Morgunblaðið - 10.02.2021, Síða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. FEBRÚAR 2021
✝ Sigfríð Hall-grímsdóttir
fæddist á Skála-
nesi við Seyðis-
fjörð 14. júní 1927.
Hún lést 1. febr-
úar 2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Hallgrímur Óla-
son, bóndi í Skála-
nesi, f. 22.1. 1889,
d. 9.6. 1965, og
María Guðmunds-
dóttir húsfreyja, f. 26.1. 1891,
d. 13.4. 1969. Önnur börn
þeirra: Óli Svavar, f. 30.5.
1912, d. 6.5. 1987, Valgerður,
f. 8.10. 1913, d. 21.4. 1987,
Steinunn, f. 9.3. 1915, d. 16.10.
1994, Guðmundur, f. 6.7. 1916,
d. 15.5. 1930, Jónína Margrét,
f. 21.8. 1918, d. 19.8. 2005,
Hulda, f. 28.9. 1919, d. 15.12.
1988, Hallgrímur, f. 14.9.
1923, d. 14.9. 1998, Hólm-
steinn, f. 31.5. 1925, d. 7.3.
2003 og Helga, f. 17.8. 1928.
Sigfríð giftist Kristjáni
Herði Hjartarsyni, loftskeyta-
manni og framkvæmdastjóra
þann 21. ágúst 1948. Hörður
var fæddur 11. nóvember 1927
á Ísafirði, sonur Ingibjargar
Amelíu Kristjánsdóttur, f.
7.10. 1898, d. 24.03. 1974, og
Hjartar Guðmundssonar, f.
Hallgrímur, f. 4.7. 1958, m.
Anna Guðbjörg Sigmarsdóttir,
f. 21.7. 1964. Hallgrímur var
áður kvæntur Kristínu Guð-
nýju Klemensdóttur, börn
þeirra eru Klemens, f. 5.2.
1980, og Sigfríð, f. 14.11.
1986. 5) Helena, f. 19.4. 1964.
Barn hennar og Kristins Finn-
boga Kristjánssonar er Hörð-
ur Ingi, f. 7.10. 1981. Barn
hennar og Vilhjálms Árnason-
ar er Hjálmdís Ólöf, f. 2.5.
1988. Fyrir átti Sigfríð Ingu
Þórarinsdóttur, f. 14.11. 1946,
m. Ólafur Magnús Kristinsson,
f. 2.12. 1939, d. 4.1. 2018.
Börn þeirra eru Helga, f. 20.8.
1970, Lilja, f. 17.2. 1972, Guð-
laugur, f. 27.10. 1973, Krist-
inn, f. 10.2. 1978, d. 22.3.
2017, og Hildur, f. 29.9. 1984.
Sigfríð fæddist á bænum
Skálanesi við Seyðisfjörð og
ólst upp í stórri fjölskyldu.
Hún ól börnin sín upp á Seyð-
isfirði og hafði hönd í bagga
með uppeldi barnabarna
sinna. Síðar fluttist Sigfríð til
Reykjavíkur þar sem hún bjó
og starfaði fram á eftirlauna-
ár. Stuttu fyrir aldamót missti
hún sjónina. Hún var virk í
starfi Blindrafélagsins þar til
hún lagðist inn á Grund
snemma árs 2018.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju 10. febrúar 2021.
Streymt verður frá útför,
stytt slóð á streymi:
tinyurl.com/3p4jxaqp
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
29.1. 1901, d.
15.11. 1986. Fóst-
urforeldrar Harð-
ar voru Bjarni
Andrésson, f.
14.4. 1886, d.
12.1. 1947, og
Jónína Ósk Guð-
mundsdóttir, f.
28.9. 1886, d. 9.3.
1966. Hörður lést
22. september
2014.
Börn Harðar
og Sigfríðar eru 1) Bjarndís,
f. 16.11. 1948, m. Steindór
Guðmundsson, f. 8.6. 1947, d.
15.2. 2000. Börn þeirra eru
Eva Hrönn, f. 13.7. 1971,
Fríða Dóra, f. 27.8. 1974, og
Snorri Valur, f. 10.7. 1981. 2)
Valur, f. 11.3. 1954, d. 24.10.
2018, m. Þuríður Höskulds-
dóttir, f. 28.12. 1967. Valur
var áður kvæntur Kristínu
Aðalbjörgu Árnadóttur, börn
þeirra eru Arna Hildur, f.
14.7. 1976, d. 30.3. 2002, Sig-
rún, f. 20.8. 1985, og Þórdís, f.
