Strandapósturinn - 01.10.2001, Side 78

ótalmörgum sjómönn-
um, bæði innlendum og
erlendum er þar komu í
land.
Það gefur því augaleið
að breytingin frá fásinn-
inu í Skjaldabjarnarvík
var yfirþyrmandi. Þetta
var verstöð eins og þær
gerast skrautlegastar. Við
fengum að kynnast
þarna mannlífmu frá öllum sínum fjölbreytilegu hliðum og
höfðum gott af. Og búskapurinn í Reykjarfirði var sniðinn að
þörfum Djúpavíkur, þar sem rekið var stórt mötuneyti og mörg
hundruð manns voru við störf sumarlangt.
Fljótlega var farið að framleiða mjólk og fara með hana dag-
lega. Lömbin voru seld milliliðalaust og sömuleiðis nautakjöt,
en þetta gaf verulega hærra verð en ef afurðirnar hefðu farið
hefðbundna leið. Auk þess unnum við þar meira og minna eft-
ir því sem við uxum úr grasi.
En hvernig var Djúpavík hf., þetta risavaxna fyrirtæki í örlitlu
samfélagi sem var nánast statt á landnámsöld eins og annað
dreifbýli á íslandi?
Það gat ekki farið hjá því að um margt þarna myndaðist dýrð-
arljómi. Þarna voru fínir menn, menntaðir menn sem höfðu
lært í útlendum háskólum, töluðu erlend tungumál. Þarna voru
bílar sem aldrei höfðu sést þarna áður, rafmagnsljós sem loguðu
allan sólarhringinn. Tröllauknar vélar sem snérust, æptu og emj-
uðu, risavaxin skip með útlendum áhöfnum og sumir kannski
svartir og allir í önnum við að gera eitthvað óskaplega merkilegt.
Og lítill drenghnokki horfði stóreygur á alla dýrðina.
En fljótlega kom í ljós að það er ekki allt gull sem glóir. Þarna
voru líka skuggahliðar. En þó verður það að segjast eins og er að
Arneshreppsbúar stóðust áraunina. Þeir lærðu undrafljótt að nýta
sér þau tækifæri sem buðust og notuðu þann auð er þar skapað-
ist til að bæta sinn hag og byggja sveitina upp til framtíðar. Það var
svo ekki þeirra sök að síldinni þóknaðist að fara annað.
76