Bæjarins besta - 30.07.2015, Page 14

14 FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 2015
Úlfar Snær.“
– Hvernig bar það til að þið
Ína kynntust? Hún er Ísfirðingur
að uppruna rétt eins og þú.
„Við erum náttúrlega jafngöm-
ul og vorum að hluta til í sama
bekk í skólanum. Hún hefur
stundum verið spurð að þessu,
og þá kemur alltaf sama sagan
hjá henni, að hún hafi ekki þolað
þennan strák, hann hafi verið svo
frekur og leiðinlegur. En svo fór
bara hjá okkur eins og Kitti lóðs
orðaði það varðandi sig og Ingu
konu sína: – Við töluðum nú ekk-
ert saman og það jókst bara orð
af orði. Og úr því varð hjónaband
hjá bæði þeim og okkur Ínu.
Þegar ég fór á vertíðina í Sand-
gerði átján ára gamall var ég að-
eins farinn að blikka hana, og við
höfum hangið saman síðan.
Svona var nú þetta,“ segir Úlfar.
„Ég er óskaplega lukkulegur
með strákana mína. Gísli og Úlf-
ur keyptu af mér 95 prósent í
Hamraborg árið 1990, ég á ennþá
fimm prósent í fyrirtækinu. Þeir
hafa rekið hana síðan með
miklum glæsibrag, miklu meiri
glæsibrag heldur en þegar ég var
með þetta. Axel er viðskipta-
fræðingur og býr syðra og sá eini
sem hefur klárað langskólanám.
Hann hefur starfað hjá nokkrum
stórfyrirtækjum eins og Air
Atlanta og Eimskipum og núna
hjá Össuri. Viðfangsefni hans þar
er það sem kallast á ensku beyond
budgeting. Ég veit ekki betur en
hann sé þekktasti sérfræðingur
okkar Íslendinga í þeim efnum.
Hann hefur haldið mörg nám-
skeið um þetta og núna er hann
búinn að stofna um þetta fyrirtæki
hér á Íslandi sem er hluti af al-
þjóðlegu batteríi.“
Voru báðar miklir kommar
– Segðu mér frá uppvextinum
og baslinu í æsku þinni.
„Ég man eftir mér þegar ég var
kannski fjögurra-fimm ára gam-
all. Þá bjuggum við úti í Lofti,
eins og það var kallað þá, í fallegu
húsi úti í Krók sem er ennþá til
ofan við Hnífsdalsveginn utar-
lega en heitir víst eitthvað annað.
Þar bjuggum við pabbi og mamma
og systur mínar uppi í risi.
Ég man eftir því að innar og
sjávarmegin við Hnífsdalsveginn
var lítið hús hálfgrafið inn í bakk-
ann og hjólbörur lágu á hvolfi
fyrir norðan húsið. Ég hafði gam-
an af því sem krakki að fara þang-
að og skralla með hjólinu. Ein-
hvern tímann þegar ég var skralla
heyrði ég þessi voðalegu óhljóð,
muuuuuu. Þegar ég leit upp var
kominn þarna hópur af beljum
sem stóðu og störðu á mig eins
og naut á nývirki. Ég varð svo
hræddur að ég öskraði þannig að
heyrðist um allan Ísafjörð.
Ég var sjö ára gamall þegar ég
kom fyrst upp á bíl, svo ég muni.
Þetta var þegar við vorum að
flytja úr Loftinu í Mjógötu 7, hús
í eigu Gunnlaugs Halldórssonar
sýsluskrifara. Kona hans var
Guðrún Finnbogadóttir ljósmóð-
ir. Mig grunar að ástæðan fyrir
því að mamma og pabbi komust
inn á þau hafi verið sú, að Guðrún
og mamma voru báðar miklir
kommar, mjög harðir vinstrisinn-
ar. Guðrún vissi náttúrlega að
þetta var mikið basl hjá mömmu,
sem var komin með tvö börn og
hafði lítið fyrir sig að leggja.
Við áttum heima í Mjógötunni
þangað til verkamannabústaðirn-
ir við Fjarðarstræti 7 og 9 voru
byggðir. Við fengum þar íbúð
mínus eitt herbergi, það var látin
inn á okkur gömul kona sem fékk
eitt herbergi. Það þótti of mikið
fyrir fimm manna fjölskyldu eins
og við vorum þá að fá þriggja
herbergja íbúð.“
Vissi ekkert um fátæktina
„Eftir að við fluttum í Fjarðar-
strætið vorum við komin í ágætis
heimilisaðstöðu, þarna var raf-
magnseldavél og mamma gat
keypt sér litla þvottavél, allt vegna
þess að rækjuveiðarnar í Djúpinu
voru byrjaðar. Fljótlega kom líka
ísskápur og við fórum að hafa
það býsna gott.
En með alla erfiðleikana í æsku
minni, það var nokkuð sem ég
vissi ekkert um á þeim tíma. Ég
áttaði mig ekki á því að við hefð-
um verið fátæk fyrr en ég var
orðinn rígfullorðinn. Ég veit í
rauninni ekki hvað það er að vera
fátækur, ég hef aldrei fundið þá
tilfinningu sjálfur. Líklega er ég
bara svona skertur.“
Verslunarmaður
hjá Jóni Bárðarsyni
– Hvernig kom það til að þú
fórst út í verslunarstörf?
