Morgunblaðið - 06.11.2021, Síða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. NÓVEMBER 2021
✝
Páll fæddist á
Siglufirði 23.
júní 1941. Hann
lést á heimili sínu
á Akureyri 28.
október 2021. For-
eldrar Páls voru
Helgi Ásgrímsson,
f. 12. febrúar 1910,
d. 10. desember
1991, og Alfa
Ágústa Pálsdóttir,
f. 8. október 1911,
d. 19. apríl 1987.
Páll kvæntist 12. september
1964 Jóhönnu Sigríði Eiríks-
dóttur, f. 9. september 1946,
foreldrar hennar voru Eiríkur
Guðmundsson, f. 28. júní 1907,
d. 9. maí 1980, og Herdís Ólöf
Jónsdóttir, f. 11. ágúst 1912, d.
1. september 1996.
Páll og Jóhanna eiga fimm
börn: 1) Alfa Ágústa, f. 1965,
maki Hervar Gunnarsson, f.
1950, dóttir hennar er Alma
Rut Albertsdóttir, f. 1989, og
börn Hervars eru Theódór, f.
1970, Gunnar, f. 1974, og Daði,
f. 1984. 2) Helgi, f. 1966, maki
Ingunn Kristín, f. 1962, dóttir
hans er Silja, f. 1995, sambýlis-
maður Ólafur Ásgeir Jónsson,
Páll ólst upp á Siglufirði og
vann á unglingsárunum í Síld-
arverksmiðjunni Rauðku sem
kyndari. Hann kostaði sig sjálf-
ur í menntaskólanám á árunum
1957 – 1961 og lauk stúdents-
prófi frá MA árið 1961. Hann
var organisti og kórstjóri í
Siglufjarðarkirkju frá 1965 til
1979. Íslenskukennari við
Gagnfræðaskóla, síðar Grunn-
skóla Siglufjarðar 1964 – 2007.
Hann stundaði yrkingar nokk-
uð hin seinni ár en hampaði lítt
þeirri iðju. Páll var mikill úti-
vistar- og náttúruunnandi.
Hann hafði gaman af því að
ganga á fjöll, var virkur félagi
í Skógræktarfélagi Siglufjarðar
og tók að sér ásamt fleirum að
skrá niður örnefni í Hvanneyr-
arhreppi sem eru nú öllum að-
gengileg á veraldarvefnum.
Hann hafði mikinn áhuga á
uppbyggingu Síldarminjasafns-
ins og vandi ferðir sínar oft
þangað.
Páll og Jóhanna bjuggu
lengst af á Hólaveginum á
Siglufirði en fluttu til Akureyr-
ar haustið 2020 og voru búin að
koma sér vel fyrir í Skarðshlíð-
inni þar sem hann lést.
Útför Páls fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 6.
nóvember 2021, og hefst at-
höfnin kl. 11.
f. 1993, og börn
Ingunnar eru þrjú:
1) Jóhanna, f. 1983,
maki Björn Helga-
son, f. 1978, og
börn þeirra eru
Ingvar Helgi, f.
2006, og Hákon
Árni, f. 2010, 2)
Baldur, f. 1991,
maki Dísa Rún Jó-
hannsdóttir, f.
1994, og barn
þeirra er Indíana Lísbet, f.
2017. 3) Kristjana, f. 1996, og
synir hennar eru Tristan Bragi
og Óliver Baldur, f. 2017. 3)
Hólmfríður Sólveig, f. 1971,
maki Benedikt Gunnarsson, f.
1970, börn þeirra eru Rúnar
Páll, f. 1993, sambýliskona
Birna Ösp Traustadóttir, f.
1998, og Berglind, f. 1998, sam-
býlismaður Aðalsteinn Örn Að-
alsteinsson, f. 1998. 4) Inga
Jóna, f. 1980, börn hennar eru
Friðrik Gauti, f. 2001, og Helgi
Þór, f. 2009. 5) Herdís Ólöf, f.
1983, maki Pétur Karlsson,
börn hennar eru Róbert Alex-
ander Geirsson, f. 2004, og Þor-
mar Alexander Pétursson, f.
2012.
Með örfáum orðum og sökn-
uði kveð ég Pál Helgason,
tengdaföður minn.
Það er ekki auðvelt að setja á
blað það sem fer gegn um hug-
ann þegar þín er minnst. Ég
þurfti stundum, í upphafi kynna
okkar, að gera grein fyrir teng-
ingu minni við Siglufjörð og
fjölskyldu þína. Ég byrjaði oftar
en ekki á því að kenna mig við
konu mína, dóttur þína, þegar
ég var spurður um þessi tengsl.
Þegar það gekk ekki reyndi ég
gjarnan fullt nafn þitt en gengi
það ekki brá ég á það ráð að
segja: Palli kennari. Það virkaði
og oftar en ekki kom svar frá
miðmælanda mínum; Já, Palli
kennari – hann kenndi mér. Og
stundum þegar við, ég og þú,
ræddum menn og málefni sem
tengdust Siglufirði sagðirðu oft:
Já, ég kenndi henni eða ég
kenndi honum.
Þær eru mér ógleymanlegar
stundirnar þegar við saman
dyttuðum að hinu og þessu.
Stöku sinnum á Hólaveginum
en oftar á Grund í Haganesvík.
Þér þótti afar vænt um Haga-
nesvíkina og það sem undir-
strikaði það, í mínum huga, var
að þegar þú varst þar heyrði
það til undantekninga ef þú
tókst þér ekki gönguferð, annað
hvort eftir vatnsbakkanum suð-
ur af Grund eða niður að sjó.
Mig minnir bara daglega, nema
hvort tveggja yrði þann daginn.
Það var og er mér sannur heið-
ur að þú skyldir treysta mér
fyrir Grund í Haganesvík.
Kynni okkar vörðu rétt um
20 ár en þau voru mér mikils
virði og ég mun sakna þín.
Þú ert farinn í ferðina sem
bíður okkar allra og á áfanga-
stað bætist í samfélagið kynd-
ari, kennari, orgelleikari og
skáld svo eitthvað sé nefnt, en
síðast en ekki síst vinur.
Elsku Hanna, Alfa, Helgi,
Fríða, Inga, Óla og fjölskyldur.
Þið eigið samúð mína og hlut-
tekningu alla.
Hervar Gunnarsson.
Páll er Siglufjörður. Í hugum
okkar sem kynntumst Páli
Helgasyni eru Siglufjörður og
hann eitt. Hann verður alltaf
eins og einn af hæstu hnjúk-
unum í fjallahringnum – með
hvítan koll og gráa vanga á
vetrardögum lífs síns – þar sem
heiðríkjan jafnan ríkti þótt ský
væru í miðjum hlíðum okkar
hinna.
Jafnan léku léttir og gáska-
fullir vindar um hann – með
sögum og ekkisögum og frum-
legum athugasemdum um menn
og málefni – aldrei neitt nei-
kvætt eða meiðandi. Enginn
jafn hnyttinn og húmorískur án
lærðra brandara eða nokkurrar
lágkúru – með óvenjulegri orða-
gnótt af ríkri tungu. Á bestu
stundum, sem hrókur alls fagn-
aðar, varð hið minnsta smáorð
fyndið og fólk gat velst um af
hlátri – af nánast engu nema
andríki hans og sterkri nær-
veru.
Einn þáttur í ríku skopskyni
Páls voru hrekkjabrögð og
kostuleg uppátæki – sem eins
og orðaglettnin lyftu andanum í
hversdagslegu amstri okkar,
samferðafólksins, og urðu síðan
að endalausum sögum sem rifja
má upp um langa tíð.
Þegar við hugsum um Pál,
vin okkar, er það þetta sem
margir minnast – efalaust.
Þekking og reynsla hans var
mikil og fjölbreytileg. Íslensku-
fræðingur og kennari þúsunda
ungmenna. Organisti, kórstjóri
og dyggur þjónn kirkjunnar.
Bókasafnari og bókbindari.
Jarðfræðingur af náttúrunnar
hendi sem safnaði sjaldgæfum
steinum. Kleif fjöllin okkar,
þekkti sögurnar í landslaginu
og örnefnin. Hagyrðingurinn,
skáldið, sem þrotlaust miðlaði
okkur vísdómi og speki – jafnt
og forkostulegri sjálfskoðun – í
vísum og ljóðum.
Ég var þeirrar miklu gæfu
aðnjótandi að eiga Pál að nán-
um vini og verða eins og hús-
karl um skeið á heimili og í
skjólshúsi þeirra Hönnu, hans
góðu konu. Og þegar ég lít til
baka þá sé ég það að þó ekki
væri mikill aldursmunur á okk-
ur þá var hann sem faðir þegar
ráð og styrk þurfti. Og líkt og
bræður vorum við í starfi og
leik – fóstbræður sagði Páll oft.
Eða hin síðari ár, eins og ein-
hver sagði, gömul hjón sem eft-
ir langa samveru eiga sífellt í
alls kyns orðahnippingum og
góðlátlegum erjum.
Við Guðný og Hrafn og Hild-
ur, söknum Páls okkar – en
samtímis erum við innilega
þakklát fyrir að hafa átt að gjöf-
ula vináttu hans og Hönnu.
Meiri gæfu er vart hægt að
hugsa sér.
Hönnu og börnunum þeirra
Páls sendum við hjartans sam-
úðarkveðjur.
Örlygur Kristfinnsson.
Páli kynntist ég fyrst á
grunnskólaaldri þegar hann
kenndi mér, líkt og fjölmörgum
öðrum, íslensku. Eftir því sem
árin liðu kynntumst við betur
og á milli okkar tókst mikill vin-
skapur og væntumþykja. Páll
var í raun kennari minn fram til
hinsta dags. Að grunnskóla-
göngunni lokinni hélt hann
áfram að leiðbeina mér sem
dyggur yfirlesari á ritgerðum
og lokaverkefnum, bókarhand-
riti og þannig mætti áfram
telja.
Í áratug höfum við drukkið
saman morgunkaffi flesta daga
ársins, en Páll var daglegur
kaffigestur á Síldarminjasafninu
allt frá því hann hætti að kenna.
Hann drakk kaffið sitt úr sama
bollanum og hélt tryggð við sitt
sæti við borðið. Við sátum yf-
irleitt hvort við hlið annars, og
fékk ég reglulega að kenna á
því hve hrekkjóttur hann gat
verið. Stundum hvarf kaffiboll-
inn og stundum birtist í honum
aðskotahlutur – eða að ég sett-
ist á músa- eða rottugildru.
Nærvera Páls við kaffiborðið
var starfsfólki safnsins og öðr-
um fastagestum svo mikilvæg
og kær, að oftar en einu sinni
og oftar en tvisvar drakk hann
með okkur kaffi úr fjarlægð,
tengdur fjarfundarbúnaði, ef
hann brá sér af bæ.
Páll var iðulega miðdepill at-
hyglinnar, enda sérlega
skemmtilegur og góður sögu-
maður. En bestar þóttu mér
stundirnar þegar hann dró dag-
bókina úr brjóstvasanum og las
ljóð sín, sléttubandavísur og
annan kveðskap af mikilli inn-
lifun og vaggaði svo bollanum
þögull þegar hann vildi áfyll-
ingu á kaffið. Eða þegar hann
stillti okkur upp, mér og honum
– bak í bak – og við lásum
sléttubandavísur hans til skipt-
is.
