Feykir - 05.02.2020, Blaðsíða 6

afþreyingu ferðafólks og land-
búnaðartengda ferðaþjónustu
samhliða því sem hún stundaði
mastersnám í ferðamála- og
afþreyingarfræðum. Hún var
einnig að temja sín eigin hross
og ala upp börn en sonurinn,
Vignir, fæddist árið 2005. Það
sama ár keyptu þau jörð í Ás-
garði í Viðvíkursveit, byggðu sér
hús og fluttu þangað 2008.
Á þessum tíma var ferða-
málafræðin orðin fjarnám og
segist Hlín hafa saknað þess að
vera ekki meira í mannlegum
samskiptum í stað þess að sinna
nemendum í gegnum tölvur.
„Þá ákvað ég að fara í BS nám
í reiðmennsku og reiðkennslu
á Hólum og einbeita mér að
hestamennsku og það var mjög
góð ákvörðun. Það var bara
frábært nám sem ég lauk 2013.“
Kynntist jóga
í gegnum knapaþjálfun
Það var svo í gegnum knapa-
þjálfun sem Hlín fékk áhugann
á jóga. „Þá var ég aðeins búin
að fikta við jóga fyrir mig sjálfa,
og fannst það mjög gott, en í
gegnum þessa kennslu sá ég
árangur hjá nemendum og þá
áttaði ég mig á því að ég myndi
vilja læra eitthvað meira um
þetta. Þegar ég var fertug og
ekki alveg svona sátt við lífið og
tilveruna á þeirri stundu ákvað
ég að fara í jóganám. Eins og
með Íslandshestamennskuna,
þá vildi ég ekki læra það annars
staðar en í upprunanum og
því ákvað ég að gera það á
Indlandi,“ segir Hlín sem lét
ekki sitja við orðin tóm og fór að
leita fyrir sér. Hana hafði lengi
dreymt um að dvelja við strönd
og fann skóla við ströndina á
sunnanverðu Indlandi. Hins
vegar var skólinn ekki starf-
ræktur þar þá mánuði sem
Hlín komst í frí, í september og
október þegar monsúmtímabilið
er og lítið spennandi að vera
þar á þeim tíma. En þess í stað
var skólahaldið í Nepal þar
sem veðrið er þægilegra þessa
mánuði og fékk námið þar góð
meðmæli.
En hvernig viðbrögð skyldi
þessi ákvörðun hafa fengið?
Hlín segir að vissulega hafi
ferðalagið vaxið mörgum í
Hlín Christiane Mainka Jó-
hannesdóttir er fædd og upp-
alin í Elversberg, litlum bæ í
Suðvestur-Þýskalandi, ekki
langt frá borginni Saarbrücken.
Snemma varð hún gagntekin af
íslenska hestinum en á svæðinu
þar sem hún bjó var talsvert um
íslenska hesta. Ellefu ára gömul
kynntist hún gömlum hjónum
sem áttu íslenska hesta og segist
Hlín hafa orðið eins konar
heimasæta á bænum því hún
hafi dvalið þar öllum lausum
stundum. „Þá var mér strax ljóst
að ég mundi fara til landsins
sem þessi hestur er upprunninn
í og það var frekar snemma
stefnan hjá mér,“ segir Hlín
Það var svo sumarið 1995
þegar Hlín var 19 ára sem
hún kom fyrst til Íslands í
sumarfríinu, svona til að
prófa hvernig henni líkaði
landið. „Og það var bara eins
og heilaþvottur, ég vann hjá
hestaferðafyrirtæki, rétt hjá
Flúðum í Hrunamannahreppi,
fór á Gullfoss-Geysi, bara strax á
öðrum degi, og ég fór Kjöl tvisvar
með stóði og bara náði ekki niður
til jarðar aftur. Svo það var alveg
ljóst að ég mundi vilja koma
hingað aftur. Mig langaði alltaf
að verða kennari og svo langaði
mig náttúrulega að vinna við
hesta en það var bara fjarlægur
draumur í Þýskalandi, allir
kennarar voru þá atvinnulausir
og varðandi hestana, ef þú ert
ekki með eitthvert bakland í
VIÐTAL
Fríða Eyjólfsdóttir
Það er óhætt að segja að miklar andstæður togist á í lífi
konunnar sem er viðmælandi Feykis að þessu sinni. Ung
heillaðist hún af íslenska hestinum sem dró hana frá
heimalandi hennar í fámennið á Íslandi. Síðar á ævinni
kynntist hún jóga og lagði þá land undir fót til
upprunalands þess, hinum megin á hnettinum, til hins
litskrúðuga og þéttbýla Indlands. Nú býr hún á Hofsósi
ásamt börnum sínum tveimur og starfar sem reiðkennari,
er í hlutastarfi við Háskólann á Hólum, rekur reiðskóla
fyrir ferðamenn á sumrin en nýtir þau tækifæri sem gefast
til að sækja Indland heim.
