Morgunblaðið - 17.12.2021, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. DESEMBER 2021
✝
Jón Sig-
urbjörnsson
leikari og óp-
erusöngvari fæddist
á Ölvaldsstöðum í
Borgarfirði 1. nóv-
ember 1922. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hrafnistu 30.
nóvember 2021.
Foreldrar hans
voru Ingunn Kristín
Einarsdóttir hús-
freyja, f. 28.6. 1896, d. 19.9. 1986,
og Sigurbjörn Halldórsson verka-
maður, f. 19.10. 1873, d. 2.3. 1948.
Bróðir Jóns var Halldór Kristinn,
f. 17.12. 1920, d. 7.12. 1979.
Jón giftist Þóru Friðriksdóttur
leikkonu, f. 26.4. 1933, d. 12.5.
2019. Þau skildu árið 1981. Dætur
Jóns og Þóru eru: 1) Lára, f. 11.7.
1957. Börn hennar og Jóns
Tryggvasonar eru Iðunn, f. 18.9.
1987, og Tryggvi, f. 29.1. 1990.
Maki hans er Ragna Margrét Ein-
arsdóttir, f. 11.8. 1994, og dóttir
þeirra er Bríet Lára, f. 5.2. 2020.
2) Kristín, f. 4.6. 1965. Maður
hennar er Sigmundur Jóhann-
esson, f. 25.9. 1957. Dætur Sig-
mundar eru Tinna Björk, f. 22.9.
1980, og Arna Þöll, f. 9.12. 1988.
Jón ólst upp í Borgarnesi og hóf
starfsferil sinn sem vega-
vinnumaður og mjólkurbílstjóri í
Borgarfirði. Hann lauk gagn-
hann leikstýrði sjálfur hjá Þjóð-
leikhúsinu. Hann var fastráðinn
leikari Leikfélags Reykjavikur ár-
in 1967-1992. Þar lék hann ótal-
mörg hlutverk. Jón var jafnframt
mikilvirkur leikstjóri og stýrði
ótal sýningum hjá Leikfélagi
Reykjavíkur. Síðar meir var hann
gerður að heiðursfélaga leik-
félagsins. Hann leikstýrði töluvert
með áhugaleikfélögum, og þá
helst leikfélagi Hrunamanna á
Flúðum. Hann var mikill áhuga-
maður um kvikmyndir og lék í
þeim nokkrum, t.d. Landi og son-
um eftir Ágúst Guðmundsson og
Magnúsi eftir Þráin Bertelsson.
Síðasta kvikmyndahlutverkið var
í Síðasta bænum eftir Rúnar Rún-
arsson.
Árið 1977 kom út hljómplatan
Fjórtán sönglög eftir fjórtán ís-
lenska höfunda á vegum SG
hljómplatna með söng Jóns þar
sem Ólafur Vignir Albertsson lék
með á píanó. Árið 2003 gaf Rík-
isútvarpið út veglegan geisladisk
með söng Jóns undir yfirskriftinni
Útvarpsperlur.
Jón fluttist árið 1992 að Helga-
stöðum í Biskupstungum, þar sem
hann stundaði sitt helsta áhuga-
mál síðustu árin, hestamennsku
og hrossarækt. Hann kenndi söng
í Tónlistarskólanum á Hellu í
nokkur ár eftir að hafa flutt á
Helgastaði.
Síðustu átta árin tæp bjó Jón á
Hrafnistu í Reykjavík.
Útförin hefur farið fram í kyrr-
þey.
fræðaprófi frá Gagn-
fræðaskóla Reykvík-
inga 1941 og
stundaði nám í Leik-
listarskóla Lárusar
Pálssonar veturinn
1944-45. Hann stund-
aði tónlistarnám í
Tónlistarskóla Páls
Ísólfssonar árin
1943-1946. Síðan fór
hann til leiklist-
arnáms við The Am-
erican Academy of Dramatic Arts
í New York og lauk þaðan prófi
vorið 1948. Söngnám stundaði
hann í New York samhliða leiklist-
arnáminu. Jón fór til Ítalíu til að
nema óperusöng. Í Mílanó og Róm
bjó hann árin 1961-64. Þar með
var söngnámi þó ekki lokið, því
hann æfði söng hjá Sigurði De-
metz árum saman á Íslandi.
