Morgunblaðið - 14.05.2021, Blaðsíða 19

Veikindi hafa lengi hrjáð vin
okkar og meiri en hann nefndi
gjarnan. Í hvert skipti stóð hann
glaður og hress upp úr veikindum
og kvartaði aldrei og gerði sann-
arlega ekki meira úr en efni stóðu
til. Við vorum orðnir vanir að
Gulli hristi hvern krankleika af
sér og ætluðumst til að sama gilti
um þann síðasta, sem því miður
ekki varð.
Nóbelsskáldið Gabriel García
Marquez segir:
„Í dag kannt þú að sjá í síðasta
skipti þá sem þú elskar. Því
skaltu ekki bíða lengur. Breyttu í
dag eins og morgundagurinn
renni aldrei upp. Þú munt örugg-
lega harma daginn þann þegar þú
gafst þér ekki tíma fyrir bros,
faðmlag eða koss.“
Þegar vinir hverfa koma okkur
þessi orð í huga og eftirsjá, en við
treystum samt að Gulli hafi vitað
hvað okkur hinum bjó í brjósti og
víst er að í hvert skipti sem við
hittumst var bros á hverju and-
liti.
Við munum sakna hans við að
leysa vandamál heims og þjóðar
yfir skákborðunum, en minning
um góðan dreng og félaga lifir.
Okkar samúð til dætranna og
afkomenda.
Brynjólfur Bjarnason,
Halldór Vilhjámsson,
Jón Helgi Guðmundsson,
Snorri Pétursson,
Stefán Friðfinnsson.
Stundum hittir maður sam-
ferðamenn sem marka spor í okk-
ar eigin líf. Það gerist ekki oft, en
það gerist stundum. Þegar ég
hitti tengdapabba í fyrsta skipti
minnti hann mig á franskan hefð-
armann. Hann var glæsilegur á
velli. Hávaxinn og svipfagur með
falleg brún augu. Hann var róleg-
ur í fasi, með þægilega og
áreynslulausa nærveru, hann
þurfti ekki að vera sítalandi til að
láta vita af sér. Hann gat verið
kröfuharður enda sjálfur með
mikla framkvæmdaorku. Hlutina
átti að gera strax. Eins og margir
af hans kynslóð sem eru fæddir
eftir seinna stríð hafði hann alist
upp á umrótssömu tímabili í Ís-
landssögunni. Hann hafði marga
fjöruna sopið þótt hann hefði
aldrei verið til sjós. Það var gam-
an að sitja yfir kaffibolla og
spjalla við hann um allt milli him-
ins og jarðar. Hann var ótæm-
andi brunnur af sögum og frá-
sagnargáfu hafði hann af Guðs
náð. Hann var árrisull, yfirleitt
búinn að lesa Moggann og Dag-
blaðið fyrir sólarupprás, ég er
ekki viss um að hann hafi keypt
Þjóðviljann. Gulli var ótrúlega
greiðvikinn, ef maður bað hann
um aðstoð var hann yfirleitt bú-
inn að ganga í málið áður en ég
kláraði setninguna. Hann var úr-
ræðagóður. Þegar tengda-
mamma kvaddi fyrir aldur fram
þurfti hann að læra viss heima-
tök. Ég er ekki viss um að hann
hafi verið iðinn við eldamennsku
svona áður fyrr. Hann reyndist
ótrúlega lunkinn í eldhúsinu og
lagaði bragðgóðan mat. Jólakalk-
úninn var hans krúnudjásn og
lambahryggurinn ekki síðri. Síð-
ustu ár voru heimsóknir hans til
okkar hjóna í Svíþjóð margar.
Strákarnir okkar Ernu voru
mjög hændir að afa sínum sem
var einkar natinn og barngóður.
Einu sinni vorum við stödd á Ís-
landi, tilefnið var meðal annars
fjölskyldusamkoma úti á landi.
