Morgunblaðið - 09.04.2021, Blaðsíða 18

✝
Sigríður Bene-
diktsdóttir
fæddist á Efra-Núpi
í Miðfirði í Vestur-
Húnavatnssýslu 10.
maí 1937. Hún lést
á Hrafnistu í Laug-
arási 29. mars 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Ingibjörg
Guðmundsdóttir,
húsfreyja frá Svert-
ingsstöðum, f. 4.10.
1907, d. 19.7. 1993, og Benedikt
Hjartarson Líndal, hreppstjóri
og bóndi á Efra-Núpi, f. 1.12.
1892, d. 31.10. 1967. Systkini Sig-
ríðar eru Pálína Ragnhildur, f.
1925, d. 2008, Guðmundur Skúli,
f. 1927, d. 1986, Guðrún, f. 1928,
Tumabrekku í Óslandshlíð. Sig-
ríði og Sigurði varð ekki barna
auðið en hann átti þrjú börn fyr-
ir.
Sigríður ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Efra-Núpi. Hún
fluttist til Reykjavíkur upp úr
tvítugu. Þar vann hún við ýmis
verslunarstörf, m.a. hjá Tískunni
og í Vogue. Síðustu starfsárin
vann hún í afgreiðslu Laug-
ardalslaugar.
Sigga var mikil hestakona og
verðlaunaknapi. Þau hjónin voru
einnig áhugasamir briddsspil-
arar.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag, 9. apríl
2021, og hefst athöfnin klukkan
13. Í ljósi aðstæðna verða aðeins
nánustu aðstandendur viðstaddir
athöfnina.
Streymt verður frá útför:
https://youtu.be/rtVNc-I6F78
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
d. 2015, Hjördís, f.
1930, Brynhildur, f.
1934, Alda, f. 1942,
og Ketilríður, f.
1947, d. 1.4. 2021.
Sigríður var gift
Valsteini Guðjóns-
syni skipstjóra, f.
23.12. 1935. Þau
skildu. Þann 9.9.
1967 giftist hún Sig-
urði Þórhallssyni
starfsmanni Sam-
vinnutrygginga, f. 21.4. 1933, d.
2.8. 2018. Hann var sonur
hjónanna Helgu Jóhannsdóttur,
f. 14. maí 1897, d. 17. des. 1941,
og Þórhalls Traustasonar, f. 9.
maí 1908, d. 14. febr. 1947,
bónda á Hofi í Hjaltadal og
Í dag kveðjum við Siggu
frænku hestakonu. Strax í æsku
heyrðum við ævintýralegar sögur
af henni, litla stelpuskottinu, sem
var ekki há í loftinu þegar hún
kynntist hestunum heima á Núpi.
Í dalnum átti hún margar unaðs-
stundir á hestbaki með systkinum
sínum um grundir og bala. Hest-
ar áttu því snemma hug hennar
allan og urðu líf hennar og yndi.
Sigga bjó síðar í Reykjavík og
keypti sér hesta sem hún sinnti af
mikilli alúð og metnaði. „Þeir
voru börnin mín,“ sagði hún. Hún
setti sér markmið í hestamennsk-
unni og náði þeim með einbeitt-
um vilja og óþrjótandi dugnaði.
Natni hennar, þrautseigja og
keppnisskap var mörgum konum
fyrirmynd og hvatning. Hestaí-
þróttin var karllæg á þessum
tíma en Sigga gaf körlunum ekk-
ert eftir. Eitt sinn sagði hún við
kunningja þeirra hjóna fyrir mót:
„Ég ætla að vinna karlana.“
Kunninginn svaraði vantrúaður:
„ÞÚ að vinna þessa menn!“ Hún
svaraði að bragði: „Já, ég mun
vinna þá.“ Og það gerði hún.
Meðal annars vann hún Íslands-
meistaratitil í fjórgangi og skák-
aði þar með þekktustu knöpum
landsins.
Sigga vakti athygli fyrir glæsi-
leika hvar sem hún fór; tíguleg og
bar sig vel. Hún hafði dillandi
hlátur og var glettin. Oft tók hún
málstað þeirra sem minna máttu
sín en var hreinskiptin þegar
henni mislíkaði og gat verið stíf á
meiningunni. Hún var óspör á lof
á aðra, gjafmild og gaf af rausn-
arskap.