Jón hóf leiklistarferil sinn sem
Hóras í Hamlet hjá Leikfélagi
Reykjavikur vorið 1949. Hann lék
þar síðan næstu árin og var for-
maður Leikfélags Reykjavíkur
1956-59. Jón var fastráðinn leikari
við Þjóðleikhúsið 1960-67, að und-
anskildum árunum 1964 og 1965,
er hann var ráðinn til konunglegu
sænsku óperunnar í Stokkhólmi.
Þar söng hann m.a. í óperunum Il
trovatore, Rigoletto og Aidu. Jón
söng einnig hér heima, m.a. hlut-
verk nautabanans í Carmen, sem
Skilyrðislaus ást, hún er sjald-
gæft fyrirbæri. Ég er ekki viss um
að maður hafi leyfi til að krefjast
hennar af nokkurri manneskju en
hún er nú samt það sem við syst-
urnar fengum frá pabba. Hann
hafði alltaf tíma til að gefa manni.
Hann þvingaði ekki skoðunum
sínum upp á mann. Hann bauð
fram ráð í rólegheitunum og leyfði
manni svo að melta þau. Hann var
tilbúinn að gefa og ætlaðist ekki til
þess að fá neitt í staðinn. Engin
heimtufrekja. Og nærgætinn var
hann oft við geðvonda unglinginn
sem ég held að ég hafi verið.
Þegar hann var fluttur austur
að Helgastöðum, þá fór hann á kaf
í hrossin og vildi þá endilega hafa
okkur Löllu með sér í hesta-
mennskunni. Hann sökkti sér í
hrossarækt, sem gekk oft svo
ljómandi vel að út úr henni komu
frábær hross. Hagaljómar sem
urðu hluti af fjölskyldunni. Aðal-
reiðhesturinn hans síðustu árin
sem hann var á baki hét Drangur.
Stoltur og geðríkur grár höfðingi.
Þegar ég sat hjá pabba síðustu
dagana hans hér sá ég fyrir mér
að Drangur kæmi til að frelsa
hann úr þessum skrokki sem var
orðinn úr sér genginn, og saman
færu þeir á urrandi siglingu upp í
eilífðina. Og pabbi auðvitað syngj-
andi. Mér fyndist það vera kveðju-
stund við hæfi þeirra beggja.
En pabbi var ekki alltaf eintómt
sólskin, enda ákafamaður. Hann
gat líka verið stjórnsamur og stíf-
ur. Og það var ekkert alltaf auð-
velt að standa í hrossaragi með
honum. Hann var haldinn því sem
á sumum bæjum er kallað rekstr-
arkvíði. Þegar maður hljóp of
hægt. Eða of hratt. Hrópaði of
hátt eða ekki nógu hátt. Þá gat
hvinið í. Og ef stóðinu tókst svo að
snúa við og það gusaðist fretandi í
öfuga átt við ætlaða stefnu, þá
varð fjandinn laus. En á endanum
gekk þetta nú yfirleitt og þá varð
hann ljúfur sem lamb.
Pabbi átti sér mörg áhugamál.
Upphaflega var hann bíósjúkur,
sem leiddi svo til áhuga hans á
leiklist og söng. Hann var líka
mikill unnandi góðra bóka, hvort
sem það voru skáldsögur eða ljóð.
Í eldhúsinu á Helgastöðum sner-
ust samræðurnar oft um bækur
sem við höfðum lesið, eða langaði
til að lesa. Einn slíkan morgun, yf-
ir Earl Grey og ristuðu brauði,
minntist ég á að ég þyrfti að hætta
að æfa með kórnum sem ég var í.
Ég ætlaði að sækja fundi í Al-
Anon sem voru sömu kvöld og
kóræfingarnar. Þetta fannst
pabba afleitt. Hann þekkti af eigin
raun hvað söngurinn getur verið
hollur fyrir sálina. Hann lét álit
sitt í ljós og vonbrigði. Síðan var
þetta ekki rætt meira. Svo líða ein-
hverjar vikur og aftur sitjum við
við eldhúsgluggann og horfum á
Hekluna í þægilegri þögn. Þá
laumar hann út úr sér: „Hvað seg-
irðu nú Dinna mín, heldurðu í al-
vörunni að þú sért að græða eitt-
hvað á þessu þarna … Falun
Gong?“ Ég skellti náttúrlega upp
úr en hann lét sem ekkert væri.
Hans aðferð til að láta vanþóknun
sína í ljós.
