Bæjarins besta - 29.07.1998, Blaðsíða 7

MIÐVIKUDAGUR 29. JÚLÍ 1998 7
ættarnafni þegar hann fór út í
forretningarnar. Hann hét í
rauninni Jón Eðvald Samúels-
son en fyrirtækið hét J. S. Ed-
wald. Það var alveg við Edin-
borgarhúsið.“
Þurfti að sundurgreina
Baldarana
„Við Finnbjörn höldum allt-
af vináttunni. Hann gat ekki
komið hingað með mér, en
þegar hann frétti að ég væri
kominn hingað vestur, þá varð
hann svo öfundsjúkur að hann
mátti til með að koma hér
fljúgandi og hitta Magga Bald
vestur á Ísafirði! Við vorum
hér tveir strákar sem vorum
báðir kallaðir Maggi Bald.
Það þurfti náttúrlega að sund-
urgreina okkur, hvor Baldar-
anna það væri. Hinn Magginn
var sonur Baldvins keyrara og
var því kallaður Maggi Bald
keyrarans. Móðir mín hét Þur-
íður og þess vegna var ég kall-
aður Maggi Bald Þuru. Maggi
Bald keyrarans er líka á mynd-
inni í Vestanpóstinum, en
margir af þessum gömlu fé-
lögum eru nú horfnir af þess-
um heimi.“
„Í faðmi fjalla blárra“
– Kemur þú oft hingað
vestur?
„Því miður. Það eru nú
komin 53 ár frá því að ég kom
hingað síðast eða rétt í stríðs-
lokin árið 1945. Þá komum
við hér í íþróttaferð með ÍR
og fórum á firðina og í Hnífs-
dal og út í Bolungarvík. Svona
var ég sviksamur við dætur
mínar, en ég lofaði þeim endur
fyrir löngu að sýna þeim Ísa-
fjörð. En svo gerðist nokkuð
sérkennilegt fyrir nokkrum
dögum… Þegar við Finnbjörn
hringjum okkur saman í síma,
þá byrjum við jafnan á því að
segja: „Í faðmi fjalla blárra“
og þarf þá ekki frekar vitnanna
við hver er á hinum endanum.
Við vorum við hérna fyrir utan
húsið hans Högna Þórðar-
sonar – Högni var búinn að
fara með okkur inn í Súðavík
– og þá kemur þar bíll aðvíf-
andi, út úr honum stígur mað-
ur og segir: „Í faðmi fjalla
blárra!“ Þá er þetta tengda-
sonur minn með konu sína,
dóttur mína, í bílnum. Við
vissum ekkert af þeim hér fyrir
vestan – það voru samantekin
ráð hjá þeim að koma okkur á
óvart. Þetta var ákaflega
skemmtilegt og þau höfðu
gaman af því að sjá æskuslóðir
mínar. Ég fór með þeim um
bæinn og sýndi þeim hvar ég
fæddist og margt sem ég var
búinn að tala svo mikið um.
Veðráttan hér er alveg dásam-
leg og náttúrufegurðin til-
komumikil. Konu minni þykir
óskaplega gaman að sjá þenn-
an stað, en hún er fædd í
Reykjavík.“
Hittust úti á Kanarí
– Þið Högni hafið ef til vill
ekki sést frá því að þið voruð
strákar, eða milli sextíu og
sjötíu ár…
„Jú, reyndar. Við hittumst
úti á Kanaríeyjum í fyrravor.
Við hjónin fórum þar í mat-
Þessi mynd var tekin 27. mars 1932, á níu ára afmæli Harðar Helgasonar, síðar sendiherra. Aftasta röð, talið frá vinstri: Gísli Brynjólfur Jónsson, sonur
Jóns A. Þórólfssonar kaupmanns, Þór Birgir Þórðarson, vélsmiður, Andrés Ólafsson, prófastur á Hólmavík, Magnús Baldvinsson (Maggi Bald
keyrarans), Óskar Aðalsteinn Guðjónsson, vitavörður og rithöfundur, og Alf Simson, sonur Martinusar Simsons, kallaður Mansi. Miðröð frá vinstri:
Högni Þórðarson, bankastjóri á Ísafirði, Flosi Þórarinsson, sonur Þórarins gullsmiðs, lést af slysförum fyrir mörgum árum, Magnús E. Baldvinsson,
úrsmiður (Maggi Bald Þuru), Hörður Helgason, sendiherra, sonur Helga Guðbjartssonar bóksala, og Ásgeir Guðjónsson. Fremstir frá vinstri: Þórarinn
Jónsson, múrari, sonur Jóns klæðskera, Tómas Árni Jónasson, læknir, sonur Jónasar Tómassonar, og Stefán Ágúst Júlíusson (Gústi Sjönu).
vöruverslun og ég segi við
konu mína: Svei mér þá ef
þetta er ekki hann Högni Þórð-
arson. Ég geng að manninum
og segi: Er þetta ekki Högni?
Hann svarar nokkuð hvasst:
Hvernig veist þú það? Ég heiti
nú Maggi Bald og var með
þér í barnaskóla, vinur minn,
svara ég. Og þá föðmuðumst
við og höfum verið í góðu
sambandi síðan. En þú ættir
nú frekar að spjalla við hann
Finna á Felli, þennan mikla
afreksmann. Við fórum víða
saman að keppa og þeir voru
nú oft misjafnir, keppendurnir.