7.11. 1987. 3) Hjörtur, f.
23.10. 1955, m. Mimie Fríða
Libongcogon, f. 2.6. 1962.
Börn þeirra eru María Elisa-
beth, f. 31.3. 1993 og Hörður,
f. 9.2. 1996. Sonur Hjartar og
Katrínar Guðmundsdóttur er
Guðmundur, f. 31.10. 1973. 4)
Elsku amma, mín önnur móð-
ir og besta vinkona.
Ég er svo glöð fyrir þína
hönd að þú hafir fengið hvíldina
góðu og að þú skulir nú vera
með afa, en sársaukinn er mikill
og erfitt að koma orðum að því
hversu mikið ég sakna þín.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að fylgja þér síðasta spöl-
inn, enda áttum við tvær svo
sérstakt samband og dýrmætt
að ég hafi setið hjá þér síðustu
nóttina að spila tónlist sem var í
uppáhaldi hjá þér.
Síðastliðna daga hef ég verið
að rifja upp minningar um þig í
gegnum tíðina og ég brosi þegar
ég hugsa til þín. Sérlega minn-
isstæð er ferðin þegar þú komst
í útskriftina mína í Bandaríkj-
unum 87 ára gömul. Þú varst
harðákveðin að koma alla þessa
leið til að fagna þessum áfanga
með mér, enda léstu ekki neitt
stoppa þig þegar þú varst búin
að gera upp hug þinn. Þetta var
ógleymanleg ferð og ekki marg-
ir sem hafa sötrað bjór eða synt
í sjónum með ömmu sinni á
South Beach í Miami. Það var
alltaf svo gaman með þér og þú
varst ávallt til í að bralla eitt-
hvað saman, enda finnst mér
orðatiltækið „hrókur alls fagn-
aðar“ eiga svo vel við þig og ég
er viss um að margir séu sam-
mála mér.
Amma var mikil félagsvera
og naut samveru með skemmti-
legu fólki. Einn ljós punktur í
því þegar hún missti sjónina var
að þá fór hún að mæta í
Blindrafélagið tvisvar í viku
með afa og eignaðist hún kæra
vini þar. Má sérstaklega nefna
vinkonurnar skemmtilegu sem
hittust oft í „happy hour“ og
gerðu sér glaðan dag. Í uppá-
haldi var að fara á Café Bleu
þar sem þjónustufólkið var farið
að þekkja þær vel og því fengu
þær sérlega góða þjónustu,
enda fáir kúnnar skemmtilegri.
Afi fékk það hlutverk að vera
bílstjóri sem honum fannst fínt
því hann vildi ekkert meira en
að gera Fríðu sína hamingju-
sama.
Amma sagði mér að þegar ég
var lítil hafi ég reglulega sagt
við hana að hún væri svo hörð af
sér og þegar hún missti sjónina
þá var augljóst hversu sterk
hún var því hún ákvað fljótt að
láta sjónleysið ekki stjórna lífi
sínu. Amma gerði orðatiltækið
„ég get, ég skal“ að sínu og lifði
eftir því. Hún sýndi mér hvað
styrkur er og að mótlæti sé yf-
irstíganlegt. Í gegnum hana sá
ég hvað jákvætt viðhorf til lífs-
ins er mikilvægt – amma er og
mun alltaf vera mín helsta fyr-
irmynd.
Komið er að kveðjustund, en
minningarnar um yndislega
manneskju lifa að eilífu.
Takk fyrir að vera ekki bara
besta amman, heldur líka besta
vinkona mín.
Takk fyrir fyrir að vera alltaf
til staðar fyrir mig.
Takk fyrir að elska mig eins
og þína eigin dóttur.
Takk fyrir að vera þú.
Þín
Hjálmdís.
Amma Fríða var einstök. Ég
dáðist alltaf að þessari kraft-
miklu, hressu og sjálfstæðu
konu. Við vorum nánar vinkonur
og skipti aldursmunurinn þar
litlu máli, ég gat leitað til ömmu
með alls kyns mál og mætti allt-
af skilningi af hennar hálfu.
Það kemur svo margt upp í
hugann þegar ég hugsa til
ömmu og margar góðar stundir
sem tengjast henni. Ömmu sem
bauð heim í blómkálssúpu, bak-
aði snúða og skonsur þrátt fyrir
að hafa misst sjónina fyrir
mörgum árum, ömmu sem lét
sjónleysið ekki aftra sér og
gekk í Laugardalslaugina því
hún sagði það svo mikilvægt að
halda sér í formi á gamals aldri.
