Ótrúlegt en satt - 31.07.1940, Qupperneq 12

Mér var það ljóst að nú, þegar ég ætlaði að fara að ganga á
sko'ia, yrði ég að vera vel til fara. Hér voru allir prúðbúnir, meó
hvíti um hálsinn og með falleg hálsbindi. Það var dálítið annað en
gúmmíflibbarnir, sem viö sjómennirnir lánuðum hvor öðrum er við
fórum í land, þeir voru með áföstu slifsi og bindisnálin var skamm-
byssulíkan úr glansandi blikki. Nei, hér dugði ekki annað en að
vera fínn maður.
Ég var rúmlega tvítugur er ég kom á skólann. Allir hinir gömíu
og reyndu skipstjórar höfðu orðið að fara þessa sömu leið. Skólinn
var það »nálarauga«, er allir ungir sjómenn, sem hugðu á frama.
urðu að skríða í gegnum.
Og er ég hafði búið um mig í Lúbeck, fengið mér gott herbergi
og komið peningum mínum til geymslu á öruggum stað, fór ég a
funci forstöðumanns skólans, Schutze prófessors. Prófessorinn var
mjög viðmótsþýður maður, sem ég fann, þegar við fyrstu kynn-
ingu, að ég gæti borið falslausa virðingu fyrir og traust til. Ef
satt skal segja var ég nú ekkert hrifinn af því í sjálfu sér að
vera aftur kominn í skóla. Ég gerði prófessorinn þegar að trúnað-
armanni mínum, sagði honum hver ég væri og ágrip af því, sem á
rlaga mína hofði drifið. H,ann þrýsti hönd mína er ég gekk af fundi
hans og fullyrti að fjölda margir, sem minna hefðu kunnað en ég,
er þeir komu í skóla, hefðu náð góðu burtfararprófi.
»En þeir hafa þó a. m. k. verið skárri í reikningi en ég«.
Hann spurði þá hvort ég kynni ekki brc.tareikning, óg óg varð
að játa að þar væri ég mjög slakur. Ég vissi skil á því hvað helm-
inguf og fjórði partur var, því það gat maður lært. á klukkunni,
en hvernig finna átti út fimmta part — ja, það hafði ég ekki hug-
mynd um. — »Fimmti partur« hafði aldrei orðið á vegi mínum
á lífsleiðinní.
Prófessorinn brosti, en sagði að þetta myndi allt lagast ef ég
væri »iðinn og eftirtektarsamur«. Það var eins og kalt vatn væri
látið renna niður eftir bakinu á mér, svo varð mér við að heyra
aftur þessi gömlu óhugnanlegu orð. En þetta gekk nú allt betur en
ég hugði, prófessorinn var mér mjög hliðhollur og hjálpsamur og
ég fór smátt og smátt að líta bjartari og vondjarfari augum fram
á veginn.
Einhvern daginn labbaði ég inn á lítið kaffihús og fékk mér
glas af öli. Á einu borðinu sá ég hvar lá »Árbók danska aðalsins«,
og þar eð við Lucknerar tilheyrum einnig dönskum aðli — fletti ég
upp í nafnaskránni o.g íann nafn mitt. Aftan við það stcð: »Týnd-
ur«. Jæja, þá vissi ég það. Mitt. góða. ættfólk hafði gefist upp við
150
ÓTRÚLEGT — EN SATT