Jólablaðið - 23.12.1933, Blaðsíða 3

3
JOLABLAÐIÐ
,Dýrð sé guði í upphæðum ogfriður ájörðu‘.
Jólahugleiðing, eftir sr. Sigurg. Sigurðsson.
Jólin eru að korna. Bráðum kalla,
kirkjuklukkur víSsvegar um hinn
kristna heim mennina til þess aö
fagna komu Krists — fæðingu hans
í þenna heim. Dýrðarkveðjan mikla,
sem himnesku sendiboðarnir forð-
um fluttu, hljómar enn á meðal
manuanna. „Dýrð sé guði í upp-
hæSum og friSur á jörðu“. Þessi
fagra kveSja á sinn þátt í því að
setja dýrðarblæ yfir jólin. Svo
hefir honum fundist íslenzka rit-
höfundinum og skáldinu, scm sagSi:
„Hiin titrar í blænum, hún glitrar
í hrímkristöllunum, hún mætir þér
í ilm blómanna í stofunni þinni,
hvin glampar í auga barnsins þíns,
hún endurómar í hug þínum — í
sál þinni.“
Þessi fögi’u orð minna oss fyrst,
og fremst á það, að fjarlægSin milli
heimanná, milli jaiðheimsins og
hins æðra himneska heims, hvarf
hina helgu jólanótt. DjúpiS var
brúað. DýrS himinsins ljómaði inn
í skugga- og reynsludal jai’ðlífsins.
Æðri verur vitjuðu mannanna
barna og fluttu þeim boð lians,
sem í hæðum býr. Koma þeirra er
dýrðarviðburður í fsögu mansand-
ans, scm frá öndverðu hefir veriS
að leita að æðra ijósi, leita vit-
neskju, um þaS hvort æði’a og full-
komnara líf er til en þetta, sem
hér á jörðu birtist og sýnist
svo hverfult og sorgarfult. Svarið
við þessari djúpu þrá mansandans
kom. Dýrðarverur frá heimi guðs
komu með boðin. Ljóminn á Betle-
'hemsvöllum er tákn blessunar guðs
og jafnframt tákn handleiðslu lians
og náðar af mönnunum.
Ég veit að þú, sem lest þessar
línur, munir oft hafa reynt, já
þreifað á kærleika guðs. Hann liefir,
í ástriki sínu, gefið flestum oss
gjafir, sem voru þess eSlis, að vér
hlutum aS veita því athygli. Og
jólin eiga mátt til að vekja með-
vitundina um þaS, ef hxin sefur.
Yinir þínir ei’u gjafir guSs, gleði-
bros þín eru gjafir frá honum.
Lán þitt og hamingja er frá hans
hendi. En jarðnesk gæfa, jafnvel
þótt þii sért svo settur í lífinu að
vera gæfumegin, er ekki eitt og
alt.. Boðskapur jólanna á eigi að
síður ei’indi til þín. ÞaS, sem jarð-
neskt er, varir aðeins um stund.
Sérhvert heimili á jörðu, hversu
bjart, sem yfir því kann að vera,
á sína takmörkuðu sögu, og svo er
um jarðlíf þitt. Alt breytist. Börn-
in vaxa upp á heimilunum, og þau
hverfa burt. Yegir skilja og „vin-
ir bei’ast bui’t með tímans straumi“.
Það er ekki ofsögum af því sagt,
að þaS er margt um reynslu og
þraut í mannlífinu. Þar eru mörg
sár og þar falla möi’g tár. En
jaínvel þótt manssálin þekkti ekki
annað en hamingju og unað hér
í lífi, mundi hún ekki geta sætt
sig við það. Hún mundi þrátt fyrir
jai’Sneskan unaS bei’a hina djúpu
þi’ái eftir opinberun um framtíðina, %
þá framtíð er tekur við, þegar öllu
er lokið á jörðu. Jólaboðskapurinn
felur í sér ‘ þá opinberun. En það
eru margir, sem fara á mis við
gæfuna í jarðlífinu. Ef til vill sakna
þeir alls þess, sem vér nefnum gæði
lífsins. Ef til vill eiga þeir ekkert
heimili eða þeim finst það tómlegt
og kalt, fáir vinirnir, fátt liið ytra,
sem unað og lífsgleði getur vakiS.
