Morgunblaðið - 17.12.2021, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. DESEMBER 2021
✝
Kristbjörg
Ólafsdóttir
fæddist 25. sept-
ember 1948 á Pat-
reksfirði. Hún lést 6.
desember 2021 á
líknardeild Land-
spítalans.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Breið-
fjörð Þórarinsson
bifreiðastjóri, f.
1916, d. 1974, og Jó-
hanna Björg Thoroddsen Ingi-
mundardóttir saumakona, f. 1921,
d. 2006. Systkini Kristbjargar eru
Þóra Friðrika, f. 1947, Þórarinn
Kristján, f. 1950, Guðjón Breið-
fjörð, f. 1952, d. 2014, og G. Sig-
urrós, f. 1954.
Kristbjörg ólst upp á Patreks-
firði til 15 ára aldurs en þá flutti
Börn hennar eru: a) Elísa Björk
Kjerúlf, f. 1990, sambýlismaður
Rúnar Örn Grétarsson, f. 1992, b)
Sonja Rut Valdín Sævarsdóttir f.
1996. 2) Ólafur Valdín, f. 1972,
sambýliskona Ragnheiður Gló
Gylfadóttir, f. 1980. Börn þeirra
eru: a) Diljá Salka, f. 2006, b) Kári
Valdín, f. 2010, og c) Hekla Karen
Valdín, f. 2012. 3) Gísli Elvar, f.
1976, maki Elsa Þóra Jónsdóttir, f.
1979. Börn þeirra eru: a) Breki
Freyr, f. 2003, b) Sölvi Rafn, f.
2008, og c) Elvar Andri, f. 2015.
Kristbjörg útskrifaðist frá Hús-
mæðraskólanum á Staðarfelli árið
1966. Lengst af starfaði hún í gler-
augnaverslunum, fyrir utan árin
1981-1985 þegar þau hjónin ráku
efnalaug í Árbæ. Einnig hafði hún
mikinn áhuga og metnað í silfur-
smíði og bjó til skartgripi undir
nafninu KO skart.
Útförin fer fram í Grafarvogs-
kirkju í dag, 17. desember 2021,
klukkan 15.
Hlekkir á streymi:
https://fb.me/e/4NwkNGBdt
https://www.mbl.is/andlat
fjölskyldan í Kópa-
vog.
Kristbjörg giftist
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Hall-
dóri Valdín Gíslasyni
búfræðingi og bif-
reiðastjóra, f. 1945,
hinn 30. nóvember
1968. Þau hófu bú-
skap á Hringbraut í
Reykjavík en lengst
af bjuggu þau í
Fannafold. Síðustu árin bjuggu
þau í Stórakrika í Mosfellsbæ.
Móðir Halldórs var Herborg Elv-
íra Jóhanna Elísa Hjelm húsmóðir,
f. 1924, d. 1986, og kjörfaðir hans
var Gísli Breiðfjörð Brynjúlfsson
bóndi, f. 1910, d. 1976.
Börn Kristbjargar og Halldórs
eru: 1) Jóhanna Björg, f. 1970.
Fjölskyldan skipti mömmu öllu
máli og hún var tilbúin að gera allt
fyrir okkur börnin sín. Hvort sem
það var að greiða leiðina eða taka
upp hanskann fyrir okkur. Hún
lifði fyrir barnabörnin sín sem
dýrkuðu hana á móti. Hún stjanaði
við þau öllum stundum og það fór
enginn svangur frá afa og ömmu.
Hlátur og gleði einkenndi mömmu
og hún elskaði að vera í kringum
fólk og á mannamótum. Hún sá
alltaf húmor í öllu og við minnumst
hennar í góðu skapi og hláturs-
kasti. Fyrir henni voru allir jafnir
og hún elskaði samræður enda var
hún vinamörg og átti einstaklega
auðvelt með að muna nöfn og
andlit. Það var góður kostur fyrir
sölukonu sem seldi gleraugu
stærstan hluta ævinnar. Hún
þekkti viðskiptavini sem höfðu
aðeins komið einu sinni nokkrum
árum áður í gleraugnabúðina til
hennar. Það gat tekið tímann
sinn að fara með mömmu í búðina
eða í fjölmenni, hún þurfti alltaf
að stoppa og spjalla við fólk sem
hún þekkti eða kannaðist við. Við
fengum það oft á tilfinninguna að
hún þekkti alla. Vinir okkar og
barna okkar þekktu allir mömmu
vel enda var hún alltaf tilbúin að
taka á móti krökkunum heim.
