Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.05.2021, Blaðsíða 8

VIÐTAL
8 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.5. 2021
V
estast í Vesturbænum, á elleftu
hæð með útsýni yfir alla borgina,
býr hin glaðlynda og eldhressa
Hulda Emilsdóttir. Hún tekur
brosandi á móti blaðamanni og
býður inn á fallegt heimili. Á vegg í anddyri blasa
við myndir af börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum, sem búa öll í Bandaríkjunum þar
sem Hulda bjó í rúma hálfa öld. Þó er ekki að
greina vott af hreimi eftir öll þessi ár ytra. Blaða-
maður byrjar á að minnast á aldurinn; að hún sé
rúmlega níræð, en Hulda maldar í móinn.
„Ég er að verða 19 ára í ágúst. Já, eða 91
árs. Ég segi frekar nítján, það er miklu betra,“
segir hún og skellir upp úr.
Syngjandi frá þriggja ára aldri
Hulda segist alveg geta hugsað sér að verða
aftur nítján.
„Þá var ég einmitt að klára Verslunarskól-
ann,“ segir Hulda en hún sleit barnsskónum á
Eskifirði þar sem hún er fædd. Faðir hennar
var sýsluskrifari fyrir austan og leysti af sem
sýslumaður þegar þess þurfti.
„Pabbi fór á Alþingishátíðina á Þingvöllum
árið 1930 og mamma hefði farið með en hún
var ófrísk af mér,“ segir hún kímin.
Þegar Hulda var tíu ára gömul flutti fjöl-
skyldan til Reykjavíkur en systkinin voru fjög-
ur og er Hulda ein eftir á lífi.
„Ég man að þá var svo lítið um tré í borginni
en nú er allt svo fallegt og gróið.“
Hulda byrjaði í tónlist strax um tólf ára ald-
urinn. Faðir hennar hafði þá beðið skipstjóra á
„einum af Fossunum“, eins og Hulda orðar
það, að kaupa fyrir sig gítar í Danmörku. En
það var upphaflega eldri systir hennar Bryn-
dís sem átti að læra á gripinn.
„Hún lærði ekki á hann en það gerði ég hins
vegar. Ég söng líka alltaf mikið; var farin að
syngja fyrir fólk þriggja ára. Ég var með
svona góða altrödd,“ segir Hulda.
Eftir Verslunarskólann árið 1949 hélt Hulda
út í heim og fór til Bergen í Noregi þar sem hún
fékk vinnu á skrifstofu. Þar vann hún í tvö ár.
„Það var dásamlegt ævintýri. Ég vann þarna
við bókfærslu og fannst hún létt miðað við það
sem kennt var í Verslunarskólanum. Pabbi vildi
að ég kæmi heim eftir tvö ár en vinnuveitandinn
vildi alls ekki missa mig. Ég gerði allt á skrifstof-
unni, þótt ég væri ung. En ég fór samt heim.“
Hulda segist ekki hafa náð sér í mann í Nor-
egi, þótt einn vonbiðill hafi þó verið þar.
„Ég hefði getað gifst honum Rolf í Bergen
en mér fannst hann ekki nógu menntaður fyrir
mig. Hann spilaði á gítar eins og ég og við vor-
um alltaf að spila saman. Hann var listamaður
en hafði ekki lært ensku og mér fannst það
svolítið lélegt,“ segir hún og hlær dátt.
Vont skap einu sinni á ævinni
Eftir heimkomuna frá Noregi fékk Hulda
vinnu sem einkaritari Sveins Björnssonar, for-
seta Íslands.
„Það var ljómandi starf. Skrifstofur okkar
voru í Alþingishúsinu og allir sem komu til
hans fóru fyrst í gegn hjá mér. Sveinn var ynd-
islegur. Eitt af því sem hann kenndi mér var
hvar ég ætti að tína aðalbláber, og það var á
Vestfjörðum. Ég fór þangað þegar ég var ní-
ræð í fyrra en hafði aldrei farið áður,“ segir
hún.
Hulda vann hjá forsetanum frá 1950 til 1952
og sinnti bréfaskriftum til útlanda fyrir Svein,
alveg þar til hann lést í janúar árið 1952.
„Ég skrifaði oft skeyti til þjóða þegar þau áttu
þjóðhátíðardag og einnig tók ég á móti erlendum
þjóðhöfðingjum. Þeir komu alltaf í gegn hjá
mér,“ segir Hulda og segist hafa farið í heimsókn
til núverandi forseta, Guðna Th. Jóhannessonar,
því hann hefði viljað heyra um forvera sinn.
„En þegar hann fór að spyrja mig, mundi ég
ekki allt því ég fékk blóðtappa þegar ég var 83
ára og nú á ég stundum erfitt með að muna
nöfn. Ég hefði nú átt að deyja en þeir vildu
mig hvorki þarna uppi né niðri,“ segir Hulda
kímin.
„Minnið fór aðeins, sérstaklega hvað varðar
nöfn og sumar minningar. Svona er það þegar
maður verður veikur. En ég er aldrei í vondu
skapi,“ segir Hulda og viðurkennir þó að hafa
einu sinni farið í vont skap.
„Það var eitt sinn í Ameríku þegar ég hafði
útbúið voðalega fínan hádegisverð fyrir fjöl-
skylduna að maðurinn minn Jóhann spurði
hvort það væri ekki hægt að fá kaffi. Ég lamdi
svoleiðis í borðið. Pabbi var þarna líka í heim-
sókn og fannst þetta fullmikið, en þá skamm-
aði ég hann líka. En ég hef ekki verið í vondu
skapi síðan, ekki einu sinni eftir blóðtappann
þegar ég gat ekki gengið.“
Þegar Hulda var á þrítugsaldri söng hún
víða um borg og bý, meðal annars í óperukór
Þjóðleikhússins.
„Við Teddý, skólasystir mín, sungum líka úti
um allt land í revíum,“ segir hún en Teddý
heitir fullu nafni Sigríður Theódóra Guð-
mundsdóttir. Þær stöllur tala saman í síma
daglega, alltaf klukkan eitt.
„Við sungum mikið í Sjálfstæðishúsinu; þar
voru alltaf revíur. Við kölluðum okkur Blá-
klukkur og vorum í þessu í mörg ár. Og aldrei
rifumst við,“ segir Hulda.
Hulda flutti heim til Íslands
fyrir nokkrum árum eftir að
hafa búið í Bandaríkjunum í
yfir hálfa öld. Hún kennir oft
fólkinu í blokkinni að spila á
úkúlele og þau syngja saman
við undirleik Huldu.
Morgunblaðið/Ásdís
„Ég er alltaf til í allt“
Hulda Emilsdóttir er á tíræðisaldri en spilar enn á gítar og úkúlele og syngur með. Hún hefur komið víða við á langri ævi,
en lengst af bjó hún í Bandaríkjunum þar sem hún vann fyrir sér með söng og gítarleik fyrir kokteilþyrsta gesti.
Hulda þakkar háum aldri jafnaðargeðið, en hún segist aðeins einu sinni á ævinni hafa reiðst.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’
Ég var alltaf að syngja í voða
fínum einkaklúbbi í miðbæ
Houston. Ég söng bæði með
hljómsveit og eins söng ég ein-
söng með gítarinn minn. Ég man
að eitt sinn þá sé ég tvo menn
koma gangandi og annar þeirra
er Ross Bennet, sem var banka-
stjóri í sömu byggingu og klúbb-
urinn. Hann varð svona hrifinn
af þessari íslensku stúlku.