Þeim finst mennirnir óvingjarnleg-
ir og að þeir séu einskonar oln-
bogaböi’n lífsins, sem hrekist fyrir
óþektu afli hnldra örlaga fráeinni
reynslu til annarar. Jólaboðskap-
urinn, boðskapurinn um kærleika
guðs, á erindi til þeirra, sem svo er
ástatt um. Hann flytur Ijós og
birtu inn í döpur hjörtu. Sendi-
böði Di’ottinsj sem birtist hina
helgu jólanótt á Betlehemsvöllum,
fæi’ir oss sönnun þess, að guð elsk-
ar mannkyniö. Það er barniS, sem
lagt var í jöiu — Kristur — sem
birti oss afstöðu guðs til vor mann-
anna, Kristur, sem birti oss föð-
urkærleika guðs.
Þar sem Kristur kom, hui’fu nátt-
skuggar i’eynslu og mótlætis. Ki’ist-
ur er enn kominn til að láta birta
upp meðal allra þeirra er skugga.
megin fara. Hann er kominn til að
hjálpa og líkna líðandi mannkyni.
Eins og guð brúaði djúpið milli
heimanna, eins vill hann brúa
djúpið milli mannanna sjálfra.
Vandræði heimsins stafa fyrst og
fremst af rangi’i breytni manna.
Sf oss gæti lairsL að breyta í sam-
ræmi við orð meistarans: „Alt, sem
þér því viljiö, að aðrir menn gjöri
yður, það skuluð þér og þeim gjöra“.
(Matt. 7, 12), þá væri tilganginum
með komu Krists í þenna heim að
miklu leyti náð. Mennirnir eru
íjarlægir hver öðrum af þvi, að
þeir lúta ekki rödd kærleikskon-
ungsins,
Jólin eru friðarhátíð. A vor-
um dögum er ef til vill meiri á-
stæða til þess en nokkru sinni áð-
ur, að sem flestir fáist til að taka
undir með skáklinu, sem bað guð
að senda sér kraft til að „syngja,
frið á jöröu“.
Fjarlægðin milli vor hverfur, er
vór samkvæmt vísbendingu eng»
ilsins förum, í anda, að jötunni,
þar sem Kristur hvílir, Haon, á
mátt til að sameina.
Meðal þeirra, sem geta í einlægni
fagnað komu Krist og glaðst yfis
opinberun lians er andi tvídrægniog
úlfúðar burturekinn.Eining oggleði
skipar þar öndvegi. Yið íhugun
þeirrar opinberunar og fyrix’mýnd-
ar Krists og kærleik finuum vér
hina sönnu jólagleði. Ef slík íhug-
un fer ekki fram í huga manna,
þá eru þar engin jól. Þá eru jólin
haldin af aldagömlum vana. En það
er tilgangslítið og óviturlegt að
halda jól aöeins af gömlum vana.
Þá hafa jólin ekkert andlegt gildi
fyrir’ einstaklinginn. HöfnSmark-
mið með jólahátíðahöldunum er að
andleg blessun geti af þeim hlotist.
Allt, sem gjört er hið yti’a til
til þess að klæða þau hátíðleikanum,
á að benda oss á það sém æðra er.
Ljósin sem blika umhverfis oss og
fylla húsin skínandi birtu, éiga að
minna oss á dýrð di’ottins, sem
ljómaði um fjárhirðan forðum.
Gjöfin, sem þú gefur barni þínu
eða vini þínum, á að vera þiggjand-
anum tákn kærleika guðs, sem gaf
mannkyninu hinaxlýrmætustu gjöf
— Jesú Krist. Þétta jþurfa börnin
að fá að vita. Hjálpumst að því að
gera jólin andlegri
Það sem mestu máli skiftir á
jólahátíöinni, sem nú fer í liönd,
er að vér opnum hugi vora og til-
einkum oss fagnaðarboðskapinn,
sem fluttur er. Aö barnið sem
fæddist á jólunum fái rúm í hjört-
um vorum, að andi Krists og á-
hrif fái þar yfirráöin. Það er tak-
markið. Og 'þar sem því takmarki
verður náð, þar birtir. Mætti slík
birta færast yfir Isafjarðarkaup-
stað, yfiir heimili vor og hugi, yfir
land vort og þjóð.
GLEÐILEG JÓL.