Bæjarins besta - 12.01.2000, Síða 6

- segir Heimir Hansson sagnfræðingur, nýráðinn safnvörður við Byggðasafn VestQarða, einn af þeim furðu-
mörgu sem snúið hafa aftur á heimaslóð að loknu framhaldsnámi
Um miðjan desember kom Heimir G. Hans-
son til starfa sem safnvörður við Byggðasafn
Vestfjarða. Hann er ísfírðingur að uppruna,
fæddur 1968, sonur hjónanna Þóru Gestsdóttur
og Hans W. Haraldssonar, sem til skamms
tíma bjuggu á Isafirði. Heimir lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum á ísafirði vorið
1988 og fór eftir það til framhaldsnáms, fyrst
í Reykjavík og síðan erlendis en er nú kominn
aftur heim á æskuslóðir.
Sama gildir um sambýliskonu hans, Dagnýju
Sveinbjörnsdóttur. Foreldrar hennareru hjónin
Hlíf Guðmundsdóttir og Sveinbjörn Björnsson
á Isafirði. Dagný lauk á sínum tíma á stúdents-
prófi frá MÍ og fór í burt að því loknu. Hún er
líka komin aftur heim að loknu framhaldsnámi
syðra og vestanhafs; var reyndar komin vestur
alllöngu á undan Heimi og farin að vinna hér.
Heimir Gestur Hansson
lagði stund á sagnfræði í Há-
skóla Islands og lauk þaðan
BA-prófi 1993. Hann fór síð-
an til framhaldsnáms í Leeds
á Englandi og tók þar meist-
arapróf í grein sinni. Að því
loknu var hann í Reykjavík
um skeið við störf tengd sagn-
fræði, bæði í eigin nafni og
fyrir aðra, en síðustu tvö árin
tæplega var hann safnvörður í
Safnahúsi Borgarfjarðar í
Borgarnesi. Tilhögun í því
húsi er með nokkuð öðru sniði
en hér vestra, því að þar er allt
undir sama þaki, byggðasafn,
bókasafn, skjalasafn, náttúru-
gripasafn og listasafn. „Við
vorum þrjú sem unnum við
þessi söfn og þess vegna var
reynslan nokkuð fjölbreytt“,
segir Heimir, „en fyrst og
fremst voru þó byggðasafnið
og skjalasafnið á minni
könnu." Hann veit þess vegna
nokkuð vel að hverju hann
gengur í sínu nýja starfi hér.
Dvölin í Leeds
„Námstfminn í Leeds var
mjög skemmtilegur“, segir
Heimir, en viðfangsefni hans
til meistaraprófs voru einkum
alþjóðasamskipti á 20. öld í
sögulegu samhengi. „Námið
var svo sem ágætt en fyrst og
fremst þótti mér sjálf dvölin
þarna víkka sjóndeildarhring-
inn ótrúlega mikið. Eg bjó á
eins konar stúdentagarði í fé-
lagi við sjö aðra nemendur,
þar sem hver hafði sínar vist-
arverur en sameiginlegt eld-
hús og setustofu. Þar voru
meðal annarra þnr Arabar,
einn nemandi frá Singapore
og einn frá Indónesíu, þannig
að þetta var fjölþjóðasamfélag
og mjög lærdómsríkt. Eigin-
lega brá mér hálfvegis við
þessi kynni. Maður var svo
gegnsýrður af fréttaflutningi
að það fyrsta sem mér datt í
hug þegar ég sá að þarna
bjuggu Arabar var þetta: Nú
verða einhver vandræði; Ar-
öbum fylgja alltaf einhver
vandræði. Þannig er ímyndin
í fréttum. Svo reyndust þetta
vera öndvegismenn.“
Einn af þessum arabísku fé-
lögum Heimis hafði á sínum
tíma orðið heimsmeistari
barna í skák og kannaðist við
helstu skákmenn Islendinga.
Þegar hann var innan við tví-
tugt lenti hann með einhverj-
um hætti upp á kant við skák-
forystuna í heimalandi sínu,
Sameinuðu arabísku fursta-
dæmunum, og hætti að tetla.
Að tefla við konu
„Við vorum tveir Islending-
ar á þessum garði", segir
Heimir. „Hinn varSverrir Jak-
obsson [annar af tvíburunum
sem margir kannast við úr
spurningakeppni framhalds-
skólannaj og má segja að við
höfum fengið þennan mann
til að taka fram taflborðið á
ný. Við skráðum hann í at-
skákmót sem fram fór í Leeds,
þar sem ýmsir af sterkustu
skákmönnum Englendinga
voru meðal keppenda. Hann
tefldi þarna í fyrsta sinn eftir
um tíu ára hlé og varð í öðru
sæti. Reyndar var hann ekki
viss hvort hann myndi halda
áfram að tefla eftir að hann
kæmi heim. En við fórum allir
út að borða fyrir hluta af verð-
launafénu."
