Feykir - 06.05.2020, Síða 8

sjálf oft mjög dómhörð á eigin
verk og ég held að andleysið
komi ekki síður til af því að
við rökkum sjálf okkur niður
í höfðinu – en ekki er það
sérlega uppörvandi.
Einhvern tímann var ég
andlaus og ákvað að líta í
gömul dagblöð og rakst þá
á auglýsingu sem ég ákvað
að nota sem innblástur eða
stökkpall eins og það er einnig
stundum nefnt. Textann, sem
er núna orðinn dálítið gamall,
valdi ég úr skissubókinni til
birtingar vegna tengingarinnar
við fuglana, sem birtast hver
á fætur öðrum þessa dagana
og heiðra okkur með nærveru
sinni og hljóðum. Að lokum
vil ég hvetja aðrar skapandi
manneskjur til þess að gera
tilraunir, leyfa sér að skapa
og vera án þess að hugsa um
útkomuna.
Hrafnar
Undirritaður borgar 50 aura
fyrir hvern skotinn hrafn til 1.
maí í vor. Borgunin greiðist
við afhendingu nefjanna (efri
skoltsins).
Heyrt hef ég að margir fuglar
haldi tryggð við maka sinn
ævilangt, til að mynda álftir,
eins og allir vita en þar að
auki hrafnar, æðarfuglar
(sérstaklega kollan), krían
(sem verður tryggari með
árunum) og margir sjófuglar
svo sem lundinn, teistan
og fýllinn. Tjaldurinn stofnar
einnig til langtíma hjúskapar.
Og fálkinn, sem sumum
þykir vargur fyrir að leggja
sér rjúpuna systur sína sér
til munns, hann er tryggur
og stofnar einungis til nýs
ástarsambands falli maki
hans frá. Eins eru spóinn og
sandlóan einkvænisfuglar
og meira að segja konungur
íslensku fuglanna, haförninn.

En hvað um það. Í fyrravetur
var hrafnapar alltaf að
slæpast í kringum húsið
og ég fór að gefa þeim alla
matarafganga sem féllu til
á heimilinu. Þau voru fljót
að átta sig á því að hjá mér
gætu þau fengið að éta og
innan skamms voru þau farin
að venja komur sínar til mín
á hverjum degi. Ekki leið á
löngu þar til þau voru farin
að láta vita af sér, væru þau
svöng, með því að krunka
hvort í kapp við annað uppi
á ljósastaur við húsið og þá
flýtti ég mér út og gaf þeim
ætan bita. Þetta gekk meira
að segja svo langt að ég var
bæði farin að elda ofan í
þau auk þess sem ég sagði
upp vinnunni minni, sem var
vaktavinna, til þess að geta
staðið mína plikt við hrafnana.
Þáverandi kærastinn minn
varð á endanum svo þreyttur
á þessum hrafnagangi og
spurði mig hversu langt ég
ætlaði að ganga, hvort ég
ætlaði einfaldlega að helga líf
mitt hröfnunum. Hann sagði
að ef þessu færi ekki að linna
þá myndi hann fara frá mér.
Þú um það, sagði ég, því ég
vissi að hrafnarnir myndu
halda tryggð við mig, þó hann
gerði það ekki.
- - - - - -
Ég skora á frænda minn, Birki
Þór Þorbjörnsson, að skrifa
næsta pistil.
Sá er fuglinn verstur
er í sjálfs sín hreiður skítur
ÁSKORANDAPENNINN | palli@feykir.is
Við öll sem sinnum
listsköpun þekkjum það
að vera andlaus, þegar
sköpunarkrafturinn
kraumar innra með okkur
en kemst einhverra hluta
vegna ekki upp á yfirborðið.
Í ritlist er þetta oft einnig
nefnt ritstífla. Margt getur
haft áhrif en yfirleitt er
ástæðan sú að maður er
að vinna fullan vinnudag
og sinnir listsköpun í
hjáverkum og er þar af
leiðandi oft nokkuð þreyttur
þegar maður sest við
vinnuborðið í lok dags.

Hin ástæðan er gjarnan sú að
maður leiðir hugann of mikið
að lokaútkomunni og leyfir sér
ekki að vinna í óheftu flæði
og tilraunastarfsemi. Ég hef
reynt að venja mig af hinu
síðarnefnda með allskyns
aðferðum, aðallega með því
að reyna að skrifa eitthvað
örlítið á hverjum degi, án þess
að ritskoða, skamma mig og
líta á skrifin sem endanlega
útkomu eða eitthvað sem
ætti að vera birtingarhæft
heldur leyfa textanum að vera
skissur. Við erum nefnilega
Birta Þórhallsdóttir. AÐSEND MYND
Birta Þórhallsdóttir Húnaþingi vestra

