Dagrenning - 01.04.1942, Blaðsíða 12

^itbsí Aníií.
tír«wsr»xí)®®
Hann teiknar eig-in ásýnd
á elmblóm fögur, smá.
Hann lætur sér það lynda
þótt leiki reg"n unt hrá,
hann veit sá lífsins vökvi
mun verma lim og rót;
Hann vekur blóma barnið,
og blæs því undir fót.
Hann lífgar fjölan frjóang,
og færir upp á við.
Þeint gefur gróðrar magnið,
sem girnist hærra svið.
Og alt sem anda bærist,
um hann vitni ber,
hans lifa Ijósa frækorn
líka í þér og mér.
Svo kemur vorið væna
með von, sem léttir geð,
og allir þeir sem unna,
yrkja rósa beð,
Þótt frost og héla hylji
hæðir, lautir, börð;
Guðs andi gróðursetur,
grið á vora jörð.
YNDO.