Fólk var að tínast í hús, ekki
margir komnir. Gulli var mættur
fyrstur manna, ég var að koma
dótinu okkar fyrir og fann ekki
eldri strákinn okkar. Lít ég þá út
um gluggann og sé drenginn
tveggja ára koma keyrandi á
stórum jeppa, smáar hendur
haldandi um stýri sitjandi í fang-
inu á afa sínum. Ljómanum í aug-
unum og breiðu brosinu gleymi
ég seint. Við fjölskyldan nutum
þess einnig að ferðast með Gulla,
um Suður-Evrópu og suður í Ind-
landshaf. Ferðirnar voru nokkrar
og eftirminnilegar. Hann var ein-
staklega þægilegur en umfram
allt skemmtilegur ferðafélagi.
Síðustu misseri þegar heilsan fór
versandi var eins og hann vissi að
senn færu öll vötn að renna til
Dýrafjarðar. En hann bar harm
sinn í hljóði og kvartaði aldrei.
Gulla er sárt saknað. Megi hann
hvíla í friði.
Guðmundur Gunnarsson.
Það var glaðvær og kátur hóp-
ur sem útskrifaðist sem stúdent-
ar frá Verslunarskóla Íslands
vorið 1967. Langur upplestrar-
tími og ströng próf voru að baki
og framundan var ekki einungis
langt útskriftarferðalag til Eng-
lands, Frakklands, Spánar og
Sviss, heldur einnig m.a. brúð-
kaup þeirra Guðlaugs Björgvins-
sonar og Þórunnar Hafstein,
samstúdenta okkar. Gleðin og
bjartsýnin var við völd. Framtíð-
in var björt og framundan frek-
ara nám hjá flestum okkar, nýjar
áskoranir.
Við Guðlaugur Björgvinsson
kynntumst á fyrsta ári í Versl-
unarskólanum og fylgdumst svo
að í gegnum Verslunarskólann og
seinna Háskóla Íslands.
Við vorum báðir virkir í fé-
lagsstarfi Versló, sátum í stjórn
Málfundafélagsins og Nemenda-
mótsins, með þeirri samveru og
félagsskap sem mikil vinna hafði í
för með sér. Á sumrin unnum við
margvísleg störf og ég eyddi
flestum sumrum úti á sjó. Oft
voru túrarnir þannig að maður
átti daga lausa áður en skólinn
hófst og þá oftar en einu sinni fór-
um við Gulli í söluferðir fyrir
heildsölu föður hans umhverfis
landið. Þessar ferðir urðu okkur
báðum minnisstæðar fyrir
margra hluta sakir. Oft fyrir
mikla sölu og mikla þénustu og
ævintýri sem við lentum í á leið-
inni. Fararskjóti okkar var oftast
1955 árgerð af Plymouth (Plimm-
inn) sem Gulli hafði útbúið með
einum af fyrstu plötuspilurum
sem settir voru í bíla á þeim tíma.
Ég hef aldrei hlustað á „The
House of the Rising Sun“ eða séð
flösku af Appleton-rommi án
þess að minnast ævintýra okkar
félaga á þessum árum. Á kveðju-
stund hugsum við um gleðina og
hið skemmtilega sem við upplifð-
um saman.
Þegar við eignuðumst fjöl-
skyldur fórum við í tjaldútilegur
með vinum okkar, sem enn er
minnst í minni fjölskyldu. Við
Gunnhildur og Gulli og Þórunn
áttum sameiginlegan vinahóp og
skemmtum okkur saman. Sam-
kvæmin á Skálholtsstíg 7 verða
lengi í minnum höfð.
Þegar skólanum lauk feng-
umst við við ýmislegt eins og
gengur. Gulli var um tíma fram-
kvæmdastjóri Félags íslenskra
bifreiðaeigenda og fékk m.a. okk-
ur Steingrím Gröndal, gamla
skólafélaga, til að gefa út mál-
gagn FÍB.
Lífið hélt áfram og við héldum
hvor í sína átt. Við störfuðum aft-
ur náið saman þegar Gulli var
forstjóri Mjólkursamsölunnar og
ég vann fyrir VSÍ.
Á þessum árum mynduðust
vinabönd sem aldrei slitnuðu og
þó að samveran og samskiptin
hafi ekki verið eins mikil síðustu
árin eins og við hefðum viljað,
rofnuðu tengslin aldrei. Við þessi
tímamót gerir maður sér grein
fyrir hversu mikils virði þau voru.
