Syrpa - 01.03.1949, Blaðsíða 37

sjálfum mér við fegurð þess og yndisleik; þvílík
blessun að gleyma sjálfum sér vegna annarra!
Blómið þakkaði mér ekki, það leit ekki við mér,
— allir dásömuðu það, og af því gladdist ég inni-
lega, — nærri má þá geta, hvernig því sjálfu hefur
verið innanbrjósts. Svo heyrði ég einhvern segja,
að það verðskuldaði fallegi'i pott. Ég var brotinn
í sundur og ég fann ósköp til; en blómið var sett
í fallegri pott og mér fleygt í ruslið og þar ligg
ég eins og hvert annað glerbrot, — en minning-
una á ég alla tíma og hún verður aldrei frá mér
tekin. (H. G. þýddi.)
Naglasúpan
,,Það var ágætis matur, sem við fengum í veizl-
unni í gær,“ sagði gömul músakona við aðra, sem
ekki hafði verið boðin. „Ég var sú tuttugasta og
fyrsta í röðinni frá konunginum garnla og jrað er
nú töluverður iieiður, skal ég segja yður! Matur-
inu var ljómandi vel framreiddur, — myglað
brauð, pjara af spikfeitu svínakjöti, tólgarkerti
og vöðlubjúgu, þetta var borið fram tvisvar sinn-
um, svo að í rauninni fengum við tvær máltíðir.
Við vorum alveg eins og heima hjá okkur, röbb-
uðum um daginn og veginn og allir voru í há-
tíðaskapi, — ekki leifðum við nokkurri agnar
ögn, ekkert var eftir nema trénaglarnir, sem bjúg-
unum var lokað með. Svo var farið að spjalla
fram og aftur um þá, þangað til talið barst að
naglasúpu. Allir höfðu heyrt um það getið, að
hægt væri að gera súpu af eintömum nöglum,
en enginn hafði bragðað liana og því síður haft
nokkra hugmynd um, hvernig farið væri að því,
að búa hana til.
Það var mælt fyrir rninni snillingsins, sem fann
upp þetta þjóðráð, og sagt, að hann ætti skilið
að verða fátækrafulltrúi. Var það kannske ekki
SVRPA
fyndið? Seinast stóð gamli kóngurinn upp og
lýsti því yfir, að sú af ungu músunum, sem eldað
gæti bragðbeztu naglasúp.una, skyldi verða drottn-
ing sín. Eitt ár og einn dag skyldu þær fá til
undirbúnings.“
„Þetta var nú bærilegt,“ sagði hin músin, „en
hvernig í ósköpunum er farið að því að búa þessa
súpu til?“
„Já, hvernig er farið að því? Þetta var einmitt
það, sem allar ungu og gömlu mýsnar spurðu urn;
allar sárlangaði þær til að verða drottningar, en
ekki var þeim um að ramba út um víða veröld
til að komast á snoðir um þennan leyndardóm,
því að ekki mundi það kosta minna! Og satt að
segja þarf líka nteira en lítinn kjark til þess að
yfirgefa fjölskylduna og allar gömlu holurnar og
skúmaskotin og leggja út í óvissuna; þar eru ekki
ostskorpur á hverju strái eða ilmur al skemmdu
svínakjöti, nei, þar vofir sulturinn yfir og hver,
sem þangað liættir sér, getur rneira að segja átt
von á því að einhver kötturinn éti liana lifandi."
Það liefur víst verið hugsunin um þessar tor-
færur, sem hræddi hávaðann af músunum frá því
að leggja upp í jæssa ferð. það urðu ekki nema
Ijórar ungar og piprar, bláfátækar mýslur, sem
buðu sig fram. Þær komu sér sarnan um að fara
sín í hverja áttina, austur, vestur, norður og suð-
ur, og láta svo gæfuna ráða, hver hnossið hreppti;
allar tóku þær með sér nagla og höfðu hann fyrir
göngustaf og líka til.að minna sig á, hvers vegna
þær hefðu farið að heiman.
Snemma í maímánuði lögðu þær af stað, og á
sama tíma næsta ár komu þær aftur. En nú voru
þær bara þrjár, þá fjórðu vantaði í hópinn, hún
lét ekkert til sín heyra og úrslitadagurinn var
runninn upp.
„Alltaf skal eitthvað raunalegt þurfa að koma
fyrir og verða til þess að skyggja á ánægjuna,“
sagði gamli músakóngurinn, en skipaði samt svo
fyrir, að öllum músum í margra mílna fjarlægð
skyldi boðið að vera viðstaddar athöfnina, og áttu
þær að koma saman í eldhúsinu; ferðalangarnir
þrír stóðu í röð út af fyrir sig, og til minningar
um þá, sem vantaði, var reistur upp nagli og vafið
um hann svartri slæðu. Enginn þorði að láta
nokkra skoðun í ljós fyrr en mýsnar þrjár væru
búnar að ljúka máli sínu og konungurinn að
ákveða, hvað segja mætti meira.
Og nú skulum við taka vel eftir!
(H. G. þýddi.)
73