Sigga og Sigurður, eiginmaður
hennar, voru samhent hjón sem
báru ríka umhyggju hvort fyrir
öðru. Heimili þeirra var fallegt og
bar einstakri snyrtimennsku
vitni. Viðmót þeirra hjóna var
hlýtt og notalegt var að sækja
þau heim. Þau voru samstiga í
sameiginlegum áhugamálum sín-
um og studdi Siggi vel við bakið á
Siggu sinni. Hann var afar stoltur
af frábærum árangri hennar í
hestaíþróttinni og umhugað um
velferð hennar til hinstu stundar.
Mikill vinskapur var alla tíð á
milli foreldra okkar og þeirra
Siggu og Sigga. Tilhlökkunarefni
var þegar þessi glæsilegu hjón
renndu í hlað á Grundarási og
eins þegar þau komu á heimili
foreldra okkar í Reykjavík þegar
þeir fluttu þangað. Margt var
rætt, farið með vísur og gripið í
bridds. Við fórum einnig í
skemmtiferðir um sveitir eða til
silungsveiða á Arnarvatnsheiði
þar sem við tjölduðum, lögðum
net og suðum glænýjan silunginn
í himneskri kyrrð og víðáttu heið-
arinnar.
Eftir lát Sigga flutti Sigga á
Hrafnistu í Reykjavík. Hún var
afar vinsæl meðal starfsfólks og
vistmanna þar, orðheppin, skjót
til svara og skemmtileg. Hún spil-
aði bridds við karlana og hafði
gaman af. Við þökkum starfsfólk-
inu innilega fyrir hlýhug og ein-
staka alúð við umönnun frænku
okkar.
Fínlega og knáa hestakonan er
horfin á braut á sínum glæstu
gæðingum. Hver veit nema að
hún sé komin til móts við klettinn
í lífi sínu, sómamanninn Sigga
Þórhalls eins og hún vonaðist til.
Við minnumst Siggu móður-
systur okkar með hlýju og þökk.
Sigrún, Hjördís og Aldís
Aðalbjarnardætur.
Í dag kveðjum við frænku
mína Sigríði Benediktsdóttur frá
Efra-Núpi í Miðfirði. Sigga ólst
upp á stóru heimili. Fólkið var
margt og búið stórt með fjölda
sauðfjár og stóðhross. Þar mynd-
aði Sigga svo sterk tengsl við
þessa dýrategund að þau slitnuðu
aldrei. Greindi hún sig síðar með
ólæknandi hrossasótt sem hún
taldi þó vera með léttbærustu
sjúkdómum. Sigga réð sér ekki
fyrir kæti þegar hún rifjaði upp
æskuna og unglingsárin í sveit-
inni. Hún kunni endalausar sögur
af hestunum og gat rakið allar
ballferðir, á hvaða staði var farið
og hver ferðamátinn var. Ekki
þýddi fyrir mig að halda því fram
að ég hefði vart verið fædd þegar
hún steig dansinn við strákana í
sveitinni. „Hætt́essu stelpa, þú
ert ekkert yngri en ég“ svo hló
hún dátt og brosti kímin og sagði
svo: „Hvað er ég annars gömul?“
Sigríður var ekki alltaf alveg
fróm í tali um fólk og gat verið
ansi orðhvöt. Hún var hins vegar
mikill húmoristi og vissi að þetta
var ekki kurteisi. Því hló hún og
sagði: „Þetta segir engin dama!“
Sigga var nefnilega alvöru dama
af gamla skólanum og gekkst upp
í því. Hún var með glæsilegustu
konum og alltaf vel tilhöfð. Hún
kannaðist alveg við að karlar
hefðu hrifist af henni en sá áhugi
hefði ekki verið mjög gagnkvæm-
ur, „en mér fannst alveg óskap-
lega gaman að dansa“ sagði hún
hress. Glæsileikinn og þokkinn
náðu hámarki þegar hún var
komin á sinn uppáhaldsstað á bak
viljugum gæðingi. Sigga var af-
bragðshestakona og verðlauna-
knapi. „Glói minn Stígur minn“
sagði hún oft þegar hún rifjaði
upp kynni sín við þá fjórfættu
vini sína sem hún unni mest. Það
var unun að sjá hvað Sigga lifnaði
við þegar hún talaði um hestana
sína.