Heilir og sælir lesendur góðir.
Það er Guðmundur Arnfinnsson sem er
höfundur að fyrstu limrunni að þessu
sinni.
Valdi ei barnanna bestur
og breyskari en nokkur prestur,
stundar á fundum
með fjörugum sprundum
annað en ljóðalestur.
Þá passar þessi vísa Ingólfs Ómars vel við
það ástand sem ríkt hefur í vetur.
Fjúkið blæs um freðinn völl
frostið læsir tönnum.
Giljadrögin eru öll
undir breiðum fönnum.
Ekki þóttu á tímabili nein tíðindi þótt
fréttir bærust af ýmsum munum sem væru
á ferli í rokinu. Eftir að hafa heyrt eina slíka
frétt, orti Friðrik Steingrímsson svo:
Á Suðurlandi í svarta byl
sjá má verkun slíka,
að rútur fjúka frá og til
og farþegarnir líka.
Einn af ágætum hagyrðingum, Óttar
Einarsson, þurfti einhverju sinni að
skipta um ljósaperu í baðherbergi sínu.
Eitthvað mun hafa verið skortur á þeim
nauðsynjum á búinu og bjargaðist málið
með litaðri peru. Næst þegar bóndi þurfti
á snyrtinguna varð þessi vísa til:
Öllum hlutum aftur fer
af mér bogar svitinn.
Tittlingurinn á mér er
orðinn blár á litinn.
Önnur vísa kemur hér eftir Óttar og er
hún gerð er hann var í gleðskaparferð
með gömlum skólafélögum. Fann hann
að hendur hans skulfu er hann var að ná
úr meðalaglösum töflum sem hann þurfti
nauðsynlega að taka.
Af því ég er orðinn skar
enn þótt reyki og drekki,
taka verð ég töflurnar
til að deyja ekki.
Sá ágæti hagyrðingur og vísnaáhuga-
maður, Ingi Steinar Gunnlaugsson, heyrði
vísu Óttars og sendi frá sér svofellda
hvatningu:
Vínið hrærir vísna streng
veikir áhlaup sóttar.
Því skal brýna dáðadreng
drekktu meira Óttar.
Minnir að það hafi verið í lok mars sem
útvarpið sagði þau stórtíðindi að vegna
erfiðleika og einhvers konar sameiningar
við annan miðil kæmi blaðið ekki út
næstu daga. Svo mun einnig hafa verið
uppi á teningi haustið 2003 þegar Kristján
Stefánsson, frá Gilhaga, orti svo ágæta
limru um stöðu mála:
Á Fróni var þraut að þreyja
og það má víst ennþá segja,
Raufarhöfn blæðir.
Reykjavík græðir
en þó er DV að deyja.
Vísnaþáttur 759
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) palli@feykir.is
Aldrei get ég rifjað upp næstu vísu öðru
vísi en dást að þeirri hógværð sem þar er á
ferð. Voru tildrög hennar þau að bóndinn,
Gísli J. Gíslason, vann oft í vegavinnu
á vorin til þess að drýgja tekjur búsins.
Svo var eitt vor að Gísli Gottskálksson í
Sólheimagerði, þá verkstjóri í vegagerð,
tjáði nafna sínum að nú væri enga vinnu
að hafa og varð þá vísan til.
Lokuð sund og læstar dyr,
ljóst má grunda svarið.
Það hefur stundum blásið byr
betur en undanfarið.
Einhverju sinni er hávær umræða hafði
staðið um erfiðleika fuglabænda vegna
salmonellusmits skeði það að miklar
aurskriður féllu í nánd við bæinn Svein-
bjarnargerði í Eyjafirði. Af þeim tíðindum
spurðum mun Hákon Aðalsteinsson hafa
ort svo:
Salmonellan sækir á
sigrar brátt að fullu.
Meira að segja fjöllin fá
feikilega drullu.
Það mun hafa verið að loknu ársþingi LÍÚ
sem Hjálmar Freysteinsson orti svo:
Mér þykir Drottinn miskunnlátur
og magnaður.
Nú er þrjátíu og þriggja ára grátur
þagnaður.
Minnir að þessi limra sé einnig eftir
Hjálmar:
Þegar Vilborg eignaðist vin
var sem hið sterkara kyn
gerði hana svera
hún sagði það vera
samlegðaráhrifin.
Geta lesendur sagt mér hver er höfundur
að eftirfarandi vísu?
Gengin leið er góðs á mis
gegnum neyðarhreysi.
Ég þó skreiðist áleiðis
oft í reiðileysi.
Ekki veit maður hverju við jarðarbörn
megum eiga von á í veðurfari nú á
vordögum, mörg illa hvekkt eftir þennan
andstyggilega vetur. Hressum okkur samt
næst við þessa eftir Hring Jóhannesson,
frá Haga í Aðaldal.
Nú er bjart um vík og vog
vermir sólin rekka.
Gott er að vera ungur og
eiga nóg að drekka.
Reynslunni ríkari vitum við að fáu er að
treysta og endum þá á þessari ágætu vísu
Jóns Ingvars:
Veðurfarið okkar á
engu nýju lumar.
Nú er Esjan orðin grá
enda komið sumar.
Veriði þar með sæl að sinni.
/Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
8 18/2020