Nú er komið að því að kveðja og
þakka fyrir allt. Skilninginn, húm-
orinn og hlýjuna. Skilyrðislausi
kærleikurinn hans pabba hefur
staðið með mér alla ævi og fyrir
hann verð ég ævinlega þakklát. Af
öllu hjarta elsku pabbi.
Kristín Jónsdóttir (Dinna).
Elsku hjartans pabbi, nú ertu
farinn. Þvílík lukka að hafa átt
dásamlegan pabba í öll þessi ár,
pabba sem var alltaf hlýr,
skemmtilegur, fyndinn og stund-
um dálítið ólíkindatól.
Það er skrítin tilfinning að pota
á blað nokkrum minningarkorn-
um um þig, því úr mörgu er að
velja.
Þú hugsaðir alltaf svo vel um
okkur Stínu, klæddir okkur á
morgnana, keyrðir í leikskólann
og leyfðir mömmu að sofa lengur.
Þú kvartaðir oft undan því að
við skyldum vaxa og stækka, eins
og þú værir hræddur um að missa
okkur frá þér.
Þitt líf varð mér hvatning á svo
margan hátt. Hvatning til að gera
það sem hugurinn stóð til. Uppeldi
okkar systra var þér í blóð borið,
fallegt, alltaf hlýlegt og oft bland-
að húmor. Þú hafðir verið í útlönd-
um og lært bæði leiklist og söng
og fannst alveg upplagt þegar ég
vildi fara til Ítalíu, aldrei neinar
úrtölur frá þér. Alltaf varstu tilbú-
inn að ræða við mann, ekki eins og
sá sem allt vissi heldur á jafningja-
grundvelli.
Einu sinni kom ég heim með
nýja klippingu í anda pönksins og
hafði sett á mig pappahorn til að
bæta um betur og þú hafðir aldrei
séð neitt eins asnalegt og hlóst þig
máttlausan. Þar sýndir þú vissa
víðsýni.
Þú elskaðir okkur skilyrðislaust
og þegar ég átti börnin mín hafðir
þú aldrei vitað neitt stórkostlegra
og sýndir þeim mikla ást. Þú
þreyttist aldrei á því að hafa okkur
með þér, hvort heldur sem var á
hestaferðalögum, niðri í leikhúsi,
tónleikum eða í girðingarstússi á
Helgastöðum.
Þú gast verið býsna þrjóskur og
hvatvís eins og þegar ég gat ekki
opnað kringlupoka og þú reifst
hann af mér svo innihald pokans
þeyttist um allt eldhús. Eða í án-
ingarstað á hestaferðalagi þegar
mýið ætlaði alla lifandi að drepa.
Við fengum malt að drekka og þú
varaðir þig ekki á því að stúturinn
væri fullur af flugum, þér var nokk
sama og skelltir herlegheitunum í
þig öllum til hryllings.
Þú hafðir heldur aldrei áhyggj-
ur af því hvað öðrum fyndist um
þig og gafst okkur þess vegna ótal
tilefni til að hlæja og skemmta
okkur á þinn kostnað, sem þér
fannst hið besta mál. Sjálfur sást
þú kímnina í því litla og oft hvers-
dagslega.
Ég held að þér hafi aldrei liðið
betur en á Helgastöðum, í hrossa-
stússi og –rækt. Þá varstu hættur
að vinna í leikhúsinu og gast sinnt
þínum áhugamálum af kappi,
hrossunum, tónlistinni og lestri.
Þegar við hlustuðum á óperur og
táruðumst bæði, það voru gæða-
stundir sem samveran við þig gaf
mér. Svo gastu horft á fótboltann
og öll frjálsíþróttamótin í sjón-
varpinu eins og þig lysti. Ég sakna
þín, en ekki með sorg í huga held-
ur þakklæti og gleði yfir að hafa
átt þig að.
Þín
Lára (Lalla).
Elsku afi, alltaf svo góður, gjaf-
mildur og fús að hjálpa og gefa
manni tíma. Það sem kemur helst
upp í hugann er hvað þú varst allt-
af jákvæð fyrirmynd fyrir alla í
kringum þig. Þú fylgdir þínum
draumum og fórst þínar eigin leið-
ir og ég held þú hafir ekki full-
komlega gert þér grein fyrir
hversu góð áhrif þú hafðir á fólk í
kring um þig. Auðmjúkur enda-
laust. Þú kenndir okkur að lifa
ekki lífinu í kyrrstöðu. Þú kenndir
okkur að draumar eru ekki bara
draumar, þeir eru þarna til að
fylgja þeim eftir. Á meðan hélst þú
í þína einkennandi hlýju, húmor
og stríðni.
