Heilsuvernd - 01.06.1975, Síða 11

BJÖRN L. JÓNSSON LÆKNIR
Um lyfjanotkun
Erindi flutt á fundi í NLFR 22. april 1975.
Náttúran besti læknirinn
Frá örófi alda hafa menn og dýr átt í höggi við sjúkdóma.
Hjá dýrum hefir að sjálfsögðu verið fátt um vamir. Helsta fanga-
ráð þeirra er í því fólgið að hætta að neyta matar, enda er eitt
fyrsta sjúkdómseinkenni oft það að matarlyst minnkar eða hverf-
ur með öllu. Okkur mönnunum hættir til að virða að vettugi
þetta aðvörunarmerki náttúrunnar og viljum troða mat í sjúk-
linga til að ,,styrkja“ þá. Dýrin eru ekki eins leiðitöm í þessu
efni, eins og sagan um kjölturakkann Glað sýnir. Morgun einn
hreyfði hann sig ekki úr bóli sínu og lá þar í níu daga án þess
að bragða mat, sem til hans var settur, og leit varla við drykkj-
arvatni. í lok níunda dagsins lapti hann svolítið vatn og labbaði
út í hlaðvarpann og nartaði í græn blöð. Daginn eftir fór hann
að nærast, og á þriðja degi var hann orðinn fullfrískur. Enginn
vissi hvað að honum var, því að dýralæknir var enginn nálægur.
Slík dæmi eru fjölmörg, m.a. af hundi, sem hafði kúpubrotnað
og var ekki hugað líf en náði fullri heilsu á tveimur vikum.
Frægasti læknir fomaldar, Grikkinn Hippókrates, sem kallaður
hefir verið „faðir læknisfræðinnar“ og var uppi á fimmtu öld fyrir
Krists burð, taldi náttúruna besta lækninn, þ.e lækningamátt
líkamans sjálfs. Þennan græðandi mátt væri hægt að efla með
heilnæmri fæðu og ýmsum styrkjandi ráðum, svo sem bökstrum
o.fl., enda stöfuðu flestir sjúkdómar af röngum lifnaðarháttum.
Eitt aðalboðorð hans í sambandi við lækningar var fólgið í orð-
unum „engu spilla“, sem á latínu heitir „nihil nocere“ og lækna-
nemum hvarvetna í heiminum er innrætt sem meginregla allra
HEILSUVERND
59