Morgunblaðið - 03.02.2021, Qupperneq 15

MINNINGAR 15
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. FEBRÚAR 2021
✝ Ingibjörg Guð-jónsdóttir
fæddist í Gíslakoti í
Vetleifsholtshverf-
inu í Rangárþingi
11. febrúar 1920.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 24. janúar
2021. Foreldrar
hennar voru Þór-
unn Ólafsdóttir, f. 7.
ágúst 1889 á Ytra-
Hóli í Vestur-Landeyjum, d.
1978, og Guðjón Guðmundsson, f.
1889 á Hrúti í Ásahreppi, d. 1984.
Systkini Ingibjargar voru: Vig-
dís, f. 1911, d. 2003; Guðríður, f.
1915, d. 2001; Valdimar, f. 1918,
d. 2002; Ólafur, f. 1922, d. 2013;
Gunnar, f. 1925, d. 2008; Guð-
mundur, f. 1926, lést í bernsku.
Ingibjörg giftist Stefáni Þor-
grímssyni frá Brúarhlíð (áður
Syðra-Tungukot) í Blöndudal,
Rangárþingi þar sem hún pass-
aði börn. Þegar Ingibjörg flutti
til Reykjavíkur níu ára gömul
byrjaði hún í Miðbæjarskóla.
Hún byrjaði í sjö ára bekk með
yngri nemendum þar sem hún
kunni hvorki að lesa né skrifa.
Þetta þótti henni mikil niðurlæg-
ing. Hún tók námið föstum tök-
um og var fljótlega færð upp um
bekk til jafnaldranna. Hún hafði
gaman af að læra og langaði að
læra að verða hjúkrunarkona.
Það var því miður ekki hægt en
þetta var í upphafi kreppuár-
anna og hún þurfti að fara að
vinna fyrir sér, þá aðeins 14 ára.
Hún vann ýmis störf, svo sem
við barnagæslu, í skóverslun, í
leikskóla og á saumastofu.
Seinna þegar hún var gift og
börnin komin til sögunnar vann
hún fyrir Hagkaup þar sem hún
saumaði sloppa heima við eldhús-
borðið. Þannig gat hún verið
heima hjá börnunum en unnið
samtímis. Lengst af vann hún á
öldrunarheimili. Þar hætti hún
þegar hún var 73 ára vegna veik-
inda Stefáns.
Útför Ingibjargar fór fram í
kyrrþey að hennar ósk.
Austur-Húnavatns-
sýslu, f. 1919, d.
2004. Börn þeirra
eru: 1) Þórunn Erna
Jessen, f. 1948,
maki Peter Winkel
Jessen, f. 1948. Þau
eiga þrjú börn:
Gretu, Ingu og Stef-
án Þór Winkel, og
sjö barnabörn. 2)
Guðjón Haukur, f.
1952, maki Ingi-
björg Stefánsdóttir, f. 1954. Þau
eiga tvö börn: Stefán Hauk og
Álfheiði, og fjögur barnabörn. 3)
Bryndís, f. 1963, búsett í Dan-
mörku. Maki Lars Thøgersen, f.
1960. Þau eiga þrjár dætur: Silju,
Önnu Björk og Stínu Sif.
Ingibjörg flutti til Reykjavíkur
ásamt fjölskyldu sinni árið 1929
og bjó þar alla tíð. Nokkur næstu
sumur eftir að hún flutti til
Reykjavíkur var hún í vist á bæ í
Fyrstu búskaparárin bjuggu
mamma og pabbi í Hlíðunum, þá í
Skipasundi, Stigahlíð og loks í
Keldulandi. Þegar pabbi lést bjó
mamma áfram í Keldulandi þar til
hún fór á hjúkrunarheimilið Skjól
fyrir þremur árum.
Fyrstu ár hjónabandsins var
pabbi sjómaður og mamma þá sjó-
mannskona, sem var oft erftitt.