Iðunn Jónsdóttir.
Kveðja
Ástin er undur
sem ódáinslundur
hún umvefur mig.
Hún er sterk taugin sem ég ber
til Jóns Sigurbjörnssonar og ristir
djúpt. Leiðir okkar lágu fyrst
saman í leiksýningu Þjóðleikhúss-
ins á söngleiknum Kysstu mig
Kata vorið 1958, ég í statistahlut-
verki, þá 11 ára gamall, og Jón í
aðalhlutverki, þá 35 ára gamall.
Þar og þá myndaði ég samband
við hann innra með mér sem aldrei
hefur rofnað síðan. Í upphafi leit
ég til hans sem föðurímyndar. Það
voru miklir tálmar á sambandi við
minn eigin föður og Jón með sína
karlmannlegu framgöngu og
djúpu sterku rödd féll vel að minni
heitt þráðu föðurímynd. Ég dróst
að honum og dáðist að honum, ég
hlustaði á hann gegnum hátalara-
kerfið á sýningum og samsamaði
mig við persónu hans og tilfinn-
ingar í leiknum. Sérstaklega var
einn söngur sem hann söng undir
lok verksins sem gekk mér beint
til hjarta og fyllti mig svo sterkum
kenndum að ég táraðist yfirleitt
þegar ég hlustaði á hann opnum
eyrum gegnum kerfið – heit og
ljúfsár ástarjátning til konunnar
þegar hún vildi yfirgefa hann.
Nokkrum árum síðar lágu leiðir
okkar aftur saman, þegar hann
varð kennari í Leiklistarskóla
Þjóðleikhússins og kenndi okkur
leiktúlkun með eftirminnilegum
hætti. Síðar meir áttum við svo
samleið sem samverkamenn í leik-
listinni, á leiksviði, í útvarpi, sjón-
varpi og kvikmyndum. Og enn síð-
ar minnist ég góðra stunda í
heimsóknum til hans í sveitina á
Helgastöðum og svo síðustu árin
inn á Hrafnistu. Og ávallt svo vel
tekið á móti manni með hlýju og
ljúfmennsku og glettnin ekki langt
undan, ævinlega svo hreinn og
beinn.
Jón Sigurbjörnsson var og er
sterkur áhrifavaldur í þessu lífi
með öllum sínum frábæru eigin-
leikum sem manneskja og sínum
listrænu hæfileikum og innsýn,
þar sem mennskan var í fyrirrúmi.
Einhvern tíma fyrir þó nokkr-
um árum bað ég Jón um að syngja
umræddan söng fyrir mig inn á
band, svo ég gæti átt hann fyrir
mig, en það var of seint. Ég á þó
minninguna um sönginn og rödd-
ina og tilfinninguna, ævarandi
minningu.
Þessi söngur sem Jón söng svo
fallega og hafði þessi sterku áhrif
á eina viðkvæma barnssál ber
heitið Ástin er undur (í þýðingu
Egils Bjarnasonar; So in love á
ensku) og þessar eru línurnar sem
hafa lifað innra með mér alla tíð:
Farir þú frá mér
ég finn þig samt hjá mér
sem faðmir þú mig,
ó, hve heitt ég elska þig.
Ég kveð Jón með þessum orð-
um og þeirri tilfinningu sem ég
nam úr söng hans. Og ég syng
þennan söng til hans fyrir hönd
drengsins í mér, fyrir hönd full-
orðna mannsins og fyrir hönd
gamla mannsins – við allir sem
einn elskum þig, Jón Sigurbjörns-
son, fölskvalaust. Hafðu þökk fyr-
ir allt, yndislegi maður.
Sigurður Skúlason.
Fallinn er frá mikilhæfur leik-
húsmaður, góður félagi og aldinn
höfðingi sinnar stéttar, leikari,
söngvari og leikstjóri, Jón Sigur-
björnsson. Atvik höguðu því þann-
ig, að mér auðnaðist að fylgjast
með öllum hans mikla ferli, allt frá
því hann þreytti eiginlega frum-
raun sína sem Hóras í sýningu
Leikfélags Reykjavíkur á Hamlet
1949, sýningum leikflokksins Sex í
bíl, fyrri
Þjóðleikhúsárunum (og þeim
síðari líka), framlagi hans til Leik-
félagsins undir lok sjötta áratug-
arins, söng hans við Stokkhólmsó-
peruna og síðar Þjóðleikhússins,
allt fram til þess ég réð hann til
starfa hjá Leikfélaginu 1967, þar
sem hann átti síðan mestallan feril
sinn. Auk þessa varð hann einnig
mjög minnisstæður í nokkrum
kvikmyndum á síðustu árum sín-
um.