Mamma var alltaf tilbúin að rétta
fram hjálparhönd hvort sem það
var að aðstoða við veislur eða
hjálpa fólki með hvaða hætti sem
var, tími sólarhringsins var auka-
atriði. Það gaf henni mikið að
gleðja aðra og hún var afskaplega
gjafmild enda setti hún sjálfa sig
aldrei í fyrsta sæti. Hún var alltaf
að og vildi hafa mikið fyrir stafni.
Það var erfitt fyrir hana að setj-
ast niður og slaka á enda þurfti
sérstaklega að biðja hana um
það. Hið sama má segja um
ferðalög sem voru henni hugleik-
in. Mömmu fannst gaman að
ferðast bæði innanlands og utan.
Henni fannst fátt skemmtilegra
en að fá fólk í mat eða kaffi í hjól-
hýsið. Hugur hennar leitaði líka
mikið á æskuslóðirnar vestur á
firði.
Ég man það elsku mamma mín,
hve mild var höndin þín.
Að koma upp í kjöltu þér,
var kærust óskin mín.
Og ennþá rómar röddin þín,
svo rík í hjarta mér.
Er nóttin kemur dagur dvín,
í draumi ég er hjá þér.
(Jenni Jónsson)
Veikindin hófust árið 2013 og
við tók langt tímabil erfiðra
lyfjagjafa, geislameðferða og
uppskurða. Pabbi stóð henni við
hlið sem klettur allan tímann.
Hún kvartaði afar sjaldan, lét lít-
ið bera á veikindunum og hvern-
ig henni leið. Sjaldnast var hægt
að sjá í raun hvað hún var að
ganga í gegnum. Hún fór ótrú-
lega langt á jákvæðni og vilja-
styrk. Hún var algjör nagli.
Elsku mamma, þú ert hetjan
okkar og orð fá því ekki lýst hve
mikið við söknum þín. Við eigum
sem betur fer ótrúlega mikið af
góðum minningum sem lifa með
okkur og munum ávallt hugsa til
þín með hlýju. Við kveðjum þig
hér með bæn ömmu þinnar sem
við kunnum öll:
Englanna skarinn skær
skínandi sé mér nær
svo vil ég glaður sofna nú
sætt í nafni Jesú
(Guðbjörg B. Jóhannesdóttir)
Þín
Jóhanna Björg, Ólafur
Valdín og Gísli Elvar.
Við kveðjum ömmu með sökn-
uði og þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með
henni. Við erum öll svo heppin að
hafa fengið að alast upp með
ömmu Kristbjörgu sem fyrir-
mynd okkar í lífinu. Amma mætti
á alla viðburði hjá okkur, hvort
sem það voru skólaskemmtanir
eða íþróttaleikir, og hvatti okkur
áfram. Amma var stærsti aðdá-
andi okkar allra. Hún var dugleg
að segja okkur að hún væri stolt
af okkur og studdi okkur í öllu því
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Mánudagar voru ömmu dagar
og þá komu öll barnabörnin í
heimsókn og eyddu deginum með
henni. Amma vildi allt fyrir alla
gera og passaði upp á að allir
fengju jafnt. Þegar allir voru
heima vegna faraldursins bakaði
amma pönnukökur og keyrði út
til allra. Það var ekkert sem hét
að gera hlutina á morgun heldur
fór amma alltaf strax í verkið.
Amma minnti okkur reglulega á
hversu mikilvægt það er að fylgja
draumum okkar og sýndi okkur
að það er aldrei of seint að læra
eitthvað nýtt. Við erum svo lán-
söm að eiga alla þessa fallegu
skartgripi sem hún bjó til fyrir
okkur. Svo má ekki gleyma rauða
varalitnum á kinnum okkar allra
þegar við komum í heimsókn.
Elsku amma okkar, það er svo
sárt að kveðja þig, við áttum von á
því að hafa þig hjá okkur aðeins
lengur. Þú varst besta amma sem
hægt er að óska sér, svo góð og
gjafmild. Seiglan í þér var svo mikil
og alltaf varstu jákvæð og sterk
þrátt fyrir allt. Þú kenndir okkur
að vera sterk, hvernig á að koma
fram við náungann og hversu mik-
ilvæg fjölskyldan er. Við erum svo
heppin að hafa átt þig að og það er
svo mikill missir fyrir okkur núna
þegar þú ert farin frá okkur. Við
vitum að þú fylgist með okkur og
passar upp á okkur. Minning þín
lifir áfram í hjörtum okkar allra.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Þín barnabörn,
Elísa Björk, Sonja Rut Vald-
ín, Breki Freyr, Diljá Salka,
Sölvi Rafn, Kári Valdín,
Hekla Karen Valdín og
Elvar Andri.