Það var alltaf söknuður í
frænku yfir að hafa ekki átt börn
og þegar Steingrímur, krakkarnir
mínir og hundurinn komu með þá
ljómaði hún og fannst ríkidæmi
mitt mikið og vildi eiga okkur öll.
Takk elsku frænka fyrir allar
yndislegar stundirnar heima hjá
þér og þínum, frábæra Sigga.
Takk fyrir sögurnar um mömmu
og pabba sem þér þótti svo ein-
staklega vænt um. „Skúli Ben“,
sagði hún með lotningu, „hann
var alltaf svo góður við mig“.
Ekki má gleyma símtölunum sem
voru alltaf skemmtileg og líka oft
smá skrýtin undir lokin og verða
nú ómetanleg og dýrmæt.
Vonandi hittir frænka Sigga,
Glóa og Stíg nú í eilífðinni. Bless-
uð sé minning elsku, fallegu og
yndislegu nöfnu minnar og kærar
þakkir fyrir samfylgdina.
Þín
Sigríður (Sigga) Skúla
og fjölskylda.
Sigríður
Benediktsdóttir
18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. APRÍL 2021
✝
Lilja María
Úlfsdóttir var
fædd á Minni-
Reykjum í Fljótum í
Skagafirði 27. júní
1947. Hún lést á elli-
heimilinu Grund 26.
mars 2021. Eigin-
maður hennar var
Georg Vilberg Hall-
dórsson, f. 31. maí
1941, og börn: Ásta
Sólveig Georgsdótt-
ir, f. 8. september 1971, Árni
Ragnar Georgsson, f. 24. júní
1974 og Ingi Rúnar Georgsson, f.
17. október 1979.
Maki Ástu Sólveigar er Rík-
harður Egilsson, f. 3. janúar 1969
og börn þeirra: Úlfur Fróði, f. 9.
febrúar 2008, Saga Björk, fædd
andvana 4. mars 2010, og Óðinn
Örn, f. 7. maí 2014. Maki Inga
1959. Fjölskyldan bjó víða um
landið vegna læknastarfa Úlfs, þ.
á m. á Kirkjubæjarklaustri og í
Hveragerði. Lilja sótti gagn-
fræðaskólann á Skógum þar sem
hún var á heimavist og útskrif-
aðist síðar með verslunarpróf frá
Samvinnuskólanum á Bifröst. Að
námi loknu fluttist hún til
Reykjavíkur og vann þar hjá
Sakadómi. Ung kona kynntist
hún manninum sínum, en þau
giftu sig 27. desember 1970. Þau
bjuggu fyrst í Reykjavík, því
næst í Njarðvík og loks á Þórs-
höfn á Langanesi. Fjölskyldan
fluttist til Eskifjarðar 1975 og bjó
þar þangað til þau fluttust til
Reykjavíkur árið 1986.
Lilja María starfaði sem hús-
móðir frá því að hún gifti sig en
eftir að börnin voru orðin stálpuð
starfaði hún hjá saumastofu Ör-
yrkjabandalagsins allt þar til hún
fór á ellilaun. Lilja veiktist af
flogaveiki snemma á unglings-
árum og átti við þau veikindi að
stríða alla ævi. Síðustu tvö árin
var hún búsett á hjúkrunarheim-
ilinu Grund í Vesturbænum.
Rúnars er Aðalheið-
ur Erla Ingimund-
ardóttir, f. 23. októ-
ber 1981, og börn
þeirra: Ingimundur
Vilberg Ingason, f.
6. janúar 2004 og
Þórey Lilja Inga-
dóttir, f. 3. júní
2007. Foreldrar
Lilju Maríu voru
Úlfur Ragnarsson
læknir, f. 29 septem-
ber 1923, d. 10. janúar 2008 og
Ásta Kristín Guðvarðardóttir, f.
29. nóvember 1923, d. 28. októ-
ber 2017.
Lilja var önnur í röð fimm
systra. Elst er Aðalheiður, f. 31.
ágúst 1944, en á eftir komu Gréta
Björg, f. 19. september 1951, d.
