Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.08.2021, Qupperneq 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.8. 2021
D
esirée Dísa Ferhunde And-
eriman er af tyrneskum aðals-
ættum þótt fátt bendi til annars
en að hún sé íslensk sveita-
stúlka í húð og hár. Jú, dökka
hárið og brúnu augun sækir hún líklega til föð-
urættarinnar, en við komum að því síðar. Dísa,
eins og hún er ávallt kölluð, er nýstokkin úr
sturtunni, búin að setja blautt hárið í hnút og er
að hneppa að sér síðum köflóttum kjól þegar
hún heilsar með virktum. Það gustar af henni,
augun eru kvik og glettin og stutt í brosið.
Blaðamaður er mættur á óðalssetrið
Skeggjastaði í Mosfellsbænum þar sem hjónin
Dísa og Bjarni Grímsson, ljósmyndari og þús-
undþjalasmiður, búa ásamt börnum sínum,
hundi, ketti, hestum, kindum og hænum. Dísa
drífur blaðamann inn í notalegt horn við
glugga með útsýni sem slær öllum listaverkum
við; yfir grænar grundir, iðandi á, hesta á beit
og Skálafell sem situr þar í léttu þokumistri.
Hundurinn Bonso leggst á gæru og leggur sig
á meðan við spjöllum. Dísa nær í ristað brauð,
lífræn egg, osta, bláber og te og það er varla
hægt að hafa það mikið betra þennan sumar-
dag í sveitinni.
Pabbinn heimshornaflakkari
Skeggjastaðir eiga sér merkilega sögu, en
jörðin er landnámsjörð þar sem Þórður skeggi
Hrappsson landnámsmaður nam land. Dísa
keypti býlið árið 1991, þá tæplega þrítug, og
hefur búið þar nær allar götur síðan. En við
byrjum aðeins aftar.
„Ég er alin upp í 101, á Laufásvegi hjá
ömmu minni og afa. Þegar mamma gifti sig
aftur vildi ég frekar vera hjá ömmu Ingibjörgu
því við vorum sálufélagar, en ég var oft um
helgar og öll sumur á Laxnesi hjá mömmu og
pabba. Þá var bara malarvegur þangað og
maður var klukkutíma á leiðinni,“ segir Dísa,
en foreldrar hennar eru Ragnheiður Gíslason
og Þórarinn Jónason í Laxnesi. Blóðfaðir Dísu,
Munir, var Tyrki og hún fæddist á þýska spít-
alanum í Istanbúl.
„Þar fékk ég nafnið Desirée Ferhunde And-
eriman – aðeins. Langafi minn var konungur
eða Pasha eins og það heitir. Afi minn var son-
ur Münis Pasha, en hann starfaði sem einka-
ritari Atatürks í mörg ár og síðan sem einka-
ritari Ismets Ýnönüs forseta árið 1945. Afi og
amma voru sendiherrahjón þannig að pabbi
minn bjó út um allan heim og talaði níu tungu-
mál,“ segir Dísa, en faðir hennar lést snemma
á tíunda áratugnum, á sextugsaldri.
„Ég var ekki orðin eins árs þegar mamma
fer með mig heim og þau skilja,“ segir Dísa.
„Mamma vildi ekkert vera þarna lengur,
eina ljóshærða konan í Istanbúl, og bara tví-
tug. Afi kom og sótti okkur. Svo kom reyndar
pabbi til Íslands og var að reyna að vinna, en
hann hafði aldrei unnið handtak á ævi sinni og
vildi bara spila á gítar,“ segir hún og segir
hann hafa verið moldríkan.
„Af því hann var náttúrlega hálfgerður
prins,“ skýtur blaðamaður inn í.
„Já, og ég prinsessa, sérðu það ekki?“ segir
Dísa og skellihlær því íslenska náttúrubarnið
sem situr á móti mér á fátt sameiginlegt með
alvöruprinsessum.
„Ég er síðasti ættliðurinn því systkini afa og
ömmu áttu engin börn, pabbi var einkasonur
og ég eina barnið hans. Ég þarf samt að rann-
saka þetta betur,“ segir Dísa og nær í meira te
og eðalhunang.
