Viljinn - 01.01.1950, Qupperneq 10

X - ltAðventæskanl, 1« »50
var búin, og var hún f>ó neira - en í neðallagi lðng. -
Eftirá heyTðust engir stynga sanan nefjun un bögubósa^
legar setningar eða aðra hortitti í fransetningu.
«
Svora var haldið áfran kvöld eftir kvöld, heila
viku. - Já, og þó ekki aðeins á kvöldin, heldur fengun
við heinsókn í tínana á daginn, þar sen hún talaði alvar-
lega við okkur og hvatti til bænar.
Við tókum eftir því, að hún notaði guðs orð nik-
ið neira en venjulegur prédikari gerir. ef til vill var
það osrök þess hve óvenju mikið vald hun hafði alltaf á
áheyrendum sínun. Einnig vitnaði hún mjög- nikið í það,
er str. E.G.W. skrifar un hina síðustu tína - og þá sér-
staklega þetta, að Guðs börn eigi að saneinast - sanein-
ast - saneinast eins og - lærisveinarnir forðun. Nu~viri
sá‘'timi koninn," að Guð vildi liúka við verk: ' :sitt í
dkyndi. En það gerðist fyrir uthellingu Anda hans. Og
til þess þyrfti fólk, sen væri verðugt slíkrar blessunar.
Str. E.G.White segir, að Guð nuni ljuka verki sínu neð
neiri dýrðarljóna og krafti, en hann hóf það. En öllurn
er kunnur árangurinn af eins dags prédikunarstarfi, þeg-
ar "þrjú þúsund sálir bættust söfnuðinunu - glæsilegt -
Ilún bað,og kvatti nikið til bænar. - Já, svo, að
á vitnisburða-í - og bsnasankonun heyrðust nargir taka til
máls, er aldrei áöur höfðu opnað nunn t-il þeirra hluta.
Seinasta kvöldið var konið og þá fórust henni orð
á þessa leiðs Ksru ungu vinirí Nú höfun við átt indæla
viku sanan. Við höfum fundið hvernig Guð hefur
nálgast okkur. þá við höfun nálgast hann. í aöeúns einni
aðstöðu er Satan ráðalaus gagnvart nannlegri veru . já,
meira en það - skelfur, ásant öllun her sínun, af ótta -
En það er þegar^maður fellur á Akné í bæn til Guðs.
Við höfun fundið hvernig snuðrandi áhrif óvinarins hafa
neð öllu,verið útilokuð. Hvergi hefur varið veikur blett-
ur, þar sen hann gæti vegið að. - En vitiðí - Þegar ég
er farin^ nun hann ofsækja ykkur neð neiri heift en nokkru
sinni áður. Eg segi ykkur því. - Gætið ykkar. að þið
varöveitið þetta góða sanband viö hinininn.11
Daginn eftir var hún farin. - Við konunst ekki hjá
því að taka eftir þessun breytta, góða anda, sen ríkti
nú á^skólanun. íeð var sen allt andaöi frioi og. kærleika
En síoar tókun við líka eftir öðru - Sameiginlegun bæna-
stundun var fækkað. Þáttaka á franannefndun sankonimi var
slæleg - við vorun koninn á undanhald. - Af hverju? - Jú,
við gleyndun þessari nargendurteknu aðvöruns nGætið ykkar
saneinist - saneinást.11 Sennilega höfðun við”iíka gleynt
að við áttun að vera þáttakendur í að Ijúka verki Guös -
fólk, sen verðugt vsari að taka á nóti anda hans. En allt
un það, staðroynd var þettaí