„Það er nú ástæða fyrir því.
Þetta var árið 1960 í kringum
miðjan ágúst, ég var rétt orðinn
tvítugur. Þá var ég af einhverjum
ástæðum staddur niðri á Uppsöl-
um ásamt Grétari Steinssyni
skólabróður mínum og vini.
Hann var fóstursonur Jóns Ö.
Bárðarsonar kaupmanns, sem átti
matvöruverslun. Ég man að Grét-
ar sagði: – Núna ferðu bara að
vinna fyrir hann Jón, hann er al-
veg í vandræðum kallinn, Haukur
Inga, sem er nú talinn besti versl-
unarmaðurinn á Íslandi, hann er
fluttur suður til Keflavíkur og
það hefur enginn fengist í staðinn.
Haukur var bróðir Reynis og
Ernis og Búbba og þeirra.
Ég spurði Grétar hvort hann
væri eitthvað bilaður, hafði aldrei
komið inn fyrir búðarborð á æv-
inni og hafði enga menntun og
ekki neitt. – Þú ferð bara til Jóns
í fyrramálið og talar við hann,
segir Grétar.
Þegar ég kom heim fór ég að
tala um þetta við Ínu og henni
fannst þetta rosalega flott. Hún
vildi ekki eiga sjómann, en ég
hafði fram að því ekki unnið neitt
almennilegt nema að vera sjó-
maður, og henni þótti það nú fínt
ef ég gæti fengið vinnu í landi.“
Enskunám og gagnfræðapróf
„Ég var svo í búðinni hjá Jóni
Bárðar í þrjú ár eða fram á haust
1963. Þá var Ína sífellt að nudda
um það að ég yrði að læra eitt-
hvað. Á þessum tíma voru hér á
Ísafirði talsverð viðskipti við
bresku togarana, og okkur fannst
sniðugt að ég færi til Englands
og lærði ensku, þó ekki væri nú
annað. Ég sagði upp hjá Jóni
Bárðar og fór síðan til Englands
eftir áramótin og ætlaði að vera
þar fjórðung úr ári að læra ensku.
Þá hittist bara þannig á, að
páskarnir voru svo snemma í ár-
inu að þetta urðu ekki nema um
tveir mánuðir sem ég var í skóla.
Þetta er mín eina menntun um-
fram gagnfræðaprófið.
Það er nú eitt sögulegt varðandi
gagnfræðaprófið. Þegar ég settist
í fjórða bekk haustið 1957, þá
var ég hundleiður. Ég nennti ekk-
ert að vera í skólanum, ég átti
enga peninga, en hinir strákarnir
voru farnir að vera á bílum og
drekka brennivín og svona. Ég
ákvað að hætta, fór til skólastjór-
ans sem hét Guðjón Kristinsson,
mikill öðlingskall, og hann skildi
mig mjög vel. Ég hætti þannig í
skólanum eftir mánaðarveru um
haustið og fór að vinna hjá raf-
veitunni við að grafa skurði.
Upp úr áramótum réð ég mig
svo á Örnina ÍS 18 hans Torfa
Björnssonar. Við fórum suður í
Sandgerði og ætluðum að gera
það gott á vertíð þar. Torfi hafði
leigt bátinn einhverjum ævintýra-
mönnum og réð sjálfan sig með
sem vélstjóra, vildi ekki vera
skipstjóri, vildi ekki bera ábyrgð
á útgerðinni, en vildi fylgjast með
bátnum. Þannig fór að enginn
skipstjóri sem við fengum kunni
neitt til sjómennsku, það fiskaðist
ekkert og menn gáfust upp og
við komum heim um páska. Þá
fór ég að hugsa hvers konar vit-
leysa það væri að klára ekki þetta
gagnfræðapróf.
Ég fór aftur til Guðjóns með
skottið á milli fótanna og spurði
hvort ég mætti koma og reyna að
taka prófið þó að það væri ekki
nema hálfur mánuður eftir af
skólanum. Guðjón féllst á það,
hélt kannski að ég gæti eitthvað
lært. Og með aðstoð góðra kenn-
ara tókst mér að ljúka gagnfræða-
prófinu þetta vor.“
Ætlaði að skapa
fullt af störfum
Þegar Úlfar er beðinn að rekja
kaupmannsferilinn í stuttu máli
segir hann að það verði nú varla
gert í mjög stuttu máli.
„Ég ætlaði alltaf að verða stór
kaupmaður eða stór atvinnurek-
andi. Ég ætlaði að bjarga bænum
mínum, skapa hér atvinnu og fullt
af störfum fyrir fólkið hér. En
það varð nú ekki úr því, þó að ég
reyndi töluvert mikið! Ég er bú-
inn að vera með bílaleigur, ég
var umboðsmaður fyrir Morgun-
blaðið í allmörg ár, tók við af
Matta Bjarna og byrjaði á því að
fá krakka til að bera það út til
áskrifenda eins og alls staðar er
gert núna, og var fréttaritari þess