Lækir kalla: Fram til fjalla
fagurt er um vor.
Glymur fossins gígja,
glampar sólin hlýja,
spinnur gull í spor.
(Ólína Andrésdóttir)
Talið er merkið þróttar þrátt,
það að vera sonur,
en landið hefur löngum átt,
líka sterkar konur.
Orð Ólínu frænku okkar eiga
vel við Kristbjörgu, hún var sterk,
glöð og hláturmild kona, staðráð-
in í því að standa sig vel á meðan
stætt var í baráttu sinni við
Ótuktina (sem Anna Pálína Árna-
dóttir nefndi svo), gefa og njóta
elsku og ástar fjölskyldu og vina.
Við ólumst upp með Krist-
björgu í sama húsi í bernsku-
byrjun og áfram hélt mikill sam-
gangur á milli fjölskyldnanna
þegar við systurnar fluttum inn-
ar á Aðalstræti. Í þorpi Jóns úr
Vör voru margir með búskap,
þ.á m. feður okkar með kindur
og afi og amma með hænsni. Í ár-
vissum vorheimsóknum suður til
annarra barna sinna sáum við
um hænsnahirðinguna og þá
gekk oft á ýmsu. Vorið var alltaf
tilhlökkunarefni og þar hafði
sauðburðurinn vinninginn á móti
skólaslitum því að þá styttist í
sumardvölina á Koti, sameigin-
legu býli fjölskyldnanna innar í
firðinum. Í ljósi minninganna
voru sumrin endalaus hamingja
hjá okkur frændsystkinunum:
Sækja daglega mjólk á næsta
bæ, sjá um að þurrka hey af túni
með ömmu og mömmu sem
pabbi og Óli frændi slógu með
orfi og ljá um helgar. Veiða fiska
í ánni með dollum eða berhent
o.fl. Haustið var einnig annatími.
Við vorum send til berja og þá
var sultað og saftað liðlanga dag-
ana. Pabbi gekk alltaf efstur
þegar smalað var en við krakk-
arnir röðuðum okkur síðan á
hlíðarnar. Óli sá um alla keyrslu
á Skjóna sínum. Á haustin var
réttað á Rauðasandi. Beygjurn-
ar niður Bjarngötudalinn þykja
ekki góðar nú en eru hátíð miðað
við okkar bernskuár. Krakka-
skarinn sat á vörubílspalli
Skjóna, sú elsta bar ábyrgð á að
allir sætu kyrrir. Í efstu beygj-
unni þurfti að bakka, ella komst
bíllinn ekki áfram.
Við frændsystkinin uxum úr
grasi og við tók lífið í sinni marg-
breytilegu mynd en alltaf var
stutt í bernskuminningarnar
þegar við hittumst.
Baráttukona er gengin og
margir eiga um sárt að binda en
sárastur er söknuður hennar
kæra Dodda, sterka bakhjarls-
ins, og barnanna en „að lifa er að
elska og sá sem einhver elskar
getur aldrei dáið“, eins og segir í
ljóði Gunnars Dal.
Kristbjörg hefur nú fengið
nafn sitt skráð í Lífsins bók, hún
er farin til Guðs og hefur með
sinni alkunnu röggsemi sagt við
Lykla-Pétur:
Kristbjörg
Ólafsdóttir
Jæja Ingólfur
minn, nú hefur þú
kvatt þessa jarð-
vist.
Ég verð að skrifa
um þig nokkrar línur, þar sem
við unnum saman í blíðu og
stríðu mest af systkinahópnum.
Lengi vel sváfum við í sama
rúmi, jafnvel eftir að flutt var úr
gamla bænum yfir í nýja húsið,
þú um 15 ára og ég 12 ára. Þú
varst óhemju stríðinn og stríddir
okkur systkinunum, sérstaklega
mér og Rikku. En aldrei vondur
eða í illu. Þegar við vorum í
gamla bænum þá flugumst við
oft á og endaði oft á því að Ingi-
björg amma tók þig inn til sín til
Ingólfur Jónasson
✝
Ingólfur Jón-
asson fæddist
14. janúar 1943.