Um leið og ég þakka Guðlaugi
Björgvinssyni samstarf, fé-
lagsskap og vináttu í gegnum æv-
ina viljum við Gunnhildur votta
fjölskyldu Guðlaugs og Þórunnar
okkar innilegustu samúð vegna
fráfalls hans og biðjum góðan
Guð um að styrkja þau í sinni
sorg.
Magnús Gunnarsson.
Valur sér á bak góðum félaga
þegar félagið kveður Guðlaug
Björgvinsson sem allt frá barn-
æsku var ekki aðeins gallharður
stuðningsmaður heldur lagði fé-
laginu til margt í gegnum tíðina.
Gulli ólst upp í næsta nágrenni
við Hlíðarenda og tók virkan þátt
í starfinu, æfði og lék upp í annan
aldursflokk og lék einkum sem
markvörður. Síðar þjálfaði hann
hjá félaginu við góðan orðstír og
tók síðan sæti í aðalstjórn félags-
ins og starfaði þar farsællega.
Gulli eignaðist marga góða vini
innan félagsins og naut alla tíð
mikils trausts. Styrkur félagsins í
gegnum tíðina hefur einmitt
einkum legið í félagsmönnum á
borð við Gulla; ekki endilega mik-
il fyrirferð en traust framganga
og viljinn til að sækja fram,
hærra og hærra. Hjá Gulla var
spurningin: Hvað get ég gert fyr-
ir Val?
Um leið og félagið þakkar mik-
ið framlag sendir það innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldu og
vina. Minningin um góðan dreng
lifir.
F.h. Knattspyrnufélagsins
Vals,
Halldór Einarsson.
Takk fyrir að tala við mig um
gamla tíma, nenna að rifja upp
sögur af fólki og stöðum.
Takk fyrir allar blaðaúrklipp-
urnar sem þú sendir mér um
sameiginlegt áhugamál okkar,
Vesturbæinn.
Takk fyrir að vera svona stolt-
ur af Thelmu Rún og mömmu
hennar.
Takk fyrir að vera alltaf bón-
góður og ráðagóður.
Takk fyrir að vera yfirmáta
stundvís.
Takk fyrir að vera áhugasam-
ur.
Takk fyrir að vera vinur minn.
Ég hefði viljað kynnast þér svo
miklu fyrr og eiga fleiri samveru-
stundir með þér.
Þinn vinur,
Hjörtur Grétarsson.
Látinn er samstarfsfélagi og
vinur. Við Guðlaugur höfum
þekkst frá því að við vorum gutt-
ar og spiluðum fótbolta á Hlíð-
arenda. En síðar urðum við nánir
samstarfsfélagar í áratugi.
Á það samstarf bar aldrei
skugga, og vil ég sérstaklega
þakka fyrir það mikla traust sem
hann sýndi mér alla tíð.
Guðlaugur var vandaður mað-
ur til orðs og æðis og hafði enga
þörf til að láta á sér bera. Minn-
ismerkið um hann er stórt. Hann
stóð fyrir því af mikilli einurð, vel
studdur af stjórn Mjólkursamsöl-
unnar, að byggja einhverja
stærstu og vönduðustu aðstöðu
sem íslenskt matvælafyrirtæki
hefur byggt. Og ekki nóg með
það, þar innandyra var á þeim
tíma einhver tæknivæddasta
mjólkuráfyllingarstöð í Evrópu.
Þetta var mikið afrek.
Síðustu árin voru honum erfið
eftir að heilsu hans fór hrakandi.
En alltaf glitti í hans fína húmor,
alveg fram á síðasta dag. Það
fann ég vel í okkar langa samtali
daginn áður en hann lést.
Ég kveð þennan vin minn með
mikilli virðingu og þökk. Dætrum
hans og þeirra fjölskyldum sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
hans.
Magnús Ólafsson.
Minn nánasti og besti vinur
Guðlaugur Björgvinsson er fall-
inn frá.