27. júní 2011, Ragna, f. 15. mars
1956 og Eva Sólveig, f. 15. maí
Mig langar að minnast móður
minnar með nokkrum fallegum
orðum. Lilja María Úlfsdóttir var
fædd á Minni-Reykjum í Fljótum í
Skagafirði 27. júní 1947. Hún lést á
elliheimilinu Grund 26. mars síðast-
liðinn eftir 2ja ára dvöl á Grund.
Mamma var önnur í röð fimm
systra. Hinar heita Aðalheiður, f.
31. ágúst 1944, Gréta Björg, f. 19.
september 1951, d. 27. júní 2011,
Ragna, f. 15. mars 1956 og Eva Sól-
veig, f. 15. maí 1959. Foreldrar
þeirra hétu Úlfur Ragnarsson
læknir, f. 29 september 1923, d. 10.
janúar 2008 og Ásta Kristín Guð-
varðardóttir, f. 29. nóvember 1923,
d. 28. október 2017. Þessi fjölskylda
bjó nokkur ár á Kirkjubæjar-
klaustri og í Hveragerði þar sem
systurnar ólust upp að hluta.
Mamma veiktist af flogaveiki 12 ára
gömul og var flogaveik síðan. Hún
var góður vinur vina sinna og
kynntist Georg V. Halldórssyni ár-
ið 1969. Þau giftu sig 27. desember
1970 og áttu okkur systkinin. Þau
hófu sinn búskap í Reykjavík, síðar
í Njarðvíkum og því næst á Þórs-
höfn á Langanesi. Fyrsta barnið
kom í heiminn 8. september 1971 í
Reykjavík og heitir Ásta Sólveig,
svo ég, f. 24. júní 1974 á Akureyri og
Ingi Rúnar, f. 17. október 1979. Þau
fluttu frá Þórshöfn til Eskifjarðar
árið 1975 og hófu þar búskap.
Mamma hafði gott jafnaðargeð og
var mjög þrautseig kona og treg að
gefast upp. Mamma var yfirleitt já-
kvæð og félagslynd að upplagi. Hún
var glaðvær og gaman að eyða tíma
með henni. Á meðan pabbi var mat-
sveinn til sjós var mamma húsmóð-
ir okkar barna á Eskifirði. Árið
1986 fluttum við til Reykjavíkur þar
sem mamma var virk í flestum hús-
verkum. Mamma þraukaði lífið allt
til endaloka en heilsan fór stöðugt
versnandi ár frá ári, aðallega lík-
amleg heilsa, og hún fór að notast
við göngugrind og hjólastól. Þrátt
fyrir hennar hrakandi heilsu og las-
leika bjó mamma yfir ótrúlega
miklum sálrænum styrk og and-
legri seiglu. Mamma var mjög
trygglynd og trú eiginmanni sínum
og stóð eins og klettur við hlið hans
sama hvað á dundi. Mamma hjálp-
aði okkur bræðrunum oft við
heimalærdóminn og hugsaði mikið
um blómin sín og búrfiskana sína.
Hún gat sinnt ýmsum heimilisstörf-
um framan af og farið í búðir og
bæjarferðir fyrstu árin frá upphafi
búsetu í Blikahólunum í Breiðholti.
Elsku mamma mín. Ég er ótrúlega
þakklátur fyrir að hafa verið sonur
þinn og átt tvö systkini og þú varst
okkur allt þegar pabbi var að vinna
úti í matseld. Þú ert og verður alltaf
verndarengillinn okkar barnanna
og munt alltaf fylgjast með okkur.
Mamma, ég elska þig meira en allt.
Minning þín lifir að eilífu. Sofðu
vært.
Þinn sonur,
Árni Ragnar.
Þessi orð eru rituð úr sóttkví en
Ingi Rúnar bróðir er að undirbúa
útförina með pabba. Ég er búin að
búa erlendis í mörg ár, en Ingi hef-
ur búið nálægt ykkur, alltaf tilbúinn
þegar á þurfti að halda. Það er hann
líka í dag og því er þessi greinar-
stúfur skrifaður fyrir hönd okkar
beggja.