Þegar börnin voru orðin tvö kom
pabbi í land og byrjaði að vinna
vaktavinnu í Áburðarverksmiðj-
unni. Þá þurfti mamma að taka til-
lit til óreglulegs vinnutíma hans.
Vaktavinna, matur og svefn, alltaf
á mismunandi tímum.
Móðir okkar var hæglát kona,
ljúf og hlý. Alltaf var stutt í brosið.
Hún átti erfitt með að krefjast
nokkurs, biðja um hjálp eða slá í
borðið. Hún ætlaðist ekki til neins
af öðrum. Henni reyndist alla tíð
nær ómögulegt að þiggja eða biðja
um aðstoð. Hún vildi alltaf standa
á eigin fótum og bjarga sér sjálf.
Gestrisin var hún og fljót að
finna til kaffi og með því þegar
gesti bar að garði. Pönnukökurn-
ar hennar voru í uppáhaldi hjá
allri fjölskyldunni. Á hjúkrunar-
heimilinu átti mamma erfitt með
að sætta sig við að geta ekki boðið
okkur sem komum til hennar upp
á kaffi. Hún sagði alltaf. „Mikið
finnst mér leiðinlegt að geta ekki
boðið ykkur upp á kaffi.“
Mamma var mikil saumakona
og gat saumað allt, jakkaföt, káp-
ur, kjóla og hún saumaði bæði fyr-
ir fjölskyldu og vini. Sem ung
saumaði hún sjálf öll sín föt og
marga kjóla fyrir sig og mömmu
sína. Þá komu vinkonur hennar
stundum með föt til viðgerðar, eða
báðu hana um að sauma fyrir sig
nýjar gardínur. Hún var alltaf
tilbúin að hjálpa.
Mamma lærði dönsku með því
að lesa dönsk vikublöð. Seinna
kom dönskukunnáttan að góðum
notum því hún eignaðist tvo
danska tengdasyni. Þegar þeir
komu til sögunnar kom í ljós að
hún skildi allt sem sagt var og
smám saman fór hún tala dönsku.
Hún átti ýmis áhugamál. Hún
fór oft í leikhús, á myndlistasýn-
ingar og í bíó. Hún fylgdist vel með
öllum fréttum og umræðum og
hafði sterkar skoðanir á stjórnmál-
um. Hún hafði yndi af að lesa og
ljóðalestur var í miklu uppáhaldi.
Alltaf lá ljóðabók á náttborðinu.
Mamma fylgdist vel með fjöl-
skyldumeðlimum í lífi og starfi.
Alltaf var hún með hugann hjá
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum og hugsaði mikið um
líðan allra og þarfir. Hún var góð
að átta sig á líðan annarra. Henni
leið ekki alltaf vel þegar börn eða
barnabörn voru á ferðalögum í öðr-
um heimsálfum. Við sýndum henni
oft myndir og fréttir af ferðalögum
á samfélagsmiðlum. Hún var heill-
uð af þessari nýju tækni.
Mamma hugsaði vel um heils-
una. Hún gekk mikið og fór oft í
sund. Hún bjó á 4. hæð í Stigahlíð
og 2. hæð í Keldulandi. Hún hélt
því fram að þakka mætti stigun-
um fyrir að hún hefði alltaf verið
heilsuhraust. Oftar en ekki af-
þakkaði hún boð um að vera keyrð
á milli staða, hún vildi heldur
ganga.
Mamma eltist vel, hún var full-
frísk bæði andlega og líkamlega
fram til 2018. Þá, 98 ára gömul,
þurfti hún fyrst að flytjast á
hjúkrunarheimili og gat ekki búið
lengur ein.
Við erum þakklátar fyrir að fá
að hafa mömmu svona lengi hjá
okkur.
Bryndís og Erna.