Okkar leiðir lágu fyrst saman
þegar ég settist í þriðja bekk
Verslunarskóla Íslands haustið
1963. Þar sem ég kom frá Siglu-
firði þekkti ég ekki nokkurn nem-
anda í skólanum, en fljótlega tók-
ust með okkur Gulla góð kynni og
traustur og náinn vinskapur sem
entist ævina á enda.
Vinátta okkar styrktist enn
frekar þegar við eignuðumst lífs-
förunauta okkar, bekkjarsyst-
urnar og æskuvinkonurnar Bryn-
dísi og Þórunni, sem varð til þess
að fjölskyldur okkar tengdust
enn frekar. Samverustundirnar
urðu margar og skemmtilegar.
Eftir stúdentspróf vorum við
félagarnir samferða í gegnum
viðskiptadeild HÍ.
Á háskólaárunum vann Gulli
ýmis störf. Að námi loknu hóf
hann störf hjá Útflutningsmið-
stöð iðnaðarins, en meirihluti
starfsævi hans var hjá Mjólkur-
samsölunni. Hann var í upphafi
ráðinn fulltrúi forstjóra, síðar
framkvæmdastjóri en árið 1979
tók hann við starfi forstjóra MS
og gegndi því í áratugi, eða þar til
hann fór á eftirlaun. Starfsferill
Gulla var farsæll, hann var góður
stjórnandi og sýndi frumkvæði
og útsjónarsemi í starfi sínu. Í
hans tíð voru höfuðstöðvar MS
byggðar á Bitruhálsi og hann átti
stóran þátt í að auka vöruval
mjólkurafurða meðan hann
gegndi forstjórastarfinu.
Gulli var „strax-maður“; hann
hafði enga þolinmæði í að láta
ógert það sem hægt var að gera
strax. Hann var einnig mikill
hrakfallabálkur og gæti ég skrif-
að margar skemmtilegar hrak-
fallasögur af honum sem við rifj-
uðum oft upp og hlógum að, en ég
læt það ógert að sinni.
Gulli var mikill keppnismaður
og harður stuðningsmaður Vals
og spilaði með þeim á yngri árum.
Mér eru í fersku minni þau skipti
þegar við fórum á völlinn ásamt
Björgvini föður hans og bróður,
hve þeim feðgum varð oft heitt í
hamsi og sérstaklega ef Fram,
mitt lið, var að vinna. Er það lík-
lega eina ósætti okkar því eins og
stundum gerðist í þá daga, að
Fram var með yfirhöndina, þá
var betra fyrir mig að sitja á öðr-
um bekk. Blessunarlega vorum
við báðir Man.United-menn og
fórum ávallt vel yfir gang og úr-
slit þeirra leikja, allt fram á síð-
asta dag.
Skákin hefur einnig verið fyr-
irferðarmikil hjá okkur félögum
og á reglulegum skákkvöldum
gömlu skólafélaganna úr HÍ bar
Gulli oftast sigur úr býtum. Menn
fóru sáttir heim að afloknu skák-
kvöldi ef þeir unnu Gulla en það
gerðist ekki oft. Enda hafði Gulli
alist upp við skák í föðurhúsum
og þeir feðgar tefldu mikið á
meðan Björgvin faðir hans lifði.
Við kveðjum nú góðan dreng
og náinn vin sem síðustu ár hefur
tekist á við áföll og veikindi af
æðruleysi með keppnisskapið,
húmorinn og viljastyrkinn að
vopni. Eftir standa dýrmætar og
góðar minningar af margra ára-
tuga vinskap, fjölskyldukvöldum,
jólaboðum, veiði- og skemmti-
ferðum, hrakföllum, skákkvöld-
um og öðrum dásamlegum sam-
verustundum.
Við Bryndís og börnin okkar
vottum dætrum, tengdasonum,
barnabörnum, systur og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Hvíl í friði minn kæri vinur.
Halldór Vilhjálmsson.
Nú hefur Guðlaugur Björg-
vinsson, pabbi æskuvinkvenna
minna, kvatt þessa jarðvist. Fyr-
ir 9 árum lést Þórunn Hafstein
eiginkona hans og langar mig að
minnast þeirra hjóna. Fyrir nær
45 árum fluttumst við fjölskyldan
í Vesturberg 131 en Gulli, Þórunn
og dætur bjuggu þá í Vesturbergi
121. Eignuðumst við þar góða
vini sem fylgt hafa okkur alla ævi.
