Fylkir - 01.12.2021, Page 29

29FYLKIR - jólin 2021
°
°
Dyraopið var dregið saman með
böndum sem gengu í gegnum göt
og grindin var úr viði. Við notuð-
um tjaldið lengi. Efnið úr amerísku
hveitipokunum Pillsbury Best var
mýkst. Öll rúmföt fjölskyldunnar
saumaði ég úr hveitipokum og
voru þau sterk og endingargóð.
Fyrst var hveitipokunum snúið
og dustað úr þeim mjölið, þá var
grænsápu makað á stafina og sáp-
an látin liggja á efninu um tíma.
Svo var það þvegið og lagt í klór. Ég
heklaði milliverk, dúllur og blúnd-
ur til að skreyta rúmfötin eins og þá
var í tísku. Fótstigna saumavél átti
ég og saumaði föt á krakkana, til
dæmis fín matrósaföt á elstu strák-
ana. Ég var líka í saumaklúbbi með
skemmtilegum konum. Við hitt-
umst einu sinni í viku, á fimmtu-
dögum til skiptis hver hjá annarri.
Þá var glatt á hjalla og á þeim tíma
var mikið saumað í saumaklúbb-
um; dúkar, púðar og líka prjónað.
Svo drukkum við kaffi, borðuð-
um brauðtertur og grínuðumst. Í
klúbbnum voru Gunna í London
sem hét fullu nafni Guðrún Anna
Gunnarsson, Ella, Elín Jóna Jó-
hannsdóttir svilkona mín, kona
Símonar, Guðbjörg Hjörleifsdóttir
frá Skálholti, Jóna Bergþóra Hann-
esdóttir frá Hæli, Gyða Guðbjörns-
dóttir og Guðrún Ólafsdóttir
ljósmóðir. Við fórum líka saman á
skemmtanir og böll. Ætli það hafi
ekki verið á þessum tíma sem ort
var vísa um okkur hjónin. Reyndar
er textinn útúrsnúningur úr ein-
hverjum revíutexta:
Jón fór til Bertu bakaríistertu
og bað hana að kyssa sig.
Þá sagði Berta bakaríisterta:
Ekki nema þú elskir mig.
Við vinkonurnar héldum alltaf
hópinn, fórum meðal annars
saman í frúarleikfimi… Vorum
við einmitt í leikfimi mánudags-
kvöldið áður en gosið hófst og þá
sögðu strákarnir mínir að það væri
okkur að kenna að fór að gjósa, við
hefðum hoppað svo mikið.
Þrátt fyrir að ég mætti ekki ala
börn eignaðist ég sex; Halldór,
Kristinn, Þorvald, Grím Rúnar, Þor-
stein og Rósu Maríu sem er fædd
1966. Börnunum mínum hefur
vegnað vel í lífinu en við urðum
fyrir þeirri sáru sorg að missa son
okkar Þorvald í bílslysi árið 1979.
Svo fór að gjósa
Þegar gaus 1973 fluttum við
til Sigurrósar systur minnar og
Sigurðar Klemenssonar mágs á
Álftanes og bjuggum þar í fjóra
mánuði. Móðir Sigurðar hét Auð-
björg og var systir Sigríðar Jóns-
dóttur á Hofi í Vestmannaeyjum.
Hugsun okkar, eins og allra
annarra var að bjarga verðmætum
í Eyjum og fór Stáki fljótlega til að
ná vélunum úr bakaríinu. En hann
varaði sig ekki á gasinu. Morgun-
inn eftir að hann kom aftur heim
var hann pirraður þegar honum
fannst ég ekki svara sér. Hann hafði
misst heyrnina. Mér brá óskaplega
og hringdi í hvern lækninn á fætur
öðrum en enginn hafði tíma nema
Stefán Skaftason. Stáki var lagður
inn á spítala og kom í ljós að gasið
hafði leikið hann illa. Hann fékk lyf
sem losuðu líkama hans við gasið
en af þeim varð hann eldrauður.
Smám saman lagaðist hann en
heyrnina fékk hann ekki aftur.
Sérfræðingur sem við fórum til
sagði að hann þyrfti heyrnartæki
en minn maður var ekki sáttur
við það. Sérfræðingurinn sem sat
þarna á móti okkur kom þá fram
fyrir borðið og sáum við að hann
var bundinn hjólastól. Þegar Stáki
sá það og skildi að hægt var að lifa
lífinu með notkun hjálpartækja
skipti hann um skoðun og fékk
mjög sterk heyrnartæki sem hann
notaði alla tíð síðan.
Við fluttum af Álftanesi í hálf-
klárað hús í Hafnarfirði. Már, sonur
sem Stáki átti áður en við giftumst
átti þetta hús sem var í byggingu.