Ömmu sem var fyrirmynd í svo
mörgu.
Amma var mikil selskapskona
og hún sagði mig hafa erft þann
eiginleika frá sér. Mér er minn-
isstætt þegar við stöllur fórum
út að borða og amma, sem þá
var 89 ára, bauð mér í fordrykk
heim til sín í Blindrafélagið,
þaðan fórum við út að borða og
vorum úti á lífinu fram undir
miðnætti. Flestir í kringum mig
hafa heyrt mig tala um ömmu
Fríðu og ég hef líklega sagt
flestum vinum mínum að átt-
ræðisafmælisgjöfin frá Helgu
systur hennar var klukka sem
einungis innihélt tölustafinn 5
og á stóð „it’s always 5 o’clock
somewhere“. Amma naut lífsins
og lifði í núinu og er það eig-
inleiki sem ég hef reynt að til-
einka mér.
Þegar ég bjó í Barcelona
sagði pabbi sálugi að amma vildi
hafa almennilegt partí á níræð-
isafmælinu sínu og því kom ekk-
ert annað til greina en að ég
gerði mér ferð til Íslands til að
taka þátt í fjörinu. Amma sá
mjög illa en hún varð klökk og
þakklát þegar hún hitti mig
óvænt í veislunni, veislunni sem
var fram á nótt og þær systur,
báðar um nírætt, dönsuðu
manna mest.
Amma hafði beðið lengi eftir
að fá hvíldina og því sé ég hana
fyrir mér núna, alsæla og dans-
andi við afa og pabba í sum-
arlandinu.
Takk fyrir allt elsku amma
mín.
Sigrún K. Valsdóttir.
Fríða var búin að bíða lengi
eftir kallinu og sagði stundum í
hálfkæringi að hún vissi ekki
hvað hún hefði til saka unnið að
fá ekki að fara. Hún lagði end-
anlega árar í bát þegar Valur
sonur hennar dó eftir langa og
stranga baráttu í október 2018.
En hjarta Fríðu var sterkt og
neitaði að hætta að slá þótt allt
annað væri farið. Hún sofnaði
loks friðsælum svefni, svefnin-
um langa, eftir þriggja ára bið.
Við Fríða kynntumst austur á
Seyðisfirði þegar ég var rúm-
lega sextán ára og hún var
tengdamóðir mín í næstum þrjá
áratugi. Sá þráður slitnaði aldr-
ei þótt leiðir okkar Vals skildi.
Ég á Fríðu margt að þakka og
hjá henni lærði ég kúnstir í eld-
húsi og við heimilishald sem ég
hef alla tíð búið að. Allt varð að
dýrindis krásum í meðferð
Fríðu sem vann öll sín verk af
mikilli röggsemi og vandvirkni.
Hún kunni líka að njóta lífsins
og fátt sló hana út af laginu. Það
kom best í ljós hve kröftug og
órög hún var þegar hún missti
sjónina. Hún hélt sínu striki, fór
áfram í sund daglega, gekk úr
Skipholtinu þar sem þau Hörður
bjuggu, og það snart hjarta
manns að sjá þau leiðast á göng-
unni niður í Laugardalslaug.
Hörð missti hún haustið 2014.
Þá missti Fríða mikið þótt hún
héldi sínu striki. Áfram fór hún
allra sinna ferða fótgangandi og
þáði litla aðstoð svo sjálfstæð og
kjörkuð sem hún var. Fríðu var
ekki skemmt þegar hún heyrði
að einhver hefði látið fólkið
hennar vita hve óvarlega hún
hefði farið yfir mikla umferð-
argötu og næstum orðið fyrir
bíl. Hún krafðist þess að fá að
vita hvaða klöguskjóða hefði
lapið þetta í Sigrúnu sonardótt-
ur hennar og hefði ugglaust les-
ið þeirri pistilinn.
Við munum Fríðu eins og hún
var. Hugsum til æskuslóða
hennar, Skálaness við Seyðis-
fjörð þar sem hún ólst upp í
stórum og samheldnum systk-
inahópi. Stúlkan var svipfögur
og fríð, og var kölluð Fríða.