Mínar fyrstu minningar eru með
þér, jákvæð og yfirveguð, alltaf til
staðar. Þú last fyrir okkur lítil af
mikilli innlifun, enda áhugaleikkona
frá yngri árum. Þú talaðir mikið við
okkur og útskýrðir frekar en að
skamma. Á Þórshöfn hljópst þú líka
stundum í skarðið fyrir ömmu í
jógatímum sem leiðbeinandi. Síðar
meir á Eskifirði hugsaðir þú um
okkur þegar pabbi var úti á sjó, og
lagðir mikinn metnað í það. Þú
lagðir mikið upp úr hollum mat og
að rækta okkur bæði andlega og
líkamlega. Á haustin tókum við
slátur og fórum í berjamó, tókum
upp rabarbara og gerðum saft og
sultur. Þú varst líka mjög flink í
höndunum og saumaðir bæði á okk-
ur og sjálfa þig. Þú hélst okkur vel
að náminu og lagðir mikið upp úr
því að við værum í tónlistarnámi og
félagslífi. Þú kenndir mér líka að
elska bækur og gömlu bækurnar
þínar lifa enn góðu lífi heima hjá
mér og Inga Rúnari. Ég man
hvernig þú talaðir dönsku við mig
þegar ég fór að læra dönsku í skól-
anum, eins og föðuramma þín hafði
talað dönsku við þig. Þú sagðir mér
sögur af því þegar þú varst ung í
skátunum, þegar þú varst í áhuga-
leiklist og frá heimavistinni að
Skógum og á Bifröst. Þú hafðir allt-
af verið góð námsmanneskja og
lagðir mikið upp úr að við lærðum
og gerðum það sem við vildum í líf-
inu. Þegar Ingi Rúnar fór að læra á
gítar studdir þú hann strax í því, og
þið pabbi bæði, enda hefur hann
verið í tónlist allar götur síðan. Þú
komst alltaf fram við okkur þannig
að við gætum byggt upp sjálfs-
traust og komið út í heiminn óbrot-
in. Allt þetta gerðir þú með þínum
veikindum – sama hversu illa floga-
veikin lék þig fannstu alltaf kjark-
inn til að halda áfram.
Ég hef aldrei hitt neinn hug-
rakkari en þig, eða sterkari and-
lega. Þú þurftir að læra að lifa með
þínum veikindum og yfirstíga
hömlurnar sem þau settu þér og
það var allt annað en auðvelt. En þú
komst út úr því með aðra sýn á lífið,
jákvæðni, þakklæti og þroska sem
ég lærði mikið af. Pabbi sagði alltaf
að þú værir miklu sterkari en hann
og hann leit alltaf upp til þín. Þið
voruð miklir vinir og félagar og
unnuð verkin saman. Okkur var
kennt að bera virðingu fyrir þínum
verkum og að leggja okkar af
mörkum. Þegar þú svo fórst að
vinna á saumastofu Öryrkjabanda-
lagsins sinntir þú starfinu af alúð og
vannst lengur en margar heilbrigð-
ar konur. Svo fékkst þú að sjá öll
barnabörnin fæðast og stálpast,
nokkuð sem við vitum að þú þráðir
og við erum þakklát fyrir. Börnin
okkar munu öll muna eftir ömmu
sinni þegar við segjum sögur af
henni í framtíðinni.
Nú ert þú búin að fá hvíldina og
við treystum því að þú fórst sátt og í
friði. Við vitum að þú varst ekki
hrædd við að fara því að þú trúðir á
betri stað. Hvíl í friði, elsku mamma
okkar, allt sem þú skilur eftir þig í
hjörtum okkar mun lifa að eilífu.
Ásta Sólveig Georgsdóttir
Ingi Rúnar Georgsson
Stutt er stórra högga á milli í
Hlíðarendafjölskyldunni, nú hefur
Lilja María Úlfsdóttir kvatt okkur.
Lilja var ung þegar Georg móð-
urbróðir minn, alltaf kallaður
Deddi, kynnti hana fyrir eldri
systkinum sínum og allri fjölskyld-
unni. Mig minnir að ég hafi verið
hrædd um að missa frænda minn
sem var mér mjög náinn og kær og
hefur verið allar götur síðan, en
auðvitað var ekki svo, og þau bæði
kærleiksrík í minn garð. Í mínum
huga var Lilja heimskona, hafði
víða farið, vel lesin, fróð og hæfi-
leikarík.
Þau Deddi voru fallegt par og
kærleikurinn milli þeirra ríkur og
augljós alla tíð. Það var þó ekki fyrr
en ungu hjónin fluttu heim á Eski-
fjörð í júnímánuði árið 1975 með
börnin sín tvö þau Ástu Sólveigu og
Árna Ragnar að við kynntumst
Lilju. Deddi sótti sjóinn og Lilja
annaðist börn og buru.
