um leið veraldarvisku,
að framtíð manns og heims kunni að
vera í húfi. Þær ógnir sem steðja að
mannkyni á þeirri umbrotaöld, sem
senn rennur sitt skeið á enda, þyrpast
saman og margeflast einmitt á þeinr
vettvangi, sem hér um ræðir. Fótum
troðið réttlætið, ófriðarbálið, og
sköpunin, Iífríkið, sem stynur undan
ofríki ábyrgðarlausra manna, þessi
vanheilaga þrenning vonskunnar fer
sínu fram sem aldrei fyrr.
Umhyggja
Vert er að gefa því sérstakan
gaum, hvaða sess umhyggjan fyrir
sköpuninni, náttúrunni, skipar í
samþykkt Alkirkjuráðsins. Réttlæt-
is- og friðarmálin hafa verið ofarlega
á baugi sem kunnugt er, en áherslan
á náttúruumhverfisvernd hefur ekki
fyrr komið fram með jafn óyggjandi
hætti. Með þessari nýju áherslu er í
senn gefið í skyn hversu brýnt mál
náttúrvernd er sem slík, en um Ieið
að átak í því máli krefst þess að unn-
ið sé jafnframt að réttlætis- og frið-
armálum. Hvað styður annað í því
efni, en einnig blasir við að hvað
ógnar öðru. Umhverfismál eru til að
mynda ekki einkamál áhugamanna
um náttúrvernd heldur eru þau og að
verða í auknum mæli stórpólitísk
mál á jafnt innanlands sem alþjóð-
legum vettvangi. Af því höfum við
íslendingar nú þegar dýrkeypta
reynslu, og sú er og reynsla annarra
þjóð. ÖIl eru þessi mál því marki
brennd, að sé ekki rétt og skynsam-
Iega að þeim staðið, þá er ekkert
annað framundan, engin önnur
framtíð en sú, sem boðar eyðingu
alls Iífs hér á jörð.
Það skyldi því engan undra, þegar
kirkjurnar koma saman hvaðanæva
úr heiminum til að ráða málum sín-
um um köllun hinnar einu kirkju
Krists í heimi ranglætis, ófriðar og
spilltrar náttúru, að þær bindist heit-
strengingu um að verða köllun sinni
trúar og beri fram trúverðugan vitn-
isburð um Guð réttlætis, friðar og
óspilltrar náttúru.
Tilvistarspurning um
trúverðugleika
Það er ekki síst spurningin um trú-
verðugleikann, sem brennur á vörunt
kirkjunnar, þegar hún litur í eigin
barm og spyr sig þeirrar samvisku-
spurningar, hvort hún sé sínu háleita
en ætíð um leið tímabæra hlutverki
Dr. Björn Björnsson
vaxin. Leggur hún við hlustir, þegar
öll skepnan, maðurinn og lífríkið
allt, stynur undan ánauðaroki eyð-
ingaraflanna? Getur hún með góðri
samvisku borið fram játningu trúar-
innar um skapara himins og jarðar
við skírnarlaug, þegar barninu, sem
borið er til skírnar, bíður sú rang-
hverfa veröld, sem um flest annað
vitnar en Guðs góðu sköpun? Þessar
og þvílíkar spurningar eru nú bornar
fram af miklum alvöruþunga. Þær
eru í raun tilvistarspurningar fyrir
kirkjuna, sjálfsvitundarspurningar,
bornar fram í einlægni en jafnframt
í iðrun, því vissulega á kirkjan, við
öll, hlutdeild í þeim ógöngum, sem
mannkyn hefur ratað í.
Að þessu leyti er ákall Alkirkju-
ráðsins til allra kirkna um baráttu
fyrir réttlæti, friði og hinni góðu
sköpun Guðs ekkert dægurmál,
upplagt til að funda um í góðra vina
hóp, en Iítið meir. Ákallið er boriö
fram, og þannig ber okkur að skilja
það, sem trúar- og syndajátning,
með öllum þeim þunga sem því til-
heyrir, er kirkjan mælir einum
munni um höfuðatriði kristinnar
trúar á hverri og einni tíð. Sé slík
játning borin fram þá eru það ekki
orðin tóm, heldur fylgir þeim skuld-
binding um að hverfa frá villu síns
vegar, í því felst afturhvarfið, og bera
því nú vitni nteð öllu lífi sínu og
starfi, að Guðs orði um réttlæti, frið
og fagra veröld rnegi treysta. Með
öðrum orðurn, að það starf sem unn-
6 — VÍÐFÖRLI