Við fengum efri hæðina en Már
og Þyrí tengdadóttir mín bjuggu
niðri. Um svipað leyti stofnaði ég
skermagerðina og nefndi hana
Skermagerð Berthu. Ég byrjaði
þarna í hálfbyggðu húsinu, það
var ekki einu sinni komið gler í
glugga og í jarðskjálftum sem
voru tíðir á þessum tíma nötraði
plastið í gluggunum. Ég keypti
grindur sem framleiddar voru hjá
SÍBS á Reykjalundi og flutti inn
efni frá Þýskalandi. Í stærri skerma
þurfti ég stærri grindur og fékk
Elías Guðmundsson sem rak fyr-
irtækið Nylonhúðun í Garðabæ
til að vinna fyrir mig. Sigurður
Ólafsson frá Kalmannstjörn í Vest-
mannaeyjum var þá verkstjóri í
Nylonhúðun. Skermana fékk ég
selda í raftækjaverslun í Suðurveri.
Ég hafði varla undan og sendi frá
mér fullan bíl í hverri viku. Stáki
gat ekki unnið og var argur því
ég var mjög upptekin. Varð úr að
hann fór að starfa með mér.
Við settumst að í Garðabæ
17. júní 1974 fluttum við í Garða-
bæ, leigðum hús í Holtsbúð sem
við svo keyptum. Stáki fór aftur
að mála og nú með Ragnari Haf-
liðasyni sem oftast var kallaður
Raggi á Hressó. En Stáki þoldi það
ekki og var sífellt veikur. Snorri
Páll Snorrason, mágur hans var
hjartalæknir og greindi hann að
ein hjartaloka Stáka var farin að
leka og þurfti hann í uppskurð. Ég
fór með honum til Englands þegar
hann fór í hjartaaðgerðina. Hún
gekk ágætlega en á leiðinni heim
var hann mjög veikur. Sjúkrabíll
beið eftir honum á flugvellinum
enda hafði flugferðin verið honum
svo erfið að ég óttaðist að hann
mundi ekki lifa hana af. Sýking var
komin í skurðsárið og vall úr því
gröftur.
Ég hélt áfram með skerma-
sauminn en þegar Stáki hresstist
langaði hann að setja upp bakarí
í Garðabæ en heilsan leyfði það
ekki.
Tíu árum seinna varð hann fyr-
ir því að planki féll á herðarnar á
honum. Þetta var á föstudegi. Á
laugardegi áttaði ég mig, mér til
skelfingar á því að hann var búinn
að missa málið. Ég talaði við Snorra
lækni og fór svo með Stáka upp á
spítala og kom í ljós að hann þurfti
í aðra hjartaaðgerð. En áður en
hún var framkvæmd þurfti hann
að liggja inni í fjóra mánuðu vegan
innvortis sýkingar sem erfitt var að
finna. Bjarni Torfason skar hann
og gekk það vel. Sem betur fer
voru læknar farnir að skera hérna
heima þegar þetta gerðist.

Árin liðu
Börnin voru farin að heiman og
við ein eftir með hundinn. Stáki
varð eitthvað lasinn og ég fór með
hann til læknis á Landakoti. Eftir
að hafa verið nokkurn tíma veik-
ur heima var stungið upp á því að
hann færi á hjúkrunarheimili. Ég
vildi það ekki en læknirinn mælti
með því svo Stáki var lagður inn
á Holtsbúð en honum leið ekki
vel þar. Ég sótti hann allar helgar
og á hverjum einasta degi keyrði
ég hann um allt til að létta honum
lífið. Náði í hann klukkan þrjú og
keyrði hann til baka klukkan sex.
„Þá er ég kominn í fangelsið“, sagði
hann alltaf. Meðal þess sem angr-
aði hann var að stofufélagi hans
var heilabilaður og gerði ekki mun
á nóttu og degi svo Stáki hafði
ekki svefnfrið. Stáki átti ekki aftur-
kvæmt heim en lést í Holtsbúð 17.
september árið 2005.
Skömmu seinna seldi ég húsið og
flutti í íbúð í Strikinu 10 árið 2007.
Þar undi ég mér ágætlega. Þegar
ég lít til baka geri ég mér grein fyr-
ir því að löng dvöl mín á spítölum
hefur sett mark sitt á mig. Sem
barn fékk ég ekki að kynnast eðli-
legu heimilislífi. Á Farsótt og Vífil-
stöðum var allt í föstum skorðum
og börnin mín hlæja stundum að
því hvað ég er nákvæm og vill hafa
allt í röð og reglu, en svona er það
bara. Ég lít yfir farinn veg og finnst
ég hafa margt að þakka. Lífið gaf
mér góðan mann, börnin mín og
tengdabörn eru yndislegar mann-
eskjur og barnabörnin fjársjóður.
En vissulega voru sumir skuggar í
lífi mínu lengri en aðrir og berkl-
arnir sem hrjáðu mig eins og svo
marga góða Íslendinga eru sem
betur fer að mestu úr sögunni.
Hingað í Ísafold flutti ég í júní
2019. Hér líður mér vel og finn að
þetta er og verður mitt heimili.
Í skotinu milli Félagsbakarísins
og bókabúðarinnar árið 1952.
Með Grumman flugbát flaug ég með Halldór á fyrsta ári til Eyja árið
1947.
Einn stór skermur í vinnslu árið 1980.
Við hjónin á góðri stundu.
Fjölskylda mín. Efri röð: Kristinn, Grímur Rúnar, Þorvaldur og Halldór. Fremri röð: Stáki, Rósa María,
Þorsteinn og Bertha.