Bæjarins besta - 23.04.2003, Blaðsíða 12

1 2 MIÐVIKUDAGUR 23. APRÍL 2003 Lestu nýjustu fréttir daglega á www.bb.is
maður hefur samanburðinn.
Ég sá það þegar ég kom út, að
margir af vinum mínum þar
gera í rauninni ekki neitt og
eru bara á framfæri sinna fjöl-
skyldna. Fyrstu dagana leidd-
ist mér svo mikið að ég hélt
ég myndi ganga af göflunum
og vildi helst fara beint aftur
til Íslands því ég þoldi ekki
þetta aðgerðaleysi.“
– Áttu mikið af fólki úti?
„Pabbi minn er úti og þar
fyrir utan á ég mikið af frænd-
fólki í Serbíu. Núna er bróðir
minn fluttur hingað til Íslands
ásamt konunni sinni. Hún er
frá sama bæ og við. Þau eiga
6 mánaða stelpu og tveggja
ára strák og hafa það gott á
Íslandi. Mamma býr hérna
líka.
Þegar maður horfir til baka,
þá er þetta fremur skrýtin at-
burðarás, því síðustu árin áður
en ég kom hingað hafði ég
ekki spilað körfuboltann mik-
ið. Ég hafði þó æft frá því ég
var níu eða tíu ára því eldri
bróðir minn æfði körfubolta
og ég elti hann í þetta. Hann
var að mestu dottinn út úr
boltanum en hefur verið virkj-
aður aftur hérna og er farinn
að spila með KFÍ.“
Sat og starði
á veggina
– Þú kemur hingað í sept-
ember beint inn í upphaf leik-
tíðarinnar í körfuboltanum.
Hvernig gekk það, lentirðu á
fótunum?
„Menn höfðu miklar vænt-
ingar til mín í liðinu en ég var
að reyna að átta mig á hlutum
hér og leið ekki sem best.
Þarna var ég illa haldinn af
heimþrá og tók upp á því að
byrja að reykja. Íbúðin sem
ég bjó í var nánast tóm. Ekkert
sjónvarp og allur húsbúnaður
ákaflega takmarkaður. En
þarna sat ég tímunum saman,
starði á hvíta veggina og taut-
aði fyrir sjálfum mér að ég
þjáðist af heimþrá. Þetta var
mitt helsta tómstundagaman
um tíma þannig að maður var
nú ekki að standa sig mjög
vel.“
– Var þetta erfiður tími?
„Já, það má segja það. En
þegar ég kom heim aftur, þá
fannst fólki ég vera hrjúfur og
beinskeyttur, jafnvel vægðar-
laus í gagnrýni minni á sam-
ferðamennina. En ég vil
meina að ég sé hreinskilinn
og ófeiminn við að segja til
vamms en ég reyni líka að
gera miklar kröfur til sjálfs
mín.“
– Hvernig braustu út úr
þessu eymdarástandi sem var
á þér?
„Við fengum annan leik-
mann sem er hálfserbneskur
og kemur frá Slóveníu. Hann
hafði verið úti í Bandaríkjun-
um í fimm ár að spila körfu-
bolta og hafði náttúrlega geng-
ið í gegnum svipuð aðlögunar-
vandamál. Hann sagði mér frá
því öllu saman, hvernig hon-
um hefði liðið og hvernig hann
hefði tekist á við sín mál. Það
hjálpaði mér af stað og ég fór
að hlaða á mig verkefnum. Ég
reyndi að finna mér eins mikið
til að gera og ég gat. Þegar
maður hefur nóg að gera þá
hættir maður að velta sér upp
úr hlutunum. Enda þýðir ekk-
ert að hanga yfir því að maður
sakni hins eða þessa. Maður
verður að móta sitt eigið líf,
standa upp og fara að tala við
fólk og gera eitthvað.“
Gerólík samfélög
– Myndirðu þá segja að þér
hafi gengið vel að aðlagast?
„Nei í rauninni var þetta
óttalegt bras. Ég er í grunninn
hálffeiminn og hlédrægur og
tungumálakunnáttan var held-
ur ekki upp á marga fiska.
Bæði var enskukunnáttan tak-
mörkuð en svo var fólk að
reyna að koma mér inn í ís-
lenskuna. Og þó að maður
segist á mánudegi vilja ná tök-
um á íslensku, þá þýðir það
ekki að maður sé farinn að
skilja allt á fimmtudegi. Mað-
ur er ekki með sömu með-
fæddu þekkinguna á íslensku,
íslenskum hugsunarhætti og
íslenska kerfinu eins og hinir.