Kær tengdamóðir mín og nafna
er látin. Hún lifði í heila öld og gott
betur því hún hefði orðið 101 árs
11. febrúar nk. Fyrir ári kom öll
fjölskyldan saman til þess að fagna
100 ára afmælinu nokkrum dögum
fyrir „covid“. Þá hafði hún dvalið á
hjúkrunarheimilinu Skjóli frá því í
ársbyrjun 2018 en fram að þeim
tíma hélt hún sitt heimili í Keldul-
andi 17 án mikillar aðstoðar.
Ingibjörg var af Rangæingum
komin í báðar ættir, fædd í Gísla-
koti í Vetleifsholtshverfi í Ása-
hreppi. Hún var fjórða barn for-
eldra sinna en alls urðu systkinin
sjö. Ingibjörg var alla tíð mikill
Rangæingur en hún var 10 ára
þegar fjölskyldan flutti til Reykja-
víkur. Minnisstæð er ferð í heima-
hagana og um Landeyjar fyrir
nokkrum árum þar sem hún taldi
upp og sagði frá bændum og búa-
liði á næstum hverjum bæ í upp-
hafi 20. aldar. Einn bróðir liggur í
ómerktu leiði Oddakirkjugarði og
það var henni í barnsminni hvar
það myndi vera, sem reyndist
rétt. Gaman var að skoða með
henni bókina Þykkskinnu þar sem
eru myndir af frænd- og sam-
ferðafólki úr sveitinni og rifja upp
sögur af því.
Nafna mín hafði einstaklega
góða nærveru, hæglát, brosmild
en fylgin sér. Hún var lánsöm að
búa að góðri heilsu alla tíð. Hún
hafði sig lítt í frammi en vakti at-
hygli fyrir fallega framkomu og
smekklegan klæðnað. Þó hún ætti
ekki von á neinum hafði hún sig til
daglega og bar látlausan farða í
andliti. Hún átti fallegt heimili og
smekklega raðaði hún húsgögnum
en var iðin við að færa þau til
þannig að það var næsta víst að
þau voru ekki á sama stað á milli
heimsókna.
Hún bar hag sinna nánustu fyr-
ir brjósti, spurði um líðan og fram-
tíðaráform.
Börnum sínum var hún góð
móðir og kærar minningar á Guð-
jón frá samverustundum við að
horfa á Kanasjónvarpið sem hafði
þau áhrif að þau urðu bæði vel að
sér um líf bandarískra leikara og
hann varð tvítyngdur eins og það
heitir í dag. Matvendni einkason-
arins hefur örugglega reynt á þol-
rifin en hana virti hún allt til enda.
Hún bjó til besta jólaísinn og er
það streituvaldur um hver jól
hvort til hafi tekist eins og hjá
mömmu/ömmu.
Í veikindum Stefáns tengdaföð-
ur míns var hún stoð hans og
stytta en eftir lát hans bjó hún ein
og stytti sér stundir við hannyrðir,
lestur góðra bóka, sjónvarp og
hlustaði á útvarp og hljóðbækur.
Ég sé hana fyrir mér á stiga-
pallinum í Keldulandinu þar sem
hún kvaddi okkur iðulega og
fylgdist með þegar við ókum úr
hlaði þakklát fyrir heimsóknina.
Þannig kveðjustund er efst í huga
mínum núna en nú er það ég sem
horfi á eftir henni með þakklæti
fyrir komuna og ósk um góða
heimferð.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Amma kvaddi þetta líf 18 dög-
um fyrir 101 árs afmælið sitt. Á
kveðjustund er ekki annað hægt
en að vera þakklát fyrir hvað hún
átti góða ævi, var heilsuhraust og
sjálfbjarga þar til fyrir þremur ár-
um. Margar ljúfar minningar um
ömmu hafa komið upp í hugann
síðustu daga.
