Sögur og skrítlur - 15.07.1938, Blaðsíða 6

4
Sögur og skrítlur.
»Hvar bafið þér falið líkið ?«, spurði leynilögreglu-
maðurinn.
»Jú, ég skal nú sýna ykkur það«, svaraði kennarinn
og fór á undan þeim ofan í kálgarðinn. Hann gróf
þar dálítið í moldarhrúgu — og dró upp heljar stóra
rottu. —
íÞessi rotta hefir gert okkur svo sorglega miklar
búsifjar*, sagði frú Lönli, sem var þar í garðinum.
»Hún gekk ekki f gildru, og kötturinn þorði ekki að
ráðast á hana, og að lokum urðum við að bana henni
með arsenik*.
»Látið þér nú vera að ætla að leika á okkur«, greip
Larsen fram í. »Við sem heyrðum gegnum vegginn,
að jafnhliða eiturmorðinu var talað um líftryggingu,
sem var nýbúið að endurnýja, Þið haíið þó líklega
ekki líftryggt rottu-kvikendið?<
Lönli skellihló. »Nei nú heft ég aldrei á æfi minni
heyrt annað eins, Við hjónin vorum að tala um líf-
trygginguna mína, sem ég hafði orðið svo seint fyrir
með að endurnýja. Én þið hljótið sannarlega að hafa
góð eyru, sem gátuð heyrt heilan leynilögreglu reyfara
gegnum vegginn!*
Larsen varð nú bæði rauður og skömmustulegur, en
frú Larsen var nú komin í samtal við frú Lönli. Og
svo urðu sögulokin — kaffi og kökur — fyrst öðru
megin við girðinguna, og svo hinum megin.