Vorum við Ingunn systir fasta-
gestir á heimilinu og var þar ým-
islegt brallað. Minningar þar sem
Gulli, Þórunn og dæturnar buðu
okkur með í fallega bústaðinn
þeirra í Grímsnesinu, jólaböllin,
skíðaferðirnar í Bláfjöll og ísbílt-
úrarnir í Emmessís á Laugavegi
eru ógleymanlegar og einnig all-
ar skemmtilegu veislurnar í Vest-
urbergi þar sem við kynntumst
fjölskyldu þeirra og vinum. Gulli
og Þórunn voru með stórt hjarta
og styrktu stóra sem smáa og
voru ófáir happdrættismiðarnir á
ísskápnum í eldhúsinu. Gulli og
Þórunn voru einstaklega falleg
og glæsileg hjón og geymi ég
mynd af þeim hjónum úr brúð-
kaupi okkar Sigga þar sem sem
þau dönsuðu svo fallega og sam-
stíga svo eftir var tekið. En nú er
Gulli floginn inn í eilífðina og ég
veit að Þórunn hefur tekið á móti
honum með útbreiddan faðminn.
Ég þakka Gulla og Þórunni fyrir
minningarnar og góðvildina.
Elsku Ásta, Hildigunnur, Þór-
unn, Erna, fjölskylda Gulla og
vinir megi góður guð styrkja ykk-
ur í sorginni.
Hvíl í friði.
Linda Ásgeirsdóttir.
Í dag er kvaddur hinstu kveðju
Guðlaugur Björgvinsson, fyrr-
verandi forstjóri Mjólkursamsöl-
unnar. Guðlaugur hóf störf hjá
Mjólkursamsölunni í Reykjavík
1. desember 1973 sem aðstoðar-
maður forstjóra. Guðlaugur varð
framkvæmdastjóri í byrjun árs
1975 og var ráðinn forstjóri
Mjólkursamsölunnar frá 1. jan-
úar 1979.
Því starfi gegndi hann til árs-
ins 2005 þegar Mjólkursamsalan
og Mjólkurbú Flóamanna voru
sameinuð. Frá þeim tíma starfaði
Guðlaugur sem framkvæmda-
stjóri og í framhaldinu annaðist
hann ýmis verkefni sem tengdust
framkvæmd sameiningar fyrir-
tækjanna. Þeim viðfangsefnum
sinnti hann allt þar til hann lét af
störfum. Guðlaugur átti langan
og glæsilegan starfsferil hjá
Mjólkursamsölunni, þar af sem
forstjóri í 26 ár. Frá því Guðlaug-
ur kom til starfa hjá fyrirtækinu
sem ungur maður og allt til þess
tíma er hann lét af störfum leiddi
hann fyrirtækið í gegnum mikið
breytingaferli. Þar má nefna
uppbyggingu nýrrar starfsstöðv-
ar fyrirtækisins á Bitruhálsi.
Hann lagði mikla áherslu á
ímynd fyrirtækisins og nauðsyn
þess að efla vöruþróunar- og
markaðshugsun innan þess. Í því
verkefni var Guðlaugur bæði
hvatamaður og þátttakandi, en
þessir þættir voru afgerandi í
þeim árangri sem Mjólkursam-
salan náði á þessu sviði.
Auk forstjórastarfs Mjólkur-
samsölunnar gegndi Guðlaugur
ýmsum trúnaðarstörfum í mjólk-
uriðnaði. Hann var varaformaður
stjórnar Samtaka afurðastöðva í
mjólkuriðnaði frá stofnun þar til
hann lét af störfum sem forstjóri,
jafnframt var hann um skeið
fulltrúi mjólkuriðnaðarins í verð-
lagsnefnd búvara.