Fyrir mörg jól bauð ég mér í
heimsókn til hennar til þess að
baka uppáhaldið mitt, vanillu-
hringi. Við bökuðum margar plöt-
ur af kökunum og svo þegar ég
spurði hana hvað þær ættu að
vera lengi í ofninum stóð ekki á
svari: Þar til þær eru tilbúnar.
Oftar en ekki spurði hún mig
hvort ég væri að flýta mér því hún
væri búin að hnoða í hálfmána. Ég
reiknaði því alltaf með góðum
tíma í þessar bakstursheimsóknir
og fékk svo meirihlutann af
bakstrinum með mér heim.
Það sem mér þykir svo lýsandi
fyrir ömmu var hvað hún var
þakklát fyrir sjálfsagða hluti.
Þakkaði fyrir heimsóknir, símtöl,
búðarferðir o.fl. Það var líka svo
lítið mál að gleðja hana. Póstkort,
dönsku blöðin, blóm að ógleymdu
kaffispjalli þar sem ég missti yfir-
leitt töluna á drukknum bollum
því hún hellti alltaf í bollann áður
en ég náði að klára.
Ég hef ekki tölu á hvað amma
prjónaði handa mér mörg pör af
lopasokkum og vettlingum um
ævina. Það eru eflaust nokkrir
tugir. Stundum bað ég hana um að
prjóna handa mér sokka og ég var
varla búin að sleppa orðinu þegar
komu skilaboð um að það biðu
sokkar eftir mér. Á haustin varð
hún oft fyrri til og rétti mér sokka
þegar ég kom í heimsókn. Það er
notaleg tilhugsun að eiga þrjú pör
af ónotuðum lopasokkum sem
amma prjónaði handa mér áður
en hún hætti að geta prjónað.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Greta.
Elsku amma mín varð næstum
því 101 árs og er ég mjög heppin
að hafa haft ömmu svona lengi.
Samt er það svo sárt þar sem
amma var besta amma í heimi og
hún var amma mín. Eftir sitja
yndislegar og góðar minningar.
Ég vil meina að ég hafi verið
nefnd í höfuðið á ömmu minni, við
hétum næstum því það sama. Við
amma vorum alltaf glaðar að hitta
hvor aðra og gátum við setið og
spjallað um allt milli himins og
jarðar. Hún var alltaf svo fín, búin
að setja rúllur í hárið og klæða sig
í flotta blússu. Amma var alltaf
brosandi, ég man samt eftir einu
skipti sem hún var minna bros-
andi, en þá hafði ég farið út og tínt
allar stjúpurnar úr beði ná-
grannakonunnar og gefið ömmu.
Hún var samt ánægð með að hafa
fengið blómin en fór og bað ná-
grannakonuna afsökunar fyrir
mína hönd.
Þegar ég var yngri fékk ég oft
að vera ein hjá ömmu og afa. Það
var hægt að treysta á það að
amma lumaði á pönnukökum,
heimalagaðri kæfu, myntukexi
eða öðru góðgæti. Hún var nefni-
lega snillingur að búa til pönnu-
kökur og kæfu. Heima hjá þeim
var leðurtaska, full af Andrésblöð-
um, stundum var komið nýtt blað í
töskuna þegar maður kom.
Skemmtilegast var að setjast inn í
skápinn í forstofunni, lesa nýtt
Andrésblað og gæða sér á kandís
á meðan. Amma átti alltaf nammi
einhvers staðar, stundum var það
falið en það var alltaf frekar auð-
velt að finna það. Amma mín var
nefnilega nammigrís, hún elskaði
súkkulaði og brjóstsykur og kaffi,
hún drakk mikið kaffi, svo mikið
að ég hélt að það væri það eina
sem gamalt fólk drykki. Heima
hjá henni var alltaf fínt og ég er
nokkuð viss um að fáar ömmur
hreyfðu húsgögn eins mikið til og
amma mín. Hún breytti uppröð-
uninni eins og henni datt í hug,
færði húsgögnin til ofan á bleika
mjúka teppinu sem hún fékk afa
til þess að samþykkja að láta
leggja á Keldulandið.
