Morgunblaðið - Sunnudagur - 10.01.2021, Side 16

16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10.1. 2021
Þ
að er næsta óþarft að taka fram að
stjórnmálamenn séu sjaldnast nokk-
uð mikið meira en það. Menn sem
snuddast í stjórnmálum. Þeir eru þó
stundum hafnir til skýjanna eða hol-
að niður dimma skúta. En eins og í
öllum öðrum greinum eru þeir misgóðir í sínu „fagi“,
þótt ekki sé til algildur mælikvarði á hvenær sá hópur
sé góður í almennri merkingu orðsins.
Önnur keppnisgrein
Við, sem höfum lítið vit að fótbolta, látum þó eftir okk-
ur að horfa á einstaka leik í enska boltanum, svo ekki
sé talað um landsleik, og einkum hér áður þegar best
gekk. Ykkur í trúnaði sagt er bréfritari ekki sérlega
laginn í áhorfinu frekar en ýmsu öðru. Dæmi skal
nefnt því til staðfestu: Sá var á sínum tíma ekki minna
spenntur fyrir því að horfa á leik Íslands og Englands
en aðrir. Þegar stóra stundin nálgaðist vildu menn
hvarvetna vígbúast vel og koma sér svo vel og þægi-
lega fyrir. Var skipulega gengið til leiks. Þótt maður
væri einn heima þá var staðið upp þegar að þjóð-
söngvar hljómuðu: Guð vors lands, fyrir okkur og Eld-
gamla Ísafold fyrir tjallann, þótt hann vissi sjálfsagt
minna en ekkert um það.
Á meðan liðin komu sér fyrir á vellinum var stokkið
fram og maís settur í voldugan pott á eldavél upp á
gamla móðinn. Eftir aðeins 50 ára hjónaband, hafði
ekki gefist tóm til að festa fé í örbylgjuofni. Enda
varla umdeilt að fá tónverk eru jafnvel fallin til þess
að koma manni í stuð og poppskothríð á eldavél. Eftir
að skipt var um ílát, til að brenna sig ekki á puttum,
var þrammað með herlegheitin og litla sykraða kók til
að tryggja að frekari birgðasöfnun truflaði ekki áhorf-
endur þegar fjörið byrjaði. Eftir þessar annir voru fá-
einar mínútur liðnar af leiknum, sem engu gat breytt.
Svo var sest niður með sælusvip og hljóðstyrkur
hækkaður og eftir það vantaði ekkert. Þulir leiksins
voru mjög óðamála eins og fer svo vel á. En áhorfand-
inn, sem var einn í heiðursstúkunni heima, áttaði sig á
því, eftir svo sem hálfa mínútu, að þulirnir voru að
hrópa hvor framan í annan, að það væri sögulega ein-
stakt að íslenska liðinu hefði tekist að skora tvö mörk
svona fljótt gagnvart ofurefli Breta.
Hvað hafði maður gert þeim?
Hvergi hjálp að fá
Það hefði ekki verið ofrausn að fá áfallahjálp senda
heim eins og á stóð.
En eins og stundum endra nær var hjálpin aðallega
hvergi, þegar neyðin fólst í persónulegum aulagangi á
stórslysaskala.
Það bættist svo við að ekki var auðvelt að taka erg-
elsi sitt út á neinum öðrum, sem gæti hafa hjálpað.
Frúin hafði forðað sér út löngu fyrir leik. Kötturinn
má vissulega eiga það að af öllu sjónvarpsefni hefur
hann helst gaman af fótbolta og snooker. Snookerinn
hefur það fram yfir boltann, að hans mati, að kúlurnar
þjóta eftir borðinu og steypa sér svo óvænt ofan í hol-
una, líkast þeim músum sem kisi metur hvað mest. En
kisi krefst þess á móti að útsendingin sé hljóðlaus
enda hafi hávaðinn ekkert með leikinn að gera nema
síður sé og þessir hrópandi þulir viti ekki meira um
baráttuna en kisi sjálfur.
Og satt best að segja hefði aulanum, sem í hlut átti,
þótt það hámark ósanngirni að láta þennan baráttu-
bróður sinn fá á baukinn fyrir afglöpin. Það næsta
sem kom í hug var að dúndra poppinu í ruslafötuna í
vandlætingar- og hefndarskyni.
En það rann fljótt upp fyrir öllum viðstöddum að
það bitnaði helst á þeim sem síst skyldi.
Eina úrræðið sem eftir stóð var að segja ekki nokkr-
um manni frá „afrekum“ dagsins. En til að drepa
klaufasparkinu á dreif má velta fyrir sér sérkennum
tengdum áhuga á erlendum boltaleikjum.
Svíkjum aldrei okkar lið
Mörg okkar hafa skoðun á því hvaða lið í einhverri
borg Bretlands eigi helst að vinna næsta leik. Og það
er ekki laust við að menn telji sig betri menn hafi þeir
haldið fast með sama liðinu í áratugi. Fæst tryggðar-
tröllin eiga þó nokkur tengsl við þessar borgir, sem
koma við sögu. Enda er borgin eiginlega aukaatriði.
Iðulega eru fleiri en eitt stórlið í borginni og þá sýnir
það mikil viðbótarheilindi áhorfandans að hata hin lið-
in í sömu borg eins og pestina.
Þegar vísindaleg kynning fer fram vikulega á liðinu
sem menn styðja meir en nánustu fjölskyldu sína
a.m.k. þennan dagpart, þá kemur í ljós að langflestir
Ertu alltaf í
boltanum,
eða hinu?
’
Enginn vafi er á því að gengið hefur
verið allt of langt við að ríkisvæða
íslensku stjórnmálaflokkana. Að sumu
leyti hafa bæði tilfinning og ábyrgð fólks
á flokkunum laskast með breytingunni.
Reykjavíkurbréf08.01.21