Þegar hún var sex ára var
prestur fenginn til að skíra hana
og þá fékk hún nafnið Sigfríð. Á
Seyðisfirði bjuggu þau Hörður
lengst af, á meðan börnin uxu úr
grasi, en Fríða var alltaf stað-
ráðin í því að flytja suður til
Reykjavíkur, ekki síst til að búa
nærri systkinum sínum. Í þeim
hópi ríkti mikil lífsgleði og sam-
heldni. Og Fríða sem lét aldrei
sitja við orðin tóm flutti þótt
nokkur bið yrði á því að Hörður
fylgdi henni. Hann sinnti fullu
starfi fyrir austan á meðan hann
gat og þau héldu tvö heimili um
nokkurt skeið. Fríða sem heldur
aldrei lét deigan síga hélt út á
vinnumarkaðinn og vann við
umönnun á Hrafnistu á meðan
hún hafði sjón. Eftir að sjónin
fór að daprast varð Fríða mjög
virk í starfi Blindrafélagsins og
naut þess. Hún var félagslynd
og vinsæl, áhugasöm, opin og já-
kvæð, og ég held að ég geti full-
yrt að hún varð vinkona flestra
minna og þeim kær. Svo frjáls-
huga, eins og ein orðaði það, og
fordómalaus sem hún var.
Dætur okkar Vals hafa nú
misst pabba sinn, afa sína og
báðar ömmur á skömmum tíma.
Stórt skarð og tóm sem ein-
ungis er hægt að fylla með góð-
um minningum. Minningin lifir,
þakklætið fyrir veganestið og
skilyrðislausan kærleika lifir að
eilífu.
Hvíl í friði, elsku Fríða.
Kristín Aðalbjörg
Árnadóttir.
Fríða móðursystir mín hefur
kvatt þessa jarðvist og fengið
langþráða hvíld.
Fríða var alla tíð hluti af
mínu lífi. Þó að nokkur aldurs-
munur væri á þeim systrum
mömmu og Fríðu voru þær og
fjölskyldurnar báðar mjög nán-
ar og samgangur mikill. Hug-
urinn leitar aftur til æskuár-
anna þegar ég fékk að vera á
Túngötunni hluta úr nokkrum
sumrum, en með mér voru
krakkarnir, þá orðnir sex á
heimilinu. Gestagangur fylgdi
sumarmánuðunum og eins
vegna starfa Harðar. Eins og
gefur að skilja útheimti heim-
ilishaldið mikla vinnu en hjá
Fríðu var röð og regla á þeim
hlutum. Það var bakað á
ákveðnum dögum, þvottur þveg-
inn á öðrum og svo voru tiltekt-
ardagar. Þá var úthlutað verk-
efnum og ég man það að ég
fékk, að því er mér fannst, ansi
oft það hlutverk að taka til í
skóskáp sem var í forstofunni
sem fólst í að raða skóm og
bursta yfir þá, sem segir nokk-
uð til um hvað vandað var til við
tiltektina á Túngötunni. Það var
mikil vinna á þessum árum að
vera með stóran barnahóp, þá
voru föt á börnin útbúin heima,
saumað og prjónað. Fríða var
einstaklega fær á þessum svið-
um og allt hennar handbragð
með afbrigðum fallegt.
Þrátt fyrir að reka stórt
heimili gaf Fríða sér tíma í að
sinna áhugamálum sínum, hún
hafði gaman af að syngja, söng
m.a. með Bjarma og kirkjukór
Seyðisfjarðarkirkju. Hún starf-
aði með leikfélaginu, tók þátt í
uppsetningum á leikritum og
var í kvenfélagi eins og tíðkaðist
gjarna á þessum árum.
Fríða ákvað að söðla um í lífi
sínu eftir sex áratugi á Seyð-
isfirði, flutti suður til Reykjavík-
ur og réð sig til starfa á Hrafn-
istu. Það þarf kjark til að taka
svona ákvörðun og Fríða var
kjörkuð kona. Þessi ákvörðun
reyndist henni farsæl, hún
kunni vel við sig og naut sam-
vista við fjölskyldu, systkini og
vini. Fríða kunni vel að meta
lífsins gæði og hafði gaman af
að skemmta sér. Fríða og Hörð-
ur voru ávallt höfðingjar heim
að sækja og eins og á Túngöt-
unni forðum daga var oft gest-
kvæmt hjá þeim í Skipholtinu
þar sem þau bjuggu á Reykja-
víkurárunum.
Fyrir ríflega 20 árum missti
Fríða að miklu leyti sjónina.
Hún tókst á við það með ein-
stöku æðruleysi og dugnaði. Lét
það ekki aftra sér frá að lifa líf-
inu, fór í ferðir innanlands og
erlendis, sinnti öllum heimilis-
störfum með myndarskap eins
og áður. Það var tekið slátur og
allir keppir auðvitað saumaðir,
bakaðar randalínur fyrir jólin
og sendar á fjölskyldu og vini
alveg eins og áður en hún missti
sjónina. Hún hélt áfram að
stunda hreyfingu af sama krafti
og áður, gekk og fór nánast
daglega í sund. Fríða tók virkan
þátt í félagsstarfi Blindrafélags-
ins. Hún eignaðist þar góða vini
og naut mjög starfsins og fé-
lagsskaparins þar.
