Syrpa - 01.03.1949, Blaðsíða 23

Kristur hafi að eðlisfari verið vígamaður og sverðakaupmaður,
þótt hann léti því miður undan síga fyrir ofurefli liðs. Og nú
síðast hefur Guðmundur Gíslason Hagalín, einnig prófessor
af náð Alþýðuflokksins, lýst yfir því x Alþýðublaðinu að hann
sé reiðubúinn að taka að sér yfirstjórn á flota íslendinga þegar
til styrjaldarinnar kemur. A vopnuðu skipi kveðst hann ætla
að snúast „til varnar gegn hinum djöfulóðu villidýrum í
mannsmynd," en fái hann ekki að berjast kveður hann sig
„myndi á banastundinni brenna af beiskju og kvöl og af sárri
skömm á þjóð sinni".
Og nú virðist vel fyrir öllu séð. Þegar hinn austræni inn-
rásarher nálgast landið, verður fyrir honum Guðmundur Gísla-
son Hagalín prófessor, vígbúinn eins og Alexander Dumas í
Heljarslóðarorustu: „Alexander Dumas var á þann hátt búinn,
að hann hafði vafið sig allan í óbundnum bókum og reyrt að
utan meður svarðreipi; voru það allar þær bækur er hann
hafði ritað, og sem óseldar voru; var sá strangi svo þykkur að
Alexander Dumas sýndist eins og hvítur kirkjuturn. Gengur
hann nú móti Eldjárn og rífur hvert pappirsarkið utan af sér
eftir annað og hnoðar í kúlur allharðar.“ — Til þess að Haga-
lín prófessor kæmist fyrir á nokkru skipi yrði hann að láta sér
nægja óseld eintök af „Móður Island" og „Konunginum á
Kálfskinni", enda yrði þar af enginn smávegis strangi, og víst
er um það að hinir austrænu verða ekki öfundsverðir af að fá
yfir sig kúlnahríð úr blöðum þeirra bóka, þar sem flestar kúl-
urnar yrðu skjalfest búkhljóð og önnur þau firn sem framandi
þjóðir munu ekki einu sinni þekkja af afspurn.
Ef svo ólíklega skyldi vilja til að einhverjir austanmanna
kæmust lífs af úr þeirri gjörningahríð yrðu fyrir þeirn á
ströndinni Guðbrandur hinn kaþólski og Pétur hinn lútherski,
með 33 þúsund manna lið að baki sér, tónandi á víxl og í
tvfsöng pápíska bannsöngva og stríðsæsingar úr heilagri ritn-
ingu. Myndu bolsévíkar þá komast að raun um, að sú andstaða
væri jafnvel eldur hjá ösku hagalínskra búkhljóða og gefast upp
skilyrðislaust.
' Það virðist því ekki lengur ástæða fyrir Gxsla Jónsson að
ugga um tímanlega og andlega velferð íslenzkrar kvenþjóðar.
í skjóli þessara þriggja stríðsmenna getur litin haldið áfram að
vild vinfengi sínu við þá erlenda menn sem ástunda vestrænt
lýðræði í sambúðinni. Og nú standa jafnvel vonir til að ásælni
hinna austrænu verði til þess að vestrænir lýðræðissinnar fái
að leggja undir sig allt þetta land á ný og geti þá komið stima-
mýkt sinni á framfæri við alla sem hennar vilja njóta. Og þá
mun verða haldin fagnaðarhátíð í Sjálfstæðisflokknum, þar
sem þingskörungurinn Gísli Jónsson mælir fyrir rninni ís-
lenzkra kvenna og þeirrar björgunar úr bráðum háska sem
sannir íslendingar hefðu af hendi leyst. Og hver veit nema
hann yrði síðar þeirrar náðar aðnjótandi að verða fluttur vest-
ur um haf til hins fyrirheitna lands. Það er sem sé enn óséð
hvort minni blessunartímar bíða íslenzkrar karlþjóðar en kven-
þjóðarinnar.
Myndarbragur d Suðurnesjum
„Vonbrigði"
skrifar ívar Guðmundsson Víkverji í dálkinn sinn í Morgun-
blaðinu 8. febrúar. Hann hefur brugðið sér á braggaball suður
í Njarðvíkur og segir sínar farir ekki sléttar:
„Gesturinn, sem lesið hefur æsifregnirnar af böllunum í
Njarðvík, hlýtur að verða fyrir vonbrigðum. Það er ekkert
að sjá. En kannske það komi seigna ...“
Ferðasagan byrjar svona:
„Kvenfélagið og ungmennafélagið í Njarðvíkum eiga mynd-
arlegt samkomuhús rétt utan við Keflavíkurflugvöll. Nokkur
blaðaskrif hafa átt sér stað um hús þetta og það, sem þar á
að fara fram í hver vikulok. Af skrifunum varð ekki annað
skilið, en að þetta væri hið mesta spillingarbæli og einstak-
lega óþjóðlegt. Hatningjan hjálpi æskunni á Suðurnesjum,
hugsuðu vandlætararnir, hún er að fara í hundana og Amerí
kanann, sem mun vera nokkurnveginn það sama á máli
sumra.
Um síðustu helgi, er ég var staddur á Suðurnesjum í öðr-
um erindum, datt mér í hug að sjá með eigin augum þetta
„spillingarbæli" ...“
Svo kaupir hann sig inn fyrir 20 krónur, borgar 3 krónur fyrir
fatageymsluna og fer að litast um:
„... Sumir dansa „Boogie xvoogie", og piltarnir eru ekki
óþjóðlegri en svo, að þeir stx’xta sig á svarta dauða í snyrti-
herbergjunum rétt eins oð aðrir menn gera um allt land ...“
Honum lýzt ljómandi vel á sig og „óstyrkurinn" fer alveg af
honurn þegar hann sér
"... þi já myndarlega lögregluþjóna, sem halda vörð. Bak
við stórt afgreiðsluborð eru staflar af gosdrykkjakössum.
Glös eru ekki notixð og í stað þess geta menn fengið pípur til
að drekka með og menn bera sjálfir veitingar sínar að boið-
unum. Glasaleysið veldtir því m. a. að óhætt er að „hella
útí“ úr bakvasabarnum ..."
Hann hálflangar að hitta ameríkana sér til sálubótar, ekki
þarf hann að óttast að fara í hundana, en nú er illt í efni,
hvernig á að þekkja þá frá sauðsvörtum almúganxim síðan þeir
voru færðir úr únxformunum? Myndarlega lögreglan getur lítið
hjálpað, hún er löngu hætt að gera greinarmun á innfæddum
og erlendum á Suðurnesjum; helzt má þó hafa það til marks,
hvað þeir útlendu eru „friðsamir og seinir til vandræða".
„Þetta eru bannsettar ýkjur, sem þeir eru að skrifa," upplýsir
aðstoðatinaður Guðmundar í„ „það kemur fyrir, að strákarnir
fá sér of mikið neðan í því, og þá hjálpum við þeim út í ró-
legheitum."
SVRl’A
59