Hvíl í friði, elsku amma mín,
takk fyrir samveruna og minning-
arnar.
Inga Jessen.
Elsku amma Inga er búin að
kveðja okkur í hinsta sinn. Amma
átti langa og góða ævi, ekki marg-
ir sem ná því að verða næstum 101
árs en því náði amma mín.
Það var notalegt að koma í Kel-
dulandið til ömmu og afa og tóku
þau alltaf á móti manni með því-
líkum kræsingum. Heimabakaðar
pönnukökur, vöfflur með ís og
sultu og oftar en ekki var amma
búin að baka draumtertu sem eng-
inn getur gert eins góða og hún.
Núna þarf ég að fara að æfa mig og
vonandi næ ég því á endanum.
Þegar við systkinin fengum að fara
í bæjarferð til ömmu og afa og gist-
um í Keldulandinu var mesta
sportið að fara með ömmu í strætó
í Mjóddina. Þar fórum við í Ey-
mundsson og ég fékk að velja mér
límmiða og dúkkulísur. Amma var
mjög flott kona og vel til höfð. Mér
fannst hún alltaf líta út eins og hún
myndi bara ekki eldast. Hún var
fyrirmyndarhúsmóðir, alltaf allt
svo hreint og fínt hjá henni alveg
þar til hún fór á Skjól. Þó að amma
hafi verið orðin 98 ára mundi hún
alltaf eftir strákunum mínum
tveimur og spurði alltaf um þá þeg-
ar ég kom í heimsókn án þeirra og
hún ljómaði alltaf þegar við töluð-
um um þá. Það var ekki fyrr en á
nýliðnu ári sem hún var farin að
gleyma þeim og það kom fyrir að
hún mundi ekki eftir mér og það
var pínu erfitt fyrst en þá skoð-
uðum við saman fjölskyldumyndir í
myndamöppunni sem henni fannst
mjög gaman. Nú eru amma og afi
sameinuð á ný og fylgjast með okk-
ur fjölskyldunni úr fjarlægð. Takk
fyrir allt, elsku amma Inga, ég
sakna þín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
margs er að sakna
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Álfheiður Guðjónsdóttir.
Væntumþykju er hægt að sýna
á margvíslegan hátt. Amma okkar
sýndi hana með pönnukökum og
skilningi á frelsi til þess að fá að
vera við sjálfar. Við máttum gera
og vera nákvæmlega eins og við
vildum; fá okkur lúr á sófanum,
taka dúkkutöskuna úr skápnum
eða bara leggjast á stofugólfið og
blaða í bók. Það voru engar kröfur.
Hún tímasetti pönnuköku-
baksturinn fullkomlega við komu
okkar frá flugvellinum. Fleiri vik-
um fyrir brottför byrjuðum við að
hlakka til að koma í Kelduland og
sjá ömmu í eldhúsglugganum að
bíða eftir okkur. Ilmurinn fannst
strax í stigaganginum og við viss-
um, að nú byrjaði fríið. Það eina
sem amma vildi var að sjá ferða-
þreytuna líða úr okkur á meðan
við hámuðum í okkur nýbakaðar
pönnukökurnar, sem voru upp-
rúllaðar á hárréttu augnabliki til
að sykurinn væri bráðnaður.
Hjá ömmu gátum við ekki gert
neitt rangt. Hún var forvitin og
fordómalaus, sem eiginlega var
aðdáunarvert fyrir konu sem var
fædd árið 1920. Sama hvað við
systur kynntum fyrir henni, hvort
sem það voru göt í eyru og nef eða
„dreadlocks“ þá fannst henni við
alltaf fínar. Allt það nýja sem við
fundum upp á var bara spennandi.
