Bæjarins besta - 01.04.2015, Síða 12

12 MIÐVIKUDAGUR 1. APRÍL 2015
Rabbi hringdi og vantaði
söngvara á stundinni
„Ætli það hafi ekki verið þegar
ég fór að sjá myndina A Hard
Day’s Night í Alþýðuhúsinu, þá
fór maður að leika sér með bad-
mintonspaðann og syngja í
lampaskerminn,“ segir Helgi
Björns, aðspurður hvort ástæðu
þess að hann gerðist leikari og
söngvari en ekki eitthvað allt ann-
að megi rekja til einhvers sérstaks.
Hann er ekki alveg viss hvað
hann var gamall þegar þetta var.
„Kannski átta til tíu ára. En ég
byrjaði að leika á barnaskemmt-
unum sem Litli leikklúbburinn
hélt utan um, bæði á sumardaginn
fyrsta og sautjánda júní, við
krakkarnir vorum látnir taka þátt
í þeim.“
Og þess má geta að Litli leik-
klúbburinn á Ísafirði var stofn-
aður 24. apríl 1965, þegar Helgi
var einmitt bráðum átta ára, og
fagnar því hálfrar aldar afmæli
sínu seinna í þessum mánuði.
Á síðasta ári hélt Helgi upp á
þrjátíu ára söngafmæli. Þá voru
30 ár síðan fyrsta platan hans
með Grafík kom út, Get ég tekið
cjéns, sem hafði meðal annars að
geyma lögin Mér finnst rigningin
góð og Þúsund sinnum segðu já.
Og Helgi er langt frá því að
vera hættur að semja. „Ég er að
fara núna í vor í upptökur á plötu
sem á að koma út í haust,“ segir
hann. Þetta verður nýtt frumsam-
ið efni eftir hann sjálfan, bæði
tónlistin og textarnir.
Frjálsu stundirnar
hjá Margréti Óskars
Helgi er þrautreyndur bæði
sem sviðsleikari og kvikmynda-
leikari. Hann hefur leikið í fjöl-
mörgum leikritum og söngleikj-
um, flestum hjá Leikfélagi Reyk-
javíkur og nokkrum í Þjóðleik-
húsinu, en auk þess hjá Stúdenta-
leikhúsinu, Alþýðuleikhúsinu,
Loftkastalanum, Leikfélagi Ak-
ureyrar og Íslensku óperunni.
Kvikmyndirnar eru komnar nokk-
uð á annan tuginn, þar af þrjár
sjónvarpsmyndir. En upphafið
var eins og áður sagði á barna-
skemmtunum á hátíðisdögum á
Ísafirði.
„Síðan byrja ég að leika í upp-
færslum hjá Litla leikklúbbnum,
til dæmis Sandkassanum sem
Bryndís Schram setti upp, og líka
var ég að troða upp í Gagnfræða-
skólanum ásamt Herði Ingólfs-
syni vini mínum.
Svo má ekki gleyma því, að
Margrét Óskarsdóttir, sem var
forkólfur í Litla leikklúbbnum á
þeim tíma, var kennari minn í
Barnaskólanum þegar ég var tíu-
tólf ára. Það var alltaf á stunda-
töflunni tími sem kallaðist frjáls
stund. Margrét notaði þessa
frjálsu stund mikið til þess að
leyfa okkur að leika og spinna,
eins og kallað er, leika af fingrum
fram, og koma fram með ein-
hverja brandara eða lítil atriði.
Þarna komst maður á bragðið.“
– Varstu ekkert feiminn?
„Í sjálfu sér var ég kannski
eitthvað feiminn að eðlisfari, en
einhvern veginn komst maður al-
veg yfir það þegar farið var að
gera eitthvað svona.“
Poppstjarna eða
atvinnumaður í fótbolta
– Þú byrjaðir að nota badmint-
onspaðann fyrir gítar, en hvenær
fórstu að spila á eitthvað sem
heyrðist í og syngja líka?
„Þegar ég var upp úr fermingu
vorum við með einhverja hljóm-
sveit. Hörður Ingólfsson spilaði
á píanó en ég söng. Við vorum