Erfðir þú þá ekki fúlgur eftir pabba þinn?
„Nei, hann var búinn að eyða þessu öllu og
restinni var rænt af honum. Hann fór aldrei
aftur til Tyrklands en bjó lengst af í Ameríku,“
segir hún og segir hann hafa verið heims-
hornaflakkara sem var heldur mikið fyrir sop-
ann.
„Það hefur verið gerð heimildamynd og
skrifaðar sögur um hann en ég ætla að gera
bíómynd um fjölskylduna okkar, þegar ég er
tilbúin, enda búin að skrifa eitt handrit og
vinna til verðlauna. Hann var víst mjög
skemmtilegur, segja vinkonur mömmu,“ segir
Dísa og viðurkennir að sér finnist leiðinlegt að
hafa ekki fengið að kynnast honum en ekkert
samband var á milli þeirra, bara einstaka póst-
kort með frímerki.
„Það er mjög fúlt núna, en ég hugsaði ekk-
ert um það sem barn og unglingur, enda eins
og blómi í eggi hjá ömmu og afa og á hestbaki í
Laxnesi. Ég vildi óska þess núna að við hefð-
um átt samband, en það þýðir ekkert að hugsa
um það.“
Á bleikum slopp og dúskaskóm
Dísa gekk menntaveginn í Reykjavík, fyrst í
Austurbæjarskóla en þaðan lá leiðin í Mennta-
skólann í Reykjavík.
„Á þessum tíma var Austurbæjarskóli
hræðilegur skóli; kennararnir voru margir
fullir og maður var sendur út í búð fyrir þá að
kaupa sígó. Þetta var algjört rugl og var ég ein
af fáum í bekknum sem náðu grunnskólaprófi.
Mér hefur alltaf þótt gaman í skóla og hef not-
ið þess að læra. Mér finnst öll fög skemmti-
leg,“ segir Dísa og segist ekki hafa kunnað vel
við sig í MR.
„Ég var sett í stelpubekk og fannst rosalega
leiðinlegt. Ég var alla tíð strákastelpa og átti
marga strákavini. Á þessum tíma var ég svolít-
ið að skemmta mér með strákum úr Lauga-
lækjarskóla, sem var þá nýr fjölbrautaskóli.
Ég hafði alltaf haft áhuga á tækni og hafði
mikið verið að hjálpa afa við að gera við útvörp
og bílvélar, sem var hans áhugamál. Ég fór því
í Laugalækjarskóla á viðskiptabraut en endaði
í Fjölbraut í Breiðholti, á tölvufræðibraut sem
þá var glæný. Þar voru allir kennarar ungir og
skemmtilegir og mikið um hópavinnu; allt sem
var ekki í MR,“ segir Dísa og segist hafa notið
sín þar í botn.
„Stærðfræði var uppáhaldsfagið mitt.“
Dísa hugðist leggja stund á geimvísindi eftir
Dísa Anderiman og hundurinn
Bonso spjalla saman í hesthús-
inu. Dísa á fjórtán hesta auk
kinda og hæna. Hún nýtir allar
afurðir og engu er hent.
Morgunblaðið/Ásdís
Hvert eru allir að flýta sér?
Hestahvíslarinn, grænmetisfrumkvöðullinn, tölvufræðingurinn, umhverfissinninn, tónleikahaldarinn, kvikmyndagerðar-
konan, móðirin, bóndinn og skinnsútarinn Dísa Anderiman hefur lifað ævintýralegu lífi. Hún vill hvergi annars staðar
vera en nálægt dýrum og náttúrunni og nýtur sín best heima á Skeggjastöðum þar sem sjálfbærni er í fyrirrúmi.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’
Við fórum upp í fyrirtæki
pabba hennar og sendum fax
til umboðsmanns Bowies. Og
ekkert svar. Og við sendum ann-
að fax, og ekkert svar. Ragnheið-
ur sagði að þetta þýddi ekkert en
ég gafst ekki upp. Svo eftir að
hafa sent tíu föx kom svar.