Í öllum þeim skipulagsbreyt-
ingum í mjólkuriðnaðinum sem
fram fóru á síðari hluta starfsfer-
ils Guðlaugs kom einnig vel í ljós
hversu heilsteyptur maður Guð-
laugur var. Hann breytti ávallt á
þann veg að heildarhagsmunir
bænda og fyrirtækis þeirra, sem
honum var treyst fyrir, væru í
fyrirrúmi. Þó svo erfitt væri að
taka ákvarðanir um breytingar
og einnig erfitt að fylgja þeim eft-
ir, þá lagði Guðlaugur alltaf gott
til á þeirri vegferð og hugsaði um
hagsmuni annarra. Það ber að
þakka og er virðingarvert.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund kallast fram margar minn-
ingar okkar samferðafólks Guð-
laugs frá langri ferð – minningar
um þann drenglynda og háttvísa
mann sem hann var. Við vottum
fjölskyldu Guðlaugs samúð okk-
ar.
Fyrir hönd stjórnar og starfs-
fólks Mjólkursamsölunnar,
Pálmi Vilhjálmsson
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MAÍ 2021
Elsku vinkona,
Ólafía Kristín, eða
Lúlla eins og hún
var alltaf kölluð, nú
er komið að kveðju-
stund eftir mikla baráttu við
krabbamein í mörg ár, sem þú
ætlaðir ekki að láta sigra þig, en
svona fór það. Baráttuviljinn
þinn og æðruleysið í þessari bar-
áttu var mikið. Mikið er ég þakk-
lát fyrir að geta kvatt þig á
sjúkrahúsinu með faðmlagi og
blómum, elsku Lúlla.
Nú ertu komið til englanna
þinna eins og þú talaði oft um
litlu börnin ykkar sem þið misst-
uð svo ung. Lífið hjá þér, elsku
Lúlla, var ekki auðvelt, sorgin og
veikindin bönkuðu oft á dyrnar
hjá þér. Þú stóðst þig eins og
hetja í öllum þeim verkefnum
sem þér var úthlutað, sem okkur
finnst ekki alltaf sanngjarnt.
Lúlla var glaðvær, hlý, barn-
góð, traust og duglega kona og
gestrisin með eindæmum. Lúlla
Ólafía Kristín
Sigurðardóttir
✝
Ólafía Kristín
Sigurðardóttir
fæddist 11. mars
1957. Hún lést 16.
apríl 2021. Útför
Ólafíu Kristínar fór
fram 29. apríl 2021.
var mikill fagurkeri,
heimilið þeirra fal-
legt með blómum,
ljósum og fallegum
hlutum. Við Lúlla
kynntumst hér á
Sauðárkróki upp úr
1975 þegar Lúlli og
Steini, eiginmenn
okkar, unnu saman
sem trésmiðir á
Hlyn og þeir vinna
hjá sama fyrirtæki í
dag. Vinskapur myndaðist strax
á milli okkar og hefur ekki borið
skugga á. Margar góðar minn-
ingar eru frá þeim tímum, vina-
hópurinn hittist reglulega yfir
kaffibolla eða með glens og gam-
an um helgar. Þá var heimsins
tími til að hittast hjá unga fólkinu
og lífið framundan. Lúlla, ég hef
ekki orð yfir það að geta ekki kíkt
í kaffi til þín, elsku vinkona, við
gátum spjallað um allt og við átt-
um margt sameiginlegt, t.d.
þennan vágest, krabbann.
Elsku Lúlla, við kveðjum þig
með miklum söknuði og trega, en
með þakklæti í huga að eiga þig
sem vinkonu. Hvíl í friði og takk
fyrir allt.
Lúlli, Friðgeir og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur.
Hrefna og Þorsteinn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SVAFA GÍSLADÓTTIR,
Dvalarheimilinu Hlíð,
Akureyri,
lést á Hlíð mánudaginn 26. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og sérstakar þakkir fær starfsfólk
Víðihlíðar fyrir frábæra umönnun.
Anna H. Skarphéðinsdóttir Ingimundur Kjartansson
Vigdís Skarphéðinsdóttir Vilhjálmur Baldvinsson
Brynja Skarphéðinsdóttir
Elín Skarphéðinsdóttir A. Páll Eiríksson
ömmu- og langömmubörn