Jón var í krafti fjölhæfni sinnar
mikill happafengur fyrir Leik-
félagið og þann tíma sem við unn-
um saman í Iðnó lék hann burð-
arhlutverk í flestum
uppsetningum mínum, dr. Brack í
Heddu Gabler, kónginn í Yvonne
eftir Gombrowicz, Kreon í Anti-
gónu, dr. Godman Syngmann í
Kristnihaldi undir Jökli og
Skugga-Svein í Útilegumönnun-
um. Auk þess léði hann mér hönd
og rödd í Þjóðleikhúsinu sem
söngvari og leikstjóri og setti með-
al annars upp þá óperusýningu
sem enn á metaðsókn á Íslandi,
Carmen Bizets, 1975. Áður hafði
hann m.a. sungið þar Sarastro í
Töfraflautunni eftir Mozart og
skrattakollinn með rógsaríuna í
Rakaranum í Sevilla, hlutverk
sem hann glansaði líka í í Stokk-
hólmi. Þessi stutta upptalning
segir talsvert um fjölhæfnina.
Jón var sterkur og karlmann-
legur að burðum, en viðkvæmur
og bar ekki sorgir sínar á torg.
Hann gat virkað hrjúfur en um
leið ærlegur og vammlaus og nýtti
þessi eiginleika vel eins og í hlut-
verki trúboðans Hans Egede í
leikriti Davíðs Stefánssonar Land-
ið gleymda, eða bara þegar hann
söng Sverri konung. Þetta
fölskvaleysi lýsti sér og vel í
Equusi Peters Shaffers; allt önnur
hlið var þegar hann brá sér í nú-
tímasöngleiki, eins og þann fyrsta
sem hér var sýndur, Kysstu mig
Kata, þar sem hann var Petrucc-
hio, og síðar svo ólíkir herrar sem
Grettir og Kaífas í Jesú Kristi Of-
urstjörnu, að ógleymdum þursin-
um Þrymi í óperu Jóns Ásgeirs-
sonar. Og ekki held ég við höfum
eignast betri Skugga-Svein á allri
tuttugustu öldinni en þann sem
Jón skapaði, sá ógæfumaður hlaut
allra samúð.
Svo sakaði ekki að við hans
stæðileika bættist léttleiki og
glettni sem nýttist honum vel þeg-
ar gamanið var annars vegar. Jón
var nefnilega spaugsamur gaman-
leikari og einn fjölvirkasti leik-
stjóri okkar um sína daga og einn
af fáum íslenskum leikstjórum
sem hafa haft skopleikinn á valdi
sínu. Leikhúsfólk veit að þar er
vandinn ekki síðri en í alvörunni,
en þar átti Jón einnig margar
ágætar sýningar. Gaman Jóns var
stundum gróft og stórkarlalegt, en
stundum hárfínt og nærfærnis-
legt. Dýpt sína sem listamaður
sýndi hann meðal annars sem
Kreon í Antigónu, sem náði goð-
sögulegri stærð.
Jón var í eðli sínu náttúrubarn
og undi sér hvað best á síðustu ár-
um með hestunum sínum fyrir
austan. En þegar hann hitti gamla
félaga úr leikhúsinu færðist kátína
yfir og óskert magn af gagn-
kvæmri hlýju ríkti.
Við Þóra sendum Láru og
Kristínu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Sveinn Einarsson.
Það leiddist engum í félagsskap
Nonna Sibb eins og hann var kall-
aður í leikhúsinu. Hann var léttur í
lund og mikill húmoristi. En starf-
ið tók hann alvarlega, vinnubrögð-
in vönduð og skilvirk. Jón var einn
af traustustu leikurum Leikfélags
Reykjavíkur. Hann þreytti frum-
raun sína sem Hóras í Hamlet
1949 og starfaði með félaginu um
áratuga skeið en lék líka fjölmörg
hlutverk í Þjóðleikhúsinu og í
kvikmyndum. Urðu hlutverkin vel
á annað hundrað á ferlinum. Jón
var einnig farsæll leikstjóri og
meðal sýninga hans eru mörg af
vinsælustu verkefnum Leikfélags-
ins: Tannhvöss tengdamamma,
Maður og kona, Þið munið hann
Jörund, Rommí og ekki síst Fló á
skinni en einnig dramatískari
verk: Máfurinn, Sex persónur
leita höfundar, Nótt yfir Napolí og
Skáld-Rósa. Ógerlegt er að telja
upp alla hans leiksigra en minna
má á að hann lék Skugga-Svein
með tilþrifum bæði í Þjóðleikhús-
inu og Iðnó, Kúnstner Hansen í
Strompleiknum, gamla Mahon í
Lukkuriddaranum, sálfræðinginn
í Equus og Petrútsíó í Ótemjunni.
