Viljinn - 01.01.1950, Side 9

IX - "Aðventæskan" 1. ’50
fyllilega í ljós í frelsuðun sálun á hinun nikla degi
Drottins. Þá nunui allir gleðjast og fögnuðurinn verða
nikill.
- - - ðl. Guðnundsson
J6n II.i. Jðnsson;
G Æ T Þ í N
Gæt þín naður, gæt þín kona,
gæt að öllun þínun börnun.
Lífið bregst til beggja vona,
í baráttunni á vegi förnun.
Það var engin nýung að skðlinn fengi heinsókn,
því að koni ekki nýr prédikari frá hvíldardegi til hvíldar
dags, ríkti þar óánægja - vonsvik - A skölanun vorun við
kröfuhörð, og ég öfundaði engan prédikaranna, sen konu .
Við hlýddun a nargar ■ - ræður, fyrirlestra goða og því
dugði engin neðalræöunennska til þess að halda athygli
okkar vakandi. Nei - og þar að auk vorun við gagn-
rínin, herská og óvægin, hvort heldur var un að ræða
skort á rökvísi eða nállýti.
En svo barst bréf, er kynnti konu gests nokkurs,
sen ætlaði að vera hjá okkur vikutlna. - Hver skyldi það
nú vera? var byrjað að brjóta heilann* Ætli það sé hann
eða hann. -
Dagurinn rann upp. Ilún kon hóglát, blátt áfran
en ákveðin. Það var ekkert ninnináttar í fari hennar,
sen gæfi einun eða öðrun tilefni til að brosa í launi,
hnyppa í náungann og segja: "Það held ég hún tali eitt-
hvað þessiJ" ... Nei, hún var ein þeirrar tegundar, sen
virðast tala best neð þögulli hógværð.
Það var ekki laust við að nenendahópurinn biði
kvoldsins neð óþreyju. Hvernig ætli? - un hvað skyldi
hún tala? -
Ejöllunni var hringt. Allir þyrptust inn í fyrir-
lestrarsalinn og tóku sér sæti. -... Nú var stundin þá
konin■. - -
Hún hóf nál sitt . Orðin hljónuðu þýð og nild jafn
frant, sen þau voru valin, voldug í stórbrotinni fransetn-
ingu. Sterk sindruðu þau í salnun líkt og þá gildur
hljónnikill strengur er knúin. Þau nistu heldur ekki
narks. - I salnun ríkti djúp þögn sen enginn væri þar
inni. Enginn ók sér þreytulega í sæti. Engar langdregn-
ar ræskingar heyrðust - enginn sást _' gá að hvað klukkan
væri. Þvert á nóti kon það öllun á óvart, þegar sankonan