Gisp! - 01.10.1999, Blaðsíða 39

Hér má sjá öll stílbrigði og frásagnarmáta sem
hægt er að hugsa sér, auk þjóðsagna og hetju-
sagna: vísindaskáldsögur (Hálfdán Uggi - Ómar
Stefánsson, Guðaborgir - Stígur Steinþórsson,
Pétur ogVélmennið - Kjarnó), drykkjusögur (Saga
Næturklúbbanna - Birgir Bragason, Böbbi -
Sigmund), anarkó-kómedíur (Ruglmálararáðu-
neytið - Þórarinn Leifsson, Bísi og Krimmi - SÖB),
alíslenskar hversdagssögur (Korter í þrjú - Bragi
Halldórsson, Mímí og Máni - Bjarni Hinriksson,
Sigga Vigga - Gísli J. Astþórsson, Grim - Hallgrím-
ur Helgason, Neðanmáls - Halldór Baldursson),
dæmisögur (Silfurskottumaðurinn), og sögur fyrir
börn (Bubbi tekur lýsi).
I íslenskum myndasögum reiknar Búkolla út
virðisaukaskatt og Galdra-Loftur kaupir sér
sjónvarp. Islenskir listfræðingar eru uppstoppað-
ir, listamenn fara í meðferð við listþörf, stjórn-
málamennirnir setja ,vask' á jólasveininn og
skemmtanaskatt á timburmenn, loftsteinn lendir
á Miklubrautinni, skáldin týna ,rauða þræðinum',
löggan dulbýr sig sem snjókorn, samkvæmi í
heimahúsum koma fram á jarðskjálftamælum.
Eina gistihúsið sem rekið er með hagnaði er
Grjótið. Uppgjafapönkarar stunda MörderBörg-
er-kappát, Dr. Gunni spilar í Júróvisjón og
íslenskar stelpur eru á föstu með gulrótum og
vélmennum.
Islenska myndasagan er hvorki evrópsk né
bandarísk og hefur þó litninga úr báðum. En þó
hún feli sig sem best hún getur, væri listasaga
20. aldarinnar fátæk ef við ættum ekki bítla-
popparann Stebba Stælgæ. Hvar væri menning
okkar stödd án Siggu Viggu og Blíðu á síldar-
planinu eða Brsa og Krimma?
Kannski er það rétt sem Gylfi Gíslason segir,
að það sem íslenska myndasagan þarf einna
helst er sameiningartákn, ofurhetja... (Kafteinn
Island! Hvar ertu þegar þín er þörf?)
Islenska myndasagan er munaðarlaus. Hún á
enga foreldra, hvað þá afa og ömmu. Hún er
rétt að verða miðaldra, örfáum árum eldri en
hippakynslóðin, þó fæðingarhríðir hennar hafi
verið hjá Muggi ogTryggva Magnússyni á þriðja
áratugnum. En einmitt vegna þess hversu ung
hún er getur hún leyft sér að vera svo marg-
brotin sem raun ber vitni. Eins og Bragi
Halldórsson orðar það: „Teiknarar í Frakklandi
þurfa alltaf að glíma við kynslóðina á undan sér.
Hér er aldrei kynslóð á undan. Þróunin hefur
orðið sú að menn gera allan andskotann..."
Akademía íslensku Myndasögunnar hefur
aldrei verið stofnuð, enda enn að glíma við
gamaldags viðhorf eins og þau að slíkar teikn-
ingar séu fyrir börn. Menn .þroskast' nefnilega
frá myndasögum, bæði teiknarar og lesendur,
með árum og aldri. A svipaðan hátt og þeir fara
að hlusta á eða spila .alvarlega' mússík í staðinn
fyrir .garg', snúa þeir sér að .alvarlegri myndlist'
eða ,bókmenntum'(með stóru Béi!).
Islenska myndasagan er kleyfhuga og klikkuð.
Bæði í senn: Spegill og vopn. Síbreytileg.
Óáreiðanleg.
I einu tölublaða Gisp! hitta þeir naglann á
höfuðið: „Islenska myndasagan er ung og lítið
ber á henni, hún þreifar fyrir sér og leitar sér
stuðnings, bæði innri og ytri. Hún þarf ekki að
falla í neinn ákveðinn farveg og vill það ekki.“
m