„Hvernig gátuð þið látið ykkur
detta þetta í hug?“
Eitt sumarið þegar ég, Silja,
var lítil og í heimsókn tók ég stórt
reiðikast af því að ég átti að fara í
rúmið. Íslensku björtu sumar-
kvöldin gátu ruglað mig i ríminu,
af hverju átti að svindla á mér og
senda mig í rúmið þegar sólin var
enn á lofti? Í kastinu eyðilagði ég
litla styttu af ungri konu í kjól,
sem amma hafði upp á punt í borð-
stofunni. Ég skammaðist mín al-
veg hræðilega. Reiðin breyttist
fljótlega í skammartár og mamma
varð að hjálpa mér að stama orð-
unum og segja ömmu hvað ég
hefði gert. „Jæja,“ sagði hún.
„Mér hefur hvort sem er alltaf
fundist hún frekar ljót.“ Úff, nú
gat ég slappað af og tekið gleði
mína aftur.
Við systur áttum alltaf erfitt
með tungumálið þegar við komum
í heimsókn til ömmu. Sérstaklega
yngri systurnar, Stína og Anna
Björk. En amma var meistari í að
sýna allt með augunum. Orðin
skiptu ekki svo miklu máli. Hlýju
brosin, mjúku hendurnar og ný-
bökuðu pönnukökurnar sögðu
okkur allt.
Meira að segja þegar amma var
orðin svo gömul, að orðin voru að
hverfa, var ekki hægt að misskilja
hlýjuna sem geislaði frá henni til
okkar. Í einni heimsókninni, þegar
Stína hafði mikla þörf fyrir hlýju,
sýndi amma henni svo mikla ást, að
það var næstum hægt að sjá hana í
loftinu. Þá skiptu tungumálaörðug-
leikar allt í einu engu máli.
Silja, Anna Björk og Stína Sif.
Ingibjörg
Guðjónsdóttir
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
GYÐA ARNÓRSDÓTTIR,
lést 26. janúar að Hraunbúðum í
Vestmannaeyjum. Útförin fer fram frá
Kópavogskirkju föstudaginn 5. febrúar
klukkan 13. Vegna aðstæðna verða
eingöngu nánasta fjölskylda og vinir viðstödd.
Athöfnini verður streymt á slóðinni
https://youtu.be/yFUcZTwfGJs.
Einnig er hægt að nálgast virkan hlekk á mbl.is/andlat.
Helgi Hermannsson Þórdís Bjarney Jóhannsdóttir
Hermann Ingi Hermannsson Elísabet Nönnudóttir
Arnór Hermannsson Helga Jónsdóttir
Magnús Hermannsson Anna Linda Sigurðardóttir
Dagbjört Theodórsdóttir
og fjölskyldur
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
LILJA VIGGÓSDÓTTIR,
Boðaþingi 24, Kópavogi,
lést á Hrafnistu Hafnarfirði 14. janúar.
Útförin fór fram í kyrrþey 28. janúar.
Innilegar þakkir til starfsfólks Báruhrauns
fyrir alúð og stuðning, guð blessi ykkur.
Magnús Þór Indriðason
Viggó Hólm Valgarðsson Benedikta Björnsdóttir
Valdís Anna Valgarðsdóttir Þorsteinn Eyjólfsson
Hafsteinn V.H. Valgarðsson Marit G. Káradóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR PÁLSDÓTTIR,
Fit,
lést á Landspítalanum 27. janúar.
Útförin fer fram frá Stóra-Dalskirkju
laugardaginn 6. febrúar klukkan 14.
Í ljósi aðstæðna verða aðeins nánustu ættingjar og vinir
viðstaddir. Athöfninni verður streymt á slóðinni:
https://youtu.be/tv80Kyg99pM og sent út á FM 107,0 við kirkju.
Baldur Ólafsson
Ólafur Pálmi Baldursson Gunnheiður G. Þorsteinsdóttir
Jóhann Baldursson Svanhvít Ólafsdóttir
Óskar Baldursson Kristín Rós Jónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn