Huginn - 01.12.1938, Blaðsíða 13

11
hún elskaði hann, en hún þorði það ekki.
Það var bezt, að hún ætti d.ra'uininn sinn
ein.
Hún grúfir sig niður í grasið og græti|u?
litla stund, henni finnst sem lífsgleði
sín og hamingja hafi farið með honum og
sé týnd að fullu. En hvað dugar að gráta
þetta?
Mátti hún ekki alltaf vita, að Ásgeir
gat aldrei orðið annað en draumur fyrir
henni? Jú, hún vissi það. ^ar ekki fremur
ástæða til aö gleðjast? Hann hafði skilicf
eftir hjá henni minningu, minningu, sem
er eins hrein og saklaus eins og döggin,
sem glitrar á grosunum í kringum hana.
Það féll enginn skuggi á mynd hans.
^au höfðu ekki nálgast hvort annað svo
mikið, að hið hrjúfa og óviðfeldna, sem
kynni að leynast með honum, kæmi í ljós.
hað var^aðeins hið fagra,^góða og göf-
uga,ysem hún hafði kynnst hjá honum. Og
það átti hún. Það var nú dýrasta perlan í
sál hennar. Hvað átti hún að gera? Átti
hún að reyna að gleyma honum, þurka mynd
hans burt úr huga sínum? Hei, hún^gat þaðl
ekki, hún ^at ekki gleymt fyrstu ástinni
sinni og hun kærði sig heldur ekki um þaðl.
Hún stendur á fætur og gengur í hægðuir
sínum heim á leið. Hún^finnur ekki lengur
til þreytu og algerð ró ríkir í huga
hennar. Það er eins og næturkyrrðin, sem
ríkir yfir landinu, hafi einnig verkað á
tilfinningar hennar.
^Enginn vindblær hreyfir sig, döggin
grúfir á blémunum og fuglarnir sofa, hún
vakir ein í hinu volduga ríki náttúrunnar.
Hún segir upphátt, gagntekin af friði:
"Vinur minn, hvert sem þú ferð, og þótt þú
gleymir mér, þá man ég þig alltaf og uni
mér við minninguna um þig, þegar kuldi
og skilningsleysi steðja að sal minni.