Hann lést 4. desem-
ber 2021. Útför
Ingólfs fór fram 14.
desember 2021.
að skilja okkur að.
Árið 1955 voru fjár-
húsin byggð heima
um haustið, þá vor-
um við staddir niðri
í fjárhúsum, ég 9
ára og þú 12 ára. Þá
kemur pabbi niður í
fjárhús og segir við
okkur: það er kom-
inn maður sem vill
tala við ykkur. Þú
spyrð strax hver
það sé, og pabba verður á að
segja hver það sé. Í því neitar þú
að fara heim og tala við mann-
inn, heldur biðum við niðri á
bakkanum neðan við húsið á
meðan pabbi næði í manninn.
Þetta var sérfræðingur að sunn-
an. Þú tekur það loforð af pabba
að við bíðum á bakkanum á með-
an pabbi nái í manninn. Á meðan
pabbi hverfur inn í bæinn, þá
stingur þú af og skipar mér að
segja ekki neitt. Ég þagði eins
og gröfin, en vissi vel hvert þú
fórst. Fórst niður fyrir bakkann
og yfir ána og faldir þig bak við
stóran stein. Þetta var s.s. skóla-
stjórinn á Húsabakka og það var
búið að vígja skólann og átti að
senda okkur í heimavist. Ég fór
um haustið, en að mig minnir
ekki þú, enda hafðir þú ekkert
að gera í hendurnar á þessum
manni. Þó að skólaganga þín hafi
ekki verið mikil eftir því sem ég
man, þá lastu mikið og varst
fróður um allt og mjög mikið inni
í öllum vélum. Skiptir um bíla
bara eins og að skipta um föt
þegar þú komst á þann aldur. Í
fyrsta sinn sem þú fórst að heim-
an fórstu á vertíð suður, alla
vega einu sinni ef ekki tvisvar.
Vannst mikið heima þess á milli,
varst iðinn í heyskap og hafðir
gaman af, þó að þú værir ekki
mjög búhneigður. Síðan fórstu
að vinna á bílaverkstæðinu á Ak-
ureyri með Jóhanni á Atlastöð-
um, á verkstæðinu hjá Lúlla
gamla. Síðan á verkstæði heima
hjá Jóhanni á Atlastöðum.
Keyrðir meðal annars flutninga-
bíl frá Reykjavík á Hellissand og
Rif. Þú varst góður félagi félaga
þinna, alltaf kátur og hafðir
húmor fyrir flestum hlutum. Þó
að við höfum hafnað svona mikið
saman þegar við vorum ungir
heima, þá vorum við ekki beint
samrýndir, en eftir á að hyggja
þegar litið er yfir farinn veg, þá
minnir þetta mig óneitanlega
svolítið á konung ljónanna,
stjórnsamur svolítið. Þrátt fyrir
allt og allt höfnuðum við á sama
bæ til að ná okkur í konur, sína á
hvorri hæðinni þó. En eftir að ég
fluttist vestur urðu samskiptin
lítil.
Kæra fjölskylda, Gauja, börn
og barnabörn.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar.
Halldór Jónasson.
✝
Bragi Óskar
Baldursson
fæddist í Reykja-
vík 17. júlí 1972.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 1. desember
2021.
Foreldrar hans
eru Anna Maggý
Pálsdóttir, f. í
Hafnarfirði 3. maí
1943, og Baldur
Bárður Bragason,
f. 18. júní 1939 í
Reykjavík.
Bragi Óskar á
þrjá bræður: Pál,
f. 9. ágúst 1963,
Lárus, f. 1. októ-
ber 1964, og Ró-
bert Badí, f. 16.
september 1976.
Útförin fór
fram 13. desember
2021.
Bragi Óskar Baldursson, næst-
yngsti bróðir minn, kvaddi okkur
mjög snögglega eftir hörmulegt
slys á meðferðarheimilinu í Jökla-
seli. Ég heyrði í sjúkrabíl og þá fer
um mig ónotatilfinning að vonandi
hafi ekki einhver sem ég þekki eða
skyldmenni lent í einhverju hræði-
legu en til allrar óhamingju kom
símtalið að hann Bragi Óskar hefði
farið í öndunarstopp þegar hann
var að borða hvítlauksbrauð og
verið hnoðaður í sjö mínútur sem
er alveg skelfilega langur tími og
innst inni veit ég að það er ekki
gott.
