Jólablaðið - 23.12.1933, Blaðsíða 5

I
JÓLABLAÐIÐ
þvoði, en Jón stóð nokkurn tíma
álengdar fullur af undrun og ást-
arþrá.
— Bara að hann vissi hvernig
hann ætti að flytja bönorðið. Því-
líkan dýrðarkvenmann mátti hann
ekki missa.
En ekkert Ijós rann upp fyrir
honum.
Jón gekk út úr húsinu og sett-
ist á bekk fyrir utan húsið, þar
sem hann var vanur að sitja til
þess að hugsa vandamál sín. Ef
hann ekki flytti bónorðið nú myndi
aldrei verða neitt af því, og hann
myndi missa Kristínu.
Til þess mátti Jón ekki hugsa.
Þetta varð að gerast.
Loksins datt Jóni ráð í hug.
Páll vinur hans varð að hjálpa
honum með að flytja bónorðið,
það var nú maður, sem kunni að
koma orðum að hlutunum. —
Ætli Páll væri nú heima? Jón
hljóp við fót yfir til vinar síns.
Hann var ekki heima, en hafði
tekið sér venjulegan sunnudags-
göngutúr. — Jón fór strax í átt-
ina til hans, og hitti vin sinn
skamt fyrir utan bæinn.
— Hvaða asi er á þér, Jón.
hefir nokkuð óvænt komið fyrir,
sagði Páll.
— Ja — jú — eg má til með
að tala strax við þig.
— Jæja — talaðu Jón minn.
— Það er erfitt að kouia orð-
um að því, sagði Jón.
— Láttu það bara koma.
Jón hikaði enn um stund; loks-
ins hálfstamaði hann: Þú verður
að flytja bónorð fyrir mig.
Hva — Hvað---------Flytja bón-
orð. Ertu alveg sjóðandi vitlaus
maður.
— Ó — nei, sei — sei, mælti
Jón seinlega. Þú hefir ekki séð,
hvaða dýrðarkvenmann eg ætla
mér. Hún sem er fyrirmynd allra
kvenna.
— Nú. Er hún það, svaraði
Páll, fremur lágmæltur. Eg skal
nú trúa þér fyrir leyndarmáli. Eg
hefi verið giftur.
— Þú giftur og undrunin skein
út úr Jóni.
— Já. Eg átti konu líka því,
sem þú hefir iýst. Og bjó með
henni í þrjú ár. Svo gat eg það
ekki lengur.
— Hvað gerðirðu þá?
— Eg dó.
— Hvað? hvað, sagði Jón
undrandi.
— Eg dó vinur minn. Var tal-
inn druknaður, en likami minn
fanst aldrei. Blöðin skrifuðu mikið
um slysið. Eg geymi það alt
heima hjá mér.
— Eg skil þig ekki. Þetta er
víst tómt gabb hjá þér, Páll.
Nei, — það er fylsta alvara.
— En — þetta kemur ekkert
mínu bónorði við, sagði Jón. Ef
eg að eins gæti komið orðum að
bónorðinu við Kristínu.
— Eg vil ekki leiða þig vinur
minn tíl gíötunnar. Á eg að kasta
þér í gin ljónsins, sagði Páll, sem
um leið varð litið til Jóns, sem
stóð svo aumkunarlegur við hlið
hans að honum gekst hugur við.
— Ef þú endilega vilt skal eg
hjálpa þér, en mundu að eg hefi
varað þig við afleiðingunum.
Vinirnir héldu síðan áfram til
þorpsins að húsi Jóns. Þegar þeir
opnuðu anddyrið kom Kristín fram
úr eldhúsinu með bala fullan af
leirtaui, sem hún hafði verið að
þvo.
— Þetta er vinur minn, Páll
Andrésson, sagði Jón.
— Kristín tók bakföll, misti bal-
ann úr höndum sér og hrópaði:
Jakob!
Páll stóð sem dæmdur og gat
engu orði uppkomið.
Jakob! Ert það þú? hrópaði
Kristín öðru sinni.
Já — jú — það-----------er eg,
stundi Páll.
Jón gapti af undrun.
— Hér hitti eg þig aftur. ást-
kæri Jakob, sagði Kristin. Eg sem
hélt að þú værir gleymdur og
grafinn. Iðrastu ekki. Eg hefi
grátið þig dáinn mörgum beisk-
um tárum, en svo ertu ljóslifandi
með fölsku nafni. Jakob, hvernig
gastu fengið þig til að leiða slíka
sorg yfir hjartarósina þína.
Svo breiddi Kristín broshýr faðm
sinn móti Jakob, sem lét fallast
að brjósti hennar, þó hann sýni-
lega væri hálfnauðugur.
5
— Jón. Hér sérðu eiginmann
minn, sem eg taldi druknaðan.
Eg ætti að vera reglulega reið við
hann og snúa við honum bakinnu.
En ástin segir jafnan til sin. Ertu
ekki glaður, Jakob minn, að hvíla
við brjóstið á hjartarósinni þinni.
Jakob svaraði með lágum hósta.
Hann þorði ekki að segja nei.
Jakob! þú ert jólagjöfin min,
hrópaði Kristín. Þótt stutt sé til
jóla skal eg annast um að undir-
búa reglulega jólahátið í húsinu
þinu.
Og Kristín stakk hendi sinni
undir hendi Jakobs og þau leidd-
ust heim til hans.
Jón náði sér fyrst með undrun
sina, þegar hann hafði verið jóla-
gestur hjá gamla vininum og var
veitt vel i mat og drykk og sá
alt hreint og fágað hjá Kristinu.
— Það sem verður að vera,
viljugur skal hver bera, sagði
hann við sjálfan sig.
En sagan um Jakob og Kristínu
barst einhvern veginn út um bæ-
inn og hún var umræðuefni margra
á jólunum, i litla þorpinu.
Kristrún í Hamravík,
hln nýja bók Guðm. G. Haga-
líns, hefir nýlega verið send til
umsagnar. Því miður er nú ekki
rúm fyrir hendi til þess að geta
um bók þessa sem vert væri. En
sjálfsagt er að mæla sem bezt
með kaupum á bókinni, sem er
ágætlega skrifuð og ein af beztu
bókum skáldsins. Hún Kristrún
gamla i Hamravík mun seint
gleymast lesandanum, eins og
skáldið lýsir henni í bókinni. Og
hún á ólíkt meira viðnám í sjálfri
sér gegn erfiðleikum lifsins, en
alment er um nútíðarkynslóðina.
Hagalin hefir verið og er full-
trúi vestfirzkrar menningar í skáld-
skap og haldið þar vel á sinu
hlutverki. Getum við Vestfirðingar
bezt þakkað starf hans með því,
að kaupa alment bækur hans og
lesa þær með athygli.
Gleðileg jóll