Feykir - 08.09.2021, Side 8

þá gryfju að dæma fólk
af fortíðinni þó svo að við
höfum ekki hugmynd um
þær forsendur sem búa þar
að baki. Þá er nauðsynlegt
að átta sig á því að það er
ekki okkar að dæma aðra
út frá því sem þeir sjálfir,
eða þeim tengdir hafa gert
eða gengið í gegn um. Það
er hins vegar okkar að
veita öðrum tækifæri til
að sýna þá hæfileika sem
viðkomandi hefur, án þess
að láta fortíðina hafa áhrif á
það tækifæri.
Hvert er hann að fara?
Öll setjum við okkur
einhver markmið. Þessi
markmið eru jafn fjölbreytt
og þau eru mörg og
byggja á forsendum sem
við sjálf gefum okkur og
aðrir þurfa ekki að skilja.
Þær forsendur sem við
gefum okkur byggja á
blöndu af reynslu úr
fortíðinni og væntingum
til framtíðarinnar. Til þess
að ná þessum markmiðum
þurfum við að finna þá
leið sem hentar okkur
sjálfum til að komast jafn
nálægt markmiðunum og
við mögulega getum. Það
vill oft gerast að þegar við
erum búin að finna þá leið
sem okkur hentar best þá
virðumst við einblína á að
sú leið sé sú eina rétta, og
höfum því takmarkaðan
skilning á því ef aðrir kjósa
að nálgast viðfangsefnið
eftir öðrum leiðum. Þannig
gæti ég haldið því fram að
til að komast til Reykjavíkur
verði að fara í gegn um
Hvalfjarðargöngin, því
það er sú leið sem hentar
mér. Hins vegar er alveg
ljóst að sú leið hentar alls
ekki öllum. Fyrir marga
hentar betur að fara yfir
Hellisheiðina, öðrum
hentar betur að keyra
Hvalfjörðinn, og enn öðrum
hentar betur að ferðast yfir
Kjöl. Lykilatriðið í þessu
sambandi er að fara þá leið
sem hentar manni sjálfum
best, en á sama tíma að
sýna því skilning að það
er ekki eina leiðin sem er
í boði, eða sú sem hentar
öllum.
Hvað er hann?
Við tökum ótal ákvarðanir
á hverjum degi, hvað
þá á heilli ævi. Þessar
ákvarðanir eru í langflestum
tilfellum byggðar á því sem
við teljum rétt fyrir okkur
sjálf. Það er nefnilega
nákvæmlega þannig
sem það á að vera, þær
ákvarðanir sem við tökum
verða að endurspegla það
sem okkur langar og við
teljum rétt. Það er hins
vegar ekki alltaf auðvelt að
láta ekki skoðanir annarra
stýra þeim ákvörðunum
sem við tökum, ekki síst
í nútímanum þar sem
áhrifavaldar virðast
endurspegla allar þær
staðalímyndir sem hægt
er að láta sér detta í hug. Lausnina við þessu má
finna í einni laglínu sem
sem SSSól samdi á sínum
tíma: „Vertu þú sjálfur,
gerðu það sem þú vilt.“
Þegar öllu er á botninn
hvolft skiptir ekki máli
hvaðan við erum að koma
eða hvaða leið við förum –
það sem skiptir máli er að
fólk finni þá leið sem hentar
því sjálfu til að ná sínum
markmiðum, því þannig
náum við árangri.
- Ég skora á
Jóhannes Torfason,
framkvæmdastjóra
Ámundakinnar, að koma
með næsta pistil.

Heilir og sælir lesendur góðir.
Það er Hallmundur Kristinsson sem er
höfundur að fyrstu limru þessa þáttar,
er hann þar að segja okkur hinum um
afleiðingar sem ástarbrími getur skapað.
Hallgrímur meyjuna mærði
munaðinn henni svo færði.
Þraut ekki þor.
Þarnæsta vor
með vísnasöng vögguna hrærði.
Einhver kannski vafasamur fréttaflutningur
hefur verið á kreiki um að svokallaðar
þvottalaugar hafi verið lagðar niður fyrir
margt löngu. Guðmundur Halldórsson, sem
er höfundur að næstu vísu, virðist á öðru
máli.
Standa hér ennþá hlið við hlið
hoknir með þandar taugar
pungsveittir kvótaprinsar við
peningaþvottalaugar.
Einhverju sinni þegar fram fór rannsókn á
atgervi ungra Íslendinga og dugnaði þeirra
við að hreyfa sig kom í ljós að fólk um
áttrætt hreyfði sig álíka mikið. Af því tilefni
orti Davíð Hjálmar Haraldsson svo:
Hreyfing er gegn og góður siður
gleður hún kropp og eykur þor.
Æskufólk hreyfist upp og niður
áttræðir taka hliðarspor.
Það er Davíð Hjálmar sem segir í næstu
limru frá kynnum sínum af skörungs konu.
Tóta sig töluvert æsti
hún tuldraði, rumdi og dæsti
og komst í slíkt skap
að hún karlinn sinn drap
og kolbrjáluð kallaði: „Næsti!“
Mógrafir voru þær holur kallaðar þegar
unnið var við að taka upp eldivið úr
jörðinni og djúpar gryfjur urðu eftir, sem
yfirleitt stóðu fullar af vatni, og urðu oft
stórhættulegar bæði mönnum og dýrum.
Davíð Hjálmar hefur eftir næstu limru hans
að dæma þekkt einn sem kunni vel til verka
þar.
Freyr sem á Fenjalæk bjó
var frábær að taka upp mó
og í mýrinni að kafa.
Mann til að grafa
þurfti ekki þegar hann dó.
Í síðasta þætti vildi svo óheppilega til að
rangt orð var sett í upphaf vísu Davíðs
Hjálmars um léttklædda hlaupara. Rétt er
vísan svona:
Hljóp þar ein með stóran stert
stílnum óðar vel ég kunni.
Slettist vinstra brjóstið bert
en blöktu hár í rassskorunni.
Það er Páll Jónasson í Hlíð sem leggur okkur
til næstu limru.
„Og hana nú“ sagði hænan
„ég hafa vil sprækan og vænan
með ógurlegt stél
sem embættar vel
og auðvitað rauðan og grænan.“
Húnvetningurinn Sigvaldi Sveinsson,
sem mun hafa látist 1934, var afbragðs
hagyrðingur og orti meðal annars úrvals
hringhendur. Sjaldan eða aldrei sér maður
Vísnaþáttur 791
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) palli@feykir.is
eða heyrir vísur eftir hann nú orðið, gott að
bæta úr því.
Geislastofu glit má sjá
glampa ofar löndum.
Skýjarofum runninn frá
roða ofið böndum.
Önnur hringhenda kemur hér eftir Sigvalda:
Mennta ei andi náði í not
neyðin blandar svona.
Allt fer í strand við auraþrot
undan landi vona.
Að lokum þessi fallega bæn Sigvalda:
Meira hart þó kreppi kross
kulna margt sem lætur,
vona ég bjarta vorið oss
vermi um hjarta rætur.
Það er okkar góði vinur og félagi hér áður
fyrr, Þorsteinn Ásgrímsson bóndi á Varma-
landi í Skagafirði, sem er höfundur að
næstu vísum.
Yl þó fyndi ýmsum hjá
allt í skyndi dvínar,
þegar bind ég endi á
æskusyndir mínar.
Mín hjá sprundum vörn er veik.
Vopn úr mundum hníga.
Hef því stundum lífs í leik
látið undan síga.
Ýmsir bera þessa þrá
og því ég segi.
Kannski er fegurst ást, sem á
sér enga vegi.
Um stúlkur sem biðu eftir bíl, sem reyndar
aldrei kom er kvótaöldin var gengin í garð,
orti Þorsteinn svo lipra hringhendu:
Umframkvóta atlotin
engir hljóta vildu.
Enda njóta áhrifin
ástarbótaskyldu.
Gaman að heyra meira úr Skagafirði.
Höfundur næstu vísu er Haraldur Hjálmars-
son frá Kambi, er hún ort til hins mikla
höfðingja, Gísla Magnússonar, bónda í
Eyhildarholti, trúlega í tilefni af einhverju
merkisafmæli hans.
Af öðrum mönnum ungum barstu,
af öllum dáður fjær og nær.
Hugsjónanna vörður varstu
og verður meðan hjartað slær.
Næsta vísa mun ort í gleðskap á Hvera-
völlum. Höfundur Jakob Jónsson, áður
bóndi á Varmalæk í Borgarfirði.
Langar stundir leikið var
við ljóðaskraf og teiti,
en andi Fjalla-Eyvindar
er enn á næsta leiti.
Gott að enda með vísu eftir okkar góða vin
og félaga hér áður fyrr Grím Gíslason frá
Saurbæ, er hún ort í gleðskap, með öli og
söng.
Sitjið heilir söngvamenn.
Syngið kvæði og bögur.
Því að ljóðin ylja enn
ævintýri og sögur.
Veriði þar með sæl að sinni.
Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
Hvert liggur þín leið?
ÁSKORANDAPENNINN | palli@feykir.is
„Hvaðan kom hann?, hvert
er hann að fara?, hvað er
hann?!“
Með þessum orðum lýsti
Adolf Ingi Erlingsson,
íþróttafréttamaður,
varnarleik íslensks
handboltamanns á
Evrópumóti í handbolta fyrir
rúmum áratug síðan.
Þessar þrjár spurningar
má með mjög einföldum
hætti heimfæra upp á hvaða
einstakling sem er. Öll
eigum við okkur einhverja
fortíð sem mótar okkur með
einum eða öðrum hætti. Við
höfum einhverjar áætlanir
um það hvert við stefnum
og loks höfum við ákveðnar
hugmyndir og væntingar
um það hvað og hvernig við
viljum vera.
Hvaðan kom hann?
Frá fæðingu upplifum við
margt sem á endanum
mótar okkur sem
einstaklinga. Þessir þættir
geta bæði haft jákvæð
og neikvæð áhrif, en allir
skilja þeir eftir sig reynslu.
Reynslu sem við reynum
að draga lærdóm af og nýta
okkur.
Í einstaka tilfellum er þessi
reynsla þannig að besta
leiðin er að halda áfram á
sömu braut og reyna með
einhverjum hætti að hafa
útsýnið út um framrúðuna
sambærilegt því sem sést
í baksýnisspeglinum.
Í öðrum tilfellum getur
það reynst best að taka
U-beygju og einblína á það
sem sést út um framrúðuna,
en líta á útsýnið úr
baksýnisspeglinum
sem verðugt innlegg í
reynslubankann.
Það er auðvelt að falla í
Atli Einarsson. MYND AÐSEND
Atli Einarsson Blönduósi
8 34/2021