Í hreinskilni sagt, þá veit ég
ekki einu sinni hvort hægt er
að bera saman þessi tvö lönd.
Innviðirnir eru svo ólíkir. Ef
þú ætlar að gera eitthvað í
Serbíu, þá ertu einn í liði og
þarft algjörlega að bjarga þér
upp á eigin spýtur. Grunnþætt-
ir í samfélaginu, eins og sam-
skipti við stjórnvöld, eru í
molum. Vanhagi þig um eitt-
hvað frá ríkinu þarf að fara í
kringum hlutina og beita
klíkuskap. Þar verður maður
að þekkja einhvern.
En hér er allt á hreinu. Fólk
mætir í vinnu og veit að það á
rétt einni kaffipásu fyrir há-
degi og annarri eftir hádegi.
Þar úti þekkir fólk ekki réttindi
sín og veit ekki hvernig það
stendur. Eins og ég sagði, þá
veit ég ekki hvort er hægt að
bera þessi þjóðfélög saman.“
Ástandið í Serbíu
– Nú hefurðu sótt um ríkis-
borgararétt. Þú hefur þá vænt-
anlega í hyggju að búa hér í
framtíðinni.
„Já, í fyrstu hafði ég hugsað
mér að reyna að flytjast eitt-
hvert annað. Þýskaland var
t.d. að mörgu leyti augljós
kostur. Þar er mikið af Serbum
og fólki frá því svæði. Óneit-
anlega væri það líka styttra
frá heimahögunum. En það er
ekki aðalmálið því nú er ég
farinn að mynda tengsl hérna
og eiga mína fjölskyldu. Hér-
na finn ég fyrir svo miklum
létti. Ástandið úti í Serbíu er
mjög rafmagnað og allt snýst
í kringum pólítík. Hérna þarf
maður ekki sífellt að vera á
kafi í slíku og getur leitt hug-
ann að öðrum málum. Þar
dynur þetta á manni alls staðar
og það er ekki hægt að vera
hlutlaus og sigla lygnan sjó
heldur er maður undir stöðug-
um þrýstingi að gangast við
einni fylkingunni eða annarri.
Fólk er æst og því er heitt í
hamsi.
Í Serbíu er sífellt rætt um
að breytinga sé þörf og það
þurfi að gera hluti – fólkið
eyðir öllum sínum kröftum í
það en samt gerist ekki neitt.
Hérna hefur fólk frelsi til að
gera hvað sem því sýnist. Ef
fólk langar í skóla, þá fær það
námslán og lifir svo sem engu
glæsilífi en þó allavega eðli-
legu stúdentalífi. Þegar ég var
í námi og hafði ekki efni á að
fara út að skemmta sér, þá
þýddi það að maður átti ekki
pening til að kaupa kaffibolla
eða kókglas. Hérna þýðir það
að maður hafi ekki efni á að
eyða fimm eða tíu þúsundum
á djamminu. Hérna lærir fólk
það sem það vill læra og getur
blómstrað í. Úti í Serbíu er
pressan öll á því að nema
eitthvert fag sem gæti tryggt
sæmilega afkomu.“
Hafði ekki borðað
kjöt í hálft ár
– Finnst þér jafnvel að Ís-
lendingar séu ofdekraðir? Að
þeir geri sér ekki grein fyrir
því hversu góð lífskjör eru
hérna og kunni ekki að meta
það hversu góð tækifæri þeim
bjóðast?
„Ég veit ekki hversu skyn-
samlegt það er að setjast í
eitthvert dómarasæti. En Ís-
lendingar eru það, ég fer ekki
ofan af því. Margir Íslendingar
gera sér ekki grein fyrir því
hversu gott þjóðin hefur það
almennt af því þeir hafa aldrei
kynnst neinu öðru. Þegar ég
var að læra úti í Serbíu, þá
hafði ég t.d. ekki borðað kjöt
í hálft ár og það var mikið af
krökkum sem bjuggu við
svipuð kjör. Eins þegar ég var
að alast upp, þá fór ég ekki út
í búð með mömmu minni að
velja nýja skó. Hún spurði
ekki hvernig skó ég vildi,
heldur var málið að útvega
skó í réttu númeri.
Fólk þarf að vera tilbúið til
að taka hverju sem er í lífinu –
núna er ég hér þar sem allt er
svo afslappað. Úti í Serbíu
gengur fólk um göturnar og
passar sig að líta ekki á neinn
því spennan er svo mikil. Í
fúlustu alvöru, þá geturðu lent
í mestu vandræðum bara með
því að horfa á einhvern úti á
götu. Hérna á hinn bóginn hitt-
ist fólk í partíum og skemmtir
sér og allir tala saman.“
Frjálslyndir
Íslendingar
„Reyndar kom það mér
spánskt fyrir sjónir, að þegar
maður hitti fólk sem var örlítið
í glasi, þá spjallaði það á fullu
og var mjög vinsamlegt. Svo
veifaði maður því úti á götu í
vikunni á eftir og þá varð það
kleinulegt og gaf engin við-
brögð. En ég er fyrir löngu
búinn að venjast því.
Frjálslyndið hérna er svo
mikið að til dæmis ræðir fólk
um kynlíf, sem mér þótti mjög
vandræðalegt í fyrstu. Þegar
ég fór aftur til Serbíu í heim-
sókn, þá hitti ég vini mína þar
yfir kollu og við skiptumst á
sögum og bröndurum eins og
gengur. Þá segi ég einhvern
kynlífstengdan brandara og ég
vissi ekki hvert þeir ætluðu.
Þeir störðu á mig eins og ég
væri orðinn galinn.“
Ætlaði alltaf að vera
svalur og einhleypur
– Mér skilst að þú hafir
unnið með Rauða krossinum
hérna að verkefni með Rauða
kross deild úti í Serbíu. Get-
urðu sagt okkur aðeins frá
því?
„Rauða kross deildin hér á
Ísafirði á vinadeild úti í Uzice
í Serbíu sem er nálægt Kral-
jevo, heimabænum mínum.
Ég fór þangað út á síðasta ári
og var að reyna að aðstoða en
ég veit ekki að hve miklu liði
maður varð. Hingað kom svo
fulltrúi frá þeim og ég var að
sýna honum bæinn og segja
frá lífsháttum hérna. Ég hef
verið í sambandi við deildina
úti í Uzice síðan.“
– En nú er barn á leiðinni.
Hvernig leggst það í þig?
„Að minnsta kosti verður
þetta ný lífsreynsla. Ég hafði
alltaf séð fyrir mér að vera
svalur og einhleypur náungi
en sú framtíðarsýn á ekki við
lengur. Ég hélt alltaf að ég
yrði einhleypi gaurinn á ár-
gangamótunum. En svona
breytast hlutirnir. Að öllu
gamni slepptu, þá hugsa ég
að maður hafi nú einhverja
hæfileika til að verða góður
uppalandi. Ég hef mjög gam-
an af börnum en hingað til hef
ég viljað skila þeim til foreldr-
anna um leið og þau fara að
vera með eitthvert vesen.“
Framtíðin?
– Hvernig sérðu þig eftir 10
ár eða svo? Heldurðu að þú
munir eiga hús inni í Holta-
hverfi og þjálfa körfubolta?
„Ég veit það ekki. Ekki
endilega. Lífið nær náttúrlega
yfir svo margt annað en körfu-
bolta. Þetta á allt eftir að ráðast
en mér finnst það mjög furðu-
leg tilhugsun að ég verði hús-
eigandi og flytji inn í einbýlis-
hús.
Ég hafði áætlanir um lífið, í
fúlustu alvöru, stórar áætlanir.
En engin þeirra reyndist hafa
neitt hald. Þannig hef ég því
aflagt þann sið að skipuleggja
langt fram í tímann, að minn-
sta kosti í bili. Sumir segja að
ef þú hugir ekki að framtíð-
inni, þá kunnirðu ekki að eiga
neina framtíð. En ég er alla-
vega á því að það sé betra að
vinna að framtíðinni heldur
en að tala um hana“, segir
Branislav Dragoljovic, sem
sætti sig ekki framtíðarmögu-
leikana á heimaslóðunum og
endaði vestur á fjörðum á Ís-
landi í leit að betra lífi.
Nú er tekið að vora jafnt á
Ísafirði sem í Kraljevo þar sem
ferskjutrén eru farin að bera
blóm. Körfuboltatíðinni hjá
KFÍ er lokið með glæsibrag
og við taka viðfangsefni sum-
arsins. Í nógu verður að snúast
að njóta kraftaverka náttúr-
unnar, taka á móti barni, baða
sig í birtunni og undirbúa sig
fyrir verkefni næsta vetrar.
Bane mun enn og aftur takast
á við nýjar aðstæður, þá ný-
bakaður faðir að leika í úr-
valsdeildinni í körfubolta og
vinna að framtíðinni.
16.PM5 18.4.2017, 10:5712