Atvik sem varðar ólíka
menningarheima er Heimi
minnisstætt varðandi þennan
ágæta mann og þátttöku hans
í skákmótinu. I einni umferð-
inni lenti hann í þeirri hremm-
ingu að þurfa að tefla við
konu. Honum þótti sér mis-
boðið með þessu, jafnvel þótt
hún væri stórmeistari, og
mátti ekki hugsa þá hugsun
til enda að tapa fyrir kven-
manni. Sem beturferfórhann
með sigur af hólmi.
Eins og vænta má höfðu
Arabarnir bænateppið jafnan
með í för og notuðu það á
vissum tímum á hverjum degi
og málti ekki út af bregða.
Ólíkur grunnur
„Skólafélagar okkar Islend-
inganna voru hissa á okkur að
fara í framhaldsnám á eigin
vegum. Þeir voru allirkostaðir
af stofnunum eða fyrirtækjum
sem þeir unnu hjá og botnuðu
ekkert í mönnum að vera að
fara í dýrt framhaldsnám upp
á eigin spýtur, eingöngu í
þeirri von að fá ef til vill ein-
hverja vinnu við hæfi. Einn
nemendanna frá SAF sem
hafði verið sendur í fram-
haldsnám var einn af túlkum
forseta rfkisins. Einhverju
sinni vorum við að horfa á
sjónvarpsfréttir og þar sagði
frá ítölskum fótboltamanni og
samningi sent tryggði honum
eitthvað um hundrað milljónir
króna í árslaun. Þessum ara-
bíska félaga okkar þótti þetta
mikið og sagði: Það tekur mig
örugglega þrjú eða fjögur ár
að vinna fyrir árslaununum
hans. En við Islendingarnir
þögðum og létum ekkert uppi
hvað það tæki okkur langan
tíma að vinna fyrir slíkri
upphæð."
- Getur það yfirleitt borgað
sig að fara í framhaldsnám í
sagnfræði eða öðrum slíkum
greinum?
„Sagnfræðinám er ef til vill
ekki heppilegasta leiðin til
þess að verða ríkur. Væntan-
lega borgar það sig ekki í pen-
ingum en á hinn bóginn gefur
það manni margt annað sem
erfitt er að meta til fjár. Pen-
ingalega er þetta sjál fsagt ekk-
ert vit en þegar allt er tekið
með í reikninginn skaðast
maður væntanlega ekki á því
að mennta sig.“
Það kom Heimi á óvart
hversu margt var í Leeds og
þar í kring af fólki sem tengd-
ist Islandi á einhvern hátt.
„Reyndareríslenskudeild við
háskólann í Leeds og dálítið
íslenskt bókasafn sem er hluti
af bókasafni skólans. Annar
tveggja Englendinga sem
stjórnuðu íslenskudeildinni
var mjög duglegur að halda
uppi samkvæmislífí meðal ís-
lendinga og íslenskumælandi
fólks á svæðinu. Það var á
þriðja tug fólks úr Leeds og
allra næsta nágrenni sem safn-
aðist til hans í heimboðum.“
Lítil ryk í deildinni
- Var löngu ákveðið að fara
í sagnfræðinám eða var það
tilviljun? Ætli þú hafir búist
við því fyrir tvítugt að verða
kominn á safn fyrir þrítugt?
„Eg vissi í rauninni ekki
almennilega hvað ég vildi
læra, en ég hafði alltaf gaman
af sögu og mér hafði gengið
ágætlega að læra hana. Ég
ákvað að prófa þetta nám og
sjá hvort ég entist í því eða
fyndi eitthvað annað sem ég
yrði spenntari fyrir. Svo fór
að ég hugsaði ekkert meira
um að skipta. Námið féll mér
strax vel og deildin kom mér
á óvart. Ég hafði séð þetta
fyrir mér sem talsvert ryk-
fallna háskóladeild en annað
kom á daginn. Kennaraliðið
reyndist góð blanda af eldri
og reyndari mönnum og yngri
mönnum með ferskar hug-
myndir. Þetta var mjög
skemmtilegt og nemendahóp-
urinn var stór og samstæður.
Um það leyti sem ég var að
6
MIÐVIKUDAGUR 12. JANUAR 2000