Enn styrktist vinátta okkar
þegar við urðum nágrannar á
Hólaveginum, og fórum að
drekka saman te og fjallagrasa-
seyði við kaffiborðið heima hjá
þeim Hönnu – en þar stóðu
dyrnar alltaf opnar og börnin
mín nutu góðs af dýrmætri vin-
áttunni, þá sérstaklega Óskar
Berg sem fann ígildi ömmu og
afa í þarnæsta húsi.
Páll var mikill bókasafnari og
vegna sameiginlegs bókaáhuga
okkar tók hann að bera í mig
bókakassa – þannig fluttust
margir hillumetrar af bókum af
heimili þeirra Hönnu yfir á mitt
og sérstaklega vænt þykir mér
um þær bækur sem hann batt
inn sjálfur og treysti mér fyrir.
Ég mun sakna Páls sárlega,
en geymi í hjarta mér og huga
góðar og fallegar minningar af
vináttu okkar og samverustund-
um.
Við fjölskyldan vottum
Hönnu, börnum þeirra Páls og
barnabörnum hjartans samúð-
arkveðjur.
Anita Elefsen.
Meðan ég átti heima á Siglu-
firði sem lítill drengur sótti ég
mjög til foreldra Páls sem
bjuggu í Lindarbrekku, litlu
húsi neðan við kirkjuna. Þau
voru með fjárhús í garðinum og
fáeinar kindur sem ég hafði
gaman af að sjá. Alfa, mamma
Palla, tók alltaf vel á móti mér,
gaf mér mjólk og brauð og lán-
aði mér dönsku blöðin til að ég
gæti skoðað myndasögur um
Rasmus Klump og Knoll og
Tott. Kobbi mall bjó einn í
litlum kofa skammt innan og
neðan við Lindarbrekku. Hann
hafði verið öskukarl og einu
sinni fengið vítissóda framan í
sig og misst sjón á öðru auga.
Hann var því hroðalegur ásýnd-
um, horaður og skítugur í fram-
an af brasi við kolaofn sem
hann notaði til að elda og hita
upp kofann. Ég, sem var skít-
hræddur við karlinn, var hissa á
að Alfa skyldi þvo af honum föt-
in og færa honum mat.
Palla, sem var ellefu árum
eldri en ég, kynntist ég ekki á
þessum árum nema af afspurn,
en hann var í bekk með eldri
bróður mínum, fyrst í gagn-
fræðaskóla og síðar MA. Allir
töluðu vel um Palla og sögðu að
hann væri ljúfur í skapi, glett-
inn og afburðanámsmaður. Fyr-
ir um tíu árum hringdi ég í
Palla til að ræða við hann um
fólkið sem þar hafði búið og
sumarið 2019 gistum við hjónin
nokkrar nætur í gamla gagn-
fræðaskólanum á Siglufirði sem
búið var að breyta í íbúðarhús.
Þá gafst tækifæri til að hitta
Palla í eigin persónu. Hann tók
mér einstaklega vel, fór með
mig um bæinn og sagði mér
sögur, m.a. þær sem á eftir
fara.
Eitt sinn þegar Jóhann risi,
bróðursonur Kobba, kom í
heimsókn elti strákahópur þá
hvert sem þeir fóru. Jóhann
lagði löngutöng sína við hand-
legg á einum stráknum og hún
reyndist vera jafnlöng og fram-
handleggurinn. Villingar í Norð-
urbænum vildu gera Kobba
grikk og fóru með alvæpni heim
til hans, klifruðu upp á þak og
tróðu tusku í strompinn til að
svæla hann út. Þá hóf Palli lið-
safnað í Suðurbænum og náði
lið hans að hrekja burt Vill-
ingana og opna strompinn. Ekki
löngu seinna var Palli einn í
bílaleik uppi í hlíð ofan við bæ-
inn þegar margir Villingar
komu að honum, bundu hann á
höndum og fótum og komu hon-
um fyrir á lækjarbakka þannig
að ef hann reyndi að losa sig
mundi hann steypast í lækinn
og drukkna. Þarna varð hann að
dúsa í langan tíma þar til annar
drengur kom og gat losað hann.
