Dagrenning - 01.09.1939, Side 17

DAGRENNING 375
ekki gaman aS fá hann fyrir
næturgest.
Aftur á móti var orðbragð
hans að öðru leiti mjög kát-
legt, einkum er hannlýsti sín-
um miklu mannkostum, er
hann kvað sig hafa þegið í
vöggugjöf. Eitt af vanavið-
kvæðum hans, þá er ókunn-
ugir spurðu hann að heiti
og ætt, var þetta:
“Hver ert þú fávísi, sem
ekki þekkir laga-Finn úr
Húnaþingi að sönnu minsta
barnið Húnvetninga, en þó
stærsta tröliið!”
Á efri árum fór Finnur
eitt sinn til Reykjavíkur.
Sagði hann svo frá síðar, að
hann hefði gengið um borgina
í sínum vana búningi, bæði
um skófatriað og annað, og
við þriggja daga dvöl hefði
hann kynst öl!u stórmenni í
borginni. Þá hefði Klemens
Jónsson landritari sagt við
Hermann Jónasson frá Þing-
eyrum:
“Eigið þið Húnvetning-
ar marga aðra eins menn og
Friðfinn Jónsson frá Stóru-
Giljá?”
En Hermann svaraði því
fljótt og neitandi.
Sem dæmi um dramb-
semi Finns skal hér skýrt
frá einu atriði.
Finnur kom í bæ í
Skagafjarðarsýslu í foraðs-
veðri og fannfergi. Bað hann
þar gistingar. Var hann fann-
barinn og illa tií reika, og
hafði fulla þörf húsaskjóls.
Honum var boðið inn og vísað
til sætis nærri eldstó, og
skyldi hann þar sitja þangað
til þiðnuðu vásklæði hans.
Þegar Finnur var nýsestur.
varð hann þess var, að rúmið
bygði vinnukona, sem bóndi
hafði getið barn við.
Varð Finnur þá afar reiður
og spratt honum sviti á enni.
Stökk hann á fætur, hvtsti
augu á bónda cg kvaðst ekki
hafa komið þar inn til þess
að sitja á hóru-rúmi. Þótti
honum sem sjer hefði verið
sýnd svo mikil lítilsvirðing
með þessu, að hann rauk úc í
hríðina og lá úti um nóttina,
Seinna sagði hann svo frá,
að þá nótt rnyndi hann versta.
Þó kvaðsthann þá hafa ögrað
náttúrunnar öflum og sagt;
“Blása máttu betur,
Finnur þolirmeira!”
Þá var og eitt af