Ég man þegar við vorum ungir
og við lékum okkur og fórum út á
róló að leika. Síðan byrjaði Bragi
fyrst í leikskóla og var hraustur
sterkur strákur og lék sér mikið
en það skeði skrítinn atburður
þegar Bragi komst í eldfæri og
kveikti í rúmgaflinum á hjóna-
rúminu. Skilnaður foreldra okk-
ar árið 1974 var erfiður og við
fluttum með mömmu upp í Árbæ
og þau ár voru okkur mjög erfið.
Ég man að við vorum leika okkur
í hundaleik og geltum og mér
fannst það skrítið hvað Bragi tal-
aði lítið og ég spurði mömmu
hvað gæti verið að. Braga sé ég
lítið eftir að hann byrjaði í grein-
ingarferli og síðan í daggæslu á
Dalbraut, þá sá ég hann bara á
kvöldin og um helgar. Hann hef-
ur hugsanlega orðið fyrir per-
sónuleikaröskun en er greindur
einhverfur.
Á þessum árum var það þannig
að allir voru hræddir við þennan
sjúkdóm, ég man að Sigurbjörg
amma sagði við mig að við mætt-
um aldrei sleppa af honum aug-
unum og halda alltaf fast í höndina
á honum svo hann færi sér ekki að
voða, en eftir að við fluttum aftur í
Kópavoginn náði hann að kveikja í
herberginu mínu og ég rétt náði að
ná í slökkvitæki og slökkva eldinn.
Svo kom slökkviliðið og Bragi hló
og hafði gaman af. Í eitt skipti fór-
um við félagarnir og Bragi að
horfa á brennuna við Ægisíðu, þá
einhvern veginn tókst Braga að
stinga af og allir fóru að leita,
meira að segja löggan, en þá hafði
Bragi farið upp á Hótel Sögu og
pantað sér gosdrykk á barnum.
Bestu ár Braga voru á Sæbraut.
Bragi Óskar var alla tíð hraustur
og stundaði ýmsar íþróttir en eftir
að hann flytur í Jöklasel þá verður
hann líkamlega fatlaður ofan á
andlegu veikindin. Bragi Óskar
fór í lífslokameðferð fyrsta desem-
ber, á fullveldisdeginum, en hann
hélt fast í lífið og var með sterkt
hjarta.
Ég bið guð að vernda þig þang-
að til að við hittumst aftur elsku
Bragi minn.
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.
(Páll Ólafsson)
Þinn bróðir,
Lárus Baldursson.
Í dag kveðjum við í hinsta sinn
góðan vin og félaga, Braga Óskar
Baldursson. Bragi var einstaklega
hlýr, blíður og glettinn. Það hefur
myndast djúpt skarð í hópinn okk-
ar og er hans sárt saknað úr Iðju-
bergi. Við þökkum samfylgdina
kæri vinur og góða ferð í sumar-
landið.
Nótt
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
er aftanskinið hverfur hljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Við sendum öllum í Jöklaselinu,
sem og ættingjum Braga, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd allra í Iðjubergi,
Oddrún Ólafsdóttir.
Elsku Bragi Óskar. Við kveðjum
þig með trega í hjarta en ótrúlega
þakklát fyrir allar góðu minning-
arnar.
Hlátursköst á öllum tímum sól-
arhringsins, bústaðaferðir, jólalög-
in, sundferðir og auðvitað öll mat-
arboðin í Flúðaseli/Hamraborg.
Bragi var svo ótrúlega fyndinn
og uppátækjasamur einstaklingur.
Þú skilur eftir stórt og einmana-
legt gat í hjörtum okkar.
Takk fyrir öll frábæru árin. Við
söknum þín öll elsku vinur.
F.h. vina þinna í Jöklaseli 2,
Stefanía Smáradóttir.
Bragi Óskar
Baldursson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
INGIBJÖRG ÞORKELSDÓTTIR,
Borgarholtsbraut 71, Kópavogi,
lést 7. desember. Útförin verður frá
Bústaðakirkju mánudaginn 20. desember
kl. 13.oo að viðstöddum nánum aðstandendum og vinum -
fjöldatakmarkanir og grímuskylda.
Uppl. um streymi frá athöfn verða á vef: kirkja.is og
www.streyma.is.
Þorkell Guðnason Stefanía Halla Hjálmtýsdóttir
Kristín Guðnadóttir Ásbjörn Björnsson og fjölskyldur
Salome Þorkelsdóttir, Kristín Þorkelsd. Sigurður Þorkelss.