En Finnbjörn Þorvaldsson er
einhver kurteisasti maður á
íþróttavelli sem hægt er að
hugsa sér. – Hann er nú ekki
síður kurteis utan vallar,
skýtur eiginkona Magnúsar
inn í.
Finni á Felli
Finnbjörn Þorvaldsson
fæddist í Hnífsdal í maí 1924
en fluttist til Ísafjarðar þegar
hann var tveggja ára og var
þar til sautján ára aldurs. „Ég
ætlaði nú aldrei að fara héðan,
en faðir minn var sjómaður á
Skutli og togarinn var seldur.
Þá var ekki um neina atvinnu
að ræða hér, þannig að hann
fluttist suður.“ Finnbjörn fór
síðan í skóla fyrir sunnan og
kom aldrei til baka nema sem
gestur. Lengst af eða nær fjóra
áratugi starfaði hann hjá
Loftleiðum og síðan Flugleið-
um. „Núna tekur maður lífinu
bara með ró“, segir hann.
Það er með Finnbjörn eins
og Magnús, að hann á fátt
ættingja hér vestra lengur. „Já,
þeir eru afskaplega fáir. Þetta
fólk er flest látið.“
Gekk á höndum á
ólíklegustu stöðum
– Hvenær byrjaði íþrótta-
ferillinn hjá þér?
„Hann byrjaði reyndar hér
á Ísafirði. Meðal annars spil-
uðum við fótbolta hér úti á
Hrossataðsvöllum. Það var nú
ekki mikið um íþróttaæfingar.
Helst voru haldin íþróttamót
17. júní og við önnur hátíðleg
tækifæri. Það er ekki fyrr en
ég kem til Reykjavíkur sem
reglulegar æfingar byrja.
Aðallega var ég í spretthlaup-
um og langstökki. Stundum
var ég að gantast með það,
hvers vegna ég væri svona
snöggur að hlaupa. Ég var
mjög myrkfælinn í uppvext-
inum hér á Ísafirði. Ég þurfti
oft að fara framhjá kirkju-
garðinum og það var stutt í
sjóinn bæði að norðan og
sunnan, og ég tók alltaf sprett
meðfram kirkjugarðinum og
hljóp eins og ég ætti lífið að
leysa. Þetta var eitthvað um
hundrað metra sprettur og ég
sagði að þetta hefði verið
undirstaðan að árangri mínum
í spretthlaupum.“ Enn er það
í minnum haft á Ísafirði þegar
Finnbjörn var að ganga á
höndum, t.d. ofan af efstu hæð
í barnaskólanum og út á götu
og sömu leið til baka. Og
sumir áhorfendur kusu helst
að halda fyrir augun, þegar
Finnbjörn og reyndar fleiri
núlifandi Ísfirðingar voru að
ganga á höndum eftir þak-
brúninni á Alþýðuhúsinu.
Þrefaldur Norður-
landameistari
Finnbjörn er einn af allra
bestu frjálsíþróttamönnum
sem Ísland hefur átt og fór
víða til keppni. Hann var ekki
við eina fjölina felldur, því að
hann lék einnig handbolta,
körfubolta, badminton og
fleira, en sem keppnismaður
var hann mest í frjálsum
íþróttum. Hann var margfald-
ur Íslandsmeistari á sínum
tíma en hápunkturinn á ferli
hans verður að teljast Norð-
urlandamótið í Stokkhólmi
árið 1949, þegar hann varð
þrefaldur Norðurlandameist-
ari, í 100 m, 200 m og boð-
hlaupi. Finnbjörn var keppn-
ismaður um það bil áratug, en
þegar hann var kominn með
fjölskyldu og fékk bygging-
arleyfi, þá fór hann að byggja
og lét íþróttirnar mæta afgangi
upp frá því.
Stórbyggingar þar s
em áður var fjara
Finnbjörn hefur heimsótt
æskustöðvarnar öðru hverju
en þó ekki mjög oft. Hann
kom vestur á 100 ára afmæli
bæjarstjórnar Ísafjarðar árið
1966, svo þegar fimmtíu ára
fermingarsystkinin hittust
árið 1988 og síðast fyrir þrem-
ur árum. „Það hafa orðið hér
feykilegar breytingar. Fjaran
þar sem maður lék sér í eina
tíð sést ekki lengur. Þar sem
áður var fjara og sjór standa
nú stórbyggingar“, segir hann.
Finnbjörn átti lengst af heima
á Felli, þar sem núna er Stjórn-
sýsluhúsið og var gjarna
nefndur Finni á Felli. „Þar
eyddi maður löngum tíma í
fjörunni sem nú er horfin.
Margir voru kenndir við mæð-
ur sínar, t.d. var Ásgeir bróðir
minn kallaður Geiri Halldóru,
nú eða hann Maggi Bald Þuru.
Maggi Sölu var góður knatt-
spyrnumaður hér á sinni tíð.“
Gömlu Ísfirðingarnir Finni
á Felli og Maggi Bald Þuru
biðja fyrir bestu kveðjur til
allra Ísfirðinga og sérstaklega
gömlu vinanna og kunningj-
anna og er þeim kveðjum hér
með komið á framfæri.
Í sólskini á sólpallinum í Sóltúnum. Frá vinstri: Magnús E. Baldvinsson, Finnbjörn Þorvaldsson, Theodóra Steffensen,
eiginkona Finnbjarnar, Unnur Benediktsdóttir, eiginkona Magnúsar, og hjónin Jóhanna Magnúsdóttir og Gunnar
Theodórsson.