Eftir að hún missti Hörð fór
að draga af henni og þessi
sterka kona missti smám saman
lífsneistann. Nú er mín elsku-
lega móðursystir komin á betri
stað og ég vil þakka samfylgd-
ina, góðsemi og hlýju í minn
garð alla tíð. Far þú í friði, mín
kæra.
Við Tryggvi vottum Ingu,
Bjarndísi, Hirti, Hallgrími og
Helenu, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Halla María Árnadóttir.
Meira á www.mbl.is/andlat
Frá því að ég man eftir mér
hefur „amma Fríða“ verið til
staðar. Þó var hún ekki amma
mín, hún var amma Örnu Hild-
ar, Sigrúnar og Þórdísar,
frænkna minna.
Þegar ég og Arna vorum litl-
ar, austur á fjörðum, veltum við
oft fyrir okkur lífinu og tilver-
unni. Örnu fannst á mig halla,
að ég ætti eina ömmu og afa –
ömmu Diddu og afa Árna – en
hún þau bæði, auk Fríðu og
Harðar. Arna var hins vegar
aldrei ráðalaus og hún leysti
þetta vandamál snögglega og
„gaf mér“ helming sinn í þeim
síðarnefndu. Þá vorum við jafn-
ar, sem henni fannst alltaf best.
Þessu hlógum við Fríða að
fyrir ekki svo löngu, þá búnar
að kveðja Örnu.
Fríða var einstök kona. Ég
mun ætíð minnast Fríðu sem
sterkrar konu sem var síglöð,
umhyggjusöm, forvitin og ofur-
skörp. Það var alltaf stutt í
kæti, fallegt bros og dillandi og
smitandi hlátur.
Nú hefur elsku Fríða kvatt
og er komin í sumarlandið til
Harðar, Vals og Örnu.
Ég færi fjölskyldu Fríðu mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Auður.
Sigfríð
Hallgrímsdóttir
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
SIGURBJÖRG GÚSTAFSDÓTTIR,
lést fimmtudaginn 28. janúar á
hjúkrunarheimilinu Hömrum. Útförin fer
fram frá Fella- og Hólakirkju laugardaginn
13. febrúar klukkan 13.
Hjalti Gunnarsson
Gústaf Adólf Hjaltason Guðrún Gerða Sigurþórsdóttir
Sigurþór Hjalti Gústafsson Arna Þórdís Árnadóttir
Kristrún Gústafsdóttir Kristinn Arnar Svavarsson
Ásbjörg Gústafsdóttir Benjamin Collins
Jóhanna Gerða Gústafsdóttir
Eygló Ósk Gústafsdóttir Snorri Rafn Theodórsson
Hjalti Reynir Ragnarsson Aníta María Hjaltadóttir
og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓHANNA DAHLMANN,
lést á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu við
Laugarás föstudaginn 29. janúar. Útförin fer
fram frá Neskirkju við Hagatorg
föstudaginn 12. febrúar klukkan 15.
Ekki verður streymt frá athöfninni en allir ættingjar og vinir
velkomnir á meðan húsrúm leyfir.
Sigurður Bragi Guðmunds. Irina Kiry
Gunnar Karl Guðmundsson Hrefna Lovísa Hrafnkelsdóttir
Heimir Guðmundsson Margrét Helgadóttir
Hanna Guðlaug Guðmundsd. Bertrand Lauth
Bryndís Guðmundsdóttir Ívar Kristjánsson
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar ástkæra
VALRÓS ÁRNADÓTTIR,
áður til heimilis á Karlsrauðatorgi 12
á Dalvík,
lést á dvalarheimilinu Dalbæ
mánudaginn 1. febrúar.
Útförin fer fram frá Dalvíkurkirkju föstudaginn 12. febrúar
klukkan 13.30 Í ljósi aðstæðna verða aðeins nánustu ættingjar
viðstaddir útförina. Athöfninni verður streymt á facebooksíðunni
jarðarfarir í Dalvíkurkirkju.
Friðbjörg R. Jóhannsdóttir
Helga Jóhannsdóttir
Óli Þór Jóhannsson Ingunn Bragadóttir
ömmu-, langömmu- og langalangömmubörn