Heilbrigðisskýrslur - 05.12.1925, Qupperneq 6

1924
140*
2 stúlkur henni samtíöa. Ekki breiddist veikin frekar út í þaö sinn, og
mun aö sumu leyti mega þakka það því, aö sjúklingarnir voru einangr-
aðir, eftir því, sem tök voru á, en liklega einkanlega því, aö svo margir
voru ónæmir síöan 1921, aö miklu minni hætta var á en ella, aö heil-
brigöir, er þurftu að sinna sjúklingunum, fengju veikina og flyttu hana.
— Um miðjan febrúar barst sóttin inn i hjeraðið á ný, með stúlku, er
kom frá Akureyri að Bakka og lagðist þar. 2—3 dögum síðar var hrepps-
fundur, og komu Jfangað m. a. 2 menn frá Bakka, og hafði annar verið
eitthvað lasinn, er á fundinn leið. En fáin dögum eftir fundinn kom sótt-
in upp á mörgum heimilum í senn, og þá fyrst fjekk jeg vitneskju um
veikindin á Bakka. Vrar sóttin þá orðin útbreiddari en svo, aö tiltæki-
legt þætti að beita ströngum vörnum, er bökuöu mönnum veruleg óþæg-
indi; alt of litil von um árangur til þess. Var því látið nægja, að leggja
niður tíöagerðir og aörar samkomur, og fresta barnaskólahaldi i bili. —
Enn barst veikin til Árskógsstrandar frá Akureyri og til Ólafsfjarðar,
sömuleiðis frá Akureyri, seint í febrúar. Til Hríseyjar barst sóttin ekki.
Sóttin fór hratt yfir, eins og inflúensu er títt, var um garð gengin í
marzmánaðarlok. Eins og- vant er, var læknis ekki leitað til mjög margra
þeirra, er ljettast veiktust, og yfirleitt mátti sóttin teljast væg. Þó bjuggu
sumir alllengi að henni, og stöku maður fjekk lungnabólgu upp úr henni.
Eins og áöur er drepið á, kom þaö greinilega i ljós, að nú voru þeir
ónæmir fyrir inflúensu, er höföu fengð hana sumariö 1921, og er gerð
grein fyrir athugunum mínúm um þaö í Læknablaðinu 1924, bls. 97—98.
2. Mænusóttin. Inflúensan var, eins og nú var sagt, um garö
gengin í marsmánaðarlok. Næstu 2 mánuði, april og maí, bar ekki á
farsóttum, öörum en kvefsótt og lungnabólgu lítilsháttar, og voru þess-
ir tveir mánuðir og janúarmánuður einu mánuðirnir, sem kalla mátti,
að heilbrigði væri sæmileg. En í júnímánuði hófst mænusóttin, sú far-
sóttin, sem mestan usla hefir gert hjer, eigi aðeins á þessu ári, heldur
hefir engin bráð farsótt komiö i þetta hjerað, siöan þaö var stofnað, er
valdið hafi öðrum eins manndauða og fötlunum og hún. Fyrsta sjúk-
linglnn, sem víst er um að haföi veikina, sá jeg 18. júní, en þá höföu
a. m. k. í y2 mánuö á undan mörg börn veikst meö samskonar eða svip-
uðum byrjunareinkennum og þeim, er mænusóttin haföi, en batnaö sjálf-
krafa eftir 1—2 daga, og ekki borið á neinum eftirköstum; var og svo
allan þann tíma, sem mænusóttin gekk, — en þaö var fram í síðari hluta
ágústmánaðar, — að öllum þorra þeirra, er veiktust, batnaði á stuttum
tíma, án þess að vart yrði greinilegra lamana eða annara veikinda til
iangframa; var svo um fyllilega % þeirra, sem læknis var leitað til, og
skráðir voru meö mænusótt. En eftir því, sem jeg hafði spurnir af, munu
miklu fleiri, — a. m. k. þrefalt fleiri, aö jeg ætla — hafa veikst svona
vægt, bæöi áður en mjer varð fyrst kunnugt um veikina og eftir þaö.
Mun sú útbreiðsla, sem mænusóttin hafði hjer, og í fleiri hjeruðum hjer
norðanlands, alveg dæmalaus hjer á landi hingað til, og, að því er jeg
hygg, þótt víðar sje leitað, ef miðað er við mannfæðina hjer í samanburði
við það, sem erlendis gerist. Fyrir því, og líka vegna þess, að ýmsir þeir,
sem ritað hafa um mænusótt, minnast ekki á „abortiv“ tilfelli, en virðast
telja þau ein áreiðanleg, er lamanir hafa í för með sjer, ætluöu sumir,
að hjer væri um tvær sóttir að ræða, óskyldar, en mjer varð skjótt ljóst,