Öldin - 01.03.1935, Síða 9

Ö L D I N
7
Kristján
Guðlaugsson :
Ljóðið
um Jón.
(Tileinkað vini minum,
templaranum).
Jón hét maður,
Jón átti konu,
töfrandi dætur
og tápmikla sonu.
En konugarmurinn
sifellt svekkti ’ann,
svallaði um nætur
og hrjáði og blekkti ’ann.
Svo hegrði ’ann pískrað,
er hann var á ferli:
„Þarna er Jón gamli
úti á erli,
með bannlagastaglið
og bindindisþrefið,
útstandandi augun
og uglunefið.“
Jón var einn þe.irra
eiginmanna,
sem altaf biðja,
en aldrei banna.
Það stoðaði lítið,
þótt yrði ’ann argur,
konan var hamramur
heiftarvargur.
Börnin á götunni
æptu á ’ann:
„Sko, litla karlinn,
nei, komið að sjá ’ann.“
Öllum fannst hann
svo undarlegur,
geðillskufullur
og gáfnatregur.
Jón var fróður
í fornum gögnum,
en konan gleypti
við gróusögnum.
Hann var Ijótur,
en hún var fögur,
hann dáði rímnr,
hún danskar sögur.
IJfið varð honum
lítils virði,
engin gleði,
en eintóm byrði.
Hann hætti að loka sig
alltaf inni.
Fór út á kvöldum
með konu sinni.
A björtum torgum, -
í skúmaskotum,
hann skoðaði lífið
með heilabrotum;
hann skildi hvað allt
var orðið spillt,
lausung hjá lýðnum
og lífið villt.
Menn tóku’ að skilja ’ann,
menn tóku’ að skjalla ’ann.
Þeir töldu Iiann fróðan,
og töluvert snjallan.
Nú þykir engum hann
undarlegur,
geðillskufullur
né gáfnatregur. (1929).
Eg hefi heyrt, a8 fjarlægðin milli Frí-
kirkjuvegar og SuSurgötu þyki helst til mik-
il milli aöalgatna. Svo mikið er víst, aö víSa
er hún meiri erlendis og jafnvel í nýbyggð-
um borgarhlutum. — Þess má geta, aS Há-
skólaráSiS hefir mótmælt þessari götugerS
á fundi 6. janúar og einnig Stúdentafélag
Reykjavíkur.
Eg held, aS gata þessi verSi öllum til ills,
ef lögð verSur. Hún spillir HáskólalóSinni
stórum, eySileggur TjarnargötuhverfiS meS
dreifSu íbúSarhúsunum, rýrir Tjörnina, verS-
ur dýrkeypt og lítil bæjarprýSi. Er vonandi
aS bæjarstjórn finni betra ráS til þess aS
bæta úr umferS'aþörfinni.