Sögur og skrítlur - 15.07.1938, Qupperneq 4

Sögur og skrftiur.
2
að gizka um fertugt, og hann átti bæði »villuna« og
aldingarðinn. Kona hans virtist vera liðlega þrítug,
Og þau áttu dálitla sólskinsdrós, sem hét Sólfríður.
Og tvisvar þrisvar hafði frú Larsen séð hvíthærðan
öldung ganga þar um. En úr samtali varð ekkert, því
miður; og frú Larsen andvarpaði í hljóði, þar sero hún
sat í lystihúsinu með fullt fangið af rómönum. fað
vildi nú samt til, að hún fékk svalað forvitni sinni, og
meira en það.
Veggurinn milli íbúðanna var svo þunnur, að heyra
mátti greinilega orðaskil og mest allt, sem sagt var,
ef vel var hlustað. Og Larsen kunni ekki almennilega
við það, að Gústafa vildi alltaf sitja fast inn við vegg-
ínn; en hann hafði þó a. m. k. frið fyrir henni, meðan
nokkur bærði varirnar hinum megin.
Eitt kvöld hrökk frú Larsen við og varð náföl í
framan.
»Flýtt’ þér, Anton, komdu og heyrðu, hvað þau erti
að segja«, ’nvíslaði hún.
Honum skildist, að þetta hlaut að vera alveg sér-
stakt, að þessu sinni, og að vörmu spori lá hann líka
með eyrað alveg inn að veggnum og hlustaði af öllum
kröftum.
’Eitrið var ágætt«, sagði dimm karlmannsrödd. Það
var víst Vestlendingurinn, Lönli.
»Guði sé lof, að við erum þá lohsins laus við þenn-
an ólukkans gamla þorpara4, sagði bjartari rödd.
»Já, það var sveimér ekki of snemmt að okkur hug-
kvæmdist að brúka eitrið; en nú er þá þessu loksins