Palli fór með mig inn í kirkj-
una til að sýna mér altaristöfl-
una, sem ég mundi svo vel eftir,
en þar eru sjö menn í gulum
sjóklæðum á smábát úti á ólgu-
sjó. Einn þeirra breiðir út faðm-
inn á móti Jesús sem gengur á
vatninu. Við fórum síðan upp á
kirkjuloftið þar sem kennslan í
gagnfræðaskólanum hafði farið
fram í tveimur skólastofum. Við
fórum svo niður í kyndiklefann,
aftast á kirkjuloftinu, þar sem
húsvörðurinn sá um að kveikja
upp í ofninum á morgnana áður
en kennslan hófst. Fékk karlinn
hraustustu strákana í skólanum
til að bera fyrir sig kolin í
strigapokum upp snarbrattan
stiga. Eitt sinn kyngdi svo mikl-
um snjó niður á kirkjuþakið að
kennarinn bað huguðustu strák-
ana að fara í kaðli út á þakið til
að ýta niður snjóhengjunum. Ég
minnist Páls með hlýju og þökk.
Björn Björnsson.
Páll Helgason
- Fleiri minningargreinar
um Pál Helgason bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐGEIR EIRÍKSSON
verkstjóri,
lést á Hrafnistu Reykjavík mánudaginn
1. nóvember.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju
mánudaginn 8. nóvember klukkan 13.
Streymt verður frá athöfninni, https://youtu.be/iyfLafWL9Nk
Theodór S. Friðgeirsson María Garðarsdóttir
Eiríkur I. Friðgeirsson Guðrún Sigurðardóttir
Ísabella Friðgeirsdóttir
Bryndís G. Friðgeirsdóttir Már Óskarsson
Guðmann Friðgeirsson
Ingigerður Friðgeirsdóttir Egill Þorláksson
barnabörn og langafabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN RAGNA VALDIMARSDÓTTIR,
Stella,
lést á hjúkrunarheimilinu Sléttunni
þriðjudaginn 2. nóvember.
Útför fer fram í Háteigskirkju fimmtudaginn 11. nóvember
klukkan 13.
Björn Kr. Gunnarsson Arndís Ármann
Ásta Gunnarsdóttir
Margrét Ármann Halldór Jensson
Gunnar Óðinn Einarsson
Valdimar Ármann Gunnar Friðrik Eðvarðsson
Stella María Ármann Sigurður Stefánsson
og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ELÍN JÓHANNA ÁGÚSTSDÓTTIR,
Ellý frá Aðalbóli,
Vestmannaeyjum,
áður til heimilis á Kleppsvegi 62,
andaðist á Hrafnistu miðvikudaginn 13. október.
Jarðarförin fer fram frá Langholtskirkju þriðjudaginn
9. nóvember klukkan 13.
Bjarni Sighvatsson Auróra Friðriksdóttir
Viktor Sighvatsson Jóna Margrét Jónsdóttir
Ásgeir Sighvatsson Hilda Torres
Elín Sighvatsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar ástkæri
SKÚLI H. FLOSASON
lést 1. nóvember.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
Hollvinasamtök Sjúkrahússins á Akureyri.
Þóra Björk Sveinsdóttir
Kristín Heiða, Eyrún og Nanna Hlín
makar, barnabörn og langafabarn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓSKAR HALLGRÍMSSON,
lést á hjartadeild Landspítalans
laugardaginn 23. október. Útförin hefur
farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Hallgrímur Óskarsson Isabella Kasper
Heimir Þór Óskarsson
Hugrún Ósk Óskarsdóttir Guðlaugur Eyjólfsson
Edda, Brynja og Saga
Móðir mín og tengdamóðir,
INGIBJÖRG JÓHANNESDÓTTIR,
Inga á Grund,
Miðgrund,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands
á Sauðárkróki 3. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ása Gísladóttir Þórarinn Illugason