Jón var myndarlegur á velli og
hafði djúpa og fallega bassarödd.
Hann stundaði klassískt söngnám
og söng í fjölmörgum óperum í
Þjóðleikhúsinu, þar á meðal Sa-
rastró í Töfraflautunni, Coline í La
Boheme, Don Basilio í Rakaran-
um, nautabanann í Carmen (sem
hann líka leikstýrði) og Þrym í
Þrymskviðu. Í leikritum og söng-
leikjum voru það kröfuhörð söng-
hlutverk: Makki hnífur í Túskild-
ingsóperunni, Petruccio í Kysstu
mig Kata og Kaífas í Súperstar.
Ég var aðeins tíu ára þegar ég sá
Jón fyrst á sviði í Iðnó. Það var í
leikritinu Nóa (þess sem byggði
örkina) þar sem hann lék elsta
soninn, hinn þeldökka Kam. Þetta
var svo sannarlega ekki barnaleik-
rit en leikur hans hafði sterk áhrif
á mig og er mér ennþá eftirminni-
legur. Jón starfaði í Iðnó öll leik-
hússtjóraárin mín þar á níunda
áratugnum og varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að leikstýra hon-
um í nokkrum sýningum. Hann
var skemmtilegur í samvinnu,
næmur og hafði sterka sviðsnær-
veru. Hann var bráðfyndinn
Snikki smiður í Draumi á Jóns-
messunótt, ísmeygilegur sem
trúarhræsnarinn Mr. Mulleady í
Gísl en eftirminnilegastur var
hann sem Bogesen í Sölku Völku
og Ásmundur, faðir Grettis í sam-
nefndum söngleik. Í verkinu starf-
ar hann í Álverinu og verður slíkt
vinnudýr að hann bókstaflega
breytist í apa og ég dáist enn að
úthaldi hans í sjóðheitum apabún-
ingnum. Síðasta samvinna okkar
var í opnunarsýningu Borgarleik-
hússins, Höll sumarlandsins, þar
sem hann lék föður Vegmeyjar og
var sem sé í þeim hópi sem fyrstur
sté á hið stóra nýja svið eftir alla
áratugina í þrengslunum í Iðnó.
Síðari hluta ævinnar bjó Jón að-
allega í sveitinni og stundaði hes-
tabúskap. Hann gekkst við því að
vera sannur sveitamaður en var
þó ekki síður heimsborgari, sem
ungur hafði sótt sér leikmenntun í
New York, lært klassískan söng á
Ítalíu og sungið um skeið við Óp-
eruna í Stokkhólmi. Hans verður
lengi minnst sem eins okkar
fremsta leikhúsmanns. Við hjónin
og fjölskylda sendum dætrum
hans og Þóru, þeim Láru og Krist-
ínu, innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þessa öðlings.
Stefán Baldursson.
Jón Sigurbjörnsson
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi, afi, langafi
og langalangafi,
GEORG FRANZSON,
fv. garðyrkjubóndi í Laugarási,
síðast til heimilis í Grænumörk 3,
Selfossi,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
aðfaranótt föstudagsins 10. desember. Jarðarförin fer fram frá
Skálholtskirkju mánudaginn 20. desember klukkan 13. Blóm og
kransar eru afþakkaðir. Vegna fjöldatakmarkana verður einungis
nánasta fjölskylda viðstödd, en streymt verður frá athöfninni á
skalholt.is og facebook-síðu Skálholts.
Jón Þór Þórólfsson Hafdís Héðinsdóttir
Erla B. Norðfjörð
Hjördís María Georgsdóttir Gunnar Einarsson
Ragnheiður Lilja Georgsd.
Eiríkur Már Georgsson
Heiðrún Björk Georgsdóttir Ólafur H. Óskarsson
Íris Brynja Georgsdóttir Steinar Halldórsson
og fjölskyldur