Hlín Mainka, hestakona og jógakennari
hestamennsku, foreldra eða
frændfólk eða eitthvað, þá er
þetta voðalega erfitt. Þannig að
ég hugsaði, kannski er bara fínt
að fara til Íslands, stefna á að
fara í Hóla og sjá svo til hvað
setur. Ég hafði ekki nein sérstök
framtíðarplön í Þýskalandi og ég
var með heimþrá til Íslands eftir
að ég kom hingað fyrst.“
Svo Hlín kom til Íslands
þar sem hún kynntist fljótlega
fyrrverandi sambýlismanni
sínum, Sveini. Fyrsta árið tók
hún í að læra íslensku, vann í
hesthúsahverfi og við að passa
yngri systkini Sveins. Veturinn
1997-98 fór Hlín í Hólaskóla
og tók tamningapróf en svo lá
leiðin aftur suður þar sem hún
lærði fyrst líffræði og síðan
þýsku í Háskólanum og vann
alltaf fyrir sér í hestamennsku
meðan á náminu stóð. Svo lá
leið þeirra til Svíþjóðar einn
vetur þar sem frumburðurinn,
Anna, kom í heiminn árið 2003
og um sumarið fluttu þau í
Hóla.
Þegar Hlín kom hingað
norður bauðst henni vinna í
ferðamálafræðinni á Hólum,
sem þá var diplómanám, og fór
að kenna þar um afþreyingu
í ferðaþjónustu. „Ég var búin
að vinna mikið í hestaferðum
svo þeim fannst fínt að nýta
mig í það. Þennan vetur fórum
við að skipuleggja BA námið í
ferðamálafræði með öflugum
hópi og ég lærði mikið af þeim
um skipulag námsbrautar.“
Eftir að BA námið hófst hélt
Hlín áfram að kenna um
augum, ekki síst móður hennar
sem ekki er mikið gefin fyrir að
fara að heiman. Hún var líka sjálf
svolítið smeik við þetta ferðalag
því þó það að ferðast um Evrópu
sé ekki mikið mál þá hafi þessar
slóðir verið mjög framandi.
„Svo ég hringdi í Anup sem
rekur rafting fyrirtæki hérna í
firðinum og grennslaðist fyrir
um þennan stað í Nepal. Í ljós
kom að hann dvelur í sömu
götu á hverju hausti og var
einmitt að fara þangað þegar eitt
námskeiðið var að byrja. Hann
bauð mér að verða samferða
sér út og við bókuðum okkur
í flug saman. Ég ferðaðist með
honum til Nepal og kynntist
fjölskyldunni hans í Katmandú
og skoðaði borgina í einn dag.
Daginn eftir fórum við til Pokara
sem er 180 km frá Kantmandú
og tók ferðin níu klukkutíma í
bíl. Anup skilaði mér í skólann,
alveg í hendurnar á indverska
kennaragenginu þarna,“ segir
Hlín.
Nú tók við mikið og krefj-
andi nám sem í það heila voru
200 klukkutímar og tekur það
einn mánuð. „Þetta var mjög
Hlín að útskrifast í Rishikesh úr 300 tíma námi.
AÐSENDAR MYNDIR
„Ísland er ávana-
bindandi en það er
Indland líka...“
6 05/2020