Skólablaðið - 01.11.1973, Blaðsíða 15

Þriðja atriðip, sem hann nefndi,
var um mannfjölda. í kommunista-
ríkjum væru um 1000 milljónir, í
vanþróuðu ríkjunum um 700 milljónir
en í auðvaldslöndunum aðeins um 600
milljónir manna. Þarna væri augljós
aflsmunur, kommúnistum í hag. Aðeins
þyrfti að vekja þjóðir þriðja heimsins
til byltingarsinnaðrar vitundar, skil-
nings á misskiptingu auðæva og hvernig
það gæti varpað oki arðránsins af sér.
Hann taldi, að menntamenn þriðja heim-
sins myndu fljótlega snúast til fylgis
við byltinguna. Einnig myndi frelsis-
baráttQ nýlendanna, sem þegar væri
hafin, ekki ljúka með sjálfstæði, sem
aðeins yrði til á pappírunum.
Maó taldi, að baráttuna þyrfti að
hefja sem fyrst, því eftir því sem
frá liði, yrði andstaða borgaranna
sterkari. Af sömu orsökum myndi
verða mikilvægt fyrir þriðja heim-
inn og þjóðir hans að fá stuðning
sósjalísku ríkjanna. Samt sem áður
væri sigur sósjalismans öruggur, því
að vaxandi hörku borgaranna yrði
mætt með síaukinni andstöðu af hálfu
alþýðunnar.
Varðandi hernaðartækni sagði Maó,
að baráttan skyldi ekki miðast við
eina stórorustu, heldur skyldi notuð
„mann fyrir mann" aðferðin, sem reyn-
st hafði mjög árangursrík í Kína.
Sovétmenn vildu lítið gera ur breyt-
ingu valdajafnvægisins. „Það er
aldrei hægt að segja hver hlutföllin
eru á hverjum tíma", sagði Kruschef..
Einnig töldu þeir, að ef stefnu Kín-
verja væri fylgt, yrði hætta á heims-
s^yrjöld. „Stjórnendur Sovétríkjanna"
mátti lesa í ri
þessum tíma,
Bandarísku þjóð
að utrýma henni
þrældóm. Þeir.
þróun rpála verð
þeirra og vænti
setja allt, sem
hættu í þeim ti
fyrir óhjákvæmi
thm ríkispressunnar frá
ilja ekki berjast gegn
inni. Þeir reyna ekki
eða hneppa hana í
eru fullvissir um, að
i samhljóða óskum
ngum. Hvers vegna að
við höfum byggt upp í
lgangi einum að flýta
legum sigrum?"
Þaö sama ár boðuðu þeir stefnu, sem
kölluð hefur verið endiírskoðunar-.
stefnan. Nafnið kemur til af.því, að
hón er frávik frá þeirri stefnu, sem
Lenin hafði fyrr boðað. Samkvæmt end-
urskoðunarstefnunni ber að koma á
sósjalisma í öllum löndum, en á frið-
samlegan hátt. Sovétríkin eiga að
verða mikið fyrirmyndarríki, ríki
allsnægtanna. Við það mun alþýða
auðvaldsríkjanna sjá yfirburði sós-
jalismans, hins sósjalíska hagkerfis,
og gera af þeim sökum byltingu í
eigin landi. Þetta krafðist að
mati Sovétmanna góðrar sambuðar við
öll lönd, þar á meðal auðvaldsheiminn.
Friður var höfuðskilyrði fyrir stöðugri
hagþróun. Einnig var það gagnstætt
höfuðmarkmiðinu, og myndi tefja fyrir
að ná því að st.yðja mikið alþýðu ann-
arra landa með fjáraiistri og óhóflegri
tækniaðstoð.
Um þessar tvær stefnur urðu miklar
deilur. En það var ekki fyrr en
árið 1960, að Sovétmenn reyndu með
efnahagsþvingunum að fá Kínverja til
að aðhýllast sína stefnu. Hættu þeir
allri tækniaðstoð við Kínverja og
tóku fyrir flutninga á vélum og véla-
hlutum til landsins. Þetta var mikil
blóðtaka fyrir Kínverja, því áð þarna
var um að ræða miklar framkvæmdir við
byggingu bæði verksmiðja og orkuvera.
En annað eins hafði gerzt í Kína.
Þeir létu þetta ekki hafa 'ne'in
áhrif á stefnu sína, og var fram-
kvæmdunum lokið af landsmön'num
sjálfum, þremur- árum seínna.
Á arunum 1957 og '58' gerðu Kín-
verjar mikilvæga breytingu á
stjórnarfarinu í landinu. Stofnaðar
voru þusundir samvinnuhéraða og hafði
hvert þeirra um sig ýfirleitt nokkra
tugi þusurida íbua. Þau fengu að mestu
leyti sjálfsstjórn í s.ínum . sérmálum.
Hafa margir talið, að með þessu ha.fi
Kínverjar komist stigi framar Sovét-
mönnum í þróun sósjalismans.
Á alþjóðaþingi sósjalista I Mos-
kvu árið 1960, voru utanríkismálin
sérstaklega tekin fyrir. Meirihluta-
fylgi við stefnu Kínverja fékkst að-
eins hjá Albönum. En í sendinefndum
annara landa þ.á.m. Sovétríkjanna,
voru hópar, sem studdu Kínverja, og
voru þeir fjölmennari, en gert hafði
verið ráð fyrir. Hér með var ljóst,
að fljótlega myndi til skara skríða
með löndunum. Á alþjóðaþingi í Mos-
kvu, 1961, byrjaði Krúschev í setn-
ingarræðu sinni að fordæma Albaníu og
Hoxha formann. Kínverjar litu á þetta
sem ódulda árás á sig, og fóru Chou
En-Lai og aðrir fulltrdar þeirra því
við svo buið heim, og var þar vel
fagnað. Eftir þetta var ekki um að
ræða samræmingu í utanríkisstefnu
Kína og Sovétríkjanna.
Þrátt fyrir þetta hélt Chou En-
Lai því fram, að löndin væru enn
sameinuð á hernaðarsviðinu, árás á
annað landið yrði álitin sem árás á
hitt landið. Þau orð féllu niður
ómerk, þegar Sovétmenn tóku að veita
Indverjum hernaðaraðstoð, meðan að
landamæradeilur Indverja og Kínverja
voru enn óútkljáðar. Það var árið
1963. Síðan hefur samkomulagið farið
síversnandi.
I lok síðasta áratugs var Menn-
ingarbyltingin svonefnda gerð í
Kína. Var henni fyrst og fremst
ætlað að uppræta endurskoðunar-
stefnuna í landinu. Þá var þeim
Lin Shao-Chi, „Krúschev Kína", og
fylgismönnum hans steypt af stóli,
en kenningar Maós formanns urðu enn
viðurkenndari en áður. Var Menn-
ingarbyltingin því undirstrikun á
andstöðu Kínverja við endurskoðun-
ars tefnuna.
Með öðrum orðum: Þeir afneituðu
gersamlega þeirri þróun, sem er
orðin á Vesturlöndum, og Sovétmenn
hafa í æ ríkari mæli tileinkað sér..
Fyrir bætt efnahagsleg kjör átti
maðurinn ekki að þurfa að gjalda
með því að verða aðeins feitur þræll
í sálarlausu þjóðfélagi.

