Eldhúsbókin - 10.01.1970, Blaðsíða 13

v/i
Ef sleifin hefur tillineyg
ingu til að detta ofan í
pottinn, þegar þið sjóðið
sultu, ættuð þið að setja
þvottaklemmu á sleifina.
í»á er vandinn leystur.
Plasthylkin utan af tann-
burstunum er tilvalið að
nota til að geyma í
heklunálar, öryggisnælur,
stoppnálar o. þ. h.
Áður en skór með ljós-
um þræðingum eru
burstaðir fyrsta sinni, er
hægt að bera litlaust
naglalakk á þræðinguna
svo að hun taki ekki í
sig skóáburð.
Ef smelltu eyrnalokkarri-
ir vilja særa eyrun, skul-
uð þið líma froðugúm
innan á smelluna.
Dífið gúmhringjunum í
þeytta eggjahvítu áður
en þeir eru látnir á sultu-
krukkurnar.
Ef ykkur finnst liturinn á
eplamaukinu ekki nógu
fallegur, er gott ráð að
láta í það askorbínsýru,
1 gramm í 1 kg af mauki.
Það er auðveldara að af-
hýða eplin, ef þau eru
Játin sem snöggvast ofan
í sjóðandi vatn. Þá fer
ekki eins mikið til spillis
af eplinu sjálfu.
ÞJÁIST ÞÚ AF
VAN MÁTTAR KEN N D?
Það væri synd að segja, að allir sjúkdóm-
ar œttu sér likamlegar orsakir einvörð-
ungu. Lœknar gera æ meira að því að
leita hinnar salrœnu undirrótar sem ligg-
ur einatt að baki og veldur likamlegum
meinsemdum. Streita, taugaspenna, ósjálf-
ráður kviði, niðurbceldar tilfinningar, allt
getur þetta brotizt út i margs konar
myndum sem likamlegir kvillar. Og þeir
lceknast sjaldan að fullu fyrr en sjálf höf-
uðorsökin er fundin og hin sálrcena trufl-
un leyst.
Vanmáttarkennd er ein þessara ísmeygi-
legu tilfinninga sem buizt geta ýmislegum
dulargervum og leynt sinu rétta eðli. Við
þekkjum öll feimið og ístöðulitið fólk sem
dregur sig inn i andlega skel og fcer aldrei
notið sin sakir upþburðaleysis og vantrú-
ar á eigiö gildi. Það er vanmáttarkennd i
augljósustu mynd sinni.
Og þá höfum við séð fólk sem eiliflega
er að gorta af ágceti sínu og hcefileikum
og blása sig upp eins og þvi sé lifsnauðsyn
að vera stöðugt að sannfcera aðra um, að
það sé mikið merkisfólk. Þar kemur van-
máttarkenndin fram dulbúin.
SAGA JÓNU
/ þetta sinn skulum við taka dcemi úr
daglega lifinu um venjulega og augljósa
vanmáttarkennd. Við getum kallað stúlk-
una Jónu.
Þegar Jóna var fimm ára gömul, missti
hún móður sina, og skömmu siðar kvœnt-
ist faðir hennar ekkju sem átti eina dótt-
ur. Faðir Jónu var veiklyndur að eðlisfari,
en nýja eiginkonan ráðrik og afbrýðisöm.
Hún hafði ýmugust á vesalings Jónu litiu
frá fyrstu stund og notaði hvert tcekifceri
til að auðmýkja hana og finna að öllu
sem hún sagði og gerði. Hún kallaði hana
„heimska", „klunnalega“ og „ólaglega".
Telpan var ncemgeðja og óframfcerin,
og þegar hún fékk ekki annað en snuprur
og háðsglósur i stað hvatningar þeirrar er
móðir hennar hafði gefið henni, missti
hún brátt það litla sjálfstraust sem hún
hafði þó haft.
Ef hún hitti ókunnugt fólk eða var
innan um marga, fór hún hjá sér og varð
ringluð, kom varla uþp orði og tók það
ákaflega ncerri sér að vera þessi „umskipt-
ingur“. Þegar hún lauk skólanámi og
byrjaði að vinna á skrifstofu, var hún
orðin svo beygð af sifelldri gagnrýni
stjúpu sinnar, að liún trúði því sjálf, að
hún vceri heimsk, óaðlaðandi og stæði
öðru fólki að baki.

RÁFAÐI UM EINSÖMUL
Þetta varð til þess, að hún forðaðist
fólk eins mikið og hún gat og einangrað-
ist af þeim sökum æ meir. Jafnvel þótt
liún væri i raun og veru góðum hæfileik-
um gædd, fékk hún sjaldan eða aldrei
verkefni við sitt hæfi, heldur var fleygt i
hana alls konar leiðindastörfum sem eng-
inn annar nennti að fást við. Hún hœkk-
aði lieldur ekki í stöðu vegna þess að hún
þótti „óhœf til að umgangast fólk“. í mat-
artímanum ráfaði hún um einsömul á
götunum eða sökkti sér niður i bók. Lif
hennar var daþurt og einmanalegt, og
hún skipti tima sinum milli skrifstofunn-
ar þar sem hún vann sin störf ein úti i
horni og talaði ekki við nokkurn mann
og heimilisins þar sem hún fékkst við
bóklestur. Að visu átti sú afþreying eftir
að koma henni að góðum notum siðar,
því að hún las ágætar og fróðlegar bækur
sem vöktu persónuleika hennar smám
saman til lífsins.
HÚN GLEYMDIST
Það var smáatvik i skrifstofulifinu sem
rótaði loks við sjálfstæðisþörf hennar. 1
ráði var að halda samsæti fyrir allt starfs-
fólk fyrirtækisins, og Jóna ákvað, að i
þetta sinn skyldi hún taka á sig rögg og
fara liká. Aður hafði hún forðazt allar
slíkar samkomur og alltaf setið heima. En
þegar stundin rann upp, kom i Ijós, að
Jóna hafði gleymzt. Engum hafði dottið í
hug, að hún myndi láta sjá sig fremur en
endranœr, og hvert sæti var skipað.
Jóna lét sem ekkert væri og fór heim,
en hún var djúpt særð. Og allt i einu
skildi hún, að þetta var hennar eigin sök.
„Fyrst ég kunni ekki að meta neitt hjá
sjálfri mér, gat ég tœplega ætlazt til, að
aðrir gerðu það,“ sagði hún. „Ég fann, að
mig skorti algerlega sjálfsvirðingu, og ég
hugsaði með mér, að nú dygði ekki annað
en gera uþpreisn og berjast gegn þessum
bjánalegu tilfinningum minum."
framh. á bls. 7