Hún sá ekki sólina fyrir börn-
unum sínum og glaðlyndi hennar
var smitandi. Þau Deddi bjuggu
um ellefu ára skeið á Eskifirði, á
efri hæðinni í Háteigi sem oft er
kallað gamla Prestshúsið og nutu
þar nábýlis við Aðalbjörgu Guð-
mundsdóttur öll árin og ríkti alla
tíð mikill vinskapur á milli þeirra.
Á Eskifirði bættist Ingi Rúnar
yngsta barnið þeirra síðan í barna-
hópinn og í mörg horn að líta fyrir
sjómannskonuna. Lilja var mikil
hannyrðakona, saumaði og prjón-
aði alls konar fatnað á börnin,
ræktaði þau vel, fræddi þau og
kenndi. Það var gott að koma á loft-
ið til þeirra og alltaf var Lilja glöð í
bragði, ræðin og skemmtileg. Hún
hafði gaman af börnum og alltaf
gaf hún sér tíma til þess að taka á
móti okkur í fjölskyldunni hans
Dedda.
Það var oft mikill ærslagangur
og fjör í húsinu og iðulega pönnu-
kökuilmur sem laðaði börnin niður
til Aðalbjargar.
Lilja var mjög ung þegar fór að
bera á erfiðum sjúkdómi sem setti
mark sitt á hana. Faðir hennar,
Úlfur Ragnarsson læknir, leitaði
víða erlendis að lækningu fyrir
hana, en ekki varð við sjúkdóminn
ráðið.
Lilja kvartaði aldrei og tók erf-
iðleikum með æðruleysi og styrk.
Lilja og Deddi fluttust síðan til
Reykjavíkur árið 1986 með börnin
þrjú þar sem styttra var í þá aðstoð
sem þau þurftu að sækja.
Þau bjuggu allan sinn búskap
þar á sama heimilinu í Blikahólum,
og var það rausnarlegt heimili sem
gott var að heimsækja. Deddi og
Lilja voru samhent í einu og öllu
þannig að eftir var tekið.
Þau eignuðust fjölda vina af
ýmsu þjóðerni og buðu nýja Íslend-
inga velkomna til sín með opinn
huga og mikla hlýju. Þess mun
Deddi nú njóta á erfiðum tíma í lífi
sínu.
Lilja dvaldist á Grund síðustu
tvö árin og var það erfið ákvörðun
fyrir móðurbróður minn að horfast
í augu við að hún gæti ekki lengur
verið heima, en Lilja undi hag sín-
um vel þar og naut þar mikillar
hlýju og vináttu.
En þeirra góða og fallega sam-
band hélt áfram, hann heimsótti
hana daglega og eins oft og hann
mátti samkvæmt sóttvarnareglum
síðasta árið
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
Því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
Í alsælu og fögnuði himninum á
Er sofnum vér síðasta blundinn.
Elsku Deddi, Ásta Sólveig, Árni
Ragnar, Ingi Rúnar og fjölskyldur.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Lilju Maríu
Úlfsdóttur.
Sólveig Halla Krist-
mannsdóttir.
Lillý frænka mín er dáin. Það
kom ekkert á óvart, enda hafði
hún átt við veikindi að stríða í
mörg ár. En engu að síður sækir
sorgin á.
Ég hitti hana margoft allt frá
bernskudögum. Fyrst austur á
Eskifirði, þar sem maður hennar
var á sjónum, og síðan eftir að
þau fluttu hingað suður af óhjá-
kvæmilegum ástæðum.
Þrátt fyrir erfið veikindi hafði
Lillý ávallt mjög sterka og já-
kvæða útgeislun. Hvað svo sem
gekk á mætti hún öllum með
ógleymanlegu hlýju brosi, sem
smitaði út frá sér hvar sem hún
kom. Ég mun sakna þessarar
ljúfu konu og minnast hennar
með hlýhug.
Ég votta Georg „Dedda“,
manni hennar, og börnum þeirra,
Ástu Sólveigu, Árna Ragnari og
Inga Rúnari, mína innilegustu
samúð.
Eysteinn Kristjánsson.
Lilja María
Úlfsdóttir