REYKJAVlK, 24.10.'73
HELGI SIGURÐSS0N
irkick*ick*kicick-k-k+-k-k**
DÚFURNAR FLJÚGA
I einni af hinum glæstu turnspírum
Kremlar bjuggu tugir dúfa.Dúfurnar
voru allar hvítar að lit og í hjarta
sínu mjög elskulegar.En þær höfðu þá
óskaplegu náttúru að vera á sífellu flugi
frá samastað sínum niður á Rauða torg.
á Rauðatorginu spásséruðu þær, átu af
því sem af draup og fóru jafnvel í smá
trim úpp á Lenín.
Ein dúfanna hét Dúanoff.Dúanoff litli
(þetta var strákpjakkur) var á gelgju-
skeiðinu og því haldinn óskaplegum
þráa.Það var því ekki sjaldan sem hinar
dúfurnar þurftu að eyða sínum dýrmæta
tíma í óvitann Dúanoff.
/
★
★
*
*
¥
¥
\
0, þú útvörður vestrænnar menningar
sem verndar oss öll frá hættunni
úr austri
þú boldgetinn andi Heimdallar
Oðins og Þórs,
sýndu oss þinn ómælanlega mátt
er þú situr kaldur og svipbrigðalaus
við stýrið á þínum 8 gata Sleipni
og þeysir í Austurveg að berja
rússneska þursa.
Johann Van Hekkenfeld
é-c

-K
★
★
*
*
*
¥
¥
¥
Dag nokkurn vildi Dúanoff heita Jósef
og spurði því Kamenoff gamla hvort
honum þætti ekki nafnið fallegt.En sá
gamli fékk þá svo gífurlegt hóstakast
að lá við að hann dytti fram af. Lapinsky
sá strax hvers kyns var og kom æðandi
(svo hratt að beann varð að einu hvítu
striki) og'hrópáði að ef hann léti
hlutina svona óheflaða út 'úr sér, hlyti
hann að vera sarplaus.
"Sjálfur sarplaus "sagði Dúanoff. Svo
var ekki ,meira með það, En skömmu
sáðar bárust sérkennilegar, en^ þó-gamal-
kunnar, drunur upp i turninn.Það var
ekki fjarri lagi að þær líktust langv-
arandi lófaklappi.Þegar þessar drunur
höfðu staðið í þó nokkurn tima og
virtust ætla að ágerast var Dúanoff
nóg boðið.Hann klauf loftið og flaug
niður á Rauðó.Þar spókaði hann sig og
naut sólar og annarra lífsnauðsynja.
Allt i einu kom hann auga á unga
stúlku bak við rósarunn.En þessi stúlka
hafði alls engan rósamunn.Hún hafði
illa tungu og Dúanoff heyrði hana hvísla
að manni í rykfrakka:"Þessi er sarplaus."
Um leið og maðurinn öskraði:"Hvílíkt
ábyrgðarleysi", fann Dúanoff eitthvað
læðast um fót sér.Svo var hann fastur.
Það varð hlutskipti Dúanoffs að lenda
í dúfnakofa.En það var sko alls ekkert
leiðinlegt.Þar voru margar deildir með
alla vega litum dúfum og krókar með
alla vega prikúm.Flestar dúfurnar voru
eins þráar og Dúanoff eða jafnvel enn
verri og þess vegna fannst honum helvitis
fjör.En það versta var að gömlu turn-
spírudúfurnar létu hann aldrei í friði.
Þær komu á gluggana og skipuðu honum heim.
Til þess að losna, yrði hann aðeins að
fara með lykilorðin sem hann lærði þegar
hann var ungi.Það var ekki fyrr en þær
höfðu lofað honum að heita Jósef,að hann
varð tiltækilegur."Ó gí dóg"sagði hann
og svo hóf hann upp raust sína og öskraði:
(H 3JiMtWEIl
ÖflMt!
- Og dúfurnar flugu.-
"Leó Tolstoj,24.nóvember 1973-