Víðförli - 15.03.1995, Síða 4

Þankar um trú
Pétur Þórarinsson í Laufási
Hvar var Guð þegar ... ?
Því verður sannarlega ekki á móti mælt að ísland er fal-
legt land, hreint og friðsælt, og vafalaust finnst okkur
langflestum gott að búa hér.
En engu að síður gerast hér sem annars staðar í vorum
heimi atburðir í lífi okkar sem valda sorg og tilfinninga-
legum sársauka.
íslenska þjóðin upplifði slíkan sársauka í janúar sl. þeg-
ar hin hörmulegu slys urðu vegna snjóflóða. Um allt land
laust niður sorg í hjarta, jafnvel þótt engin persónuleg
kynni hafi staðið til þeirra sem fórust.
En þau tilfinningalegu sárindi, sem þjóðarsálin skynj-
aði, dofnuðu þegar hversdagurinn með önnum sínum og
ati tók við. En í brjóstum þeirra sem næst stóðu hinum
látnu og lifðu slysið af er sviðinn sár og sorgin með djúp-
ar rætur sem nánast leggja undir sig líkamann allan, hugs-
un og hegðun.
Og vafalaust hefur þú, lesandi minn, á einhvern hátt
mætt á lífsleið þinni þessari tilfinningu að verða fyrir sorg
- verða fyrir ástvinamissi eða líf þitt á ýmsan annan máta
farið út af braut hamingjunnar og skapað þér verulegt til-
finningalegt áfall. Þannig er lífsvegur okkar flestra í smáu
eða stóru lagður um slóðir sorgarinnar og í hvert sinn sem
við förum um þann veg er mikilvægt að sjá
ætíð til sólar - leita eftir þeim vegvísum sem
leiða okkur þrátt fyrir allt að nýju á veg kær-
leikans og hamingjunnar.
En hvaða vegvísa greinum við þegar
sorgin heltekur líkama og sál og augu okkar
fyllast af tárum? Hvert leitum við eftir hjálp
og huggun í áföllum lífsins, missi og
nístandi sorg?
Er okkar kristna trú einhvers virði þegar
farið er um þungfæra vegi sorgarinnar? Er
þá einhvers virði að eiga sterka og lifandi
vitund um Guð?
Já, vel á minnst. Guð - hvar er Hann sem
er almáttugur þegar áfall verður í lífi mínu?
Hvers vegna stöðvar Guð ekki alla þessa
heimsins óáran, óhöpp og veikindi? Slíkra spurninga er
spurt þegar sorgin knýr á dyr.
Guð! Hvers vegna léstu þetta gerast? Þannig spyr jafnt
hinn trúaði sem hinn sem lítið rækir sína trú því í sorginni
verður okkur ljósust smæð okkar og vanmáttur. Hugsun
okkar leitar ofar jarðneskum veruleika - leitar í bæn eftir
svörum við stórum trúarlegum spurningum.
„Dagar mannsins eru sem grasið, hann blómgast sem
blómið á mörkinni, þegar vindur blæs á hann er hann horf-
inn, og staður hans þekkir hann ekki framar.“ (Davíðs-
sálmur 103: 15-16.)
í því frelsi sem Guð gefur okkur mönnunum að lifa á
þessari jörð þá mætum við ýmsum veraldlegum og mann-
legum hindrunum sem okkur gengur misjafnlega vel að
vinna úr og á okkur eru lagðar byrðar sem eru okkar
mannlegu getu um megn að bera. Og í bæn örvæntingar-
innar biðjum við Guð um hjálp. Og Guð heyrir hverja bæn
okkar, en svar hans fellur ekki alltaf að okkar vilja. Það
5r. Pétur Þórarinsson.
eina sem við getum gert er að beygja okkur í þeirri trú að
Guð muni vel fyrir sjá - segja orð bænarinnar af sannfær-
ingu trúarinnar: „Verði þinn vilji, svo á jörðu sem á
himni.“
Síðustu missiri hef ég persónulega þurft að glíma við
erfiðleika sem hafa valdið mér sársauka og vissri sorg.
Það væri hræsni af mér að segja við þig, lesandi góður,
að ég hafi ætíð og alltaf getað sagt með sannfæringu trúar
minnar bænarorðin sem Kristur sjálfur kenndi. Eg hef
bæði orðið sár og reiður í trú minni og reynt að draga Guð
til ábyrgðar fyrir því hvernig komið er fyrir mér.
En alltaf hef ég fundið aftur þá ljúfu trúartilfinningu að
Guð er mér hæli og styrkur og stendur með mér í þeirri
baráttu sem ég á nú í.
Þegar mér finnst byrði sú sem ég er að reyna að axla mér
nánast um megn þá eru uppörvandi orð Jesú mér styrkur:
„Komið til mín, allir þér sem erfiði hafið og þungar
byrðar, og ég mun veita yður hvíld.“ (Matt. 11:28.)
Að rækja trú sína er hverjum kristnum manni nauðsyn-
legt svo trúin sé lifandi veruleiki hvern dag og hverja nótt.
Og það veit ég af nær tuttugu ára prestsþjónustu að oft
reynist fólki í sorg erfitt að finna styrk trúar-
innar vegna þess að trúariðkun þess hafði
ekki verið rækt sem skyldi. Svo þegar erfið-
leikunum er mætt og leitað eftir hjálp í
trúnni er eins og gripið sé um hálmstrá. I
hjartanu er eins og trúarlegt tóm sem skort-
ir alla fyllingu og kraft.
En það veit ég af eigin reynslu og eftir
margra sögn að dagleg trúarleg iðkun, með
bæn og lestri í Guðsorði, er hverjum manni
huggun og styrkur. Sá sem á um sárt að
binda eða ber þungar byrðar sálarlega og
gefur sig af opnum huga í tilbeiðsluna á e.t.v.
í fyrstu erfitt með að heyra og finna styrkinn
frá orðum Krists er hann segir: „Hjarta yðar
skelfist ekki. Trúið á Guð og trúið á mig.“
(Jóh. 14:1.) En hljómur Orðsins og styrking bænarinnar
verða þeim er ótrauðir leita, þrátt fyrir trúarlega þröskulda
í fyrstu, smátt og smátt ljósari tilfinningalega.
Sorgin er hinsvegar ekki þess eðlis að henni verði kippt
burt úr brjósti þess er syrgir. Sorgarferlið verður að hafa
sinn gang og tíma, en til þess að gera gönguna um veg
sorgarinnar bærilegri og sjá sólargeislana í gegnum dökk
skýin þá er trúarleg iðkun ósegjanlega mikilvæg.
Megir þú, lesandi góður, í sárindum þínum og sorg
finna styrk og huggun í trú þinni.
Og ég kveð þig með bænarorðum úr gamalli íslenskri
bæn.
„Drottinn minn og Guð minn,
kenndu mér að lifa eftir þínum vilja,
því að þú ert minn Guð.
Láttu þinn góða anda leiða mig um réttan veg til eilífs
lífs.
Amen.“
4 VÍÐFÖRU